"Nasiyahan ka ba?" "bulong niya." "ilang beses ka nang nilabasan, mahal ko?""Oo." Oo…” Siya ay hingal at mainit. "Nakaabot ako ng 3 beses sunod-sunod.""Magandang marinig 'yan." Pinisil niya ang kanyang mga suso. "Malapit na akong labasan, sa'yo, sobrang taas sa'yo."Oo. Gawin mo. Ngayon. Kantutin mo ako nang walang tigil.Ang kanyang ekspresyon ay tumigas. Hindi niya maalis ang tingin mula sa kanyang mukha. Ang matibay na determinasyon ay nagpatulis sa kanyang panga at nagpalalim sa kanyang mga mata.Binabayo na niya siya nang mabilis ngayon, parang makina, mabilis na pag-ulos ng kanyang mga balakang. Papunta na siya sa kanyang pagpapalabas. Walang makakapigil sa kanya, alam niya iyon. Hindi ang pagdating ng iba sa dalampasigan, hindi rin ang isang nuclear bomb. Lahat siya tungkol sa pag-abot sa rurok, ang pinakatuktok ng kasiyahan, sa kanya, kasama siya.Ah. Oo. Oo.” Pinadapa niya ang mga salita sa pamamagitan ng mga ulos. “Puta.” " Yes.”At pagkatapos ay nakangang
Samantala sa resort kasama ang rescue team, ang pamilyang Olive at Ray ay nagmamadaling naglakad si Gregorio pabalik sa headquarters ng rescue team. May dala siyang mapa ng isla at ilang larawan ng mga natagpuang bakas ng paa. Sa kabila ng matinding ulan at hangin, hindi siya titigil hangga’t hindi natatagpuan sina Louie at Klarise.“May bagong impormasyon tayo,” aniya, inilapag ang mapa sa mesa. “May natagpuan kaming mga yapak malapit sa bangin, pero bigla itong nawala.”Mabilis na lumapit si Pilita, hindi na alintana ang basa niyang kasuotan. “Ano'ng ibig mong sabihin? Nawalan ng bakas? Ano na ang nangyari sa anak ko?”“Maaaring naghanap sila ng masisilungan,” sagot ni Gregorio. “O baka… nahulog sila.”Nanlambot si Pilita, halos matumba sa kaba. “Diyos ko… Klarise…”“Mahal, kalma lang,” aliw ni Hilario, mahigpit siyang niyakap. “Makikita natin sila. Hindi tayo titigil.”Samantala, si Georgina ay hindi mapakali habang naglalakad pabalik-balik. “Gregorio, kung hindi natin sila mahanap
Hindi ito tulad ng mga halik nila kagabi. Ito ay mas banayad, mas puno ng damdamin. Para bang ang bawat dampi ng kanyang labi ay isang pangakong hindi siya iiwan.Nagpigil si Klarise, pilit na nilalabanan ang damdaming bumabalot sa kanya. Pero paano niya iyon lalabanan kung ang puso niya mismo ang kumakampi kay Louie?Napapikit siya. Naramdaman niya ang muling pagyakap ni Louie sa kanya, mahigpit at puno ng init.“Kung may paraan lang para hindi na tayo bumalik sa realidad,” bulong ni Louie sa pagitan ng kanilang halik, “pipiliin ko ‘yon.”Marahan, puno ng emosyon, at tila walang hanggan—ganito ipinaabot ni Louie ang kanyang damdamin kay Klarise habang hinahalikan niya ito. Mas banayad na ngayon ang kanyang mga galaw, wala na ang gigil at pagnanasa ng nakaraang gabi. Ngayon, may kasamang pag-aalaga, para bang gusto niyang ipadama kay Klarise na kahit anong mangyari, hindi niya ito pababayaan.Nagpatuloy ang kanyang mga labi sa paggalugad sa kanya, pero sa halip na umalma, naramdaman n
Dahan-dahang lumalakas ang tunog ng paparating na helicopter. Tumayo si Klarise, hindi maitagong ang kaba at pananabik sa pagdating ng rescue team. Samantala, nanatiling nakaupo si Louie, nakasandal sa malamig na bato ng kweba habang pinagmamasdan siya.“Louie, ano pa ba ang iniisip mo?” tanong ni Klarise habang sinusubukang ayusin ang gusot sa kanyang damit.Napangiti si Louie nang mapansing pinagpapawisan ito sa kabila ng malamig na panahon. “Naiilang ka pa rin sa akin?”“H-Hindi ah!” tanggi niya, pero mabilis siyang umiwas ng tingin.Tumayo si Louie at lumapit sa kanya. “Huwag kang magsinungaling, Klarise.”Hindi siya nakasagot. Paano ba niya ipapaliwanag ang nararamdaman niya? Kahapon lang, halos magpatayan sila sa inis sa isa’t isa. Ngayon, hindi na niya alam kung paano iiwasan ang mga matang punong-puno ng emosyon.“Alam mo ba kung ano ang iniisip ko?” bulong ni Louie.Napatingin siya rito, pero hindi siya nakapagsalita.“Iniisip ko kung magbabago ang tingin mo sa akin pagkatapo
Pagkarating nila sa bahay, hindi napigilan ni Klarise ang mapahanga. Malaki iyon, moderno ang disenyo, at tila perpekto para sa isang bagong mag-asawa.Pero para sa kanilang dalawa ni Louie?Parang hindi pa sila handa.“Nagustuhan niyo ba?” tanong ni Pilita, sabik na sabik.“Opo,” mahina niyang sagot.Nagkatinginan sila ni Louie. Pareho nilang alam—hindi pa ito ang inaasahan nilang mangyayari matapos silang mailigtas.Hindi pa sila handa.Pero may choice pa ba sila?Pagkauwi ng kanilang mga magulang, naiwan sina Klarise at Louie sa loob ng malawak na bahay. Tahimik lang silang dalawa.“Gusto mo bang makita ang kwarto?” tanong ni Louie.Tumango siya.Umakyat sila sa second floor. Binuksan ni Louie ang pinto ng master’s bedroom.Pagpasok nila sa master’s bedroom, agad napansin ni Klarise ang laki ng kama—isang bagay na dapat ay normal lang, pero sa sitwasyon nila ngayon, tila ito naging simbolo ng isang hindi maiiwasang katotohanan.Magkasama sila sa iisang bahay. Magkasama sa isang kwa
Pagkatapos ng mahabang araw, naisip ni Klarise na mag-relax sa bathtub. Ramdam pa rin niya ang pagod sa lahat ng nangyari sa kanila ni Louie—mula sa pagkawala nila sa isla, hanggang sa pilit na pagpapakasal at ngayon, ang pagsasama nila sa isang bubong.“Anong klaseng tadhana ‘to?” bulong niya sa sarili habang nilulublob ang katawan sa mainit na tubig.Napapikit siya, sinusubukang huwag isipin ang mga komplikasyon sa buhay niya. Pero hindi niya rin maiwasan……ang isipin si Louie.‘Yung halik nito. ‘Yung paraan ng paghawak nito sa kanya. ‘Yung nangyari sa kanila sa kweba.Napapikit siya ng mariin. Ano ba ‘tong iniisip ko?!Naputol ang pagmumuni-muni niya nang biglang bumukas ang pinto ng banyo!“Louie!” sigaw niya nang makita ang asawa niyang walang hiya-hiya kung pumasok.“Uy, nandito ka pala.” Kunot-noo itong tumingin sa kanya. “Ang tagal mo, kaya pumasok na ako.”Napasinghap siya at mabilis na lumubog sa tubig, tinatakpan ang sarili. “Lumabas ka!”Ngumisi ito, halatang nag-eenjoy si
Pagkalipas ng ilang araw sa kanilang bagong bahay, unti-unting nagkaroon ng pagbabago sa pagitan nina Louie at Klarise. Dati, puro inisan, asaran, at pilitang relasyon lang ito para sa kanila—ngayon, hindi nila maipaliwanag kung bakit parang… nagiging komportable na sila sa isa’t isa.GABI SA LOOB NG BAHAYNakatayo si Klarise sa harap ng salamin, sinusuklay ang kanyang mahabang buhok habang nakasuot ng silk na nightgown. Napansin niyang hindi pa natutulog si Louie, nakahiga ito sa kama, nakatingin lang sa kanya.Tinaasan niya ito ng kilay. “Bakit mo ako tinititigan?”Ngumisi ito at umikot para humiga ng patagilid, nakasandal ang isang kamay sa pisngi. “Dati, hindi kita nakikitang ganyan.”Kumikirot ang kilay niya. “Anong ganyan?”“Relaxed,” sagot ni Louie habang pinagmamasdan siya. “Dati, puro galit ka sa akin. Laging irap, laging mura. Pero ngayon…”Nagpatuloy ito sa pagngiti. “Ngayon, parang nasasanay ka na sa’kin, wifey.”Napalunok si Klarise. May kung anong kilabot na dumaan sa ka
Ngunit bago pa niya mapigilan ang sarili, naramdaman niyang hinila siya ni Louie palapit at niyakap ng mahigpit.“Klarise…” bulong nito.Dinala niya siya sa kanyang silid-tulugan at sinabi niyang maghubad siya. Umalis siya, ngunit bumalik na may dalang bote ng champagne, mga baso, at mga strawberry na may tsokolate. Sinimulan niyang ibuhos ang champagne sa mga baso, inabot ang isa sa kanya, at sinimulang pakainin siya ng mga strawberry. Tumingin siya sa kanyang mga mata at ngumiti, sapagkat nagsisimula na siyang maramdaman ang saya at pagnanasa na alam niyang dadalhin ng lalaking ito sa kanya, puso, katawan, at kaluluwa. Tinitigan niya siya at nakita kung gaano siya kamahal nito. Pagkatapos ng ilang strawberry at ilang lagok ng champagne, inalis niya ang baso mula sa kanyang kamay at inihiga siya sa kama, patag ang likod.Sinimulan niyang halikan siya nang malambing sa kanyang noo, sa kanyang mga pisngi, at pagkatapos sa kanyang mga labi. Habang ang kanyang dila ay gumagalaw sa
Mahigpit siyang niyakap ni Louie, hinahagod ang kanyang likod habang tahimik siyang nilulunod ng emosyon. Ang sakit ay parang dagat na hindi matapos-tapos, hinahatak siya pababa, pero sa yakap ng kanyang asawa, may bahagi sa kanyang puso na nakakahanap ng kaunting kapayapaan."Mahal kita, Klarise," bulong ni Louie, mahina pero puno ng paninindigan. "Kahit anong mangyari, hindi kita iiwan. Hindi mo kailangang mag-isa sa sakit na ‘to."Napahigpit ang yakap ni Klarise sa kanya, hindi pa rin makapagsalita. Dahil sa lahat ng bagay na bumabagabag sa kanya, isang bagay lang ang malinaw—hindi siya nag-iisa.Kinabukasan, hindi na naman bumangon si Klarise mula sa kama. Nakatitig lang siya sa kisame, walang emosyon, walang reaksyon."Mahal, bumangon ka na. Kakain tayo," malumanay na aya ni Louie, nakaupo sa tabi niya."Hindi ako gutom."Napabuntong-hininga si Louie. Dalawang araw na siyang halos hindi kumakain ng maayos. Alam niyang hindi ito simpleng lungkot lang—ito ay depresyon."Mahal, kahi
At magkasama rin nilang haharapin ang bukas—kahit masakit, kahit mahirap, kahit hindi pa nila alam kung paano magsisimula muli.Isang linggo ang lumipas matapos nilang ilibing ang kanilang anak, pero pakiramdam ni Klarise, isang buong buhay na siyang nakalugmok sa sakit.Tahimik ang bahay nila ni Louie—wala ang dating masasayang kulitan, wala ang mga nakakabaliw na hirit ni Louie. Ang tahimik na iyon ay mas malakas pa sa kahit anong sigaw.Umaga na naman. Nakaupo si Klarise sa gilid ng kama, yakap-yakap ang isang maliit na baby onesie na dati nilang binili. Pinagmamasdan niya ito, binabaha ng luha ang kanyang mga mata."Mahal…" Mahinang tawag ni Louie mula sa likuran. "Hindi ka pa kumakain…"Hindi siya sumagot. Hindi siya gumalaw.Dahan-dahang lumapit si Louie at umupo sa tabi niya. "Alam kong hindi madali… pero kailangan mong kumain, Klarise."Napapikit si Klarise. "Paano, Louie? Paano ako babangon? Paano ako magsisimula ulit?"Hindi nakasagot si Louie. Dahil sa totoo lang, ni siya r
Sa ilalim ng malamlam na liwanag ng araw, habang nasa loob sila ng kotse, mahigpit ang hawak ni Louie sa kamay ni Klarise. Ramdam niya ang bahagyang panginginig nito. Hindi siya nagsalita. Hindi niya alam kung may tamang salita para sa sitwasyong ito.Ang huling sandali kasama ang kanilang anak.Ang huling paalam.Hindi ito kailanman magiging madali.Pagdating nila sa ospital, sinalubong sila ng doktor na unang nagbigay ng masamang balita sa kanila. Kasama nito ang isang nurse na may hawak na maliit na puting kahon—napakaliit, pero sa loob nito ay ang buong mundo nila.Hindi napigilan ni Klarise ang panginginig ng labi niya habang dahan-dahang iniabot sa kanya ng nurse ang kahon. Napaatras siya nang bahagya, tila ayaw itong tanggapin."Mahal…" mahinang tawag ni Louie, hinaplos ang likod niya.Dahan-dahang inabot ni Klarise ang kahon, pero sa sandaling lumapat ito sa kanyang mga kamay, napahagulhol siya. Para bang muling bumalik ang sakit—mas matindi, mas matalim."Anak ko…" bulong niy
"Mahal…" Mahinang tawag ni Louie habang bumangon at lumapit sa kanya.Hindi siya nilingon ni Klarise. Hindi rin ito sumagot.Humugot ng malalim na hininga si Louie. Ilang araw na itong ganito. Hindi kumakain ng maayos, hindi natutulog ng sapat, at palaging umiiyak sa kalagitnaan ng gabi.Napalunok siya habang mas mahigpit pang hinawakan ang balikat nito. "Mahal, gusto mo bang lumabas tayo? Maglakad-lakad kahit saglit?"Umiling si Klarise. "Dito lang ako.""Klarise…"Sa wakas, napatingin ito sa kanya, ngunit ang lungkot sa mga mata nito ay mas mabigat pa sa kahit anong sakit na naranasan niya. "Louie, hindi ko alam paano magpapatuloy."Hindi niya napigilan ang mapayakap nang mahigpit sa asawa. "Kaya natin ‘to, mahal. Hindi kita pababayaan."Pero hindi niya na rin maitatanggi ang katotohanan—unti-unting kinakain ng depresyon si Klarise.At hindi niya alam kung paano siya ililigtas.Habang nakaupo si Louie sa study room nila, hindi niya maiwasang mapaisip ng mas malalim. Hindi pwedeng ga
"Louie…"Mahinang tinig ni Klarise habang nakaupo sa gilid ng kama nila. Madilim ang kwarto, tanging ilaw mula sa bintana ang nagbibigay ng bahagyang liwanag sa kanyang malungkot na mukha.Nasa tabi lang niya si Louie, nakaupo rin, pero hindi siya magawang lingunin nito. Hindi niya alam kung paano niya haharapin ang sakit na bumabalot sa asawa."Mahal… Hindi ko alam kung paano ako magpapatuloy…"Humigpit ang hawak ni Louie sa kumot. Alam niyang ito ang pinakamahirap na gabing pagdadaanan nila."Wala na siya, Louie…" Pigil ang hikbi ni Klarise. "Wala na ang baby natin…"Dahan-dahang nilingon siya ni Louie. Nakita niyang nanginginig ang balikat nito, at sa kabila ng dilim, kita niya ang luhang bumagsak mula sa mga mata ni Klarise."Mahal ko…" Hinawakan ni Louie ang kamay niya, pero agad itong binawi ni Klarise."Huwag mo akong hawakan, Louie!"Napapitlag si Louie sa bigla nitong sigaw."Paano?!" Bulyaw ni Klarise, nanginginig ang labi. "Paano mo nasasabing kaya natin ‘to? Na magiging ok
Sa labas ng Dilatation and Curettage (D&C) Unit, hindi mapakali si Louie. Ilang beses na siyang naglakad-lakad sa hallway ng ospital, paulit-ulit na tumitingin sa oras, pero pakiramdam niya ay napakabagal ng takbo ng panahon.Nasa loob si Klarise. Mag-isa. At wala siyang magawa kundi maghintay.Nakadukmo siya sa kanyang mga palad, pinipilit pigilan ang emosyon. Kahit anong gawin niya, hindi niya kayang burahin sa isip niya ang huling beses na narinig niyang umiiyak si Klarise—isang iyak ng pangungulila, ng matinding sakit, ng pagkawala.Pinikit niya ang mga mata at huminga nang malalim. Hindi niya na rin kayang patagalin pa. Kailangan na niyang tawagan ang mga magulang nila.Nanginginig ang kamay ni Louie habang tinatawagan ang numero ni Pilita, ang ina ni Klarise. Ilang beses nag-ring ang tawag bago ito sinagot."Hello, Louie? Anak? Oh, kumusta kayo ng anak ko at ng apo ko?" masiglang tanong ni Pilita, halatang excited.Parang tinusok ng kutsilyo ang dibdib ni Louie.Napatingala siya
Paano niya sasabihin? Paano niya sisirain ang mundong masayang binubuo ni Klarise?Nilapitan siya ni Louie at hinawakan ang kamay niya. "Wifey…""Hmmm? Bakit ganyan ka makatingin? Parang nakita mo si multo." Tumawa si Klarise, pero huminto ito nang mapansin ang namumula niyang mata. "Louie… umiyak ka?"Hindi niya alam kung paano sisimulan."Wifey… may kailangan tayong pag-usapan."Nagtama ang tingin nila, at doon nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni Klarise."Ano? Bakit ganyan ka magsalita?"Dahan-dahan niyang hinawakan ang tiyan niya, tila natatakot sa kung anong sasabihin ni Louie."Louie… anong nangyayari?"Nanatiling tahimik si Louie. Hindi niya alam kung paano ipapahayag.Hanggang sa dahan-dahang lumuhod siya sa harapan ni Klarise, hinawakan ang kanyang tiyan, at napayuko."Wifey… wala na siya.""Ano?!""Wala na si baby natin, Klarise."Napatigil si Klarise. Parang hindi niya narinig nang maayos ang sinabi ng asawa niya."Louie… hindi mo siguro naintindihan. Kailangang i-chec
Makalipas ng 6 na buwan.Masaya si Klarise habang nakaupo sa waiting area ng clinic ng kanilang OB-GYN. Hawak niya ang kamay ni Louie habang hinihintay ang kanilang turn para sa prenatal checkup niya."Excited na akong marinig ulit ang heartbeat ng baby natin," nakangiting sabi niya habang hinahaplos ang kanyang tiyan.Ngumiti si Louie at marahang hinaplos rin ang kanyang tiyan. "Ako rin, wifey. Sigurado akong malakas ‘to… katulad ng mommy niya."Napahagikhik si Klarise. "Hala ka! Flatterer ka talaga!"Sa isang iglap, tinawag na ang pangalan nila at sabay silang pumasok sa examination room. Agad silang sinalubong ng kanilang OB-GYN, si Dr. Estrella. Nakangiti ito sa kanila, ngunit may bahagyang alalahanin sa kanyang mata."Klarise, Louie, good morning! Handa na ba kayo marinig ulit ang heartbeat ng baby?""Yes, doc! Hindi na ako makapaghintay!" sagot ni Klarise, puno ng excitement.Huminga ng malalim si Louie, ngunit may kung anong hindi maipaliwanag na kaba ang dumaan sa kanyang dibdi
Ramdam ni Klarise ang panginginig ng kamay ni Louie, at doon siya tuluyang napaluha."Pasensya na, Louie… Hindi ko na ulit gagawin."Ngumiti si Louie at hinaplos ang pisngi niya. "Good. Kasi kung uulitin mo, talaga namang ipapadlock kita sa bahay natin.""Ang OA mo!" napahalakhak si Klarise, pero may halo pa ring emosyon ang boses niya."Totoo naman, ‘di ba?" Nagtaas ito ng kilay. "Kung ‘yun lang ang paraan para protektahan kayo, wala akong pakialam kung tawagin mo akong overacting."Ngumiti si Klarise at hinawakan ang kamay ng asawa. "Promise, makikinig na ako sa ‘yo.""Good." Tumayo si Louie at nag-unat. "At dahil d’yan, may surprise ako sa ‘yo.""Ha?" Napatayo si Klarise. "Ano na namang drama ‘yan, Louie Ray?"Ngumiti si Louie. "Basta sumama ka lang sa akin."Wala siyang nagawa kundi bumangon at sumunod dito.Pagbaba nila ng bahay, bumungad sa kanya ang isang maaliwalas na hardin na may maliliit na ilaw sa paligid. Sa gitna nito, may nakahandang picnic setup—isang malambot na blank