Chapter 173Nang makita kong bahagyang nag-stabilize ang vital signs ni Chris, hindi na kami nag-aksaya ng oras.Nagdesisyon kami — kailangan naming dalhin siya sa secured hospital ng organisasyon.Revenant (matigas ang tono, command voice):"Prepare for emergency extraction! Move him carefully! Watch his chest — may shrapnel pa ring naka-embed!"Agad naming isinakay si Chris sa armored medical van.Walang sirena.Walang ingay.Isang lihim na operasyon para hindi mahalata ng mga natitirang kalaban na naghahanap pa ng buhay sa guho ng kuta ni Alaric.Habang umaandar kami, hawak ko ang pulse monitor na nakakabit sa kanya.Kada pintig, kada vilang ng oras, parang tinutusok ang puso ko.Revenant (bulong habang nakatingin kay Chris):"Kapit lang, boss. Kapit lang."Pagkarating namin sa secured hospital — isang underground facility na nakatago sa ilalim ng isang lumang warehouse — agad siyang sinalubong ng mga nakaabang na surgeon at nurses.May sarili kaming medical team.Mga doktor na san
Chapter 174pagkatapos ng tawag ay agad ako pumasok Sa loob ng jet. Sa loob ng eroplano, binuksan ko ang holographic map sa mesa sa gitna.Nakatayo kami ng team — lahat nakasuot ng tactical black gear, complete with silencers, blades, and comms.May tatlong pangunahing target kami ngayong gabi: Arnulfo "Arno" Salazar Marites "Mari" Dumlao Domingo "Dom" Escano Revised part ng kwento gamit ang mga bagong pangalan: TARGETS: Arno Salazar – Arms warehouse (tagapamahala ng black market weapons). Mari Dumlao – Safehouse sa outskirts ng Vancouver (intelligence and laundering expert). Dom Escano – Personal bunker, heavily guarded (leader ng local syndicate operations). Command briefing ni Revenant (after adjustments): Revenant (matalim ang tono): "Zero, Wraith — kayo kay Arno. Linisin ang buong warehouse." "Blade, kasama ko kayo. Si Mari Dumlao ang target natin — gusto ko siya alive for interrogation." "Pagkatapos, kita tayo sa Black Creek para kay Dom Escano. I want that basta
Chapter 175Tumama sa isa sa mga bodyguard ang bala ni Blade, na nagbigay daan sa amin para magpatuloy sa paglusob. Naririnig ko ang mga hiyaw ng mga kalaban habang unti-unti nilang nararamdaman ang sakit mula sa aming bala. Mga hiyaw ng takot, sakit, at pagkatalo. Pero wala akong pakialam. Ang misyon ko ay malinaw: tapusin si Escano, at maghiganti para sa mga taong nawasak niya."Wraith, flank left!" sigaw ko, at mabilis siyang tumalima. Ang bawat isa sa amin ay nag-cooperate nang maayos, mabilis at tumpak. Sa bawat hiyaw ng kalaban, naramdaman kong papalapit kami sa tagumpay.Pero hindi kami makakampante, alam namin na ang kuta ni Escano ay may iba pang lihim. Ang mga tao nito ay handa ring mamatay para sa kanilang amo.Muling bumalik ang atake mula kay Escano, at mula sa kanyang kanto, pinilit niyang mangibabaw. Bago pa kami magpatuloy, isang malupit na putok ang tumama kay Zero. Tumilapon siya ng ilang metro. Agad ko siyang nilapitan at binigyan ng cover fire."Zero!" sigaw ko, ng
Chapter 176Kara POV(Panglao, 6 Months Later)Limang buwan na akong buntis. Tatlong buhay ang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan—isang himala na nagbibigay lakas sa kabila ng lahat ng sakit, pangungulila, at pagkalito.Ngayon, anim na buwan na mula nang bumalik kami ng mga kapatid ko dito sa Pilipinas. At heto ako ngayon sa Panglao, hinahanap ang kapayapaang pilit kong sinasalo habang binabalikan ang mga piraso ng alaala na unti-unting bumalik—alaala ng aking asawa… at ng aming dalawang anak, sina Jaycob at Sapphire Ellie.Hindi naging madali ang desisyon kong lumayo. Alam kong masakit. Para sa kanila. Para sa akin. Pero mas masakit kung hindi ko gagawin. Kailangan kong hanapin ang sarili ko bago ko muling harapin ang mundo—bago ko muling harapin si Chris.Si Chris…Sa tuwing sumasapit ang gabi, hindi ko mapigilang mapatingin sa kalangitan, nagdarasal na sana magising na siya. Araw-araw akong binibigyan ng balita ni Kuya Gian. Araw-araw, pareho pa rin ang sagot: comatose.Nais k
Chapter 1 Kara POV Nakatitig ako sa papel na hawak ko—isa na namang rejection letter mula sa kumpanyang inaplayan ko kanina lang. Ilang beses na ba akong nabigo? Hindi ko na mabilang. Sa bawat pagtanggi, parang unti-unting bumibigat ang mundo sa balikat ko. “Pasensya na po, Miss Curtiz, pero hindi kayo pasado sa qualifications namin.” Isa na namang pamilyar na linya. Sa totoo lang, alam ko namang hindi lang ito tungkol sa qualifications. Ang apelyido kong minsang kinakatakutan dahil sa yaman at impluwensya, ngayon ay parang sumpa na nagtataboy sa akin sa bawat pintong aking kakatukin. Huminga ako nang malalim at tiningnan ang paligid. Ang daming taong nagmamadali—mga empleyadong may patutunguhan, may layunin. Samantalang ako, para akong napag-iwanan ng mundo. Napatingin ako sa cellphone ko. 5 missed calls from Mom. Alam kong tatawag siya upang tanungin kung may trabaho na ako. Kung may pag-asa bang mababayaran na namin ang utang ng ospital ni Papa. Kung may pambili na ba
Chapter 2Mabilis akong tumayo mula sa kinauupuan ko, kinuha ang bag ko, at halos patakbong lumabas ng coffee shop. Sa pagmamadali ko, muntik na akong mabangga ng isang lalaking papasok pa lang.“Miss, ayos ka lang?” tanong niya, pero hindi ko na nagawang sumagot.Wala akong ibang iniisip kundi ang makarating agad sa ospital.Habang nasa loob ng lumang jeep na sinakyan ko, hindi ko mapigilan ang panlalamig ng kamay ko. Isa na namang atake? Hindi pa nga namin nababayaran ang unang hospital bill, tapos heto na naman…Napasandal ako at napatingin sa labas ng bintana. Ang bigat-bigat sa dibdib.Maya-maya lang, nakarating na ako sa ospital. Dali-dali akong bumaba at halos magkandarapa sa pagtakbo papasok. Sa nurse station, hingal na hingal akong nagtanong.“Nasaan si Mr. Smith Curtiz?!”Agad akong tinuro ng nurse sa isang private room. Pagpasok ko, bumungad sa akin si Mama na nakaupo sa tabi ng kama ni Papa. Halata sa mukha niya ang pagod at lungkot.“Ma…” halos paos kong tawag.Napatingin
Chapter 3Napahinto ako sa may entrance ng hotel, tila may aninong humahatak sa akin palayo. Ang daming tanong sa isip ko—Tama ba 'tong ginagawa ko? Sino ba talaga lalaki na ito?Napalunok ako. Paano kung isa siyang matabang matanda? O isang panot na may tiyan na parang lobo? O baka naman isang payat na may malalaking mata?Naguguluhan pa rin ako nang biglang lumapit sa akin ang isang babae—maganda, pino ang kilos, at mukhang sanay sa ganitong klase ng lugar.“Miss Kara Smith Curtiz?” magalang niyang tanong.Agad akong napatingin sa kanya. “A-Ako po.”Bahagya siyang ngumiti. “Kanina pa po kayong hinihintay ni Mr. Montero sa itaas. Pakisunod po ako.”Nagpantig ang tenga ko sa narinig. Kanina pa? Ibig sabihin, seryoso talaga siya sa pagkikita namin.Wala akong nagawa kundi sumunod sa babae. Sinamahan niya ako sa elevator at pinindot ang button para sa VIP floor. Lalong lumakas ang kaba ko. Anong klaseng tao ba ang naghihintay sa akin sa itaas?Habang tumataas ang elevator, pakiramdam ko
Chapter 4 "Sandali, pwede bang walang makakaalam muna?" Agad akong nagsalita bago pa niya maisara ang envelope ng kontrata. "Gusto kong ako muna ang magsabi kay Mama. Ayokong mabigla siya. Maaari ba?" Tahimik siyang tumitig sa akin, tila iniisip kung pagbibigyan ba niya ako o hindi. Halos pigil ang hininga ko habang hinihintay ang sagot niya. Maya-maya, bahagyang tumango siya. "Fine. Pero hanggang kailan?" "Bigyan mo ako ng isang linggo. Kailangan ko lang siyang ihanda." Napangisi siya nang bahagya. "One week, huh? Mukhang may dahilan kung bakit gusto mo pang itago ito." Napakuyom ako ng kamao. "Hindi ko ito itinatago. Ayoko lang na mag-alala si Mama nang biglaan." Hindi siya sumagot agad. Sa halip, uminom siya ng alak mula sa baso sa harap niya bago muling nagsalita. "Fine. One week. Pero pagkatapos niyan, gusto ko nang matapos ang lahat ng pag-aayos. Lilipat ka na sa bahay ko." Para akong sinampal ng katotohanan. Totoo na talaga ‘to. "Salamat." Mahina kong sabi. T
Chapter 176Kara POV(Panglao, 6 Months Later)Limang buwan na akong buntis. Tatlong buhay ang dinadala ko ngayon sa aking sinapupunan—isang himala na nagbibigay lakas sa kabila ng lahat ng sakit, pangungulila, at pagkalito.Ngayon, anim na buwan na mula nang bumalik kami ng mga kapatid ko dito sa Pilipinas. At heto ako ngayon sa Panglao, hinahanap ang kapayapaang pilit kong sinasalo habang binabalikan ang mga piraso ng alaala na unti-unting bumalik—alaala ng aking asawa… at ng aming dalawang anak, sina Jaycob at Sapphire Ellie.Hindi naging madali ang desisyon kong lumayo. Alam kong masakit. Para sa kanila. Para sa akin. Pero mas masakit kung hindi ko gagawin. Kailangan kong hanapin ang sarili ko bago ko muling harapin ang mundo—bago ko muling harapin si Chris.Si Chris…Sa tuwing sumasapit ang gabi, hindi ko mapigilang mapatingin sa kalangitan, nagdarasal na sana magising na siya. Araw-araw akong binibigyan ng balita ni Kuya Gian. Araw-araw, pareho pa rin ang sagot: comatose.Nais k
Chapter 175Tumama sa isa sa mga bodyguard ang bala ni Blade, na nagbigay daan sa amin para magpatuloy sa paglusob. Naririnig ko ang mga hiyaw ng mga kalaban habang unti-unti nilang nararamdaman ang sakit mula sa aming bala. Mga hiyaw ng takot, sakit, at pagkatalo. Pero wala akong pakialam. Ang misyon ko ay malinaw: tapusin si Escano, at maghiganti para sa mga taong nawasak niya."Wraith, flank left!" sigaw ko, at mabilis siyang tumalima. Ang bawat isa sa amin ay nag-cooperate nang maayos, mabilis at tumpak. Sa bawat hiyaw ng kalaban, naramdaman kong papalapit kami sa tagumpay.Pero hindi kami makakampante, alam namin na ang kuta ni Escano ay may iba pang lihim. Ang mga tao nito ay handa ring mamatay para sa kanilang amo.Muling bumalik ang atake mula kay Escano, at mula sa kanyang kanto, pinilit niyang mangibabaw. Bago pa kami magpatuloy, isang malupit na putok ang tumama kay Zero. Tumilapon siya ng ilang metro. Agad ko siyang nilapitan at binigyan ng cover fire."Zero!" sigaw ko, ng
Chapter 174pagkatapos ng tawag ay agad ako pumasok Sa loob ng jet. Sa loob ng eroplano, binuksan ko ang holographic map sa mesa sa gitna.Nakatayo kami ng team — lahat nakasuot ng tactical black gear, complete with silencers, blades, and comms.May tatlong pangunahing target kami ngayong gabi: Arnulfo "Arno" Salazar Marites "Mari" Dumlao Domingo "Dom" Escano Revised part ng kwento gamit ang mga bagong pangalan: TARGETS: Arno Salazar – Arms warehouse (tagapamahala ng black market weapons). Mari Dumlao – Safehouse sa outskirts ng Vancouver (intelligence and laundering expert). Dom Escano – Personal bunker, heavily guarded (leader ng local syndicate operations). Command briefing ni Revenant (after adjustments): Revenant (matalim ang tono): "Zero, Wraith — kayo kay Arno. Linisin ang buong warehouse." "Blade, kasama ko kayo. Si Mari Dumlao ang target natin — gusto ko siya alive for interrogation." "Pagkatapos, kita tayo sa Black Creek para kay Dom Escano. I want that basta
Chapter 173Nang makita kong bahagyang nag-stabilize ang vital signs ni Chris, hindi na kami nag-aksaya ng oras.Nagdesisyon kami — kailangan naming dalhin siya sa secured hospital ng organisasyon.Revenant (matigas ang tono, command voice):"Prepare for emergency extraction! Move him carefully! Watch his chest — may shrapnel pa ring naka-embed!"Agad naming isinakay si Chris sa armored medical van.Walang sirena.Walang ingay.Isang lihim na operasyon para hindi mahalata ng mga natitirang kalaban na naghahanap pa ng buhay sa guho ng kuta ni Alaric.Habang umaandar kami, hawak ko ang pulse monitor na nakakabit sa kanya.Kada pintig, kada vilang ng oras, parang tinutusok ang puso ko.Revenant (bulong habang nakatingin kay Chris):"Kapit lang, boss. Kapit lang."Pagkarating namin sa secured hospital — isang underground facility na nakatago sa ilalim ng isang lumang warehouse — agad siyang sinalubong ng mga nakaabang na surgeon at nurses.May sarili kaming medical team.Mga doktor na san
Chapter 172Revenant POVPutang ina.Nang makita ko si Christopher na nakalugmok sa lupa, halos mabaliw ako sa takot.Basang-basa ng dugo ang suot niyang damit, at ang bakal na nakabaon sa dibdib niya ay nagbigay sa akin ng kaba na bihira kong maramdaman.Revenant (sigaw habang tumatakbo papalapit):"Chris! Chris, putang ina, kumapit ka!"Agad akong lumuhod sa tabi niya.Yung mata niya, bumubuka pero pilit isinasara ng katawan niyang pagod na pagod na.Pinulsuhan ko siya — mahina... sobrang hina ng tibok ng puso niya.Revenant (pabulong, desperado):"Don't you fucking die on me, brother... Hindi ngayon!"Mabilis kong hinugot ang radio sa tactical vest ko.Revenant (sa radio, galit at kabado):"Extraction team! I need immediate evac! Critical condition! I repeat, critical condition!"Habang hinihintay ang team, kinuha ko ang emergency medkit mula sa belt ko.Gamit ang sterile gauze, pinilit kong pigilan ang pag-agos ng dugo.Nararamdaman kong nanginginig ang kamay ko — hindi dahil sa
Chapter 171 Pinanood ko habang unti-unting nawawala ang liwanag sa kanyang mga mata. Wala akong naramdaman kundi tahimik na katarungan. Sa huling hinga niya, ibinaba ko ang ulo niya sa sahig ng maayos — hindi dahil sa respeto, kundi dahil sa pagtatapos ng isang demonyo. Tumayo ako, marahan kong pinunasan ang kutsilyo sa damit niya. Isinuksok ko ito pabalik sa holster ko, at hindi na lumingon pa. "One less monster in this world," bulong ko sa sarili habang papalayo. Wala nang Alaric. At sa bawat hakbang ko palayo sa kanyang malamig na bangkay, isang hakbang din itong palapit kay Kara — sa buhay naming dapat matagal nang nagsimula, malaya sa mga anino ng nakaraan. Bubuksan ko na sana ang pintuan palabas nang— BOOM! Isang malakas na pagsabog ang umalingawngaw, nagpaalug-alog sa buong kuta ni Alaric. Sumalubong sa akin ang alon ng init, usok, at lumilipad na mga debris. Mabilis akong umatras, instincts ko agad na gumana. Hindi ko na inintay pa ang pangalawang p
Chapter 170Paglapit namin ni Alaric, hindi na kailangan ng salita. Wala nang pag-uusap, wala nang negosasyon.Putok ng galit, bigwas ng galit ang sumalubong.Sumugod siya, mabilis—pero mas mabilis ako.Nagpalitan kami ng suntok. Malalakas. Nakabibingi ang tunog ng bawat tama ng kamao sa laman.Sumapol ang kamao niya sa pisngi ko—marahas, malalim ang sugat na naiwan. Pero hindi ako umatras.Tumama ang siko ko sa tagiliran niya, napaurong siya ng bahagya. Bago pa siya makabawi, sinundan ko ng isang matinding uppercut sa ilalim ng panga niya. Umalagwa ang ulo niya pabalik, pero parang hayop na nagngangalit, dumaluhong uli.Sinunggaban ko ang batok niya, pinilit kong ilakdaw siya sa pader."Para sa kapatid ko. Para sa bawat inosente mong pinatay," nagngangalit ang boses ko, halos pabulong. Nagpumiglas siya, tinuhod ako sa tagiliran—ramdam ko ang hapdi pero hindi ko pinansin. Hinarap ko siya muli, binitawan ang isang suntok na tumama direkta sa ilong niya—may pumutok na dugo.Naghabulan
Chris POVLocation: Perimeter of Sector 7 – Yukon Mountains, CanadaTime: 0500HTahimik ang paligid, pero ramdam ko ang tensyon na bumabalot sa bawat pulgada ng lupang nilalakaran ko. Ang snow sa ilalim ng combat boots ko ay tinatanggap ang bigat ng paghihiganti.Wala na si Cindy. Wala na si Valentin. Tinapos ko sila—mga traydor na pumili sa maling panig ng kasaysayan.Ngayon, si Alaric na lang.Chris (coldly):"Alaric... ililibing kita sa sarili mong impyerno."Tinapik ko ang earpiece, siniguradong naka-jam ang signal sa buong radius. Walang makakalabas. Walang makakaligtas.May pumutok sa unahan—isang proximity mine. Pero hindi ako tinamaan. Alam kong may babagsak bago pa ako makarating sa gitna. Isa lang ang ibig sabihin nito—inaasahan niya ‘kong dadating. Maganda. Kasi hindi na ako nagtatago.Lumabas ako sa kakahuyan, dire-diretsong tumama ang mga laser sights sa tactical vest ko. Huminga ako nang malalim. Dalawang smoke grenade sa magkabilang kamay. Sabay ihagis. Boom. Isang ulap
Chapter 168 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it."