[Damon]"A-AYOS lang ako. S-Sige maiwan ko na kayo." Nginig ang boses na sambit ni Amelia.Hinawakan niya ang mukha ng nobya na bahagyang namumutla. "Babe." Nag aalalang tawag niya rito. Paano ay tulala ito habang nanginginig ang katawan. "I will take to the hospital kung hindi maganda ang pakiramdam mo—""A-Ayos lang ako. Ano ka ba. Sige, maiwan ko na kayo." Iwas ang tingin na paalam nito saka nagmamadaling umalis."Mukhang wala ka naman balak ipahanap ang pamilya ng taong 'yon. Pero kung sakali na magbago ang isip mo, just call me." Tumayo si Zandro. "I have to go, may kukulitin pa akong tao." Pagkaalis ni Zandro ay agad na sinundan niya si Amelia. Nag aalala siya para sa nobya. Kita niya kung paano ito namutla kanina.Natigil siya sa paghakbang ng may makitang maliit na kapiraso ng papel sa ibaba ng hagdan."Nasaan na ba kasi 'yon." Boses 'yon ni Amelia.Dinampot niya ang papel at tumingin sa itaas ng hagdan kung nasaan si Amelia.Mukhang ito ang hinahanap ng nobya—Kumunot ang no
[Amelia]"D-Damon... Mahal na mahal kita... Totoo lahat ng pinakita ko sa'yo." Tinabig ni Damon ang kamay niya ng hahawak sana siya sa laylayan ng suot nitong tshirt.Wala na siyang makitang pagmamahal sa mukha ni Damon... Puro pagkamuhi nalang...Napahagulhol siya at napaluhod. Hindi siya papayag! Mahal niya si Damon ng sobra. Hindi mapuputol dito ang relasyon nila!"P-Patawad... Patawad dahil anak ako ng taong kinamumuhian mo." Tumingala siya habang patuloy na umiiyak. "Patawad dahil isa akong anak ng kriminal... I-Inihihingi ko ng tawad ng mga 'yon... P-Pero maniwala ka, wala akong ibang intensyon na masama... Lahat ng pinakita at pinaramdam ko sayo na pagmamahal ay tunay at walang halong kasinungalingan... Mahal na mahal kita, Damon." Sobrang sakit makita na ang lalaking puno ng pagmamahal kung tumingin sa kanya noon, ngayon ay wala na...Blangko ang mukha nito... Walang emosyon... "Diyos ko! Ano ang nangyayari rito?!" Hindi makapaniwalang bulalas ni aling Marta na kararating la
[Amelia]GUTOM na gutom siya, kaya agad n'yang nilantakan ang binigay ni Miss Neil na sandwich. Katulad ni Miss Neil ay nakatingin din sa kanya si Aling Martha ng may awa sa mata."Pumasok ka muna at maligo, Amelia. Aba, ang baho mo na." Hindi mapigilang sabi ni Miss Neil.Hinila niya pabalik ang kamay ng hawakan siya ng matanda sa kamay. "Ayoko po, Miss Neil, baka mamaya ay magalit si Damon sa inyo at madamay kayo sa galit niya sa akin." "Naku, Neil, ilang beses ko ng sinabihan 'yang si Amelia na pumasok pero ang tigas ng ulo." Ani ni Aling Martha."Paano ka kakausapin ni Sir kung ang baho mo?" Napayuko nalang siya ng ulo sa sinabi nito. "Tayo na." Wala siyang nagawa ng hilahin siya ni Miss Neil papasok, pero hindi pa man siya nakakapasok ng makaramdam siya ng pagkirot ng tiyan at matinding pagkahilo.Huminto siya sa paghakbang at humawak siya sa tiyan. "M-Masakit..." D***g niya bago bumagsak ang katawan."Diyos ko!" Naibulalas ni Aling Martha.Boses ng dalawang matanda ang narinig
[Amelia]"A-ANO?" Dinadaya lang siya ng pandinig niya.Tama!Hindi totoo ang narinig niya! Hindi magagawang sabihin ni Damon ang bagay na 'yon!"I don't care if you're pregnant, Amelia. Get rid of that child and your problem is solve." Umawang ang labi niya na ngayon ay nanginginig na dahil sa labis na pag iyak. "P-Problema lang ang tingin mo sa anak natin?" Lumapit siya sa binata at kumapit sa damit nito. "Hindi mo yata naiintindihan ang sinabi ko, Damon. Ang sabi ko buntis ako—""So what? Do you really think that you can use that child to fool me even more?" Mas lalong lumamig ang tingin ni Damon, sa lamig no'n ay tila nanagad 'yon sa kanyang kalamnan. "Hindi ko gustong magkaanak sa isang may dugong kriminal kaya ipalaglag mo ang batang 'yan—"Malakas n'ya itong sinampal. Hilam ng luha ang kanyang mukha sa sobrang sakit at galit."N-Napakasama mo..." Pinagsusuntok niya ito sa dibdib. "P-Paano mo 'yan nasasabi sa anak natin, Damon? Paano?" Alam niya na anak siya ng kriminal, pero bak
[Amelia]"ATE! ATE! ATE!" Mahigpit na yumakap sa leeg niya si Amon ng dumating ito kasama ang nanay niya. "A-Ate, kiliti-kiliti ako!" Nakabungisngis si Amon kaya naglalabasan ang bulok nitong mga ngipin dahil sa palaging pagkain ng chocolate. Apat na taon na si Amon at hanggang ngayon ay bulol pa rin ito."Bakit ngayon lang kayo, nay?" Tanong niya sa nanay niya matapos paghahalikan si Amon sa buong mukha at leeg."Hinintay namin si Arjo sa labas ng Cake Shop dahil bumili siya ng cake para kay Amy. Eh, 'yang si Amon bigla nalang nawala. Hinanap pa namin 'yan ni Arjo! Ang kulit-kulit naman kasi ng batang 'yan! Palagi nalang akong hinihingal kakahabol d'yan!" Palatak ng kanyang ina na tinawanan lang niya."Ayaw mo no'n, nay? Palagi kang nakakapag-exercise dahil d'yan kay Amon?" Singit ni Arjo na tumatawa din.Umingos nalang ang nanay nila kaya lalo silang natawa—pero agad na napangiti ito ng yumakap sa bewang nito si Amon na naglalambing."Yab yow po, nay! Wag ka iinis sa aken, ha?" Pini
[Amelia]ABALA siya sa pagcheck ng mga bagong dating na Salon Products. Aalis siya mamaya para magsukat ng kanyang wedding dress kasama si Frederick. Si Frederick ang doctor na nakilala niya no'n sa hospital, at ito rin ang tumulong sa kanila ni Aling Martha ng mawalan siya ng malay sa daan limang taon na ang nakakaraan. Mahigit dalawang taon siyang niligawan nito, at dahil mabuting tao at nakita niya na mahal siya nito sa kabila ng kalagayan niya ay sinagot niya ito. Wala na siyang mahihiling sa buhay na mayro'n siya ngayon. Nag aaral ang mga kapatid niya at nasa mabuting kalagayan ang pamilya niya kaya naman nagpasya na siya na pumayag ng magpakasal sa nobyo niya."Amelia, ako na ri'yan. Mag ayos ka na dahil baka biglang dumating si Frederick." Ani Aling Martha, na kahapon na dumating galing probinsya. Sinundo nila ito nina Arjo at nanay niya, syempre kasama si Amon.Hindi pa man siya nakakasagot ay nakita na niya ang nobyo na nakatayo sa entrance door. Nakangiti ito ro'n habang may
[Amelia]MATAPOS pumili ng ibang design ng wedding dress ay pumili naman sila ng wedding ring. Ang gusto niya sana ay isang simpleng wedding ring lang, pero hindi pumayag ang nobyo niya."Ano?! Two million?!" Nanlalaki ang mata at butas ng ilong na tanong niya. Singsing lang pero kasing presyo na ng isang bahay at lupa ito!"Love, ayoko n'yan. Ayos na sa akin ang simple lang. Sabi ko kasi sa'yo ay sa ongpìn na tayo sa binondo bumili!" Hindi naman mahalaga sa kanya kung mahal o mura. Ang mahalaga ay maikasal sila.Mariin na umiling si Frederick sa kanya. "Ako ang masusunod this time, Love." Sinuot nito ang singsing sa daliri niya. "Bagay na bagay sa kamay niyo, Ma'am." Singit ng sales lady, habang kilig na kilig na nakatingin sa kanila.Tumango-tango si Frederick. "Yeah, it really suits to your finger.""Pero, Love-""Shh." Mabilis na tinakpan ni Frederick ng labi nito ang labi niya para hindi na siya makatanggi bago bumaling sa sales lady. "We'll take this one, and this one." Tinuro
[Amelia]IMPOSIBLE!!!Iyon ang pilit na sinasaksak niya sa isip niya. Ano naman ang gagawin ng lalaking 'yon sa tapat ng salon niya? Magpapaayos ng ugali—este ng buhok?Umiling-iling siya.Nagkataon lang 'yon, sigurado siya. Naalala niya ang mukha nito. Limang taon na ang lumipas pero wala itong pagbabago. sobrang gwapo pa rin—Malakas n'yang kinutusan ang sarili—napatingin tuloy sa kanya ang mga costumers ng salon. Akala siguro ay nababaliw na siya dahil kanina pa niya kausap ang sarili niya.'Gwapo? Really, Amelia?' Kastigo ng utak niya.Gwapo nga—ubod naman ng sama ng ugali!Hiling niya na sana ay huwag na silang magkita pang dalawa. Hindi niya masikmura na makita pa ang mukha ng lalaking 'yon—sarap hampasin ng blower sa mukha."Ate!" Agad na tumayo siya ng makita si Amon, lumuhod siya para pantayan ito at niyakap ito. Katulad ng palagi n'yang ginagawa ay pinugpog niya ng halik sa mukha at leeg ang paslit."Ate, tingin mo kamay ko!" Itinaas ni Amon ang kamay at pinakita sa kanya an
[Amelia] PUMIKIT siya habang kinkontrol ang sarili na huwag umiyak. Baka kasi masira ang makeup niya sa mukha. Nakakahiya naman sa makeup artist na nag-ayos sa kanya. Tumingin siya sa reflection niya sa salamin. Hindi maitatago ang kaligayan sa kanyang mukha. "Ang ganda mo, anak." Puri ng nanay niya na kapapasok lang. Nakabihis na rin ito, maging si Amon. "Opo, ate mommy, ang ganda niyo po lalo!" Puri ng anak niya. Ngumiti siya sa nga ito. "Syempre maganda si mommy dahil mana kay nanay." Aniya sabay gulo sa buhok ni Amon. "Di'ba sabi ko sa'yo mommy nalang o mama ang itawag mo sa akin." "Mommy naman, eh! Bakit mo po ginulo hair ko? Hindi na po ako pogi!" Reklamo ni Amon. Pareho silang natawa ng nanay niya. Paano ay ilang araw na nilang napapansin na palaging nakaayos ang buhok nito. Iyon pala ay may kaklase itong nagugustuhan ayon kay Alex. Nagpunta si Amon sa tapat ng salamin para ayusin ang buhok na nagulo. Kandahaba ang nguso nito kaya lalo silang natawa nang nanay
[Amelia]PINUNO muna niya ng hangin ang dibdib bago siya tuluyang pumasok. Ito ang kauna-unahang beses na nagpunta siya dito. Hindi lingid sa kaalaman ni Damon ang ginagawa niya ngayon sa lugar na ito.Naiintindihan niya kung bakit hindi sumama si Damon sa kanya. Maski ang nanay niya, mga kapatid ay hindi rin nagpupunta rito. Sa katunayan ay siya ang kauna-unahang dumalaw sa taong ito.Nag-angat siya ng tingin ng umupo ang lalaki na napakatagal na niyang hindi nakita. Matagal man silang hindi nagkita ay wala siyang nakapa sa dibdib na pananabik, bagkus ay puno siya ng galit at hinanakit.Tila nadoble ang edad ng tatay niya rito sa loob ng kulungan. Wala na ang matikas nitong pangangatawan. Sa sobrang payat nito ay duda siya kung kumakain pa ba ito."Anong nakain mo ang nagpunta ka rito? Nasaan ang nanay mong walang silbi? Masaya ba kayo na wala na ako sa buhay niyo?!" Mabagsik na tanong nito kasabay ng paghampas ng magkaposas na kamay nito sa ibabaw ng mesa na tila gusto pa siyang sak
[Damon]NOONG panahon na buhay pa ang magulang niya ay palaging sinasabi ng mga ito na darating ang araw na titibok ang puso niya at magmamahal ng sobra. Hindi siya naniwala do'n at tinatawanan lang ang mga sasabihin ng magulang niya. Hindi naman kasi siya naniniwala na may babaeng magpapaamo sa kanya. Sa dinami-dami ng babae na nakilala niya ay walang nakapagpatibok ng puso niya.Lalo na ng mamatay ang magulang niya. Sinarado na niya ang puso niya sa lahat—maliban sa kanyang mga kaibigan.Pero katulad nga ng sinabi ng magulang niya ay may babaeng dumating, hindi lang para pasigawin siya, galitin siya, inisin siya, kundi pinatibok din ni Amelia ng mabilis ang puso niya. Natuto siyang magselos na hindi naman niya naramdaman sa ibang babae. Kahit sa kaibigan pa niya ay nagseselos siya."Kuya, ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ni Alex sa kanya. "Y-Yes, ayos lang ako." Sagot niya, kahit ang totoo ay nanginginig ang buo n'yang katawan sa nerbyos. Tatlong buwan na ang nakalipas ng maka
HAWAK niya ang kamay ni Amelia at hindi niya ito binibitiwan. Natatakot siya na baka panaginip lang ang lahat, na baka panaginip lang niya ang pagkagising nito.Nang suriin ito ng doktor ay nakatulog ito dahil sa matinding pagod na nararamdaman ng katawan dahil sa matagal na pagkakahiga. Kaya ngayon ay narito siya sa tabi nito para sa oras na magising ito ay siya ang una nitong makikita.Anim na oras na silang lahat naghihintay na magmulat ng mata si Amelia pero hindi na ito muling dumilat pa. Narito ang pamilya ng dalaga, kasama ang kanilang anak. Ang nanay nito ay umiiyak sa sobrang tuwa, maging ang mga kapatid. Nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang pagganti ng hawak ni Amelia sa kanyang kamay, kasabay ng pagmulat nito ng mata. Nakatagilid parin ito ng higa kaya naman kitang-kita niya ang mga mata nito na nakatingin sa kanya. Ang tubo na nasa bibig nito ay inalis na ng doktor kaya nakita niya ang maliit na ngiti na gumihit sa labi nito.Parang bata na napahagulhol siya ng iyak. Ma
DAMON looks devastated while leaning against the wall. Magulo ang buhok ng binata at tila wala sa sarili. Limang araw na subalit wala parin response ang katawan ni Amelia. Some of her organs were hit and damaged severely. Tagumpay ang operasyon subalit ang paggising nito ay walang kasiguraduhan.Hindi niya kayang magtagal sa loob ng kwarto kung nasaan ang babaeng mahal na mahal niya. Tila dinudurog ang puso niya sa sakit at anumang oras ay tila mababaliw siya. Paulit-ulit na sinisisi niya ang sarili. Kung dumating lang sana siya agad para iligtas ito. He ran a trembling hand through his hair and began to cry like a child. "P-Please, babe... don't leave me." His sobbing and pleading spread throughout the hallway but he doesn't care. All he have in mind was all about her.Nagsibuga ng hangin ang mga kaibigan ni Damon na nakamasid lang sa kanya. They are right. Damon lost himself again like when he lost his parents and little sister. Mabigat sa dibdib ang ganitong tagpo para sa kanila.
[Amelia]HINAWAKAN niya ang mukha ng anak. "Pikit ka, Amon." Utos niya sa anak. Nakaalis na sina Cassandra at Frederick. Ngayon ay kailangan nilang lumabas sa ilalim ng mesa kaya inuutusan niyang pumikit ang anak para hindi nito makita ang bangkay sa sahig.Nakahinga siya ng maluwag ng pumikit ang anak. Nang lumabas siya sa ilalim ng mesa ay hinawakan niya sa kamay ang anak para alalayan. Pero naapakan ni Amon ang dugo dahilan para madulas ito."A-Ate mommy!" Malakas na iyak ni Amon ng makita ang dugo na nasa kamay.Tarantang tinakpan niya ang bibig ng anak ng kanyang kamay."Narinig niyo ba? Iyak ng bata 'yon, di'ba?" Ani ng isang tauhan ni Cassandra sa kasamahan. "Oo! Hanapin natin dali!" Sagot ng isa.Kinarga niya ang humihikbi pang si Amon at saka tumakbo palayo sa yabag na papalapit sa kanila. Halos magkatumba-tumba pa siya dahil mahaba ang suot n'yang wedding gown na hindi niya naisipan na hubarin kanina. "Huhuhu, b-bakit po nila tayo hinahabol, ate mommy?" Patuloy sa pag-iyak
[Amelia]HINAWAKAN niya mukha ni Amon at hinalikan ito sa tungki ng ilong. Kailangan na niyang kumilos. Marahan ang kilos na lumabas sila sa ilalim ng mesa. Sumagap muna siya ng hangin bago nagpasya na sumilip, pero agad na bumalik siya sa pagkakatago ng makita ang isa sa hinihinala niyang tauhan ni Cassandra."Hanapin niyo ang dalawa. Tiyak na hindi pa nakakalayo ang mga 'yon—putanģ ina! Ano 'yon?!" Malakas na mura ng lalaki ng makarinig ng sunod-sunod na pagputok.Tinakpan niya ang tenga ng anak. Nanlaki ang mata niya ng makarinig ng mga yabag. Mabilis na hinila niya si Amon upang bumalik sa ilalim ng mesa.Sobra ang kaba niya ng makita ang anim na pares ng paa na nakatayo malapit sa pwesto nila. Mabuti nalang at may kahabaan ang mantel ng mesa kaya hindi sila nakikita ng mga ito. Halos takpan niya ng maigi ang bibig ni Amon huwag lang itong makapag ingay.Nanlaki ang mata niya ng marinig ang pamilyar na boses."Dennis, nasaan na sila Mando?!" Tanong ni Cassandra sa tauhan."Wala na
NANG makaalis si Frederick ay agad na binuksan niya ang pinto ng kwarto para alamin kung naka-lock ito o hindi.Halos maiyak siya sa tuwa ng malaman na hindi ito naka-lock.Nakapagtataka.Hindi ba natatakot si Frederick na tumakas sila? O kampante na ito dahil kasal sila? Inis na tinanggal niya ang singsing sa kamay at binalik ang singsing na binigay sa kanya ni Damon."Amon, tara na. Aalis na tayo sa lugar na 'to." Kahit kasal na sila ay hindi siya sasama kay Frederick sa ibang bansa.Hindi niya ito mahal at natatakot na siya rito. Ibang-iba na ito sa dating Frederick na nakilala niya.Hawak ang kamay ni Amon ay lumabas sila ng kwarto. Malawak ang bahay at wala siyang nakikitang ibang tao maliban sa kanila ng kanyang anak.Dahan-dahan ang bawat hakbang na ginawa niya para hindi makalikha ng ingay."Ate mommy—" Agad na tinakpan niya ang bibig ng anak at inilagay ang hintuturo sa gitna ng labi niya, tumango naman ito na parang naiintindihan ang nais niyang iparating.Nang nasa kalagitna
LULAN ng puting van ay muli silang bumyahe ni Frederick pagkatapos nilang ikasal. Tulala siya habang nakatingin sa labas ng sasakyan habang tahimik na umiiyak."Tumahimik ka nga!" Malakas na singhal ni Frederick na tila nabibingi sa pag iyak niya. Hinawakan nito ang isang kamay niya. "Tanggapin mo nalang, Love. Kasal kana sa akin at wala ng magagawa ang pag iyak mo." Masama siyang tumingin rito. "Kasal na nga ako sa walang hiyang tulad mo, pero hanggang ngayon ay hindi mo pa rin pinapakita sa akin ang anak ko!" Muling binalik nito ang tingin sa daan. "Maghintay ka lang, Amelia, makikita mo rin siya." Inabot ng limang oras ang biyahe nila kaya inihinto nito ang sasakyan sa isang fast food chain para mag-drive thru lang. Hindi niya pinansin ang pagkain na inabot nito sa kanya kaya naman muli na naman itong nainis sa kanya. Sapilitan na nilagay nito ang pagkain sa kamay niya."Kumain ka, Love. Hindi ko gustong magutom ka. Alam ko na dapat ay nasa isang hotel tayo o magarang restaurant