REVISED - BEGINNING CHAPTER

 "Shantaaaaaaaalllllll!!!!!!"

  "Putcha!"

  Isang malakas na halakhak ang pinakawalan ko nang marinig ang kalabog ng katawan nya sa sahig. Dali-dali akong gumapang sa gilid ng kama nya at sinilip sya, pabangon na sya at nang tuluyan na syang maka-upo ay mas lalong lumakas ang tawa ko nang makita ang hitsura nya.

  Sabog ang kulay uling nyang buhok at nagkalat ang mga hibla nito sa mukha nya, may dumikit pa sa pisngi nya dahil sa panis na laway na syang mas ikinatawa ko. Hanggang sa ibaba siguro ng bahay nila ay maririnig ang pagtawa ko habang nakahawak ako sa tiyan ko at tuluyang napahiga sa kama nya.

  Dahil sa sobrang pagtawa ko ay hindi ko namalayan na nakatayo na pala sya at hindi ko na sya nagawang ilagan pa nang simulan nya akong dambahin at takpan ng unan sa mukha habang sinasabing papatayin nya ako. Tumawa lang ako habang pilit na nilalabanan ang kamay nya na matakpan ng tuluyan ng unan ang mukha ko.

  "Hahaha! Ano? Papatayin mo ako? Hindi mo ako agad mapapatay, masamang damo tayo, remember?" I said while smirking.

  Kumunot ang mga noo nya bago binitawan ang unan at ibinato yon sa mukha ko. Tumayo sya at masama ang tingin nang humarap sya sa akin habang sinusuklay ang buhok nya gamit ang mga daliri nya.

  "Sira ulo ka talaga, 'no? Ang galing mong mang-istorbo, ang aga-aga pa."

  Sa sinabi nya ay tumaas ang kilay ko at bumangon saka binunot ang cellphone ko mula sa bulsa ng suot kong high waist shorts at ipinakita sa kanya ang oras.

  "Anong maaga, diyan? Alas onse y medya na po, señorita Tala."

  Masamang tingin ang ipinukol nya sa akin. "Sabi ng huwag mo akong tatawagin na Tala eh. Si lola Cariña lang ang tatawag sa akin nyan."

  "Tsk. Anong si lola Cariña lang? Neknek mo, Shantalla Carin Alvuero. Ayaw mo lang kasi parang matanda, pero maganda naman ang Tala. Bituin ang ibig sabihin non."

  "Basta, ayoko. Tumayo ka na nga diyan nang makapagligpit na ako. Dali!"

  Akmang hihilain nya ako paalis sa kama nya kaya mabilis na lumundag ako at pinanood sya nang sinimulan nyang ayusin ang pinaghigaan nya habang nakakunot ang noo. Pigil ko ang pagtawa ko dahil alam kong hindi naman ang pag-gising ko sa kanya ang dahilan ng pagkunot ng noo nya.

  I called her by her nickname, Tala, at ayaw na ayaw nyang tinatawag sya sa pangalan nyang iyon dahil parang pang matanda raw. Well, si lola Cariña kasi ay gusto syang pangalanang Sinagtala noon kung hindi lang umayaw si tita Lucil dahil nga nasa Z generation na kami at ganon pa ang magiging pangalan nya.

  Pero dahil mahal din naman ni tita Lucil ang mama nya, ang pangalan na imbes na Shantall lang ay dinagdagan ng Tala kaya naging Shantalla at isununod ang pangalan nya na Carin mula sa pangalan ni lola Cariña.

  Nagpipigil ang tawang pinanood ko sya hanggang sa matapos sya at lampasan ako saka dumiretso sa pintuan ng kwarto nya para lumabas. Alam kong sa banyo ang diretso nya para maghilamos kaya naman lumabas na rin ako sa kwarto nya at bumaba sa kusina ng bahay nila dahil alam konh dito rin sya didiretso mamaya.

  Si lola Cariña ang inabutan kong naka-upo na sa harap ng hapag kainan habang si tita Lucil naman ay naghahanda pa ng pagkain. Ngumiti ako saka nagpresinta na tulungan na sya na hindi naman nya tinanggihan.

  Dahil sa matagal na rin naman kaming magkaibigan ni Shantall ay sanay na sila sa akin at ganun din ang pamilya ko kay Shantall. Masyado kaming feel at home sa bahay ng isa't-isa at walanghiya pa, pero ako talaga madalas ang makikain sa kanila.

  Madalas nga ang tanong nya sa akin ay, "Wala ka bang sariling bahay at dito ka sa amin nakikikain? Marami din namang pagkain sa inyo ah."

  At ang madalas kong sagot ay, "Meron, pero wala lang. Gusto ko lang talaga dito makigulo sa inyo at ubusin ang mga pagkain ninyo."

  Sa mga ganoong pagkakataon, natatawa na lang ang mga magulang namin sa amin at hinahayaan na kami. Sanay na sanay na sila sa pagpipilosopohan at mga kalokohan namin ni Shantall, madalas kasi ay para kaming mga naka-takas sa mental hospital at di mo maintindihan kung paano ba kami mag-isip. Ginagawa namin madalas ang ano mang mapagtripan naming gawin.

  Malakas din kaming magmura, animo'y hindi mga babae na syang madalas punahin sa amin ng mga magulang namin. Medyo magaslaw kasi pag kumilos kaming dalawa at hindi ganoon kalambot para sa isang babae, nakikipag-away din kami sa mga lalaki at hindi nagpapatalo.

  "Nasaan na ba si Shantall?" tanong ni tita na nakapagpabalik sa akin sa kasalukuyan. "Tanghali na eh. Nagising mo na ba sya, Kyline?"

  I smirked. "Tita naman, parang hindi mo pa kami kilala. Malamang opo at nagising ko na. Naghihilamos na nga lang—"

  Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko dahil nagsalita si lola Cariña at itinuro si Shantall na pababa na sa hagdan. Lumingon ako sa gawi nya at halos mahulog ko na ang hawak kong baso nang makita sya. Mabilis kong pinakalma ang sarili ko lalo na ang puso ko nang maramdaman ko na naman ang bagay na iyon.

  Shantall's face was illuminated by the sunlight coming from the window as she descended on the stairs while brushing her hair through her fingers. Ang morena nyang kutis ay nabibigyang pansin na talaga namang hinahangaan ng marami dahil nga sa kutis Pilipina sya, maging ang mahaba nyang buhok na kasing-itim ng uling.

  I mentally scolded myself. Masyado na naman syang maganda sa paningin ko gayong kakatapos lang naman nyang maghilamos at nakasuot lang ng pajamas.

  Kung ano-ano na naman ang pumapasok sa isip ko.

  Umiling ako at iniiwas na lamang ang tingin ko sa kanya saka nagpatuloy sa ginagawa ko. Nang marating na nya ang kusina, hindi pa man sya nakaka-upo ay sermon na agad mula kay lola Cariña ang inabot nya na syempre ay mula pa sa values nila noong 1950's.

  Muli akong natawa nang makita ang pag-ngiwi nya sa bawat salita mula kay lola Cariña dahil hindi sya makahirit, lalo na at nandito si tita Lucil. Kinuha ko ang isa pang bowl ng Nilagang Baboy at inilapag yon sa mesa nila na hindi naman kalakihan bago naupo sa tabi nya.

  "Yung nahulog ka na nga sa kama kaninang nagising ka tapos napagalitan ka pa. Saklap naman ata ng araw mo?" biro ko sa kanya.

  Impit na sigaw ang pinakawalan ko nang bigla na lang nyang kurutin ang hita ko sa ilalim ng mesa kaya hindi nakikita nina tita at lola Cariña.

  "Manahimik ka kung ayaw mong mapaaga ang pagkikita ninyo ni Satanas." she whispered.

  Kinagat ko ang labi ko dahil naiiyak na ako sa kurot nya, matapos ang ilang segundo ay binitawan nya na rin ang hita ko at kitang-kita ko ang pulang marka na naiwan doon. I mumbled a curse.

  Inilapag ni tita ang huling bowl ng Nilaga bago kami nagsimulang kumain. At dahil nga walanghiya ako, sige lang ako sa pagkain lalo na at masarap magluto ng Nilaga si tita Lucil. Pumangalawa pa nga ako na syang naging dahilan para samaan na naman ako ng tingin ni Shantall. Halos ako lang din kasi ang naka-ubos sa ulam na pinagsasaluhan naming dalawa.

  "Gago talaga." bulong nya bago uminom ng tubig habang ako ay puno pa ng pagkain ang bibig.

  Tapos ng kumain si lola Cariña dahil hindi naman sya pwedeng kumain ng maraming kanin, si tita naman ay patapos pa lang din. Humarap sa amin si lola at tinanong kami para sa plano namin ngayong araw. Nilunok ko muna ang kinakain ko bago sumagot.

  "Mamimili na po sana kami ng mga gamit sa school. Kaso dahil hindi na naman agad nagising si Shantall, hahapunin na naman kami." sagot ko.

  And because it's lola Cariña, "Bakit ba naman kasi hindi ka agad nagising, Tala? Alam mo naman palang aalis kayo, hindi ka agad magising. Naku, kayo talagang mga kabataan ngayon, oh. Noong kapanahunan namin, hindi pwede ang ganyan. Kung anong oras ang pinag-usapan ay iyon ang oras na darating ka. Masyado naming pinapahalagahan ang mga salita noon at pangako, samantalang kayo ngayon ay parang wala na lang—"

  Sa buong oras na nagsesermon si lola ay natatawa na lang kaming pareho ni tita Lucil sa kalagayan ng anak nya na hindi na naman naka-imik. Si Shantall naman ay napapakamot na lang sa ulo at walang nagawa kundi ang hintayin matapos si lola sa sermon session nya.

  Nang paakyat na kami sa hagdan ay pabiro nyang sinuntok ang braso ko.

  "Sira ulo ka talaga kahit kailan. Ayan tuloy, nasermonan pa ako." reklamo nya habang paakyat kaming dalawa sa kwarto nya.

  "Kasalanan ko ba kung totoo yung sinabi ko? Tsk. Puyat-puyat pa kasi kaka-chat sa crush mong di ka naman crinushback."

  Huminto sya para harapin ako. "Hoy, malapit na akong i-crushback. Ikaw ba? Kailan ba malalaman ni Nampong mo na asawa mo aya?"

  My brows creased. "Nampong? Sinong Nampong?"

  "Nampong. Yung sinasabi mong asawa mo sa BTS."

  Nang makuha ko ang ibig nyang sabihin ay pabiro ko syang itinulak. "Gago, anong Nampong? Walang Nampong sa BTS. Namjoon, hindi Nampong. NAM-JOON."

  She scoffed. "Basta, ewan. Paki-ko ba sa BTS mo na yan."

  Umakyat na syang muli habang ako naman ay sumunod. Bilang magkaibigan ay hindi naman mawawala ang mga pagkakaiba naming dalawa na syang madalas maging dahilan kung bakit kami nag-aaway kung minsan.

  Isa na sa mga pagkakaiba namin ay ang music taste namin. Ako ay mahilig sa Kpop at Western Music, habang sya naman ay OPM ang madalas pakinggan at kakaunti lang din ang Foreign Artist na gusto nya. Sa tuwing nagfa-fan girl nga ako ay umiiling na lang sya at iniisip na nababaliw na naman ako.

  Pumasok kami sa kwarto nya at agad akong naupo sa kama nya saka sya tiningnan habang nagsimula syang kalikutin na naman ang cellphone nya.

  "So, anong oras mo balak na umalis? Mamaya gabihin na naman tayo, siguradong maraming namimili ng gamit ngayon dahil apat na araw na lang at pasukan na." I said.

  Without looking at me, she replied, "Mamaya mga three pm."

  "Tsk. Gagabihin nga talaga tayo nyan. Bat di pa tayo gumayak ngayon?"

  Ini-angat nya ang tingin nya at tiningnan ako na para bang nasisiraan na ako ng bait. "Sira ka ba? Ang init kaya."

  "Eh kaysa naman gabihin tayo." sagot ko. "Saka may aircon naman sa National Book Store, ah? Kaya di mainit. Sige na, gayak na tayo, para maaga rin tayong maka-uwi. Parang tanga eh, tapos ang haba-haba ng pila sa sakayan, para pa tayong mga sardinas kung ipagsiksikan ng caller."

  Pinaikot nya ang mga mata nya at inis na sumang-ayon na lang sa akin. Bumungisngis ako dahil alam kong hindi naman nya ako matitiis at ayaw nya rin kapag ginagabi kami dahil masyadong siksikan sa sakayan ng jeep.

  Masigla akong tumayo sa kama nya at nagpaalam na uuwi na rin para maligo at magbihis. Ilang bahay lang naman ang pagitan ng layo ng bahay namin sa isa't-isa kaya hindi ganoon kalayo ang lalakarin ko.

  Pagbaba ko sa sala ay nanonood si lola Cariña ng pabirito nyang afternoon show na Eat Bulaga habang si tita Lucil naman ay nakaharap sa computer at inaasikaso ang trabaho nya.

  Teacher kasi sya at malapit na ang pasukan kaya malamang ay tambak na sya sa gawain lalo na at high school teacher sya. Nagpaalam ako sa kanilang dalawa at sinabi ang lakad namin ni Shantall ngayon na tinanguan lang nila.

  Nang makalabas ako sa bahay nila ay bigla na lamang nagdilim ang paningin ko dahilan para mapahawak ako sa gate nila bilang suporta para hindi ako tumumba. Napapikit ako ng mariin nang may marinig na kung anong masakit sa tenga habang ang ulo ko ay parang hindi ko na maramdaman at blanco na.

  It lasted for a few seconds bago bumalik ang lahat sa normal. Kumurap ako ng ilang beses at umiling bago dahan-dahang naglakad pauwi. Simula noong nakaraang taon ay nagsimula na akong makaramdam ng mga ganoong bagay saka matinding pananakit ng ulo kahit wala namang posibleng dahilan para sumakit ng matindi ang ulo ko. Minsan nga ay dumudugo rin ang ilong ko nang biglaan.

  Hinahayaan ko na lamang at hindi sinasabi sa kanila dahil iniisip ko na baka minsan, stress lang ako o hindi kaya ay dahil sa pabago-bagong panahon.

  I sighed and resumed walking, looking forward for our agenda today that will surely be another bonding for us. Not knowing that sooner, our friendship will start to turn into turmoil.