Nagsimula nang bumigat ang mga mata ni Klarise nang may narinig silang kaluskos mula sa dilim…Hindi sila nag-iisa.Sa madilim at masukal na kampo ng mga rebelde, pinipigilan nina Chloe at Mark ang kanilang kaba habang nagbubulungan."Hindi tayo pwedeng maghintay lang dito. Kailangan nating makatakas," mahina ngunit matigas na bulong ni Chloe sa asawa.Napatingin si Mark sa paligid—ang mga bihag ay pagod, gutom, at takot. Ang ibang kababaihan ay umiiyak nang tahimik, habang ang ibang lalaki naman ay halatang wala nang lakas para lumaban. Sa isang sulok, nakabantay ang tatlong armadong rebelde, hawak-hawak ang kanilang baril."Paano tayo makakatakas kung kahit gumalaw lang tayo, tinututukan na tayo ng baril?" sagot ni Mark.Bago pa man makasagot si Chloe, isang sigaw ang pumuno sa kampo."Tumigil kayo sa kaiiyak! Kung gusto niyong mabuhay, manahimik kayo!" sigaw ng isa sa mga rebelde, sabay sipa sa isang lalaking bihag na humahagulgol.Lalong nanlamig ang pakiramdam ni Chloe. Kailangan
Habang nagugutom at nanghihina si Klarise, hindi mapakali si Louie. Alam niyang kailangang makahanap agad ng pagkain para sa asawa. Hindi siya sanay sa ganitong sitwasyon—bilang isang bihasang surgeon, mas abala siya sa mga high-class na operasyon kaysa sa paghuli ng hayop sa kagubatan. Pero sa pagkakataong ito, wala siyang ibang pagpipilian."Klarise, maghintay ka lang dito," mahinang sabi ni Louie habang inaalalayan ang asawa upang umupo sa ilalim ng isang punong may malalapad na dahon. "Gagawa ako ng paraan para may makain tayo.""Louie… mag-ingat ka," mahina niyang tugon, ramdam ang pagod sa bawat salita.Tumango si Louie at mabilis na gumalaw. Habang naglalakad siya palayo kay Klarise, napansin niyang may mga maliliit na bakas ng paa sa putik—mga yapak ng mga hayop. Napangiti siya nang mapansin ang ilang wild chickens na palakad-lakad sa kakahuyan."Mukhang swerte tayo ngayon," bulong niya sa sarili.Mabilis siyang naghanap ng matitibay na sanga at vines para gawing bitag. Sinubu
Napatitig si Klarise sa kanya. Hindi siya sigurado kung saan nanggagaling ang determinasyon ni Louie, pero kahit papaano, nadadala siya nito.Matapos ang ilang minutong katahimikan, tumigil ang ulan, at nagkaroon ng pagkakataon si Louie na muling maghanap ng tuyong panggatong.Habang abala siya sa pagkolekta ng kahoy, napansin niyang tahimik na nakaupo si Klarise sa ilalim ng isang puno, mahigpit na nakayakap sa sarili."Klarise?" lumapit siya rito, punong-puno ng pag-aalala."Louie, hindi ko na kaya… ang lamig…" mahinang tugon nito.Agad siyang umupo sa tabi nito, hinubad ang kanyang jacket at isinuklob sa balikat ng asawa."Dito ka lang, ipikit mo ang mga mata mo. Sisiguraduhin kong makakakain tayo ngayong gabi."Gamit ang dalawang bato, sinubukan niyang lumikha ng apoy. Ngunit sa bawat pagsubok niyang sindihan ito, lagi na lang itong namamatay."Tangina naman!" Napalayo siya sa frustration.Natawa si Klarise kahit mahina. "Tingnan mo ‘yang mukha mo. Para kang bata na hindi nakuha a
Sa loob ng madilim at malamig na kweba, mahigpit na niyakap ni Louie si Klarise. Giniginaw ito at nanghihina habang patuloy ang pagbuhos ng ulan sa labas. Kasabay ng malalakas na kulog at kidlat, lalong lumalim ang takot ni Louie sa maaaring mangyari sa asawa niya."Klarise, sandali lang talaga ako, hahanap ako ng gamot para sa sugat mo," bulong niya, pilit pinapakalma ang sarili kahit ang totoo’y unti-unti na siyang kinakain ng takot.Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Klarise, pero nang makita niyang lumalabo na ang tingin nito, parang may kamay na pumiga sa puso niya."Louie… hindi ko alam kung… kung magigising pa ako pagbalik mo," mahina at paos ang boses ng babae. Halos hindi na nito maidilat ang mga mata.Napasinghap si Louie. Lumakas pa ang dagundong ng ulan sa labas ng kweba na parang sumasalamin sa gulo ng isip niya. Nagdadalawang-isip siyang lumabas. Pero kung hindi siya kikilos, baka hindi na umabot si Klarise hanggang umaga."Tumigil ka nga diyan! Hindi ka mamamatay! Hu
"Hinding-hindi na," sagot ni Louie, hinahaplos ang pisngi nito.Nagtaka siya nang mapagtanto ang lapit ng kanyang ari sa kanyang ari. Nararamdaman niyang dumulas ang kanyang mga tuhod sa ilalim ng kanya, itinaas ang kanyang mga tuhod at naramdaman niyang unti-unti siyang bumubukas para sa kanya. Halos naparalisa siya sa takot, pero alam niyang panahon na para ibigay ang kanyang pagkabirhen sa kanyang asawa. Ngayon ay oras na para simulan ang buhay. Hindi niya alam na mamahalin niya si Louie mula sa galit hanggang sa maging magkasintahan. "Mahal kita, asawa," bulong ni Louie.Asawa! Tinawag niya siyang asawa! Siya ang kanyang asawa. At ngayon, panahon na para maging asawa siya!Sinasadyang pinapakalma ang kanyang katawan bilang tanda ng pagsunod sa kanya, niyakap niya ito nang mas mahigpit. "I love you, asawa!" Inamin ni Klarise na sa lahat ng mga pagsubok na kanilang pinagdaanan, sa wakas ay inamin niya na may nararamdaman siya para kay Louie.Pakiramdam na kasing nerbiyos ng p
Patuloy siyang bumubulong sa kanyang tainga, mga salitang sa isang paraan ay mas mahalaga kaysa sa anumang narinig niya noon. Natuwa siya sa kanyang mga salita. Hindi pa niya kailanman nakita siyang ganito ka-mapagmahal o narinig na nagsalita nang ganito ka-mahigpit sa kanya. Pareho nilang naramdaman na siya ay lumiliit sa loob niya. Humugot si Louie at lumipat sa gilid. Napansin niya ang mga guhit ng dugo sa hita ni Klarise at sa polo na inilagay nila sa ilalim nila, kinilala ang patunay ng kanyang pagkabirhen.Hinila niya siya papalapit sa kanya muli, at niyakap lang niya ito nang mahigpit. Masarap ang pakiramdam. Nakita niya ang isang lugar sa kanyang balikat kung saan maaari niyang komportableng ipahinga ang kanyang ulo. Alam niyang mabangis ang kanyang mga pag-ulos sa kanya na sinundan ng kanyang ganap na pagkawala ng kontrol habang siya ay nilabasan, kaya't mahiyain niyang tinanong, "Nasaktan ba kita?" Nagulat siya sa tanong niya, at nag-atubili bago sumagot. Masakit.
Malamig ang hangin sa loob ng kweba, ngunit hindi iyon sapat para patayin ang init na bumalot sa pagitan nina Louie at Klarise. Ang kanilang hubad na katawan ay nakayakap sa isa’t isa, tinatamasa ang init ng kanilang pagmamahalan sa kabila ng malamig at madilim na paligid.Mahigpit ang yakap ni Louie kay Klarise, tila ba ayaw niyang bitawan ito, ayaw niyang bumalik sa reyalidad na maaaring wala nang kasunod ang gabing ito.Ngunit nang dumilat si Klarise at mapagtanto ang kanilang sitwasyon, nanlaki ang kanyang mga mata."A-Ano ‘to…?" bulong niya, pilit tinatakpan ang kanyang katawan gamit ang kumot na ni hindi niya maalala kung paano iyon napunta sa kanila.Napamulat si Louie, napailing, at hinilot ang sentido niya bago marahang napangisi. "Mukhang napatunayan na nating hindi lang galit ang kaya nating pag-awayan, Klarise.""Ikaw talaga! Ang kapal ng mukha mo!" dinuro niya ito sa noo, namumula ang pisngi sa hiya.Napailing lang si Louie, tila aliw na aliw sa itsura ni Klarise na nagku
Sa labas ng kweba, lumalakas pa lalo ang ihip ng hangin. Ang mga sanga ng puno'y nagkakabali, at ang dagundong ng ulan ay parang mga tambol na walang tigil sa pagpapatugtog. Ang bagyong Yolanda ay patuloy na nagpapakita ng bagsik, dahilan upang hindi makausad ang rescue team.SAMANTALA, SA LOOB NG KWEBA…"Grabe… parang hindi titigil ang bagyo," bulong ni Klarise habang nakayakap sa kanyang sarili."Palagay ko, hindi tayo matutunton agad ng rescue team," sagot ni Louie, abala sa pagsisindi ng maliit na apoy gamit ang natuyong kahoy na pinulot niya kanina. "Mas delikado kung pipilitin nilang pumalaot.""Kung ganun… mas matagal pa tayong magkasama dito," natatawang sabi ni Klarise, kahit halata ang pag-aalalang nasa mukha niya.Ngumisi si Louie at nilingon siya. "Bakit? Naiilang ka ba na kasama ako?""H-Hindi naman!" mabilis niyang sagot, pero agad niyang tinalikuran ito para hindi makita ang pamumula ng kanyang pisngi.Humagikgik si Louie bago lumapit sa kanya. "Sige na nga, hindi kita
Maaga pa lang ng Sabado, nasa isang mamahaling baby store na sina Klarise at Louie kasama ang kanilang mga magulang. Halata ang kasabikan ng mga ito habang nag-iikot sa mga aisle, tila ba sila ang magkakaanak.“Grabe, Klarise,” wika ni Mommy Pilita habang may hawak na apat na pirasong baby onesie na puro ruffles at may print na ‘Little Princess.’ “Ang tagal ko nang hinihintay na magkaroon ng babaeng apo. Sa wakas, may Luna na tayo!”“Mama,” natatawang sagot ni Klarise, “isang baby lang po, hindi po fashion show.”“Excuse me,” sagot ni Pilita habang tinutupi ang damit para i-test kung gaano kalambot. “Ang baby, parang bahay. Kailangan kompleto. May wardrobe, may furniture, may chandelier.”“Chandelier?” napabulalas si Louie. “Sa nursery?”“Oo naman,” sabat ni Mommy Georgina na kasalukuyang nakatuon sa section ng mga bote. “Hindi pwedeng basta ilawan lang. Apo ng trillionaire ‘yan. Dapat sosyal.”“Baka gusto niyong magpalagay na rin ng red carpet sa crib,” ani Klarise habang umiiwas sa
Hindi pa rin makapaniwala si Klarise habang yakap ang isang pink na stuffed bear.“Grabe,” bulong niya. “Hindi pa rin ako makapaniwala. Baby girl nga talaga. Si Luna. Si baby Luna.”Umupo si Louie sa tabi niya, pinisil ang kamay ng asawa. “Parang kahapon lang sinusukat ko kung kakasya ba ‘yung maliit na bassinet sa tabi ng kama natin.”“Ngayon may pangalan na siya,” sagot ni Klarise, punong-puno ng emosyon ang tinig. “May identity na. May pink closet na nga rin siya. Apat na drawer puro booties at headbands.”“‘Yung isa doon, puro milk bottles,” natatawang tugon ni Louie. “Ang dami, akala ko may milk factory ka sa loob.”“Kasalanan mo ‘yun,” umirap si Klarise pero nakangiti. “Ikaw bumili ng apat na set ng bottle warmer. Para raw hindi na ako maglalakad-lakad sa gabi.”“Syempre. Ayoko nang pinapawisan ka kahit midnight. Ako na ang taga-init. Ako na rin ang taga-burp. Ako na rin ang yaya. Basta ikaw, pahinga lang.”“Pangako mo ‘yan ha.”“Pangako ko ‘yan. Basta pangako mo rin, huwag mo n
“Pero Mahal, please, ‘wag mong kagatin agad ang cake bago ko sabihin ang line,” warning ni Klarise.“Eh kung gutom na ako?” biro ni Louie.“Makakalimutan ko talaga ‘yung gender, ikaw talaga.”Sa gabi bago ang party…Magkayakap sina Klarise at Louie sa kama, nakatingin sa kisame.“Bukas na…” bulong ni Klarise. “Malamang ilang oras na lang, malalaman na natin kung little princess or little prince.”“Kahit sino pa siya, Mahal, ang mahalaga… ikaw ang mommy niya. At ako ang daddy. That’s already perfect.”“May kaba ka pa ba?” tanong ni Klarise.“Meron. Pero mas excited ako.”“Same. Sobrang saya ko, Mahal. Kasi dati akala ko… wala na tayong chance.”“Ngayon, may isa na tayong buong mundo na sabay nating bubuuin.”Kinabukasan ay araw na Gender Reveal Party.“Okay, Klarise, last touch na lang!” sigaw ni Jenna, ang ever energetic na kaibigan niya habang inaayos ang blue and pink tassels sa veranda ng venue.“Feeling ko parang kasal ulit ‘to,” natatawang sabi ni Klarise habang nakaupo sa isang
Naka-upo sila sa couch ng condo, napapalibutan ng sample invitation cards, fabric swatches, at cake design pegs na may nakasulat na “Team Girl” o “Team Boy.”“Copy. No spoilers. Pero paano natin pipigilan si Tita Rowena na hindi magdala ng pink na balloons sa party? Alam mong may ‘instinct’ daw siya, ‘di ba?”“Ugh! Hindi ko makakalimutan ‘yon!” tawa ni Klarise. “Noong baby shower ni Cams, may dala na agad siyang onesie na may embroidery na ‘It’s a girl!’ Eh lalaki pala!”“Classic Rowena. Siguro ang strategy natin… distraction,” sagot ni Louie, sabay kindat.“Like what?” kunot-noong tanong ni Klarise habang sinisimsim ang mainit na gatas.“Tayo mismo ang gumawa ng fake hula! Parang ‘hmm feeling ko boy to, grabe akong magsuka eh’ tapos sasabihin ko naman ‘siguro girl, sobrang clingy ka lately.’ Tapos sila na mismo ang malilito!”Natawa si Klarise. “Ay gusto ko ‘yan. Psychological warfare!”“Exactly. Labas ang pagka-Dr. Strange natin. Multiverse of gender confusion!”Sumunod na araw, sa
Kinabukasan. “Love, siguradong may parking dito?” tanong ni Klarise habang nakasandal sa passenger seat, suot ang komportableng maternity dress at light pink cardigan. Bitbit ang folder ng mga prenatal records.“Meron, Mahal. Maaga tayong umalis ‘di ba? Para sayo, laging may reserved spot sa puso ko—at sa parking,” sabay kindat ni Louie habang pinapihit ang manibela.“Corny,” sabay ngiti ni Klarise. “Pero cute ka pa rin.”Pagkarating sa clinic ni Dr. Angelica Rosales, ang OB-GYN nila, agad silang pinaupo ng assistant at binigyan ng tubig. Panay ang tapik ni Louie sa hita ni Klarise habang naghihintay.“Excited ka?” tanong niya habang minamasahe ang likod ng kamay nito.“Super. Pero kabado rin. Lalo na’t second trimester na,” sagot ni Klarise habang hawak ang tiyan. “Sana okay si baby…”“Si baby Luna o baby Liam…” pahabol ni Louie.“Wala pang pangalan ang opposite, Mahal. Huwag mo munang i-claim,” natatawang singit ni Klarise.Ilang saglit pa, tinawag na sila ng nurse. “Mr. and Mrs. R
Limang buwan na mula nang unang narinig ni Louie ang tibok ng puso ng anak nila sa ultrasound. Limang buwan na ring tuloy-tuloy ang pag-aalaga niya kay Klarise—mula sa pag-grocery ng mga craving nito sa kalagitnaan ng gabi, hanggang sa pagiging tagabantay tuwing may prenatal check-up. At ngayong gabi, ibang katahimikan ang bumalot sa condo nila.Umuulan sa labas, mahina lang, parang himig na pampatulog.Nasa kama sina Louie at Klarise, magkayakap sa ilalim ng kumot. Nakapatong ang kamay ni Louie sa tiyan ng asawa—isang bagay na naging routine na sa kanila tuwing gabi.“Mahal…” bulong ni Klarise habang nakasubsob ang mukha sa dibdib ng asawa.“Hmmm?”“Hindi mo ba naiisip na parang… kahapon lang ‘yung kasal natin?”Napangiti si Louie. “Tapos ngayon, may pa-kick na sa loob ng tiyan mo?”“Ang bilis ng panahon. Parang hindi pa rin ako makapaniwalang may maliit na tao sa loob ko na bunga ng pagmamahal natin.”Marahang hinaplos ni Louie ang tiyan ni Klarise. “Gusto mo bang lalaki siya o baba
Sa loob ng isang home design store.“Tingnan mo ‘tong wallpaper na ‘to, Louie! May mga elepante, giraffe at clouds. Parang safari sa langit,” turo ni Klarise.“Perfect! Remember our idea? Gabi at araw. Pwede nating i-divide ang wall. Kalahati clouds, kalahati safari.”“Ang kulit mo talaga,” tumatawang sagot ni Klarise. “Pero gusto ko ‘yan. Para kahit saan siya tumingin, may adventure.”Lumapit sa kanila ang sales assistant. “Ma’am, Sir, first baby po?”“Yes,” sabay nilang sagot.“Congrats po. Meron din po kaming lighting fixtures na may stars and moon, bagay po sa theme niyo.”Nagkatinginan ang mag-asawa. “Sige nga, pakita mo,” sabi ni Louie.Habang isa-isang pinapakita ng sales assistant ang mga decor, tila ba unti-unting nabubuo sa imahinasyon ni Klarise ang mundo ng anak nila. Isang munting kaharian ng kulay, liwanag, at pagmamahal.Pag-uwi nila sa bahay, magkaagapay nilang binuhat ang mga bag ng biniling baby essentials. May mga stuffed animals, ilang bibs, isang maliit na crib na
Makalipas ng ilang linggo, kailangan nang bumalik sa trabaho si Louie at tinatawagan na siya ng kanyang sekretarya dahil may mga nakatakdang operasyon na kailangan niyang gawin.“Three more surgeries, Doc,” sabi ng assistant ni Louie habang patakbo itong naglalakad kasabay niya sa hallway ng klinika.“Okay. Ready na ba ang OR?” tanong ni Louie, hindi na tumitingin sa paligid.“Prepped and waiting, sir.”Mula sa seventh floor ng White Aesthetique Clinic, walang hinto ang paggalaw ni Louie. Mula alas-siyete ng umaga hanggang alas-diyes ng gabi, punô ng pasyente ang schedule niya. Hindi lang local celebrities ang kliyente niya ngayon—pati international models at beauty queens ay bumabyahe pa mula ibang bansa para lang magpa-enhance sa kanya.Habang abala siya sa pagpapaganda ng mundo, sa bahay naman…“Nanny, pakikuha nga ng prenatal vitamins ko sa drawer,” tawag ni Klarise mula sa loob ng silid.“Ma’am, andiyan na po,” abot ng yaya.Napaupo si Klarise sa kama, hawak ang kanyang tiyan. Ta
Huminga ng malalim si Klarise at tumango. "Sige. Tara na. Let's do this."Pagdating sa Olive MansionPagbukas ng pinto, sinalubong agad sila ni Pilita. Naka-long dress ito at may hawak na tasa ng tsaa."Ay naku, anak! Napakaaga n'yo namang dumalaw. May okasyon ba?" tanong niya, sabay yakap sa anak na babae."Ma, gusto sana naming makausap kayo ni Dad... privately," sagot ni Klarise, hawak pa rin ang kamay ni Louie."Halika, sa veranda. Nandun ang daddy mo."Pagpasok nila sa veranda, si Hilirio ay nakaupo sa recliner, nagbabasa ng dyaryo. Nang makita ang anak at manugang, agad itong ngumiti."Aba, may dalang regalo ah. Anong meron at parang kasal ulit ang datingan?"Nagkatinginan sina Klarise at Louie. Kumabog ang dibdib ni Klarise, pero ngumiti siya."Pa... Ma... may gusto po sana kaming sabihin."Umupo sila sa harap ng kanilang mga magulang. Kinuha ni Louie ang kahon at inilagay ito sa gitna ng mesa."Ano 'to?" tanong ni Pilita habang pinagmamasdan ang kahon."Buksan n’yo po," sabi n