Malungkot, pero magaan ang loob kong lisanin muna ang kinalakihan kong lugar. Sa bawat hakbang ay dala ko ang lakas ng loob para harapin ang misyon na ito, nang mag-isa. Muli akong tumingin sa likod kumaway si mama at Elle, nang makita nilang lumingon ako. Kinaway ko ang kanang kamay ko na parang natutuwa sabay ngisi.
So, this is it! Finally, I’m living alone. Hope, life would be wonderful there and I’ll take the risk, if trials come my way. Tumalikod na ‘ko at tuluyan nang pumasok sa loob. "Here I come! Kingdom of Tyre!" I exclaimed, sa mahina kong boses. Baka pagkamalan akong baliw.
Isang magandang ngiti ang sumalubong sa akin, nang nakapasok na ako sa loob ng eroplano. “Good morning, ma’am.” Bati ng isang flight attendant. Ngumiti ako pabalik at pumasok na ako nang tuluyan.
Nasa second row ‘yong upuan ko. Isang first class seat ang kinuha ni mama para sa ‘kin. Hinanap ko ang aking upuan, gamit ang numero na nasa papel. Nang makita ko ang aking upuan ay agad kong inayos ang gamit ko at naupo. Napansin kong may katabi akong lalaking tulog. Nasa bintana ito at nasa gitna naman ako.
Rinig na rinig ko ang mahina nitong hilik. Kaya hindi ko mapigilan na tumingin sa gawi niya. Napaawang ang labi ko nang makita ko ang kabuuan ng mukha nito. Nakaharap na ito sa akin at hindi ko mapigilan mapalunok ng laway.
Nagmukha itong Arabo, dahil sa balbas nito at ang native polo shirt na nakabukas ang tatlong unang botones, sa tingin ko. Pati ang suot nitong black native bracelet, ragged shoes and pants. Ang astig at ang cool ng dating niya. Sa tingin ko English ang lahi nito. Hindi ko rin mapigilan tumingin sa mga labi nito. Muli akong napalunok ng laway at napakagat ako ng labi. Teka, ang landi ng iniisip ko. Aaish!
Mapupula ito at manipis, bagay sa aura ng mukha nito. I wonder what's the feeling, like being kissed by this ragged hot man. "Auh ano ba 'tong iniisip ko? Wag kang malandi, Liah― mag-ayos ka!" Mahinang sermon ko sa sarili ko.
I looked at him at tulog na tulog pa rin ito. Parang pagod na pagod ang isang 'to auh? Rinig ko pa rin ang mahinang hilik niya. Kaninong anak kaya 'to? "Tch! enough is enough, Liah!" parang narinig ko si mama, na nagsesermon sa 'kin. Nag-ayos ako ng upo at huminga nang malalim.
Kinuha ko 'yong eye mask ko, at pumikit nang makapagpahinga rin kahit sandali. Ilan sandali pa ay nakaamoy ako ng halimuyak ng pabango. Maganda ito sa ilong parang dinuduyan ako hanggang sa hindi ko na malayan, nag-aagaw na ang antok ko at ang gising kong diwa. Matigas yata ang headboard ng upuan ko? Pero hindi ko na pinansin ‘yon kasi ang bango naman.
Pagkalipas ng ilang minuto naalimpungatan ako nang may nagsalita. "Kumakalam na yata ang tiyan ko.” Maramdaman kong gumalaw ang ulo ko. Pero sa sobrang antok ko hindi ko na pinansin. “Wait? Bakit ang bigat ng braso ko?” rinig kong sabi niya. Antok na antok ako pero ‘yong diwa ko gising na gising. Ang lakas ng pandama ko ngayon.
"A-aray! What's this damn thing on my shoulder?" d***g niya. May nakasandal sa kanyang balikat. Naramdaman ko rin na parang niyuyugyog ang ulo ko. Hanggang sa ma-realize ko kung saan ako nakasandal.
What? Wait?―Damn! Bakit nakasandal ako sa braso niya? What’s with you, Liah? Ang kalat-kalat mo! Sermon ng isip ko. I thought it was the headboard.
“Isang babae?” sambit niya, sa mahinang boses.
"What in the world you're doing, lady?" mahinang tanong niya. Sumasakit na ang balikat niya dahil sa bigat ng ulo ko. Pero nagpapanggap pa rin akong tulog, nakakahiya talaga. He poked my head away from his shoulder. But suddenly he stop poking. Naramdaman kong lumapit ang mukha niya sa mukha ko. I can feel his sweet breath. I can sense that he’s about to take off my eye mask. But I suddenly spoke out of nowhere.
“Kiss me, babe.” Damn it! Why did I say those words? Iniisip ko lang ‘yon, ah? Mapapahamak talaga ako sa sariling kong isip.
“Alam ba nito na, I'm staring at her lips?” sambit niya sa mahinang boses.
“Kiss me,” damnit! Stop thinking, Liah. Naiinis na sermon ko sa isip ko. Gusto ko bang halikan ako ng lalaking ito? Tanong ko sa sarili ko.
"Is she dreaming? What a weird beautiful lady," sambit niya.
"Is she awake?" tanong niya pa.
"Miss? Are you awake?"
"Or she's dreaming, hahalikan talaga kita," he murmured. Inilapit niya ang kanyang mukha sa mukha ko. I can sense his presence so close to me. I felt smitten and damn! Why do I feel this way?
"Sarap siguro nitong halikan," sabi niya. What the hell! Ang ano― nito ah, inisip ko na alisin ang ulo ko sa balikat niya pero iba ang kinilos ng katawan ko. Hinawakan ko ang braso niya. What? Bakit ko hinawakan ang braso ng manyak na ito? Bakit hindi sumusunod ang katawan ko sa utak ko? Ang landi ko na yata?
“Aba? Abusado, 'to ah. Masakit na nga ang balikat ko pati braso ko pagnanasaan pa. But you’re so warm and smooth, you look like a princess, lady in tee shirt and faded jeans.” Saad niya, habang iniaayos ang pagkakaupo niya.
"Kakaiba na talaga ang mga babae, ngayon panahon, agrisibo na." Dagdag niyang sabi.
I felt his hands moving. Inayos niya ang ulo ko sa kanyang balikat, mas naging komportable na ako. Hanggang sa naramdaman kong nakatulog itong muli. Nakalimutan niyang gutom siya. Inangat ko ang aking eye mask at muli siyang pinagmasdan. Grabi, bakit parang aadik ako sa mukha nito?
Ang gwapo talaga at ang amo nitong tignan, kahit na manyak ito. Ngayon lamang yata ako nakadama nang ganito sa isang estranghero. Manyak nga lang, tch. Unti-unti kong inalis ang kamay ko sa braso ng gwapong lalaki.
"Hay, salamat naman." Tumayo ako at tinahak ang daan papunta ng washroom. Dala-dala ang mga gamit ko, malapit na rin kaming makarating sa Tyre. Do'n na muna ako sa banyo. Kainis bakit ba ang kalat-kalat ko, nakakahiya.
Pinakalma ko muna ang sarili ko at nag-ayos ako. "Tsk! Ano ba, Liah, ang ano mo― talaga! Bakit ka ganyan, ha? Be a decent and moral lady, wag kang pakawala diyan! I'm warning you." Nababaliw na talaga ako. Kinakausap ko na sarili ko sa salamin.
Naghilamos ako ng mukha at naglagay lang ng kunting polpo, nang bigla akong kinabahan. Naramdaman kong gising na ang lalaki.
Lumabas ako at sumilip sa likod ng kurtina. Kita mula roon ang upuan namin. Gising na nga ang lalaki at palinga-linga ito, parang may hinahanap.
"Anong gagawin ko? Should I come out and say hello?" Damn! That's crazy! Ang tanga ko naman. Nagtatalo na ang isip ko't damdamin. Kainis talaga! “Bakit ba kasi nakasandal ako sa braso niya?” sambit ko.
Bumalik ako sa loob ng washroom at nag-isip ng gagawin. “Think, Liah! Think!” I’m sorry, mama but I need to do this. Humarap ako sa salamin at pinikit ko ang aking mga mata. Pagmulat ko, hindi ko na nakita pa ang sarili kong repleksyon. Kailangan kong mawala sa paningin ng lalaki. Nakakahiya ang ginawa ko.
Now, I'm invisible. Buti na lang dala ko 'yon packbag ko. Hihintayin ko na lang lumapag ang eroplano. Bumalik ako sa upuan kung saan ako nakaupo, nakita kong gising na ang gwapong lalaki. Dahan-dahan akong umupo para hindi niya maramdaman. Nang mapansin ko ang magagandang mga mata niya at ang tangos ng ilong. Tch! Stop it, Liah!
Palinga-linga pa rin ito at parang nayayamot. Ilan sandali pa ay bumalik ito sa pagkakaayos ng upo. Nang bigla itong nagsalita, “Nasaan na ang babaeng, ‘yon? Matapos niya akong e-seduce na halikan siya, tapos mawawala na lang bigla?” So hinahanap ako ng lalaking ‘to.
“Magpanggap kaya akong tulog?” pilyong plano niya. Hindi niya alam na nasa tabi niya ako. At nagpanggap nga itong tulog. Ang cute niyang tignan, sarap kurutin. Hindi mo ‘ko mahuhuli, pretty boy. Damn! Ano ba 'to this is not me. Kahit kailan hindi ako nagka-interest sa kahit sinong lalaki. Pero staring at him makes my heart pop like corn under fire. Ah! baliw na yata ako. Di niya ako dapat makita.
-Witch in the Palace
Hello! sana kiligin kayo at mag-enjoy sa kwentong 'to! please Add this to your library and share, vote and comments! salamat!
Kumakati na ‘yong puwet ko, kaya hindi ko na mapigilan gumalaw. Takte! Naramdaman niya siguro; kaya sumilip ito na parang tanga, “What? Walangtao? Nagpapanggap akong tulog makita lang ang mukha ng babaeng ‘yon,” himutok nito. Napangiti ako sa sinabi niya. Ang kyut niya talaga parang bata. “Lalapag na ang eroplano pero hindi pa rin bumabalik ang babaeng 'yon. Saan naman ‘yon pumunta?” saad nito. Hindi ko alam pero bakit parang naiinis ito; parang naisahan siya. "Tch. Tumae siguro,"saad niya.I laughed silently. “Kainis!Ano bang pakialam ko sa babaeng 'yon, damn!Hindi ako interesadong makita ang mukha niya, aish! Pero imposebling hindi ko siya makita. This floor is first-classseat. Kaunti lang ang tao rito, baka bumaba ngsecondfloor?Kainis ginayuma yata ako, no’n ah?” Gusto kong matawa nang malakas. Parang bata kasi
Kinaumagahan ay isang katok ang gumising sa mahimbing kong tulog. Napaunat ako ng katawan; tumayo para pagbuksan ang kumakatok. Isang babaeng nakangiti, mataba at maliit ito. Kumurap-kurap ako para makita ko nang malinaw ang mukha niya. Hindi naman ito katandaan pero mas matanda ito sa akin ng ilan taon. “Magandang umaga, Miss,” bati nito. Sabay abot ng isang malaking supot, bumati ako pabalik at pinapasok ko na siya sa loob. “Salamat. Ano ito?” takang tanong ko sa supot na inabot niya. “Gulay at isda, Miss, pa-welcome namin para sa mga bago dito sa lugar namin at apartment ko.” “Nako! Nag-abala pa kayo! Pero salamat dito.” “Teka, ako nga pala si Elsa, ako ang may-ari ng apartment na ito.” Ngumiti ako at nagpakilala rin, “Ako nga pala si Liah,” ani ko. Tumayo ito at nagsali
Nang makarating ako sa bukana ng kanto ay agad akong bumaba ng kalesa at pumasok na sa eskinita. “Miss, sigurado ka bang ayos ka lang?” habol na tanong ng lalaki. Lumingon ako at ngumiti. Sa isip-isip ko ang gentleman ng lalaking ‘to at ang gwapo pa. “Oo, ayos lang ako, salamat,” ani ko. “Nandito lang ako sa tabi-tabi kapag kailangan mo.” Nagtaka naman ako bakit ko siya kakailanganin? Ngumiti ako bilang tugon sa sinabi niya. Tinahak kong muli ang daan patungo sa unit ko. Muli akong lumingon sa lalaki at nakita ko siyang kumakaway sa akin nang nakangiti. Sandali ay nakaramdam ako ng payapa; ang gaan sa loob ko dahil sa ginawa niya. Kumaway ako at tumalikod na; hindi ko man lang natanong ang pangalan niya. “Aish!” Kinabukasanng hapon naghanda ako para maghanap ng trabaho. Nagsuot ako ng semi-formal na blouse at black jeans. Pinarisan ko ng itim na doll shoes. Tinali ko naman ang buhok ko pataas. Tumingin ako sa salamin at nang makita
Lumundag ang puso ko nang hawakan ng prinsipe ang kamay ko at napaawang ang mga labi ko nang tumigin ito sa akin nang seryoso at biglang ngumiti nang nakakaloko. “Hi, nice to meet you, my fiancée. I’m Ezekiel,” sabi niya, sabay kindat. Hindi ko alam kung seryoso ba siya o nagbibiro. Blanko ang mukha niya pero ‘yong mga mata niya ay parang may sinasabi. “A-ano po?” utal-utal kong tugon. Ngayon ko lang nakita na may nunal pala ang prinsipe sa kaliwang ilalim ng mata nito. Mas lalo itong naging kaayaaya. Napalunok ako nang hawakan niya ang braso ko habang pababa kami ng hagdan. Namangha naman ako sa mga libro na naka-display sa matataas na bookshelves, malaki talaga ang empluwensya ng Tudor Era sa kanila. “You can’t speak English?” takang tanong nito. “No. She, can’t speak. Right, Liah?” sabat ng bata, habang nakatingin sa akin. “Shut up, Ezra,” ani ng prinsipe. “Liah? Cute name,” ani nito sa akin.
As the water falls on the lake floor, tears run down. This pain leaves no trace but unseen scars, filling my heart into blue, blue as the sky. Bugs buzz the memories away, fading like a rainbow in the clouds. Tearing me apart, tearing me apart. Nilapagko ang libro at bumagon na ako. Bagong araw bagong karanasan. Nasasanay na ako sa palasyo. Kahit na medyo nakakapagod. At nami-miss ko na sina mama. Tinuruan naman ako ni Nana Senyasa mga gawain bahay, kaya hindi na ako nahirapan sa gagawin ko araw-araw. Nakapagtataka lang kasi one week na, pero hindi ko pa rin nakakausap ang Prinsipe, tungkolsa kung ano ang magiging silbi ko sa kanya. Akala ko ba, he needs an assistant. But here I am doing chores and arranging tables buong araw. Kapagod pero nag-eenjoy na man ako. Dahil bago ang experiences na 'to sa akin, bigla akong na proud sa sarili ko. Next stop, ang bar naman mamaya. Tinapos ko mun
"Elle!" Nahahapong sigaw ng ina Elle. "Ooh,bakit,Ma?may nangyari ba?" takang tanongni Elle, sabay bukas ng pinto. "Alam mo ba na umuwi na si PrinsipeLuke?Natapos na ang misyon niya sa Corinth. Naipanalo niya ang lupa natin dito.Lahat ng mamamayan ay magdiriwang sa pagdating niya. Maghanda kaanak," tuwang anonsyo niya. "Huh?!"gulat na tanong ni Elle, parang hindi ito makahinga sa tuwa. 'Yong lang ang tanging salita ang lumabas sa labi niya.Dahil sa galak at saya sa balitang sinabi ng ina niya.Napatulala ito; hindi niya maiwasan ang lumuha. “Opo, Ma. Nabanggit nga ni Liah, na uuwi siya.” Parang wala sa sarili niyang tugon niya. Hindi na niya mapigilan ang sariling umiyak. Dali-dali itong pumasok ng banyo. Tumigin siya sa salamin at ngumiti, habang tumutulo ang kanyang luha. "Elleee!Ano bang ginagawa mo, bakit ka umiiyak?" s
Tulala si Luke habang binabagtas niya ang daan pauwi sa kanilang palasyo. Basang-basa siya sa siya at parang gusto niyang itapon ang sarili sa kanal sa ginwa niyang pag-iwan na lang basta sa dalaga sa hardin. Naging duwag at natakot siya; ngayon paano niya haharapin ang dalaga. Paano niya pa ipaglalaban ang dalaga kung siya ang rason bakit ito umiiyak at nasasaktan ng husto. “Hijo? Anong nangyari?” salubong na tanong ng kanyang ina. “Wala, Ma, nabasa lang ako ng ulan.” “Sige na, maligo ka na at magpahinga.” “Sige, Ma,” tugon niya. “Nga pala, anak,” habol ng kanyang ina. “Bukas na ang pagdiriwang na gagawin ng mga tao para sa ‘yo.” “Ah, sige, Ma, darating ako. Umaasa ang binata na makikita niya ang dalaga sa handaan at hihingi siya kapatawaran sa kanyang ginawa. Buong buhay niya ay Elle lamang ang tangi
AMALIAH Sumalubong ang ganda ng umaga nang magising ako. Masarap sa pakiramdam ang init na nagmumula sa bintanang krystal. “Window open,”wika ko. Kahit na parang napahiya ako nang araw na maraming babaeng dumating sa palasyo at pinag-aagawan si Zek at ako ang naging taya sa dramang ‘yon, nakakahiya sabihing bobo ako sa wikang Ingles. Ngayon araw ay may gaganaping pagdiriwang sa palasyo. Hindi ko alam pero may pakiramdam akong hindi ito magiging maganda. Naligo na ‘ko at nag-ayos para makapagsimula nang tumulong sa kusina. Marami raw kaming gagawin para sa paghahanda. Pagkatapos kong mag-ayos ay lalabas na sana ako nang may pumasok na malamig na hangin sa bintana ko. Nang tignan ko naman ay wala naman akong nakita o naramdamang kakaiba. Pero malakas ang pakiramdam kong merong mali sa paligid. “Window close,” mahina kong utos sa bintana. Ang sabi ni
data-p-id=9947c3f0af76c470ed98febbfcf078b8,style=text-align:left;,Kasalukuyan naglalakad sina Zek at Liah sa malaki at malawak na gubat ng Verona. Napagpasyahan nilang manatili muna sa Venora hanggang sa ipanganak ang anak nila. data-p-id=cce39fd6cdeaf50ecd31cb9bb3260011,” “Mahal, may pangalan ka na bang naiisip?” tanong ni Liah sa kaniyang kabiyak, habang namamasyal sila sa gubat, sariwa ang hangin kaya hindi nila napansin na napapalayo na sila sa kanilang teritoryo. ~~ data-p-id=1dec03f429b502669881f6472c170218,~~*~***~ -Flash back- data-p-id=3cc935aa2090d65dc573dcc81fc4454b, “Mahal na Reyna, wala na ba tayong magagawa para mabuhay si Zek?” tanong ni Tara, sa mahal na reyna na malalim ang iniisip. data-p-id=1e9bfeeeeeb0554818f75cd4fd490b6c,” “Tama, Tara!” bulalas ng reyna. “Mabubuhay ang namatay ―kapag namatay ito dahil sa salamangka o pinatay siya gamit ang salamangka. Pero dapat namatay siya sa pagsasakrapisyo para sa minamahal. Pero kapag ang tao pinatay ng D
Chapter 66 Nanghina nang husto si Zek nang makita ang pagdanak ng dugo, na halos hindi na makita ang lupa sa sobrang pag-apaw ng pulang likido. Kaunti na rin ang nakikita niyang nakatayong sundalo niya. Nawawalan na siya ng pag-asa na mailigtas ang kaniyang kaharian. Habang si Liah ay nakikita niyang lumalapit sa kaniya. Bigla naman kumulo ang kaniyang dugo sa galit, nakita niyang tila nag-iba ang anyo ng mukha nito. Naging maamo at nakikita na niya ang dating ganda ng mga mata nito, at ang inosenteng katauhan nito. Pero hindi niya maipagkakaila ang galit at poot na nararamdaman niya para dito. Nais niya itong patayin at pugutan ng ulo. Pero tila isang hangin na nawala lahat ng galit niya nang marinig nito ang boses ng babaeng mahal niya. Ito ang tunog ng boses niya nang una niyang marinig. “E-ezekiel, M-mahal ko,” saad ng dalaga. Naantig naman ang puso ng binata. “U-umalis ka na, Mahal ko. Pakiusap, umalis ka na,” nagsusumamong wika ng dalaga. Hindi malaman ni Zek kung maniniwala s
Chapter 65Habang patuloy silang naglalakbay, natanaw ng isang sundalo ni Zek na malapit na sila sa kabundukan ng Zeon, nang biglang may nakita silang mga anino sa ‘di kalayuan. Nagsenyas naman siya na tumigil sa paglalakad at sumigaw ito na humanda dahil may paparating. Agad naman na tinignan ng kasama niyang pantas kung ano o sino ang sumasalubong sa kanila. Gano’n na lang ang kaniyang gulat nang napagtanto niya na aswang ang mga ito. Agad na sumigaw ang pantas na ihanda ang mga pana.Kumuha naman ng teleskopyo si Zek para tignan ang nasa unahan. Gano’n na lamang ang kaniyang gulat nang makita ang mga nilalang kasama ang iba’t-ibang mangkukulam at mas lalong siyang nagulat nang makita ang isang pamilyar na babae, ito ang nangunguna sa lahat. Ito ang nag-uutos sa mga kasama na sumugod sa kanilang gawi. Nanlulumo naman niyang binitawan ang gamit niya, hindi niya alam ang gagawin kung kakalabanin niya ba ang babaeng mahal na mahal niya o haharapin ng buong tapang. Pero mas umaapaw ang
Chapter 64Hinanap ni Zek ang dalaga sa buong paligid pero ni anino ni Liah ay hindi niya nakita. Napa-isip siya tuloy kung panaginip lang ba ang nangyari kahapon? Sa sobrang lungkot, dismaya, pagod, pag-aalala at sobrang pangungulila niya sa dalaga ay naisip niyang ilusyon lang ba ang lahat? Napahilamos siya ng kaniyang mukha sa sobrang pagkabalisa. Gano’n pa man ay patuloy pa rin ang paghahanap niya sa buong palasyo. Kung sino-sino na ang kaniyang tinanong pero ni isa ay walang nakakita sa dalaga. Halos mabaliw na siya sa paghahanap.“Siguro ay ilusyon lang lahat ang nangyari,” aniya sa kaniyang sarili. Hindi na niya pinilit pa na makita ang dalaga, kailangan na nilang lumikas bago sumalakay muli ang mga masasamang nilalang. Bilang susunod na hari ay kailangan niyang patatagin ang sarili at malampasan ang lahat ng pagsubok. Tungkulin niyang pangalagaan ang mga tao.~**~
Chapter 63 “Huminahon ka, Atlas. May mga bisita tayo,” awat ng babae sa kaniyang asawa. Natauhan naman ang Alpha at agad na kumalma. Huminga ito nang malamin at kinuyom na lamang mga kamao. Napalunok naman ng laway si Tara, dahil pakiramdam niya ay siya ang may dahilan bakit nalaman ng pinuno ang nangyari sa anak nito. “Pumasok na muna sa iyong silid, Cyenthia,” ani ng ina nito. “Opo, Ina.” Agad siyang humakbang nang nakayuko at tumalikod, bakas ang sakit at hiya sa kaniyang buong mukha. “Humihingi po ako ng kapatawaran sa aking kalapastangan, Mahal na Pinuno,” ani naman ni Tara na hindi mapigilan ang kaba, nakayuko itong humihingi ng tawad sa mag-asawa. “Hindi mo kasalanan ang nangyari, Pantas. Sapagkat ay ikaw ang naging daan para malaman namin ang kaniyang kondisyon, hindi man lang namin na amoy na nagdadalang-tao pala siya
Verona Nasa bukana na sila ng teritoryo ng mga De Arcon, ngunit hindipa rinmapigilan ni Airah ang kabahan. Hinihintay nilang bumalik si Tara, ilan sandali pa ay humihingal na bumalik ang pantas,na pinagtaka ng dalawa, pawis na pawis ito at balisang-balisa. “Tara? Anong nangyayari sa iyo? Bakit ka pawis at nababalisa?” “Hindi ko nakita si Liah, Kamahalan. Pero sa tingin ko may hindi tama sa mga nangyayari.” “Anong ibig mong sabihin, Tamara?” alalang tanong ni Airah. “Sa ngayon hindi ko pa masasagot pero may hinala akong may gumagamit sa katawan ng prinsesa.” “Ano?!” bulalas ng dalawa. “Kailangan na natin humungi ng tulong sa mga De Arcon, dahil hindi ako maaring magkamali, may digmaan na darating.”
Napaluha si Zek nang makita niyang nawalan ng malay ang kaniyang kapatid at duguan ang kanan palad nito. Parang dinurong ang kaniyang puso sa kaniyang nakikita. Hindi rin mapigilan ang pagtawa ng bruha dahil sa nakikitang niyang sakit mula sa kapatid ng dalaga. Tila nagbibigay ito ng lakas sa kaniya. “Pakawalan mo ang kapatid ko! Magbabayad ka!” galit na sigaw ni Zek. Pero hindi man lang siya pinansin ng bruha. Samantala naghahanap ng tyempo si Uno para makulong ang bruha sa ginawa niyang bitag. Kailangan mapigilan ang pagsasagawa ng ritwal dahil kung hindi ay maapektuhan ang daloy ng panahon. Maaaring masira ang kaharian nila. Hinalo ng bruha ang dugo ni Ezra sa kaniyang dugo. Ilan sandali pa ay tumingin ang bruha sa kinaruruunan ni Zek, ngumiti ito nang nakakaloko na parang may binabalak itong gawin sa binata. Pero dahil nasa loob siya ng apoy ay hindi ito makalapit nang tuluyan. Muli itong nagsalita sa ibang lenggwahe a
Chapter 60 Nanginginig na ang mga kalamnan ni Erza sa sobrang kaba. Hindi na niya rin alam ang gagawin, nakikita na rin niya ang takot sa mukha ng kaniyang mga kasama. Pilit niyang pinatatag ang kaniyang sarili at hinahanap ang pag-asang matagpuan sila ng kaniyang kuya. Dahil nauubusan na siya ng panalangin. “Kuya, nasaan ka na?” mahinang bulong niya. Umaasang biglang dumating ang kuya niya. Muntik na siyang mapatalon nang maramdaman ang init na gumapang sa kaniyang kamay. Nang napalingon siya ay nakita niya si Marcus na nasa tabi na niya, at hawak ang kaniyang kamay. Napalunok siya ng laway at naramdaman niya ang pag-init ng kaniyang mga pisngi. Bigla siyang nakaramdam ng kakaiba, isang kuryenteng dumaloy mula sa kaniyang tiyan papunta sa kaniyang dibdib. Biglang nag-iba ang paningin niya sa lalaki. “A-ayos ka lang ba?” utal na tanong ni Marcus. “O-oo. Salamat,” Tila tumigil ang oras at hindi na nila namalayan na tuluyan nang nakalapit ang bruha sa kanila. At isang sigaw ang nari
Naging mahirap para kay Lusiana na matalo ang pantas. Nahihirapan siyang makatakas sa mahika nito. Pero kailangan niyang makatakas sa pantas ng mga Serano, at mahabol ang mga maharlika. Kaya binuhos na niya ang buo niyang lakas. Isang malaking apoy na bola ang kaniyang ginawa, kaniya itong ihinagis sa pantas. Nakaiwas ito pero natamaan ang kaniyang kaliwang braso. Natumba ito at sa lakas ng kaniyang pagkatumba at nawalan ito ng malay. At iyon ang nakitang pagkakataon ni Lusiana para makatakas. Naamoy niya ang amoy ng mga maharlika. Nang biglang may tumawag kaniya. Tinatawag siya ng kaniyang asawa sa pamamagitan ng isip. Nanghihingi ito ng tulong. Pero dahil kailangan niyang makuha ang mga bihag ay inuna niyang hanapin ang mga ito, hindi na niya pinansin ang sigaw ng kaniyang asawa. Sa kabilang banda naman ay narinig niya ang mga yapak ng mga bata. Malapit sa gu