Napatingin si Belle kay Luke habang mahigpit pa rin siyang nakakapit sa lalaki. Pinipilit niyang isiksik sa isip na wala siyang dapat ipag-alala, na siya ngayon ang si Ana—ang asawa ni Luke, ang ina ng kanilang anak. Ngunit ang boses ni Shiela ay patuloy na bumubulong sa kanyang isipan."Akin lang si Luke, Ana, at bilang na ang araw mo."Hindi. Hindi niya maaaring hayaan si Shiela na sirain ang lahat. Hindi siya papayag na maagaw si Luke sa kanya.Kinabukasan, habang inihahanda ni Belle ang almusal, abala si Luke sa paglalaro kay Anabella sa sala. Natatawa siya habang pinagmamasdan ang mag-ama—si Anabella na walang sawang hinahabol ang amang tila sinusulit ang bawat sandali kasama ang anak.Ngunit ang katahimikan ng umaga ay agad na nagulo nang tumunog ang doorbell.Nag-freeze si Belle. Bigla siyang nakaramdam ng malamig na pakiramdam na gumapang sa kanyang katawan."Love, ako na ang titingin," sabi ni Luke habang papalapit sa pinto.Agad siyang tumayo. "No! Ako na!"Ngunit huli na. B
DETENTION CELL"Siguraduhin ninyong hindi na makakatakas pa ang babaeng 'yan! Bantayan n’yo nang maigi!" Matigas ang tinig ng hepe habang nakatitig nang matalim kay Shiela. Nakaupo ito sa loob ng selda, nakagapos ang kamay at bahagyang nakangisi na parang hindi natatakot sa sitwasyon niya."Opo, Chief! Sisiguraduhin naming walang lusot 'to!" sagot ng isang guwardiya habang maingat na pinagmamasdan ang bilanggo.Ngumisi si Shiela nang mapait. Umiling siya at inihilig ang ulo sa rehas. "Ang babaw n’yo. Akala n’yo ba puwede n’yo akong ikulong nang basta-basta? Ang hindi n’yo alam… may alas ako."Tumikhim ang hepe at lumapit sa selda. "Ano’ng pinagsasasabi mo?"Mahinang tumawa si Shiela, puno ng pangungutya ang boses. "Kung ako sa inyo, Chief, maghanda kayo. Dahil kapag lumabas ang totoo, baka kayo pa ang mapahiya."Napatingin ang isa sa mga guwardiya sa hepe. "Sir, ano po bang gagawin natin?"Humugot ng malalim na hininga ang hepe bago sumagot. "Simulan na ang imbestigasyon. Gusto kong m
Samantala sa tunay na Ana sa probinsiya – Tahanan nina Glenda at RomeroTahimik at matiwasay ang naging buhay ni Sara sa piling nina Glenda at Romero Pamplana. Sa unang pagkakataon, pakiramdam niya ay nagkaroon siya ng panibagong simula—isang tahanan na hindi siya tinatakasan ng mga alaala."Sara, anak, pahingi nga ng kanin," nakangiting sabi ni Romero habang inilalapag ang mangkok sa harapan niya."Opo, Tay," sagot ni Sara, sabay kuha ng sandok at inilagay ang mainit na kanin sa plato ng kanyang itinuturing na ama."Aba, ang bilis mo nang matawag na 'Tay' si Romero, ah," natutuwang puna ni Glenda habang inaabot ang mangkok ng ulam. "Dati-rati, parang ilang ka pa sa amin.""Kasi po, ramdam ko po ang pagiging pamilya natin," sagot ni Sara na may ngiti sa labi.Nang sandaling iyon, pakiramdam niya ay kumpleto na ang buhay niya. Wala nang sakit, wala nang alinlangan.Hanggang sa..."Breaking News!"Biglang napukaw ang atensyon nilang tatlo nang marinig ang boses ng reporter mula sa teleb
Maagang gumising si Sara, pero tila hindi pa rin siya makapagpahinga nang maayos. Ang mga alaala mula kagabi—ang balita tungkol kay Sheila Villa, ang rebelasyong si Sheila ang dahilan ng pagkawala ng kanyang alaala, at ang matinding takot na bumalot sa kanya—ay patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan.Bumaba siya sa kusina, kung saan nadatnan niya si Glenda na nag-aayos ng mesa para sa almusal."Anak, ayos ka lang ba?" tanong ni Glenda, halatang nag-aalala.Bahagyang ngumiti si Sara, kahit pilit. "Oo naman, Ma. Pasensya na, hindi lang ako masyadong nakatulog.""Natural lang na maguluhan ka," sabi ni Glenda habang hinahaplos ang kamay ng anak. "Pero tandaan mo, hindi ka nag-iisa. Narito kami ni Romero para sa’yo."Ngumiti si Sara, pero bago pa siya makasagot, isang malakas na katok ang pumuno sa katahimikan ng bahay.TOK. TOK. TOK.Nagkatinginan sila ni Glenda."Sino naman kaya ‘yan nang ganitong oras?" bulong ni Glenda bago tinungo ang pinto.Nang bumukas ang pinto, bumungad si Adria
Tahimik na nagpalitan ng tingin sina Luke at Belle habang nakatayo sa may pintuan ng kwarto ni Anabella. Pareho nilang naramdaman ang kilabot na tila may isang aninong muling gumagapang palapit sa kanila.Biglang kumatok ang yaya, bakas sa tinig nito ang matinding pag-aalala.“Sir, Ma’am Ana! Si Anabella po, kanina pa iyak nang iyak. Parang may sinat siya.”Napamulagat si Belle sa narinig. Hindi siya nagdalawang-isip na patakbong lumapit sa pinto at binuksan ito. Kitang-kita niya ang namumugtong mata ng yaya na halatang nag-aalala.“Nasaan siya?” tanong ni Luke na agad ding sumunod.“Nasa kwarto po, hinahanap kayo,” sagot ng yaya na halos hindi na makapagsalita sa pag-aalala.Mabilis silang naglakad papunta sa silid ng bata. Bumilis ang tibok ng puso ni Belle. Hindi niya alam kung dahil ba sa takot para kay Anabella o dahil sa bigat ng lihim na patuloy niyang itinatago.Pagbukas ng pinto, bumungad sa kanila si Anabella na nakahiga sa kama. Namumula ang kanyang mukha, pawis na pawis, a
Samantala ang totoong Ana ay namuhay ng tahimik.KinabukasanMaagang nagising si Sara, pero hindi niya maintindihan ang nararamdaman niya. Parang may bumabagabag sa kanya—isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag. Napatingin siya sa labas ng bintana at naalala ang mga sinabi ni Adrian kagabi."Hindi mo kailangang balikan ang nakaraan, Sara. Ang mahalaga, anuman ang piliin mo ngayon, susuportahan kita."Napabuntong-hininga siya. Hindi niya alam kung bakit pero may bahagi ng puso niya ang unti-unting lumalambot para kay Adrian.Habang nag-iisip, biglang kumatok si Glenda sa pintuan."Anak, may bisita ka."Napakunot-noo si Sara. Hindi na siya nagtanong at lumabas ng kwarto. Bumungad sa kanya si Adrian, nakangiti habang may hawak na isang maliit na basket ng prutas."Good morning," bati nito.Hindi agad nakasagot si Sara. Pakiramdam niya ay mabilis ang tibok ng kanyang puso, pero hindi niya alam kung bakit."Bakit ka nandito ulit?" tanong niya, pilit pinapanatili ang malamig na tono.Na
Matapos ang ilang minuto ng katahimikan, unti-unting humupa ang sakit sa ulo ni Sara. Ngunit naiwan ang isang matinding takot sa kanyang dibdib—parang may isang bahagi ng kanyang nakaraan na pilit na gustong lumabas.Pinunasan niya ang luha sa kanyang pisngi at huminga nang malalim bago tumingin kay Glenda at Romero."Paano… paano niyo nalaman na may kinalaman si Shiela Villa sa pagkawala ko?" mahina niyang tanong, ngunit bakas sa kanyang tinig ang pangangailangan ng kasagutan.Napabuntong-hininga si Glenda. "Noong una, akala namin wala kang pamilya, na isa ka lang biktima ng aksidente… pero may mga bagay na hindi tugma sa kwento ng mga pulis noon."Nagpatuloy siya, hawak ang kamay ni Sara. "Ngunit nang marinig ko ang pangalan ni Shiela Villa, may kung anong bumalik sa isip ko. Siya ay isang babae na matagal nang pinaghahanap ng batas dahil sa iba't ibang kaso ng panloloko, pagnanakaw… at pagkakasangkot sa isang insidente ng pagkawala ng isang babae ilang taon na ang nakakalipas.""A
Samantala, sa loob ng malamig at madilim na kulungan, nagwawala si Shiela Villa. Walang tigil ang kanyang pagsisigaw, hinahampas ang mga rehas, habang umiiyak at nagmamakaawa."Pakawalan niyo ako! Hindi ako dapat nandito!"Halos mawalan na siya ng boses sa kasisigaw. Ilang araw na siyang nakakulong, pero hindi pa rin siya makapaniwala na ganito ang kanyang sinapit.Dahil sa kasong attempted murder, walang piyansa ang kanyang kaso. Alam niyang walang paraan upang makalaya siya… maliban sa isang bagay."Gusto kong makausap sina Papa Philip at Mama Nenita!" galit niyang sigaw sa bantay. "Sabihin niyo sa kanila! Gusto kong makausap ang mga magulang ko!"Ngunit walang kumibo sa mga pulis. Tila sanay na sila sa mga ganitong eksena.Lalong nanggalaiti si Shiela. Pinagpapalo niya ng suntok ang rehas, ngunit wala siyang magawa.Maya-maya, may dumating na dalawang pulis."May bumisita sa'yo."Agad na nanlaki ang mata ni Shiela. Halos magtatalon siya sa tuwa."Si Papa Philip at Mama Nenita ba?"
Samantala, ang tunay na Ana sa malayong lugar sa may dalampasigan.“Hindi ako papayag…”“Vanessa, anong sabi mo?” tanong ni Daphne habang magkasama silang nagkakape sa maliit na coffee shop sa gilid ng plaza.“Hindi ako papayag na maagaw lang sa akin si Adrian ng gano’n na lang,” mariing ulit ni Vanessa, halos mabasag ang hawak niyang tasa sa gigil. “Pinagkatiwalaan ko siya. Pinagkatiwalaan ko rin ang sarili kong… sapat ako para sa kanya.”“Bes,” napabuntong-hininga si Daphne. “Alam mong hindi mo hawak ang puso ng tao.”“Hindi lang ito tungkol sa puso, Daph. Tungkol ito sa karapatan. Ako ang nauna. Ako ang nandoon sa lahat ng ups and downs niya. Hindi ko siya kayang ibigay sa isang babaeng—ni hindi alam kung sino siya.”“Pero Sara na siya ngayon. At mukhang masaya siya kay Adrian.”“Masaya? Sa tingin mo ba tunay na masaya ‘yon? Hindi. Dahil kung babalik ang alaala ng babaeng ‘yan, baka iwan din niya si Adrian. At pag nangyari ‘yon… sa akin pa rin babalik si Adrian.”“Vanessa…”“Daphne
Tahimik lang si Belle habang nakaupo sa waiting area ng St. Therese Women’s Medical Center, nakahawak sa kanyang tiyan habang pinagmamasdan ang bawat segundo sa orasan. Sa tabi niya si Luke, tahimik din, ngunit hindi mapakali. Nakasandal siya sa sandalan ng upuan, nanginginig ang tuhod, parang may bigat na hindi mailarawan.Hindi na sila gaanong nag-uusap mula noong gabing iyon—noong halos masira ang lahat dahil sa mga tanong at katotohanang gustong kumawala pero hindi niya kayang bitawan.“Mahal, ready ka na?” mahinang tanong ni Luke, pilit na bumubuo ng lakas ng loob. Hawak niya ang kamay ni Belle, pero malamig pa rin ang pagitan nilang dalawa.“Oo,” mahinang tugon ni Belle. “Ready na ako.”Pero hindi siya talaga handa. Hindi siya kailanman magiging handa. Hindi sa isang mundong hindi siya tunay na kabilang, hindi sa mundong ginagalawan niya sa katauhan ng isang taong wala na.“Misis Villa, kayo na po. Ultrasound room number three,” tawag ng nurse.Tumayo silang magkasabay, at kasab
Napatigil si Adrian. Parang binaril siya ng mga salitang iyon—hindi sa sakit, kundi sa gulat, sa tuwa, sa hindi niya maipaliwanag na pag-asa."Sara…" mahinang sabi niya, unti-unting lumalapit. "Ibig mong sabihin…?"Tumango si Sara, mabagal ngunit sigurado. "Hindi ko man maalala ang nakaraan, pero kapag naririnig ko ang boses mo, kapag nararamdaman ko ang presensya mo... may kung anong bahagi ng puso ko ang nagigising."Napasandal si Adrian sa pinakamalapit na poste, hawak ang dibdib niya na tila kinikiliti ng libu-libong damdaming matagal niyang kinulong."Alam mo bang… ilang beses na akong gustong sumuko?" bulong niya, halos hindi na marinig. "Gusto kong kalimutan ka rin. Gusto kong umalis, para hindi na ako umaasa. Pero hindi ko kaya. Kasi kahit galit ako sa sarili ko, kahit nagkasala ako noon, hindi nawala 'yung pagmamahal ko sa'yo, Sara."Tahimik silang dalawa. Wala nang ibang maririnig kundi ang hampas ng alon sa di kalayuan, at ang mahihinang hikbi ni Sara na pilit niyang pinipi
Nasa gilid si Sara, yakap ang sash na may pangalan niyang Sara Pamplana. Halos hindi pa rin siya makapaniwala sa nangyari. Ang mga kamay niya ay bahagyang nanginginig, ngunit sa puso niya, may kakaibang kapayapaan. May ginhawang hatid ang pagtanggap sa sarili, kahit pa may bahagi pa rin ng nakaraan ang nananatiling malabo.Biglang may humawak sa kanyang braso."Ikaw talaga ‘yan?" mahina ngunit punô ng pag-aalala ang tinig na lumapit sa kanya.Napalingon si Sara. Si Adrian.Napatigil siya. Hindi agad nakapagsalita. Ang lalaking ilang gabi niyang iniwasan sa isip, ngayong gabi, nasa harap niya. Hawak siya, parang ayaw na siyang pakawalan."Adrian?" tanong ni Sara, halos pabulong.Tumango si Adrian. Nanlalalim ang tingin. Parang sinisid ang kaluluwa niya sa bawat tingin."Kanina pa kita hinahanap. Nung naglakad ka sa entablado, parang bumalik lahat. Lahat ng alaala. Lahat ng damdamin. Sara... ang ganda-ganda mo."Napayuko si Sara. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o maiiyak."Bakit k
Nasa gitna na ng entablado si Sara Pamplana. Ang mga spotlight ay tila apoy na nakatutok sa kanya, ngunit hindi siya natinag. Naramdaman niya ang malakas na tibok ng kanyang puso, pero mas malakas ang paninindigang buo sa kanyang dibdib.Mula sa gilid ng stage, narinig niya ang boses ni Jamaica. “Go na, Sara!” sigaw nito habang ayos pa ang sash na may pangalan niya. “Lakasan mo loob mo. Alam mo kung bakit ka nandito.”Tumango si Sara. Pinunasan niya ang bahagyang pawis sa noo at dahan-dahang hinigpitan ang kapit sa kanyang damdamin. Huminga siya ng malalim, sabay lakad papunta sa gitna ng entablado. Kahit nanginginig ang tuhod niya, hindi siya natinag. Ang bawat hakbang ay para sa mga taong nagmahal sa kanya. Para kina Aling Glenda at Mang Romero—ang mga taong tinuring siyang tunay na anak kahit siya’y isang ulilang nawalan ng alaala.Sa likod ng mga kurtina, naririnig niya ang palakpakan at sigawan ng mga tao. Tumayo siya ng tuwid, itinaas ang noo. Ngayon, hindi na siya ang dating ta
“Mahal, kanina pa kita tinititigan. Hindi ka kumakain. Okay ka lang ba?” tanong ni Luke habang pinagmamasdan si Belle na ilang beses nang tinikman ang sabaw pero hindi man lang nagalaw ang kanin.Napapitlag si Belle. “Ha? Ay... Oo naman. Nahilo lang siguro ako sandali.”“Sigurado ka? Pati si Mama tinatanong kung bakit parang lutang ka. Sabi niya, iba raw ang ngiti mo ngayon... parang pilit.”Napilitan siyang ngumiti. “Si Mama talaga, ang hilig magbiro. Alam mo namang mahina lang talaga ang katawan ko.”“Huwag mong gawing biro. Hindi yun biro, Ana. Kilala ka niya. Kilala rin kita. Alam kong may bumabagabag sa'yo.”Hindi siya agad sumagot. Tiningnan niya si Luke, ang lalaking unti-unting minahal niya sa katauhan ng ibang babae. Ang bigat sa dibdib.“Luke... hindi lahat ng nararamdaman ng tao kailangang sabihin agad-agad. Minsan kailangan muna natin ng oras para intindihin ang sarili.”“Pero bakit parang ang layo mo sa akin nitong mga araw na 'to? Hindi ko na maramdaman yung Ana na palag
Tumango si Sara at lumapit kay Jamaica. “Jamaica, paano ba ako magiging handa?” tanong ni Sara, nag-aalalang hindi pa rin siya handa sa susunod na pagsubok.“Wala kang dapat ipag-alala, Sara. Ang mahalaga ay hindi yung mga tanong, kundi kung paano mo ibabahagi ang iyong mensahe. Magsalita ka ng buo at tapat. Magtiwala ka sa iyong sarili.”Si Jamaica ay hindi tumigil sa pagbigay ng inspirasyon kay Sara. Nakikita niyang may potensyal siya. Masaya siyang makita ang ibang contestants na nag-eenjoy sa kanilang pagsasanay, ngunit hindi maiwasan ni Jamaica na tingnan si Vanessa na tila palaging handang mang-bully sa iba. Sa bawat hakbang ni Vanessa, para bang may hangarin itong sirain ang tiwala ni Sara, ngunit hindi na ito papayagan ni Sara.Habang nagtutulungan sila sa paghahanda, dumaan ang isang hapon at dumating na ang panahon para sa Q&A.Si Sara ay tumayo sa gitna ng stage, at ang kanyang mga mata ay tumingin sa mga tao sa paligid. Minsan, mahirap magtiwala sa sarili, pero naisip niya
Sa kabilang dako sa tunay na Ana.Sa bahay ni Sara, habang nag-aayos ng mga gamit sa sala...“Ate, halika na!” sigaw ni Nene mula sa kusina. “May bisita tayo!”Nagulat si Sara nang marinig ang pangalan ni Jamaica. Dumating na siya. Hindi na nga tumigil si Nene sa kakatawa, ang buong pamilya ay nakatingin na parang isang malaking kakatwang eksena ang mangyayari.“Jamaica? Ano'ng ginagawa mo dito?” tanong ni Sara habang inaayos ang mga gamit sa lamesa.“Sara,” ani Jamaica, sabay abot ng maliit na flyer na may nakalagay na “Summer Queen 2025 – Beauty Pageant.” “Sali ka na sa beauty competition. Alam kong kaya mo ito.”Napakunot ang noo ni Sara. “Beauty competition?”"Oo, Sara. Alam ko na hindi mo ito plano, pero ito ang pagkakataon para patunayan sa sarili mo na kaya mong magsikap para sa pangarap mo," sabi ni Jamaica, hindi tinatangi ang matinding lakas ng loob na ipinapakita."Pero… hindi ko kaya. Hindi ako ganun," sagot ni Sara, nahihirapan. “Hindi ako tulad nila. Hindi ko kayang magl
Samantala sa Mansion ng mga Villa.Hindi pa man lumilipas ang kaba sa dibdib niya mula sa pag-uusap nila ni Luke, biglang nag-ring ang doorbell.Nagkatinginan sila ni Luke bago ito tumayo upang buksan ang pinto.At sa pagbukas ng pinto, nanlamig ang katawan ni Belle.Si Philip.Ang ama ni Luke."Papa?" Gulat na sambit ni Luke."Magandang umaga, anak," sagot ni Philip. "Pasensya na sa abala, pero may kailangan akong pag-usapan kay Ana… nang sarilinan."Biglang bumigat ang paligid.Napatayo si Belle, agad na bumalik ang kaba sa dibdib niya.Napakunot-noo si Luke. "Bakit, Pa? May problema ba?""Wala, anak," sagot ng matanda. "Gusto ko lang makausap si Ana tungkol sa isang bagay na hindi pa niya nasasabi sa'yo."Namilog ang mga mata ni Belle.Alam na niya?!"Ano'ng ibig mong sabihin, Pa?" seryosong tanong ni Luke.Ngumiti si Philip, ngunit kita sa mga mata nito ang lalim ng iniisip. "Wag kang mag-alala, anak. Saglit lang kami ni Ana."Dahan-dahang lumapit si Belle, halos hindi makalakad n