TONM 1

AMIRA ASHLEY

“KUYA ANO ba! Nasasaktan po ako–Aray!”

Winaksi ko ang kamay ko na hawak-hawak ng bodyguard ko. Hindi naman siya ganito pero bakit bigla-bigla niya na lang akong hinila? Mahigpit na bilin ni Papa na wag akong hahawakan, at kaka-usapin kong wala naman ako sa panganib.

“Wahh–Aray ko! Ano ba?! Nasasaktan sabi–”

“Tumahimik ka kung ayaw mo pang mamatay Miss Alleja!” Galit nitong putol sa sabihin ko dahilan para magsitayuan ang balahibo ko sa kilabot.

Naramdaman ko na lang na itinulak niya ako papasok sa loob ng sasakyan. Ayaw ko dito kahit akin pa ang sasakyan na ito.

Lalabas na sana ako sa sasakyan ng bigla niyang sukuban ng sako ang ulo ko dahilan para kabahan ako ng sobra-sobra at takot ang nararamdaman ko.

“K-Kuya ano ‘to?! Huhu please pakawalan mo na ako! Uuwi na ako sa amin, saan mo ako dadalhin?”

Mangiyak-iyak kong sabi habang pilit akong kumakawala, tinatanggal ko ang sako sa ulo ko ngunit isang malakas na suntok ang tumama sa tiyan ko dahilan para mamilipit ako sa sakit at umiyak.

“P-Please... Pakawalan mo na ako!” Pilit pa rin akong lumalaban para makawala sa kaniya.

“Lagyan mo nga nang busal ang bibig ng babaeng ‘yan!”

Kinabahan ako ng marinig ko ang isa pang boses ng lalaki. Naramdaman kong tinanggal ang sako sa ulo ko dahilan para makita ko na may apat na lalaki akong kasama sa loob ng sasakyan na may takip sa mukha.

“Totoo ngang napakaganda nito Tol!”

“Paniguradong mag-eenjoy tayo mamaya, haha!”

Niyakap ko ang sarili ko at umatras papalayo sa lalaking nasa tabihan ko. Hindi ko na alam kung na saan na ang bodyguard ko. Kung alin sa kanilang apat pero sa tingin ko ay kasabwat niya ang mga ito.

“W-Wag po...” Iniiwas ko ang katawan ko sa lalaking nasa tabi ko ng haplusin niya ang hita ko.

“Ang kinis... Napakaputi pare! Ang ganda parang dyosa!”

Humaklakhak na naman ang lalaki na humawak sa hita ko at ng akmang hahawakan niya ang mukha ko umatras pa lalo ako papalayo sa kaniya ngunit wala ng ma-aatrasan.

Biglang tumigil ang sinakyan namin at tumingin ako sa labas madilim na at nasa gitna kami ng kagubatan. Hindi ko alam kung anong klaseng Lugar ito pero isa lang ang nararamdaman ko. Takot ang bumalot sa buong pagkatao ko.

Help!

Lumabas silang lahat at naghihintay sila na bumaba ako pero hindi ako kumilos sa kina-uupuan ko, kinakabahang pabaling-baling ako sa paligid. Kailngan kong makatakas dito, gusto ko ng umuwi!

Nakita kong may kausap silang lalaki napag-isipan ko na tumakas at lumabas sa kabilang pintuan ng sasakyan kaya dahan-dahan kung binuksan ang pinto habang nakamasid sa kanila. Nakita kong busy sila sa pag-uusap. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko hindi ko alam kung ikakabuti ko itong ginagawa ko pero isa lang naman ang gusto ko, ang makaligtas ako...

Saan na naman ako nito pupunta? Sobrang dilim at wala akong makita? Isa lang ang alam ko gusto kung makatakas sa mga lalaking ‘to. Nakababa na ako ng sasakyan at pinagmamasdaan ko sila. Napalunok ako at humingga ng malalim. Hindi ako mapapansin kapag tumakbo ako papalabas ng gate nitong napakalaking bahay na lumang-luma na ngunit kapag may makakita sa akin, paniguradong wala akong takas.

Susugal ako!

Kaya mo ‘yan Amira! Makakaligtas ka.

Halo-halong kaba ang lumukob sa akin ng simulan ko ng ihakbang ang mga paa ko papalabas ng gate, ganu'n pa rin sila mag-uusap na mukhang seryoso at hindi naman nakatingin sa akin. Wala akong nakikitang mukha dahil lahat sila nakabalot ang mukha ng bonet. Malapit na akong makalabas kaunting-kaunti na lang!

Ipagpatuloy ko na sana ang pagtakas ng may isang sasakyan na paparating at bumusena. Binalot ako ng sobrang kaba dahilan para mapatingin ako sa mga lalaking kumuha sa akin, nagkatingin na sila sa akin.

“Tumatakas ang babae! Hulihin niyo!”

Hindi na ako nagdalawang isip pang tumakbo kahit na ang dibdib ko ay sobrang sikip na dahil sa takot, tumakbo ako ng mabilis habang palinga-linga sa likuran.

“Tumigil ka babae kung ayaw mong mamatay!” Sigaw ng mga lalaking malapit na akong abutan imbes na matakot ako sa sinabi ng mga ito mas pinagbutihan ko pa ang pagtakbo ng mabilis.

Sa sobrang gulat ko ng marinig ko ang putok ng baril hindi ko napansin na may bato sa harapan ko at napatid ako dahilan para madapa ako sa kalsada, nakikita kong papalapit na sila pinilit ko man na tumayo pero hindi ko kaya, sobrang sakit ng paa ko at dumudugo na ito.

Wala na akong kawala...

Pinilit kong maka-alis pero hindi ko nagawa dahil may malakas na humawak sa buhok ko at hinila ako patayo, halos mapasigaw ako sa sobrang sakit ng pagkakahawak niya sa buhok ko na para ba akong makakalbo.

“A-Aray! Anong kasalanan ko? Please pakawalan niyo na ako...”

Pagmamaka-awa ko sa lalaking may hawak sa buhok ko na pilit kong inaagaw sa kaniya dahil sobrang sakit na talaga ng hawak niya. Sabayan pa ng pagkirot ng paa ko dahil may sugat ito.

“Pinapagod mo kami, hayaan mo mamaya ikaw ang papagurin namin...”

Malakas na suntok ang tumama sa sikmura ko dahilan para mamilipit ako sa sakit, napa-ubo ako sa ginawa niya at may dugong lumabas sa bibig ko, pumatak ang mga luha ko sa iisiping bakit nila ginagawa sa akin ito?

Masama ba akong babae? May kasalan ba ako sa kanila? Bakit nila kailangang guluhin ang tahimik kung buhay? Bakit kailangan kong maranasan ang ganitong sakit at paghihirap?

Itinulak ako ng lalaki dahilan para masubsob ako sa kalsada, hindi ko pinansin ang sakit ng magkabilaang siko ko na nasudsod sa cemento.

“Dalhin na ‘yan!” Utos ng lalaking humawak sa buhok ko, sa tingin ko siya ang may pakana ng lahat ng ito.

Hinila ako ng dalawang lalaki pabalik sa malaking lumang bahay, kung pagmamasdan mo ito ay sobrang nakakatakot.

Ayaw ko na dito.

“Wag po! Maawa kayo, tama na! Wag!” Sigaw ko ng may humampas sa paa ko ng isang kahoy.

Naramdaman ko rin na may humila sa suot kong palda dahilan para mapunit ito, ganu'n ‘din ang suot kong blouse. Halos maubusan na ako ng boses sa kakasigaw ko sa sobrang sakit na nararamdaman ko, lahat na ng sakit ay nararamdaman ko.

Ayaw ko na!

Punong-puno na ng luha ang mukha ko, maging ang sipon ko hindi ko magawang punasan, para akong isang mosmosing bata na hindi kayang ayusin ang sarili, ngunit ibang sakit ang nararamdaman ko. Sobra!

Ang sakit. Sobrang sakit.

“W-Wag! W-Wag po! Tama na!”

Nakadapa ako sa malamig na sahig habang patuloy na may humahampas sa paa ko, hindi lang isa. Sumisigaw ako sa sobrang sakit, sa sobrang takot na may mas malala pa silang gawin sa akin maliban sa ginagawa nilang ito.

Ramdam na ramdam ko ang sakit sa bawat hampas, na nginginig ang buong katawan ko sa sakit, pakiramdam ko na babali na ang mga buto ko, pakiramdam ko ay buong paa ko ay sugat na sugat na ang hapdi na wala akong magawa kundi ang umiyak at namnamin ang sobrang sakit na pinapalasap nila sa akin.

Walang tigil sa pag agos ang luha ko, halos paos na paos na ang boses ko sa kakasigaw nang tama na. Kahit anong pagmamaka-awa hindi nila ako pinapakingan. Tinitiis ko ang sakit kahit na alam kung ito na ang katapusan ko. Nanghihina na ako, nandidilim na ang paningin ko, sumisikip na ang dibdib ko.

Hindi ko na kaya...

“May nakapasok!”

Isang baretonong boses ang narinig ko na ikinatigil ng lahat sa ginagawa nila sa akin. Walang humpay ang pagpatak ng luha ko dahil kahit wala na silang ginagawa sa akin nararamdaman ko pa rin ang sakit, hapdi at lahat-lahat na.

Malakas na kalabog at sunod-sunod na putokan ang naririnig ko gusto kung kumilos para makatakas, para iligtas ang sarili ko ngunit hindi ko magawa, pakiramdam ko ay mamatay na ako, inaantok na ako ng sobra pero pilit kong nilalaban dahil gusto kung makaalpas rito.

Pinapatay nila ako sa ginawa nila sa akin.

“Patayin niyo ang hayop na nagtangkang pumasok sa pag-aari ko!”

Sigaw ng kung sino at bigla akong hinila sa paa naramdaman ko ang sakit dahil sa mga hampas nila, kinilabutan ako ng patihayain niya ako at ibinuka ang magkabilaang hita ko bago siya pumatong sa akin. Ang hapdi at ang sakit ng katawan ko sa ginawa niyang iyon mas lalong dumagdag ang sakit. Wala na akong lakas ngunit pilit pa rin akong kumakawala sa kaniya, nandidiri ako sa tuwing dumadampi ang labi niya sa balat ko.

He's starting to kiss me and his hands traveling to my body.

Mas gugustuhin ko pang mamatas sa walang humpay na paghampas nila sa akin ng kahoy kaysa ang mamatay dahil sa kanilang pangbababoy.

“W-Wag... Wag po! W-Wag...”

Protesta ko ngunit patuloy pa rin siya sa ginagawa niya, hinawakan niya ang dibdib ko at tinangal ang suot kung bra.

“T-Tama na po! Wag... Wag!”

Sunod-sunod na patak ng luha ang kumala sa mata ko, ito ang ayaw ko sa lahat. He didn't listen to me he keep on touching my private part and keep on kissing me.

Ito ang bagay na hindi ko lubos maisip na darating ako sa ganitong sitwasyon. Bakit nila ginagawa ito? Bakit sa akin? Anong kasalanan ko?

“One more fucking wrong move, I will fucking shoot you Asshole!”

Isang bagong dating na boses ang umalingawngaw sa buong silid. Naramdaman kung umalis sa ibabaw ko ang lalaki pilit ko mang imulat ang mata ko ngunit malabo na ang nakikita ko.

“Asher King Ad—

Sunod-sunod na putok ng baril ang narinig ko ngunit kahit isa wala akong naramdaman na tumama sa akin malibaan sa labi na dumampi sa labi ko dahilan para magmulat ako ng mata. Mabilis ang tibok ng puso ko, the way he kiss me it's making me feel burn in pleasure.

Malabo na ang paningin ko, hindi ko na mawari kong sino ang nasa harapan ko, wala na akong lakas na mag-protesta pa sa ginagawa niya sa katawan ko ang nasa isip ko lang ay ito ang bagay na ayaw kong mangyari sa akin. Tumulo ang luha ko ng maramdaman ko ang walang ka pantay na sakit ang ipinapalasap niya sa akin na sa huli ay napalitan ng hindi ko maipaliwanag na sarap.

The only thing I know, I was raped that night by unknow guy.

“Ahhh!!”

Malakas na sigaw ko sabay bangon sa kama nakita kong pinagpawisan ako ng husto balisang ipinalibot ko ang paningin sa lugar na kinaruruunan ko, nang mapag-tanto ko na nasa sariling kwarto hindi ko mapigilang mapa-iyak at yakapin ang sarili ko.

Bakit hangang ngayon hindi ko pa rin makalimutan ang bangongot na iyon? Bakit bumabalik at bumabalik pa rin sa akin ang kaganapan sa buhay ko na hindi ko lubos maisip na mangyayari sa akin?

Bakit hangang ngayon?

Pinahid ko ang luha ko at bumaling ako sa tabihan ko, pilit akong ngumiti ng makita kong nahihimbing siyang natutulog sa tabihan ko.

I am Amira Ashley Alleja, twenty-one years old and I have three years old son named; Axiel Steven Hanz Alleja.

Eighteen years old ako ng maranasan ko ang masaklap na kaganapan sa buhay ko. My own bodyguard kidnapped me. Wala akong ibang natatandaan kundi ang mga masasakit at nakakakilabot na ala-ala na ginawa sa akin ng mga lalaking naka-itim, hindi ko matukoy kung sino sa apat na lalaki ang walang pusong pinagsamantalahan ako at nang magising ako nasa hospital bed na ako ginagamot ang mga sugat na natamo ko. Trauma na halos mabaliw ang sa takot, depression ng malaman ko pang buntis ako.

Hindi ko masabi kong swerte o malas nga ba ako na hindi nila ako pinatay dahil sa sobrang hirap ng pinagdaanan ko.

Noong una ay sukang-suka ako sa sarili ko na halos hindi ko matangap ang batang dinadala ko ngunit na isip ko na inosente siya kung anong kasalanan ng taong nang baboy sa akin.

Lumalabas sa inbistigasyon na patay ang lahat ng lalaki ng mahanap ng mga pulis kung saan ako dinala at ganu'n ‘din ang bodyguard ko na siyang kumidnap sa akin patay na nakita sa tabi ng restaurant kung saan ako kumain na bigla niya na lang akong hinila at pilit na sinakay sa sasakyan.

Sabi nila ay nakuha ko ang hustisya nararapat lang sa mga halimaw na ‘yon ang mamatay. But why I can't forget that nightmare?

Sa panahong iyon ramdam ko ang pag-iisa, my boyfriend left me. Hindi niya ako tanggap lalo na nakuha ng iba ang bagay na gustong-gusto niyang makuha sa akin. My sister hate me so much. Hindi ko alam kung anong kasalanan ko para magalit siya sa akin ng sobra. Buti na lang hindi ako iniwan ni Mommy at Daddy.

Hindi ko matangap sa sarili ko na wala na ang bagay na iniingatan ko na nilalaan para sa lalaking mamahalin at papakasalan ko, bagay na dapat mayroon ang isang babae bago ikasal, ang virginity.

My phone ring.

Natauhan ako ng marinig kong tumunog ang aking cellphone nakita kung tumatawag si Alexander. He's my husband, siya ang lalaking tumanggap sa akin at inako ang lahat ng responsibilidad bilang asawa't ama sa amin ng anak ko.

[“How are you wife? Did I desturb your beauty rest?”]

Napangiti ako ng marinig ko ang baritono niyang boses, na ubod ng seryoso. Minsan naman nakakatakot ngunit kahit ganu'n siya masaya ako na siya ang asawa ko.

“Hello. Ayos lang ako, ikaw?” Pilit kong pinapakalma ang boses ko dahil baka maging garalgal sa kakaiyak ko ayaw kong mag-alala pa siya.

[“Sounds your not. Are you crying? What's happened? Care to tell me wife.”]

Sa tatlong taon namin bilang mag-asawa sa phone lang nag-uusap masasabi kong kilala na namin isa't-isa sa pamamagitan ng boses ngunit may bahagi sa akin na nagsasabing hindi ko pa siya kilala at hindi ko pa nakikilala nang lubos.

Sa tatlong taon na pagkakasal ko sa kaniya, kahit anino niya ay hindi ko pa nasisilayan. Hindi ko alam kung anong itsura niya dahil ng ikasal kami ay hindi siya nakasipot dahil sa may importante siyang ginagawa buti na lang at pirmahan lang ang kasal namin sa harap ng judge dahil kung hindi mapapahiya ako sa harap ng maraming tao na hindi siya dumating.

“Nightmare, pero ayos lang ako Alexander hindi mo kailangang mag-alala. Teka nga, tuloy ba ang uwi mo?” Pag-iiba ko ng usapan sandaling natahimik siya at tumikhim.

[“That's the problem, wife, that's why I call in the middle of the night. I can't visit you, I have an urgent business trip in the Philippines it may takes two weeks? Sorry, I can't visit in Paris but I have plan if you want to.”] Nakaramdam ako ng lungkot sa sinabi niya.

Palagi na lang hindi natutuloy ang pagkikita namin, kung hindi business trip. May aberya ang ilang branch ng company niya. Minsan na iisip ko na gumagawa na lang siya ng dahilan para hindi magpakita sa akin. O baka naman ayaw niya sa akin at napipilitan lang siyang pakasalan ako at akuin ang anak ko or may iba pa siyang mas malalim na dahilan, maliban sa pagkakaroon ko ng anak sa ibang lalaki.

[“Hey! You're still there wife?”] Tumango ako na para bang kaharap ko siya bago sumagot.

“O-uhm,”

Tipid kong sagot at dumukwang ako sa anak ko para halikan ito sa ulo, inayos ko ang pagkumot niya bago ako nahiga paharap sa kaniya at hinahaplos ko ang kaniyang buhok habang pinagmamasdan siya.

Minsan na iisip ko na ang malagim na nangyari sa akin ay nagbunga ng isang mala-anghel na ubod ng gwapo, na ipinagpapasalamat ko na nagkaroon ako ng dahilan para maka-alis sa masalimuot na nakaraan at kalimutan ang masamang nakaraan para gumawa ng masayang kasalukuyan na kasama siya, parte ng buhay ko na masasabi kong akin lamang. Siya ang dahilan ng pagiging matatag at malakas ko dahil ayaw ko siyang mawalay sa akin.

He have a perfect handsome angelic face, he's nose are too narrow bagay na hindi niya nakuha sa akin maging ang pagkakaguhit ng labi niya, he's browny eyes and black hair.

[“Sound resentment wife. Just like what I've said I have a plan, you can go to the Philippines and have some vacation in my private resort for two weeks. I can't promise and I'm not saying that I come but I try to be there. Just enjoy yourself and be happy, you can visit your parents, surely they will glad to see you, then you can stay there for good if you wanted to. What do you think?”]

Patuloy lang ako sa paghaplos ng buhok ng anak ko habang nakikinig sa kaniya.

“Hindi ko maiiwan ang anak ko, lalo pa walang kasiguraduhan na darating ka. Alexander natatakot ako...”

Malagim ang naging nakaraan ko sa Pilipinas. Panatag ang loob ko na sa Paris kami nakatira ng anak ko mula nang maging asawa ko si Alexander sa sinabi niyang babalik kami ng Pilipinas para magbakasyon ayos lang sa akin pero kung mananatili roon natatakot ako na baka maulit ang nangyari.

Kaya ko na bang harapin ang lahat ng pangamba at takot ko?

[“Who said that he won't come with you? Wife... He's always coming with you, anytime, anywhere. I won't let anyone to hurt you even him and if you're afraid that may something bad happened don't worry, I will hired you a bodyguard—”]

“What?!”

Putol ko sa sasabihin niya ng marinig ko ang salitang “Bodyguard” kinabahan hindi ko pa rin maikakaila na hangang ngayon ay may trauma ako sa bodyguard.

“A-Alexander pwede naman sigurong wag na lang? I still can wait until you come here, ayaw ko ng bodyguard.”

[“No wife. It's too long when you two have an vacation in Disneyland. You need this, tommorow I'll book a flight the next day for you two, so you have an time to pack your things. Don't bring to much just an important things, I'll take care of it and don't worry about your bodyguard. You'll be safe, okay? Trust me, I swear I will make it up to you soonest wife.”]

“Pero Alexander may trauma ako sa bodyguard natatakot ako...”

[“Don't be you'll be safe I'll make sure that you have an good, protective, responsible bodyguard. It's already late, wife go back to sleep.”] Humingga ako ng malalim, nilipad na ang antok ko dahil sa mga sinabi niya nandidito pa rin sa akin ang takot.

“I can't sleep but you can end this call so you can rest Alexander, I'll think about what you've said,”

[“What do you want me to do to make you fall asleep? Do you want me to sing? This is the only things I can do since I'm to far away from you to wash away your fear wife...”]

“Seriously? As far as I remember the last time I ask you to sing, you end up the call without saying farewell...” Hindi makapaniwalang sambit ko, napaupo pa nga ako sa kama dahil sa narinig ko.

[“Yup. So fixed up yourself into the bed, so you can sleep while listening to mine. Don't expect that I have a good voice wife.”]

“Oo naman, as long as I hear you singing for me it's enough.”

[“Good girl.”] He commented.

“Alexander?”

[“Yes?”]

“Thank you...”

[“For what?”]

“For everything. From the start and to this moment, thank you for giving us everything I don't know how can I pay you,”

[“Don't mentioned it, and one more things, I'm not asking for replacement, keep that in mind.”]

Hindi na ako sumagot pa sa kaniya. How lucky I am to have him but still some part of me disagree ‘cause I can't see him, how can I say I'm a happy wife if I'm not materialistic type of woman?

“Alexander, papayag ako na bumalik ng Pilipinas kung magpapakita ka sa akin.”

I don't need the expensive gifts, a lot of jewelry, living like a queen but still can't see her King. All I need is him, his attention, he's presence and live with us, so, we can call a complete family.

[“What if I don't?”]

Parang sinabi niya na rin na hindi niya ako kayang harapin.

“Hihintayin kita sa loob ng dalawang linggo, kapag hindi ka dumating let's get divorce.”

Ayaw ko mang gawin ‘to pero ito lang ang tanging paraan na naiisip ko upang magpakita siya sa akin.

[“Are you threatening me, Amira?”] I gulp as I heard his irritating voice.

“I’m serious, Alexander, I suffer to much of waiting. Ilang taon na tayo pero boses mo lang ang naririnig ko, maaaring kilala mo ako ngunit hindi kita kilala, can't you see how unfair is it?”

[“I’m Alexander Adamson, your husband.”] I rolled my eyes as I heard him introducing his name on me. I know! I know his name and I know who he is in my life!

“Yeah, you're Alexander Adamson not my husband anymore if you won't show yourself on me.”

[“You’re exclusively mine, Amira.] I gulp. He's so possessive.

[“If you look for another man, Amira...”] He paused.

I can feel the anger in his voice.

[“I’ll equibiradiate, Amira. I swear.”] He continued and his voice is very serious.

Kinabahan ako. Hindi ko alam kung tama ba itong ginagawa ko pero ito lang ang alam ko na gawing dahilan para magpakita siya sa akin.

“If you can equibiradiate, I can find another man man who can stay at my side.”

[“Damn.”]

“You have to weeks two weeks to think about it, if you won't show yourself on me within two weeks. I swear I will.”

[“Try me, Amira.”]

“No, Alexander, try me.”