Sa loob ng madilim at malamig na kweba, mahigpit na niyakap ni Louie si Klarise. Giniginaw ito at nanghihina habang patuloy ang pagbuhos ng ulan sa labas. Kasabay ng malalakas na kulog at kidlat, lalong lumalim ang takot ni Louie sa maaaring mangyari sa asawa niya."Klarise, sandali lang talaga ako, hahanap ako ng gamot para sa sugat mo," bulong niya, pilit pinapakalma ang sarili kahit ang totoo’y unti-unti na siyang kinakain ng takot.Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Klarise, pero nang makita niyang lumalabo na ang tingin nito, parang may kamay na pumiga sa puso niya."Louie… hindi ko alam kung… kung magigising pa ako pagbalik mo," mahina at paos ang boses ng babae. Halos hindi na nito maidilat ang mga mata.Napasinghap si Louie. Lumakas pa ang dagundong ng ulan sa labas ng kweba na parang sumasalamin sa gulo ng isip niya. Nagdadalawang-isip siyang lumabas. Pero kung hindi siya kikilos, baka hindi na umabot si Klarise hanggang umaga."Tumigil ka nga diyan! Hindi ka mamamatay! Hu
"Hinding-hindi na," sagot ni Louie, hinahaplos ang pisngi nito.Nagtaka siya nang mapagtanto ang lapit ng kanyang ari sa kanyang ari. Nararamdaman niyang dumulas ang kanyang mga tuhod sa ilalim ng kanya, itinaas ang kanyang mga tuhod at naramdaman niyang unti-unti siyang bumubukas para sa kanya. Halos naparalisa siya sa takot, pero alam niyang panahon na para ibigay ang kanyang pagkabirhen sa kanyang asawa. Ngayon ay oras na para simulan ang buhay. Hindi niya alam na mamahalin niya si Louie mula sa galit hanggang sa maging magkasintahan. "Mahal kita, asawa," bulong ni Louie.Asawa! Tinawag niya siyang asawa! Siya ang kanyang asawa. At ngayon, panahon na para maging asawa siya!Sinasadyang pinapakalma ang kanyang katawan bilang tanda ng pagsunod sa kanya, niyakap niya ito nang mas mahigpit. "I love you, asawa!" Inamin ni Klarise na sa lahat ng mga pagsubok na kanilang pinagdaanan, sa wakas ay inamin niya na may nararamdaman siya para kay Louie.Pakiramdam na kasing nerbiyos ng p
Patuloy siyang bumubulong sa kanyang tainga, mga salitang sa isang paraan ay mas mahalaga kaysa sa anumang narinig niya noon. Natuwa siya sa kanyang mga salita. Hindi pa niya kailanman nakita siyang ganito ka-mapagmahal o narinig na nagsalita nang ganito ka-mahigpit sa kanya. Pareho nilang naramdaman na siya ay lumiliit sa loob niya. Humugot si Louie at lumipat sa gilid. Napansin niya ang mga guhit ng dugo sa hita ni Klarise at sa polo na inilagay nila sa ilalim nila, kinilala ang patunay ng kanyang pagkabirhen.Hinila niya siya papalapit sa kanya muli, at niyakap lang niya ito nang mahigpit. Masarap ang pakiramdam. Nakita niya ang isang lugar sa kanyang balikat kung saan maaari niyang komportableng ipahinga ang kanyang ulo. Alam niyang mabangis ang kanyang mga pag-ulos sa kanya na sinundan ng kanyang ganap na pagkawala ng kontrol habang siya ay nilabasan, kaya't mahiyain niyang tinanong, "Nasaktan ba kita?" Nagulat siya sa tanong niya, at nag-atubili bago sumagot. Masakit.
Malamig ang hangin sa loob ng kweba, ngunit hindi iyon sapat para patayin ang init na bumalot sa pagitan nina Louie at Klarise. Ang kanilang hubad na katawan ay nakayakap sa isa’t isa, tinatamasa ang init ng kanilang pagmamahalan sa kabila ng malamig at madilim na paligid.Mahigpit ang yakap ni Louie kay Klarise, tila ba ayaw niyang bitawan ito, ayaw niyang bumalik sa reyalidad na maaaring wala nang kasunod ang gabing ito.Ngunit nang dumilat si Klarise at mapagtanto ang kanilang sitwasyon, nanlaki ang kanyang mga mata."A-Ano ‘to…?" bulong niya, pilit tinatakpan ang kanyang katawan gamit ang kumot na ni hindi niya maalala kung paano iyon napunta sa kanila.Napamulat si Louie, napailing, at hinilot ang sentido niya bago marahang napangisi. "Mukhang napatunayan na nating hindi lang galit ang kaya nating pag-awayan, Klarise.""Ikaw talaga! Ang kapal ng mukha mo!" dinuro niya ito sa noo, namumula ang pisngi sa hiya.Napailing lang si Louie, tila aliw na aliw sa itsura ni Klarise na nagku
Sa labas ng kweba, lumalakas pa lalo ang ihip ng hangin. Ang mga sanga ng puno'y nagkakabali, at ang dagundong ng ulan ay parang mga tambol na walang tigil sa pagpapatugtog. Ang bagyong Yolanda ay patuloy na nagpapakita ng bagsik, dahilan upang hindi makausad ang rescue team.SAMANTALA, SA LOOB NG KWEBA…"Grabe… parang hindi titigil ang bagyo," bulong ni Klarise habang nakayakap sa kanyang sarili."Palagay ko, hindi tayo matutunton agad ng rescue team," sagot ni Louie, abala sa pagsisindi ng maliit na apoy gamit ang natuyong kahoy na pinulot niya kanina. "Mas delikado kung pipilitin nilang pumalaot.""Kung ganun… mas matagal pa tayong magkasama dito," natatawang sabi ni Klarise, kahit halata ang pag-aalalang nasa mukha niya.Ngumisi si Louie at nilingon siya. "Bakit? Naiilang ka ba na kasama ako?""H-Hindi naman!" mabilis niyang sagot, pero agad niyang tinalikuran ito para hindi makita ang pamumula ng kanyang pisngi.Humagikgik si Louie bago lumapit sa kanya. "Sige na nga, hindi kita
Ang init ng kanyang mga kamay sa pisngi ni Klarise ay tila nagpapakalma sa kanyang naguguluhang puso."Klarise, alam kong hindi natin ginusto ang sitwasyong ito. Wala sa plano natin ang lahat ng nangyari," wika ni Louie, napapikit saglit bago bumuntong-hininga. "Pero kung may isang bagay akong gustong paniwalaan ngayon, ‘yon ay hindi aksidente ang nararamdaman ko para sa’yo."Nabigla si Klarise sa narinig. Hindi niya alam kung paano isasagot ang matapat na pagtatapat nito."A-ano'ng ibig mong sabihin?" halos pabulong niyang tanong.Ngumiti si Louie, hinawakan ang kamay niya at dinala sa kanyang dibdib, sa lugar kung saan maririnig ni Klarise ang mabilis na tibok ng kanyang puso. "Dahil tuwing kasama kita, ganito lagi ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung kailan nagsimula, pero gusto kong malaman mo… na mahal kita."Muntik nang huminto ang paghinga ni Klarise.Hindi niya alam kung epekto lang ba ng malamlam na liwanag ng apoy, ng malamig na simoy ng hangin, o ng nakaraang gabi nilang
Sa wakas, kinuha niya ang kamay niya at tinulungan siyang bumaba mula sa bato. "Dito, magbasa tayo.""Basang-basa na ako para sa'yo." Tumawa siya."Maganda." Ngumiti siya at dinala siya sa mahinang alon. "Papakantot kita nang todo dito, gagawin kong mainit na realidad ang iyong mapusok na pantasya."“Naniniwala ako sa iyo.”Hinalikan niya siya at hinawakan ang kanyang mga kamay sa kanyang puwit at itinaas siya.Bumuhol si Julia sa kanyang baywang at kumapit."Sa tingin mo?" tanong niya sa pagitan ng mga halik. "Maaari na tayong magtalik muli?" "Oo naman." Kumawala si Klarise at lumuhod. Ang kanyang bibig ay naglalaway na sa pagnanais na matikman siya. "Ganito ?tama ba ginagawa ko." Mainit at matigas ang kanyang ari sa kanyang kamao. Pinagapang niya ang kanyang dila sa dulo.Maliliit na alon ang bumubula at kumikiliti sa kanyang mga tuhod, mga paa, at puwit, habang sinimulan niyang sipsipin siya sa paraang gusto niya. Gusto ni Klarise na maging espesyal ito para kay Louie gaya
“Ahhh, oh, hindi, pero…putang ina, wala akong pakialam. Gawin mo lang akong labasan ulit. Gawin mong mahalin ako hanggang mawala na ang sakit.""Iyan ang plano ko." Hinalikan niya siya at sinimulang igalaw ang kanyang balakang, dumulas hanggang sa buong lalim at halos lumabas sa bawat paglusong.Nawala siya rito. Ang kanyang ari ay kumikiskis sa isang espesyal na malalim na lugar sa loob niya. Ang kanyang mga paghinga ay mahahabang ungol habang nagsisimulang muling tumaas ang presyon.“Putangina, ang galing mo talaga,” bulong niya. "Malaya at ligaya."“Salamat.” Salamat sa paggawa nito.” Pinaikot niya ang kanyang mukha. "Ang sarap…ang sarap na masakit." Nawala ang mga salita sa kanya. Ayaw niyang tumigil siya sa pag-fuck sa kanya dito sa loob ng kwebang ito."Nilalabasan ka ba ulit? Gaya nito?"“Oo, huwag kang huminto. Oh, Louie. Kantutin mo ako ng maraming beses." Ang kanyang balat ay humihigpit, ang kanyang mga kalamnan ay tumitigas. Hinawakan niya ang kanyang titi gamit a
Habang nanginginig ang kanyang mga binti, hinayaan ni Klarise na gabayan siya nito pababa sa kama, nakasakay sa kanyang katawan at inilagay ang kanyang ulo sa balikat nito habang niyayakap siya nito, pinapadulas ang kanyang likod. "Iniisip ko na 'yan mula pa kagabi," bulong ni Louie. "Ang ganda-ganda mo, gustong-gusto kita sa bibig ko at pinapanood kita habang pinapaligaya kita, babe. Ang sarap at ang bango mo, gustong-gusto ko ang amoy mo at ang lasa mo sa aking balbas at mga daliri." ungol niya. Siya ay nagsimula nang halikan siya nang may pagnanasa "Maaamoy mo ba ang sarili mo sa akin?" tanong ni Louie."Mmm hmmm. Gusto ko na ikaw ay nasa loob ko" bulong nito, dumudulas pababa sa kanyang katawan hanggang maramdaman niya ang kanyang matigas na ari sa pagitan ng kanyang mga binti. Umupo siya, bahagyang nakasandal sa kanyang mga binti at kinuha ang kanyang ari sa kanyang kamay, pinadulas ito sa kanyang mga labi ng puki, pinagsasama ang likido ng kanyang pre-cum sa sarili niyang kat
Ang mga kurba ng kanyang katawan, bilog sa kanyang mga suso, pabilog sa kanyang baywang, lumalabas sa kanyang mga balakang at pababa sa kanyang mga hita, ay nagpasidhi kay Louie na yakapin siya. Gusto niya kung paano ang hugis ng kanyang katawan ay akma sa kanya at sa kanyang mga bisig.Naisip niya kung paano siya gumalaw, ang mga tunog na ginagawa niya, ang lasa niya at kung gaano siya kainit kapag nasa loob siya nito. Tumatalon ang kanyang umagang kahoy at nakahiga siya malapit kay Klarise na alam niyang mararamdaman ito sa kanyang likod. Isiniksik niya ang sarili sa likod niya, inilapat ang kanyang baba sa kanyang balikat, pinagdikit ang kanyang dibdib sa kanyang likod, dahan-dahang inulos ang kanyang mga balakang laban sa kanya, ipinatong ang kanyang binti sa ibabaw ng kanya at hinagod ang kanyang kamay pababa sa kanyang katawan, sa lahat ng kanyang mga kurba at inilapag ito sa kanyang hita habang humihinga ng malalim. Siya ay kumilos. "Mmmmm magandang umaga, maganda" bulon
Mainit ang samyo ng bulaklak sa silid ng hotel nang dumating sina Louie at Klarise. Pagkapasok pa lamang nila, sinalubong sila ng malamlam na ilaw mula sa chandelier, mga petal ng rosas na nagkalat sa sahig, at isang king-size bed na may mga puting kurtina na parang alon ng ulap. Sa mesa, may champagne at mga strawberry na nakalagay sa yelo.Tahimik lang si Klarise habang hinahawakan ang kamay ni Louie. Pareho silang pagod, pero hindi iyon alintana—dahil ngayong gabi, ay para sa kanila lamang.“Perfect ‘to,” bulong ni Klarise, habang pinapahid ang luha ng tuwa na dumaloy sa kanyang pisngi. “Parang panaginip lang.”Lumapit si Louie at niyakap siya mula sa likod. “Hindi ‘to panaginip, Klarise. Asawa na kita… hindi na ‘to panaginip—ito na ‘yung simula ng forever natin.”Napahagulgol siya sa likod nito. Hinawakan niya ang kamay ni Louie at ipinatong sa kanyang tiyan. “Akala ko hindi ko na mararamdaman ‘to—‘yung maging buo ulit. Pero nandito ako, kasama ka. Sa wakas…”Lumingon siya at hina
Sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw at marahang musika sa background, nagsasayaw ang bagong kasal—si Klarise at si Louie—na para bang silang dalawa lang ang tao sa mundo. Nasa gitna sila ng garden venue, habang ang mga panauhin ay masayang nanonood at sumasabay sa romantikong himig ng gabi.“Mahal,” bulong ni Louie habang marahang pinapaikot si Klarise, “ito na yata ang pinaka-magandang gabi sa buong buhay ko.”Natawa si Klarise nang bahagya, ngunit may bahid pa rin ng luha sa kanyang mga mata. “Akala ko hindi na natin mararating ‘to.”“Pero narito tayo,” sagot ni Louie. “At hindi ko na hahayaang mawala ka ulit sa’kin.”Habang nagsasayaw sila, isang waiter ang lumapit.“Mr. and Mrs. Ray, handa na po ang yate. Kung gusto niyo na pong magpunta, sabihan niyo lang po kami.”Nagkatinginan ang dalawa. “Ready ka na ba, misis ko?” tanong ni Louie, nakangiti.Tumango si Klarise. “Basta ikaw ang kasama ko, kahit saan.”Pagdating sa pier, ang yate ay napapalibutan ng mga fairy lights, puting bul
“Ma, hindi ko ‘to magagawa kung wala kayo. Lalo na si Louie… siya ang naging lakas ko.” Niyakap niya ang ina.Sunod na lumapit si Georgina. “Klarise… patawad kung minsan, naging malamig kami. Pero hindi ibig sabihin noon ay hindi ka namin minahal. Hindi lang kami sanay magpakita. Pero simula ngayon… hindi na namin hahayaang maramdaman mong mag-isa ka.”Napaluha si Klarise. “Thank you po, Ma. Hindi ko inakala na darating ang panahong mararamdaman kong ganito ako kamahal ng pamilya natin.”Lumapit si Louie sa kanilang usapan. “Magmula ngayon, Klarise Olive Ray, asawa kita, karamay kita, kabiyak kita—sa lahat ng bagay. Kahit saan pa umabot ang buhay natin, ‘di kita iiwan.”“At ikaw lang din, Louie. Sa hirap, sa ginhawa… sa lungkot, at sa pinakamasasayang araw natin—kasama mo ako.”“So… honeymoon?” pabirong sabat ni Philip na naging dahilan ng mahinang tawanan.Napailing si Klarise, pinisil ang braso ni Louie. “Papa naman!”“Joke lang, iha. Pero seryoso, deserve niyong dalawa ang konting
Ang reception ay hindi lang basta isang kasal—ito ay isang engrandeng piyesta ng pag-ibig. Sa gitna ng isang mala-paraisong hardin, isang napakahabang dining table ang inayos sa ilalim ng mga chandelier na nakabitin mula sa mga puno. Sa paligid, may mga firefly-inspired fairy lights na lalong nagpaganda sa kapaligiran.May fountain ng champagne, isang tatlong palapag na wedding cake na may intricate white and gold details, at isang live orchestra na tumutugtog ng klasikong musika. Ang mga bisita ay nakaupo sa mahahabang mesa na punong-puno ng puting rosas, peonies, at lavender, na siyang tema ng kasal.Sa gitna ng venue, lumapit si Louie kay Klarise at inilahad ang kamay nito. "Mahal, may utang pa akong first dance sa'yo."Napatawa si Klarise, ngunit tinanggap ang kamay nito. "At hindi kita papayagang makalusot diyan."Habang tumutugtog ang isang malamyos na melodya, nagsimula silang sumayaw sa gitna ng dance floor. Nakatingin lang si Klarise sa asawa, damang-dama ang init ng pagmamah
Kinabukasan, abala na si Klarise sa pagpili ng wedding gown. Hindi tulad ng dati nilang kasal kung saan wala siyang ideya sa mangyayari, ngayon ay siya mismo ang may kontrol sa bawat detalye."Ayoko na ng simpleng kasal," sabi niya habang nakaupo sa isang bridal boutique kasama ang kanyang ina at biyenan. "Gusto kong gawin itong espesyal. Hindi dahil engrande, kundi dahil ito ang kasal na gusto ko talaga."Ngumiti si Pilita. "Anak, anuman ang gusto mo, susuportahan ka namin."Tumango rin si Georgina. "Tama. Pero dapat siguraduhin mong hindi ito masyadong simple. Dapat elegante pa rin, ‘di ba?"Napailing na lang si Klarise, pero hindi niya mapigilang matawa. Kahit kailan, hindi talaga magpapatalo ang kanyang biyenan pagdating sa mga ganitong bagay.Nang dumating si Louie para sunduin siya, nagulat ito nang makita siyang masigla at masaya. "Parang ang dami mong energy ngayon, wifey," biro nito."Syempre, excited ako!" Hinawakan niya ang kamay ni Louie. "Ngayon lang ako nagkaroon ng pagk
Makakalaya na rin ako.Iyon ang unang pumasok sa isip ni Klarise habang nakaupo siya sa waiting area ng therapy clinic. Makalipas ang ilang buwan ng paghilom, ngayong araw ang huling session niya.Sa tabi niya, hawak ni Louie ang kamay niya, pinipisil iyon ng marahan. Ramdam niyang kabado ang asawa, pero mas nangingibabaw ang pagmamalaki nito sa kanya."Handa ka na?" tanong ni Louie, bahagyang nakangiti.Huminga siya nang malalim bago tumango. "Oo. Sa wakas, handa na ako."Nagbukas ang pinto at lumabas ang therapist niyang si Dr. Herrera. "Klarise, halika na."Umupo si Klarise sa pamilyar na sofa sa loob ng opisina ni Dr. Herrera. Sa dami ng beses niyang pumunta rito, parang naging pangalawang tahanan na niya ito.Ngumiti ang therapist at inilapag ang kanyang mga notes sa mesa. "Klarise, ngayon ang huling session natin. Kamusta ka?"Napangiti siya. Hindi pilit, hindi sapilitan. Tunay. "Mas magaan, Dok. Mas nakakagalaw na ako, mas nakakakilos nang hindi ko nararamdaman ang bigat na pas
Tahimik ang buong bahay nang makauwi sila mula sa ospital. Wala nang tunog ng mga pag-iyak ng kanilang pamilya, wala nang mahihinang bulong ng pakikiramay—ang natira lang ay ang bigat sa kanilang dibdib at ang lungkot na hindi nila alam kung paano babawasan.Si Klarise ay nakaupo sa gilid ng kama, yakap pa rin ang maliit na baby clothes. Ilang araw na siyang ganito—walang imik, walang kibo. Para siyang bangkay na humihinga lang dahil kailangan, hindi dahil gusto niya pang mabuhay.Naupo si Louie sa tabi niya, tahimik lang na pinagmamasdan siya. Alam niyang walang tamang salita para sa ganitong sitwasyon. Kaya ang tanging nagawa niya ay abutin ang kamay ng kanyang asawa at hawakan ito nang mahigpit."Klarise…" mahinang tawag niya.Walang sagot.Dahan-dahan niyang hinaplos ang likod nito. "Mahal… nandito lang ako."Sa wakas, parang isang basong unti-unting napuno at tuluyang umapaw, humagulgol si Klarise. Mahina noong una, hanggang sa naging mahahapding iyak—yung tipong masakit pakingga