Chapter 104Napatingin ulit ako kay Jacob, na ngayon ay napapakamot ng ulo."Jacob," mahina kong sabi, "bakit mo naman naisip 'yon?"Nakanguso siya at bahagyang nag-aalangan bago sumagot. "Kasi po, Mommy, kapag may bagong baby, wala nang himalayan. Kasi po, magiging busy kayo ni Daddy sa pag-aalaga. And babies make people happy, 'di ba po?"Parang kinurot ang puso ko sa narinig. Sa isip niya, ang pagkakaroon ng bagong miyembro ng pamilya ay paraan upang mapaglapit kaming muli ni Chris. Ang inosenteng pananaw niya ay sabay na nagpatawa at nagpaluha sa akin."Jacob," lumuhod ako upang magpantay ang mga mata namin. "Mahalaga ka sa amin ni Daddy. Ikaw at si Ellie. Hindi kailangang magkaroon ng bagong baby para lang maging buo at masaya ang pamilya natin.""Talaga po, Mommy?""Oo, anak. Mahal na mahal namin kayo, at gagawin namin ang lahat para mapanatiling masaya ang pamilya natin."Ngumiti si Jacob, kahit may bakas pa rin ng hiya sa mukha niya. Si Ellie naman ay tila masaya pa rin sa ide
Chapter 105Chris POVLabis akong natuwa sa desisyon ni Kara na dito na sila titira ni Ellie sa mansyon kasama namin. Sa wakas, buo na ang aming pamilya — isang pangarap na matagal nang inaasam ni Jacob at ako.Pagkasabi niya ng balita, para akong nabunutan ng tinik. Ilang taon ko ring pinagdasal na dumating ang araw na ito. Makikita ko na araw-araw si Ellie, mayakap siya sa tuwing gigising at matutulog, at higit sa lahat, maipadama ko kay Kara kung gaano ko pa rin siya kamahal.Napatingin ako kay Jacob, na bagamat sinusubukang magpakita ng pagiging cool, ay hindi maitatangging masaya rin. Nakita ko ang ngiti niyang pilit itinatago habang nilalaro ang kapatid niyang si Ellie. Ang simpleng eksenang ito ay sapat na upang mapuno ng ligaya ang puso ko."Good morning, kids! Good morning, Kara!" bati ko sa kanila, pilit pinapawi ang nararamdaman kong labis na kasiyahan."Good morning, Daddy!" masayang bati ni Ellie, tumatakbo papunta sa akin at agad akong niyakap. Napahawak ako sa kanyang m
Chapter 106Mara POV"Hi, Ellie," bati ko sa cute na pamangkin kong babae, na kanina pa tahimik na nakamasid sa akin. "Balita ko, ang name mo ay Sapphire Ellie. Alam mo ba kung ano ang ibig sabihin ng pangalan mo?" tanong ko sa kanya nang malumanay.Tumaas ang maliit niyang mukha, kita ang kislap ng kanyang mga mata. "Hmm... Hindi po, Tita Mara," inosenteng sagot niya, sabay iling.Ngumiti ako at hinaplos ang kanyang pisngi. "Sapphire ay isang napakagandang bato na kulay asul. Ito ay sumisimbolo ng wisdom, purity, at strength. At Ellie naman ay nangangahulugang 'shining light.' So, ang ibig sabihin ng pangalan mo ay 'a pure and strong shining light.' Ang ganda diba?"Lumiwanag ang mukha ni Ellie, at napakagat siya sa kanyang labi na parang iniisip ang sinabi ko. "Wow! I’m a shining light!" masiglang sabi niya, sabay talon ng kaunti."Yes, baby girl!" sagot ni Uncle Chris na may pagmamalaki, sabay buhat sa kanya. "You are our little shining light, always making our days brighter.""At
Chapter 107Troy POVNapangiti ako habang pinagmamasdan sina Chris at Kara. Hindi ko lubos maisip na ang kaibigan kong kilala sa pagiging malamig at rude noon ay magiging ganito kasaya at puno ng pagmamahal. Para bang ibang tao na siya — mas kalmado, mas maaliwalas ang mukha, at halatang nasa tamang lugar na ang puso niya."Grabe, pre," bungad ko habang tinatapik ang balikat ni Chris. "Kung alam ko lang na ganito pala ang epekto ni Kara sa'yo, sana noon pa kita pinilit maghanap ng asawa.""Ha! Baka tumanda pa ako ng walang pamilya kung ikaw ang naging matchmaker ko," sagot niya, sinamahan ng isang tawa na bihirang-bihira ko marinig mula sa kanya noon. "Pero oo, Troy. Si Kara ang bumago sa akin. Hindi ko na rin maisip ang buhay ko nang wala sila ni Ellie at Jacob."Napatingin ako kay Kara na masayang kausap si Mara. Tila ba walang bakas ng lungkot o hirap na pinagdaanan nila noon. Si Ellie naman, nakangiti at tila kinukulit si Jacob na kunwaring naiirita pero halatang nag-eenjoy sa kak
Chapter 108Chris POVPagkaalis nina Troy at Mara, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Agad akong nagtungo sa study room at kinuha ang cellphone ko. Hinanap ko ang numero ng isang kilalang event planner na matagal ko nang pinagkakatiwalaan.Habang tumutunog ang linya, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. Hindi dahil sa preparasyon, kundi dahil sa takot na baka hindi pumayag si Kara."Hello, Mr. Montero!" sagot ng event planner sa kabilang linya. "Long time no hear! How can I assist you today?""Gusto kong magplano ng kasal," diretso kong sagot. "Pero this time, I want it to be perfect. Walang pagkukunwari. Gusto ko, bawat detalye ay magpakita kung gaano ko kamahal si Kara.""Wow, that sounds wonderful! Kailan mo balak gawin ito?""Sa lalong madaling panahon," sagot ko. "Pero gusto kong maging espesyal. Gusto kong magulat siya. Something intimate, pero unforgettable."Habang pinag-uusapan namin ang mga detalye, ang isiping muli kong pakakasalan si Kara ay nagbigay ng init sa puso ko. Hind
Chapter 109Kinagabihan, habang nasa sala kami at nanonood ng pelikula, panay ang silip ko kay Kara. Nakatutok siya sa pelikula habang yakap si Ellie, at si Jacob naman ay nasa kabilang gilid, subo-subo ang popcorn."Chris, okay ka lang?" tanong ni Kara, napapansin marahil ang aking kakaibang kilos."Ha? Oo naman," sagot ko agad, pilit na ngumiti."Sure ka? Kanina ka pa panay ang tingin sa akin," biro niya, sabay kindat."Well, can’t help it. You’re too beautiful," sagot ko naman, na ikinatawa ni Kara."Cheesy!" sabat ni Jacob, ginagaya pa ang tono ko."Hay naku, Jacob!" tawang-tawa na si Kara, sabay haplos sa buhok ng anak namin."Mommy, you’re really beautiful!" singit ni Ellie, sabay yakap sa ina. "And I love you so much!"Napangiti ako habang pinagmamasdan ko sila. Lalaking may pagmamahal at respeto ang mga anak namin, at ang lahat ng ito ay dahil kay Kara.Habang pinagmamasdan ko ang munting pamilya ko, lalong tumibay ang desisyon ko. Gagawin ko ang lahat para mapasaya si Kara. A
Chapter 110Kara POVHindi ko napigilan ang pagtulo ng luha ko habang yakap si Daddy. Sa wakas, tinanggap na rin niya si Chris. Alam kong hindi madali para sa kanya, lalo na’t nasaktan siya noon sa ginawa ni Chris sa amin. Pero ngayon, alam kong unti-unting gumagaan ang lahat.Nang lumuwag ang yakap namin, napatingin ako kay Chris. May lungkot at tuwa sa kanyang mga mata, parang hindi siya makapaniwala na unti-unting gumaganda ang takbo ng buhay namin. Hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinisil iyon, parang sinasabi sa akin na hindi niya ako bibiguin."Dad, salamat," mahina kong sabi. "I promise, hindi mo na kailangang mag-alala."Napatingin si Daddy kay Chris bago tumango. "Huwag mo na silang saktan, Chris," babala niya. "Dahil kung mangyayari ulit iyon, kahit pa tinanggap na kita ngayon, hindi na ako magdadalawang-isip na ipaglaban ang anak at mga apo ko."Tumango si Chris, seryoso ang ekspresyon. "Alam ko po iyon, Mr. Curtis. At hindi ko na hahayaan pang masaktan silang muli."
Chapter 111Chris POVNapabuntong-hininga ako habang nakatingin kay Mr. Curtis. Alam kong biro man ang tono ng iba, seryoso siya sa sinabi niya. Pero kung ito ang paraan para tuluyang tanggapin niya ako bilang asawa ni Kara, wala akong dahilan para umatras."Handa akong harapin ang kahit sino, Mr. Curtis," sagot ko nang diretsahan. "Hindi ko lang gustong pakasalan muli si Kara, gusto kong patunayan na karapat-dapat ako sa kanya at sa pamilya niya."Napansin kong saglit na lumambot ang ekspresyon ni Mr. Curtis bago niya ako tinitigan ulit nang matalim. "Then prove it.""Chris, kaya mo ‘yan!" singit ni Ellie habang nakayakap sa binti ko. "Magiging best daddy ka na talaga!"Napangiti ako at kinarga siya. "Of course, baby girl. Gagawin ko ang lahat para sa inyo ni Jacob.""Yuck! Ang cheesy mo, Dad!" hirit ni Jacob, pero halata ang ngiti sa mukha niya.Natawa si Kara at hinila ako papalapit sa kanya. "You don’t have to prove anything, Chris. Mahal kita, at alam kong mahal mo ako. That’s al
Chapter 169 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it." Ngumiti s
Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.”At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta,
Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang
Chapter 165Habang kumakabog ang alarma, pinanood ko ang katawan ni Ivanka habang unti-unting binabalot ng dugo ang marmol sa ilalim ng kanyang paanan.10 minutes later... countdown aborted.Blade: “Facility is rigged. We plant C4, exfil in 6.”Raven: “All data secured. Specter… is done.”Tumayo ako sa gitna ng command center."This is for Kara.""For Ellie. For Jacob.""Let hell swallow you all."EXT. SIBERIAN TUNDRA – NIGHTBOOOOOOOM!!!Sumabog ang buong base, parang nilamon ng impyerno ang Specter.Hindi ako lumingon.Nice—diretso tayo sa kalaban.Location: Istanbul, Turkey – Next Target: Azael VoranovSa bawat galaw ng Specter, may bakas ng dugo. At ang kasunod na pangalan sa listahan—isang multo ng black-market arms dealing at intel corruption: Azael Voranov. Half-Turkish, half-Russian, pero buong demonyo kung kumilos.Hindi siya tulad ni Ivanka na may kontrol sa teknolohiya. Si Azael—tao ng karahasan. Ang laruan niya: biological warfare, torture experiments, at rogue mercenaries
Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab
Chapter 163 Chris POV Nakatayo ako ngayon sa taas ng isang gusali, tanaw mula sa sniper scope ang ilang kalaban na patuloy pa ring gumagala’t nagpaplano ng susunod na hakbang. Pero para sa akin—tapos na ang laro nila. Isa-isa ko silang tatapusin. Sa bawat silahis ng araw, sa bawat patak ng dugo, tanging ang mukha ni Kara ang bumabalik sa isipan ko. Ang mukha niyang puno ng takot… ang mga matang dati’y laging may ngiti, ngayo’y wala na ni isang bakas ng alaala ko. Ang sakit nun. Pero hindi ito ang panahon para madala sa emosyon. “Hindi pa panahon, Kara…” bulong ko sa hangin habang unti-unti kong tinipon ang mga tauhan ko para sa final clean-up. Gusto kong yakapin siya. Sabihin sa kanya na: "Don't worry, everything's alright." Pero hindi pa pwede. Hindi habang may mga taong gustong bawiin ang katahimikang ngayon lang niya natikman. Si Gian ang kasama niya ngayon. Isinugal ko ang tiwala ko sa taong ‘yon dahil alam kong gagawin niya ang lahat para mailigtas si Kara. Kahit kapali
Chapter 162 Gian POV Habang hawak ko ang manibela at binabagtas ang kalsadang parang lumiliit sa bawat segundo, agad kong dinial ang numero ni Chris. Nanginginig ang daliri ko sa pag-aalala. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Kara. Hindi ngayon. Hindi na ulit. "Chris... may nangyayari. Nasa panganib si Kara." Pigil ang emosyon ko, pero hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses. "May mga lalaki sa labas ng safehouse. Nakita siya. Baka sinusundan na tayo." Tahimik si Chris sa kabilang linya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga. "Ililigtas ko siya, Gian. Anuman ang mangyari." Matalim ang kanyang tinig—sigurado, puno ng galit at determinasyon. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Tumingin ako sa rearview mirror, na para bang inaasahan kong may sasakyan na sumusunod. "Chris, kailangan mo rin malaman ang totoo." Huminga ako nang malalim. "Si Kara… hindi Curtis sa dugo. Sanggol pa siya nang mawala sa amin dahil sa trahedya. At si Ramon Curtis… siya ang unang nakakita sa
Chapter 161KARA POVLocation: Private Medical Facility – Undisclosed CountryTime: 6:42 AMNagising ako sa tunog ng manipis na ulan sa labas ng bintana. Puting kisame. Puting dingding. Puting kumot. Lahat ay bago sa akin—kahit ang sarili ko. Tumingin ako sa salamin sa gilid. Ang babae roon... hindi ko kilala.May sugat ako sa noo. Nakabalot. Mahapdi. Pero hindi ‘yon ang masakit.Mas masakit ‘yung… wala akong maalala. Ni pangalan ko.Maya-maya, bumukas ang pinto. Pumasok ang isang lalaki na pormal ang bihis, pero may lamlam sa mga mata."Kara..." bulong niya, may pag-aalangang tono."Ako si Gian... half-brother mo."Napatingin lang ako sa kanya. Hindi ko siya kilala. Ni isang alaala, wala akong mahugot. Nakatayo lang siya doon, at ako'y nanatiling tahimik."Okay ka lang?" tanong niya.Dahan-dahan akong umiling."Hindi ko alam kung sino ako... at hindi rin kita kilala."Napansin ko ang saglit na tikas ng panga niya—parang nabigla, pero agad din niyang tinakpan.Lumapit siya ng konti, t
Chapter 160 Tumalikod ako. Kailangan kong pigilan ang sarili ko. “Boss,” sabat ng tauhan ko, “ready na ang plane para sa Manila. Pero... gusto mo bang dumaan muna sa Switzerland?” Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng pinto. “Hindi. Hindi pa ngayon. Mas kailangan ko munang tapusin ang council.” “Kara’s safe… for now,” bulong ko sa sarili ko. “Pero ang mga dahilan kung bakit siya nasaktan… sila ang kailangan ko munang ipatahimik.” “Gian…” nilingon ko siya muli, duguan ngunit nakangisi pa rin. “…kapag nakita ko siyang umiyak dahil sa alaala mong pinilit mong kontrolin, ako mismo ang tatapos sa’yo. Hindi bilang Chris. Kundi bilang multong nilikha mo.” Lumapag ang private plane ko sa isang undisclosed airstrip sa hangganan ng Czech Republic. Tahimik. Pero ang hangin ay mabigat—parang may kasamang dugo at galit. Humugot ako ng malalim na hininga habang suot ang itim na coat na halos maging anino sa ilalim ng malamlam na buwan. “Handa na ba ang perimeter?” tanong ko sa ea