Thank you sa patuloy na pagbabasa 🥰
[Amelia]Sa mesa ay magkakaharap silang lahat. Ang nanay niya, si Arjo, si Andy, si Alex, si Amy, at siya.At silang anim ay parehong mga tulala. Maging ang mga ito pala ay hindi alam kung saan galing ang mga laruan.Eh, kung pagsasamahin lahat ng presyo ng mga laruan ba pinadala sa bahay nila ay tiyak na makakabili sila ng bahay!"Anak, hindi kaya padala ito no'ng manyakis na nakabili nitong lote?" "Manyakis?!" Magkapanabay na tanong ng apat n'yang kapatid."Shh. Hinaan niyo nga ang boses niyo. Baka marinig kayo ni Amon." Sita niya sa mga ito. Kinuwento niya sa mga 'to ang tungkol sa balak n'yang pagpunta sa matanda."Ate, baka naman mapahamak ka." Ani Arjo."Oo nga, Ate." Segunda ni Andy. "Hindi naman magbibigay 'yon ng walang kapalit, di'ba?" Nanlamig tuloy ang katawan niya sa sinabi ni Andy. Pinagpawisan din siya ng malamig.Mabilis siyang tumayo at niligpit ang lahat ng laruan."Nay! Si Ate, kuha niya mga new toys ko!" Umiiyak na sumbong ni Amon sa nanay niya. Naaawa man siya
[Amelia]PINAHID niya ang luha. Gusto n'yang pigilin ang luha pero hindi niya magawa. Lalo na ngayon na nakikita niya kung gaano kagalit si Arjo kay Damon.Narito sila ngayon sa pinakamalapit na fast food chain sa lugar nila. Hindi naman sila pwedeng umuwi na ganito ang kalagayan niya—siya, iyak ng iyak, samantalang si Arjo ay galit na galit.Mabuti nalang at hindi ito pinatulan ni Damon. Naku, kundi ay baka ang kapatid pa niya ang nabugbog."Bakit hindi natin pwedeng sabihin kay nanay?" Bumuntong-hininga siya. "Arjo, alam kong galit ka. Ako din naman ay galit kay Damon. Pero ayaw ko naman na mag alala si nanay. Matanda na 'yon kaya ayaw kong bigyan siya ng problema na iisipin niya sa gabi bago siya matulog. Tama na 'yong problema na binigay ko sa kanya dati ng hindi ako nakinig sa kanya."Kung nakinig lang sana siya dati sa nanay niya ay wala siya sa ganitong kalagayan ngayon... Sa kabilang banda ay masaya pa rin siya dahil dumating sa buhay niya si Amon."Paano ka?" Nag aalalang tan
[Amelia]Wala siya sa sarili habang naglalakad sa gilid ng kalsada. Nasasaktan siya ng husto ngayon sa mga nangyayari at walang ibang dapat sisihin kundi si Damon Castagners!Sobrang pahirap ang ginawa nito sa kanya! Hindi niya mapigilan ang mapaghagulholWala siyang pakialam kahit na pagtinginan pa siya ng mga tao. Akala niya ay magiging ayos na ang lahat sa oras na itago niya ang anak nila, pero hindi pala!Mahal niya si Frederick! Pero kung siya naman ang magiging dahilan ng paghihirap nito ay papakawalan nalang niya ang binata. Hindi niya maaatim na mawalan ito ng lisensya bilang doktor dahil sa kanya.Nakilala niya si Frederick na isa ng doktor. Alam niya kung gaano nito kamahal ang trabaho nito. Marami pa itong matutulungan na tao kaya hindi dapat siya maging hadlang sa mga dapat nitong magawa.Kasalanan itong lahat ni Damon!Sigurado siya na masasaktan si Frederick sa gagawin niya. Marami pa naman silang pangarap para sa pamilya na bubuohin nila. Nangako siya na hindi niya ito
[Amelia]DUMILAT SIYA. Unang bumungad sa kanya ang kulay pulang kisame. Nanlaki ang mata niya ng maalala ang nangyari kagabi. Sa pagkakatanda niya ay nasa loob siya ng sasakyan ni Damon.Nakatulog siya!Kailangan n'yang makauwi! Dahil tiyak na nag aalala na sa kanya ang nanay at mga kapatid niya!Bumangon siya-pero agad na nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang matigas na brasong nakayakap sa bewang niya.Ang walang hiya! Ang sarap ng tulog habang nakayakap sa kanya! Ang kapal ng mukha!Dahan-dahan n'yang inalis ang pagkakayakap ni Damon sa kanya. Halos hindi na siya huminga para kahit isang maliit na ingay ay hindi siya makalikha.Mahinang napabuga siya ng hangin ng makaalis siya sa tabi nito.Marahan ang bawat hakbang na tinungo niya ang pinto. Akala niya ay makakalabas na siya. Pero ng subukan n'yang buksan ang pinto ay naka-lock 'yon! "You can't escape in this room, babe. Come back here." Tinapik ni Damon ang kama, kung saan siya naka-pwesto kanina.Hindi niya 'to pinansin at sin
[Amelia]'ANG tangĂ ko!'Iyon ang paulit-ulit n'yang sinasabi habang narito sa loob ng malaking bathroom ni Damon. Kahit ano ang gawin n'yang pagsisisi ay huli na! Bumigay na siya!Bakit ang bilis n'yang bumigay rito? Samantalang kay Frederick ay hindi niya nagawang ibigay ang sarili niya? Kasabay ng tubig sa shower ang pagdaloy ng luha niya sa mata. Hindi na dapat ito mangyari ulit! Hindi na siya bibigay ulit at sisiguraduhin niya ang bagay na iyon!Niyakap niya ang sarili niya at patuloy na umiyak. Sigurado siya na pinagtatawanan siya ngayon ni Damon dahil nagawa nito ang gusto sa katawan niya.Nanigas ang katawan niya ng maramdaman ang pagyakap ni Damon mula sa likuran niya-mayamaya pa ay umakyat na ang dalawang kamay nito sa dalawa n'yang dibdib para himasin 'yon.Hinayaan niya ito. Sisiguraduhin niya na ito na ang huli nilang pagkikita. Lalayo sila ng pamilya niya, kasama ang anak niya. Ngayon na nagawa na nito ang gusto sa kanya, siguro naman ay titigilan na siya nito.Pinatay
[Amelia]HALOS lahat ng matatanda sa kanilang lugar at nag iiyakan—at syempre ay kasama na roon ang nanay niya."H-Hindi ko gustong iwan ang lugar nating ito. Pero wala naman akong magagawa kundi ang umalis dito." Umiiyak na wika ni Mang Fe. Ang isa sa matatanda nilang kapitbahay.Agad na sumang-ayon si Manang Angge na katulad ng iba ay umiiyak din. "Dito na nagsilaki ang aking mga anak at mga apo. Sa lugar na ito rin namatay ang aking asawa. Marami kaming alaala ng pamilya ko rito. Pero wala kaming magagawa kundi ang lisanin ang lugar na ito." Lalong lumakas ang panaghoy ng matanda.Ang ilan naman ay walang malilipatan at baka daw matulog na lamang sa kalsada. Kaya mas lalo lang bumigat ang dibdib niya dahil sa awa sa mga ito.Sabay-sabay na nag iyak ang lahat. Kaya naman pumasok siya sa loob ng bahay nila. Para do'n ilabas ang luha.Naiiyak na naman siya at kasalanan itong lahat ni Damon!Isang linggo nalang ang palugit na binigay ng binata sa kanilang lahat na nakatira dito. Sila ng
[Amelia]DAHIL kay Frederick ay mapapadali ang operation ng nanay niya. At katulad nga ng sinabi nito ay ito ang magsasagawa no'n.Nakakahiya man dahil sa kabila ng tulong nito ay nagawa n'yang wasakin ang puso ni Frederick, ay wala naman siyang ibang pagpipilian. Baka kasi hindi lang bugbog ang sunod na matamo nito sa mga tauhan ni Damon. Tama. Malakas ang hinala n'yang si Damon ang mga tao na nanakit dito. At hindi niya inaasahan na magagawa ni Damon ang mga 'yon—sabagay, ano ang nakapagtataka? Eh, wala namang itong puso.Hawak niya ang kamay ng nanay niya habang tulak ito sakay ng stretcher. Ngayon ang operation ng nanay niya.Huminto sila, kasama ang dalawang nurse na nagtutulak sa nanay niya. Lumapit ang doktor sa kanila habang balisa ang mukha."The operation was canceled, Ms. Conrado." Imporma ng may katandaan na doktor."Ano ang ibig mong sabihin, doc?" Puno ng kalituhan n'yang tanong. Hinanap ng mata niya si Frederick pero hindi niya ito nakita."Doc. Frederick was had an acc
[Amelia]MABILIS na naisagawa ang operation ng nanay niya dahil kay Damon. Sa ngayon ay nagpapagaling nalang ng tuluyan ang nanay niya bago sila umuwi sa kanila.Malalim na napabuntong-hininga siya.Alam niya na sa ginawa n'yang pagpayag sa gusto ni Damon ay magugulo na naman ang buhay niya—at iyon ang hindi niya hahayaan na mangyari.Katawan lang niya ang makukuha nito—hindi ang puso niya. Hinding-hindi na siya papayag na pumasok ito sa puso niya at saktan siya. Tama na 'yong minsan na hinayaan n'yang saktan siya nito. Napukaw siya ng hawakan ng kanyang nanay ang kamay niya. Nagising na ito makalipas ang dalawang linggo mula ng matapos ang operasyon. Hindi pa man bumabalik ang lakas at pangangatawan nito ay nakikita naman nila ng mga kapatid niya na bumubuti na ang lagay nito."S-Salamat, anak. P-Palagi ka nalang nari'yan sa tuwing kailangan ka namin." Lumuluhang sambit nito habang nasa mukha ang labis na pasasalamat. "N-Napakaswerte ko dahil nagkaro'n ako ng anak na katulad mo." Ag
[Amelia] PUMIKIT siya habang kinkontrol ang sarili na huwag umiyak. Baka kasi masira ang makeup niya sa mukha. Nakakahiya naman sa makeup artist na nag-ayos sa kanya. Tumingin siya sa reflection niya sa salamin. Hindi maitatago ang kaligayan sa kanyang mukha. "Ang ganda mo, anak." Puri ng nanay niya na kapapasok lang. Nakabihis na rin ito, maging si Amon. "Opo, ate mommy, ang ganda niyo po lalo!" Puri ng anak niya. Ngumiti siya sa nga ito. "Syempre maganda si mommy dahil mana kay nanay." Aniya sabay gulo sa buhok ni Amon. "Di'ba sabi ko sa'yo mommy nalang o mama ang itawag mo sa akin." "Mommy naman, eh! Bakit mo po ginulo hair ko? Hindi na po ako pogi!" Reklamo ni Amon. Pareho silang natawa ng nanay niya. Paano ay ilang araw na nilang napapansin na palaging nakaayos ang buhok nito. Iyon pala ay may kaklase itong nagugustuhan ayon kay Alex. Nagpunta si Amon sa tapat ng salamin para ayusin ang buhok na nagulo. Kandahaba ang nguso nito kaya lalo silang natawa nang nanay
[Amelia]PINUNO muna niya ng hangin ang dibdib bago siya tuluyang pumasok. Ito ang kauna-unahang beses na nagpunta siya dito. Hindi lingid sa kaalaman ni Damon ang ginagawa niya ngayon sa lugar na ito.Naiintindihan niya kung bakit hindi sumama si Damon sa kanya. Maski ang nanay niya, mga kapatid ay hindi rin nagpupunta rito. Sa katunayan ay siya ang kauna-unahang dumalaw sa taong ito.Nag-angat siya ng tingin ng umupo ang lalaki na napakatagal na niyang hindi nakita. Matagal man silang hindi nagkita ay wala siyang nakapa sa dibdib na pananabik, bagkus ay puno siya ng galit at hinanakit.Tila nadoble ang edad ng tatay niya rito sa loob ng kulungan. Wala na ang matikas nitong pangangatawan. Sa sobrang payat nito ay duda siya kung kumakain pa ba ito."Anong nakain mo ang nagpunta ka rito? Nasaan ang nanay mong walang silbi? Masaya ba kayo na wala na ako sa buhay niyo?!" Mabagsik na tanong nito kasabay ng paghampas ng magkaposas na kamay nito sa ibabaw ng mesa na tila gusto pa siyang sak
[Damon]NOONG panahon na buhay pa ang magulang niya ay palaging sinasabi ng mga ito na darating ang araw na titibok ang puso niya at magmamahal ng sobra. Hindi siya naniwala do'n at tinatawanan lang ang mga sasabihin ng magulang niya. Hindi naman kasi siya naniniwala na may babaeng magpapaamo sa kanya. Sa dinami-dami ng babae na nakilala niya ay walang nakapagpatibok ng puso niya.Lalo na ng mamatay ang magulang niya. Sinarado na niya ang puso niya sa lahat—maliban sa kanyang mga kaibigan.Pero katulad nga ng sinabi ng magulang niya ay may babaeng dumating, hindi lang para pasigawin siya, galitin siya, inisin siya, kundi pinatibok din ni Amelia ng mabilis ang puso niya. Natuto siyang magselos na hindi naman niya naramdaman sa ibang babae. Kahit sa kaibigan pa niya ay nagseselos siya."Kuya, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Alex sa kanya. "Y-Yes, ayos lang ako." Sagot niya, kahit ang totoo ay nanginginig ang buo n'yang katawan sa nerbyos. Tatlong buwan na ang nakalipas ng maka
HAWAK niya ang kamay ni Amelia at hindi niya ito binibitiwan. Natatakot siya na baka panaginip lang ang lahat, na baka panaginip lang niya ang pagkagising nito.Nang suriin ito ng doktor ay nakatulog ito dahil sa matinding pagod na nararamdaman ng katawan dahil sa matagal na pagkakahiga. Kaya ngayon ay narito siya sa tabi nito para sa oras na magising ito ay siya ang una nitong makikita.Anim na oras na silang lahat naghihintay na magmulat ng mata si Amelia pero hindi na ito muling dumilat pa. Narito ang pamilya ng dalaga, kasama ang kanilang anak. Ang nanay nito ay umiiyak sa sobrang tuwa, maging ang mga kapatid. Nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang pagganti ng hawak ni Amelia sa kanyang kamay, kasabay ng pagmulat nito ng mata. Nakatagilid parin ito ng higa kaya naman kitang-kita niya ang mga mata nito na nakatingin sa kanya. Ang tubo na nasa bibig nito ay inalis na ng doktor kaya nakita niya ang maliit na ngiti na gumihit sa labi nito.Parang bata na napahagulhol siya ng iyak. Ma
DAMON looks devastated while leaning against the wall. Magulo ang buhok ng binata at tila wala sa sarili. Limang araw na subalit wala parin response ang katawan ni Amelia. Some of her organs were hit and damaged severely. Tagumpay ang operasyon subalit ang paggising nito ay walang kasiguraduhan.Hindi niya kayang magtagal sa loob ng kwarto kung nasaan ang babaeng mahal na mahal niya. Tila dinudurog ang puso niya sa sakit at anumang oras ay tila mababaliw siya. Paulit-ulit na sinisisi niya ang sarili. Kung dumating lang sana siya agad para iligtas ito. He ran a trembling hand through his hair and began to cry like a child. "P-Please, babe... don't leave me." His sobbing and pleading spread throughout the hallway but he doesn't care. All he have in mind was all about her.Nagsibuga ng hangin ang mga kaibigan ni Damon na nakamasid lang sa kanya. They are right. Damon lost himself again like when he lost his parents and little sister. Mabigat sa dibdib ang ganitong tagpo para sa kanila.
[Amelia]HINAWAKAN niya ang mukha ng anak. "Pikit ka, Amon." Utos niya sa anak. Nakaalis na sina Cassandra at Frederick. Ngayon ay kailangan nilang lumabas sa ilalim ng mesa kaya inuutusan niyang pumikit ang anak para hindi nito makita ang bangkay sa sahig.Nakahinga siya ng maluwag ng pumikit ang anak. Nang lumabas siya sa ilalim ng mesa ay hinawakan niya sa kamay ang anak para alalayan. Pero naapakan ni Amon ang dugo dahilan para madulas ito."A-Ate mommy!" Malakas na iyak ni Amon ng makita ang dugo na nasa kamay.Tarantang tinakpan niya ang bibig ng anak ng kanyang kamay."Narinig niyo ba? Iyak ng bata 'yon, di'ba?" Ani ng isang tauhan ni Cassandra sa kasamahan. "Oo! Hanapin natin dali!" Sagot ng isa.Kinarga niya ang humihikbi pang si Amon at saka tumakbo palayo sa yabag na papalapit sa kanila. Halos magkatumba-tumba pa siya dahil mahaba ang suot n'yang wedding gown na hindi niya naisipan na hubarin kanina. "Huhuhu, b-bakit po nila tayo hinahabol, ate mommy?" Patuloy sa pag-iyak
[Amelia]HINAWAKAN niya mukha ni Amon at hinalikan ito sa tungki ng ilong. Kailangan na niyang kumilos. Marahan ang kilos na lumabas sila sa ilalim ng mesa. Sumagap muna siya ng hangin bago nagpasya na sumilip, pero agad na bumalik siya sa pagkakatago ng makita ang isa sa hinihinala niyang tauhan ni Cassandra."Hanapin niyo ang dalawa. Tiyak na hindi pa nakakalayo ang mga 'yon—putanģ ina! Ano 'yon?!" Malakas na mura ng lalaki ng makarinig ng sunod-sunod na pagputok.Tinakpan niya ang tenga ng anak. Nanlaki ang mata niya ng makarinig ng mga yabag. Mabilis na hinila niya si Amon upang bumalik sa ilalim ng mesa.Sobra ang kaba niya ng makita ang anim na pares ng paa na nakatayo malapit sa pwesto nila. Mabuti nalang at may kahabaan ang mantel ng mesa kaya hindi sila nakikita ng mga ito. Halos takpan niya ng maigi ang bibig ni Amon huwag lang itong makapag ingay.Nanlaki ang mata niya ng marinig ang pamilyar na boses."Dennis, nasaan na sila Mando?!" Tanong ni Cassandra sa tauhan."Wala na
NANG makaalis si Frederick ay agad na binuksan niya ang pinto ng kwarto para alamin kung naka-lock ito o hindi.Halos maiyak siya sa tuwa ng malaman na hindi ito naka-lock.Nakapagtataka.Hindi ba natatakot si Frederick na tumakas sila? O kampante na ito dahil kasal sila? Inis na tinanggal niya ang singsing sa kamay at binalik ang singsing na binigay sa kanya ni Damon."Amon, tara na. Aalis na tayo sa lugar na 'to." Kahit kasal na sila ay hindi siya sasama kay Frederick sa ibang bansa.Hindi niya ito mahal at natatakot na siya rito. Ibang-iba na ito sa dating Frederick na nakilala niya.Hawak ang kamay ni Amon ay lumabas sila ng kwarto. Malawak ang bahay at wala siyang nakikitang ibang tao maliban sa kanila ng kanyang anak.Dahan-dahan ang bawat hakbang na ginawa niya para hindi makalikha ng ingay."Ate mommy—" Agad na tinakpan niya ang bibig ng anak at inilagay ang hintuturo sa gitna ng labi niya, tumango naman ito na parang naiintindihan ang nais niyang iparating.Nang nasa kalagitna
LULAN ng puting van ay muli silang bumyahe ni Frederick pagkatapos nilang ikasal. Tulala siya habang nakatingin sa labas ng sasakyan habang tahimik na umiiyak."Tumahimik ka nga!" Malakas na singhal ni Frederick na tila nabibingi sa pag iyak niya. Hinawakan nito ang isang kamay niya. "Tanggapin mo nalang, Love. Kasal kana sa akin at wala ng magagawa ang pag iyak mo." Masama siyang tumingin rito. "Kasal na nga ako sa walang hiyang tulad mo, pero hanggang ngayon ay hindi mo pa rin pinapakita sa akin ang anak ko!" Muling binalik nito ang tingin sa daan. "Maghintay ka lang, Amelia, makikita mo rin siya." Inabot ng limang oras ang biyahe nila kaya inihinto nito ang sasakyan sa isang fast food chain para mag-drive thru lang. Hindi niya pinansin ang pagkain na inabot nito sa kanya kaya naman muli na naman itong nainis sa kanya. Sapilitan na nilagay nito ang pagkain sa kamay niya."Kumain ka, Love. Hindi ko gustong magutom ka. Alam ko na dapat ay nasa isang hotel tayo o magarang restaurant