Chapter 107Troy POVNapangiti ako habang pinagmamasdan sina Chris at Kara. Hindi ko lubos maisip na ang kaibigan kong kilala sa pagiging malamig at rude noon ay magiging ganito kasaya at puno ng pagmamahal. Para bang ibang tao na siya — mas kalmado, mas maaliwalas ang mukha, at halatang nasa tamang lugar na ang puso niya."Grabe, pre," bungad ko habang tinatapik ang balikat ni Chris. "Kung alam ko lang na ganito pala ang epekto ni Kara sa'yo, sana noon pa kita pinilit maghanap ng asawa.""Ha! Baka tumanda pa ako ng walang pamilya kung ikaw ang naging matchmaker ko," sagot niya, sinamahan ng isang tawa na bihirang-bihira ko marinig mula sa kanya noon. "Pero oo, Troy. Si Kara ang bumago sa akin. Hindi ko na rin maisip ang buhay ko nang wala sila ni Ellie at Jacob."Napatingin ako kay Kara na masayang kausap si Mara. Tila ba walang bakas ng lungkot o hirap na pinagdaanan nila noon. Si Ellie naman, nakangiti at tila kinukulit si Jacob na kunwaring naiirita pero halatang nag-eenjoy sa kak
Chapter 108Chris POVPagkaalis nina Troy at Mara, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Agad akong nagtungo sa study room at kinuha ang cellphone ko. Hinanap ko ang numero ng isang kilalang event planner na matagal ko nang pinagkakatiwalaan.Habang tumutunog ang linya, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. Hindi dahil sa preparasyon, kundi dahil sa takot na baka hindi pumayag si Kara."Hello, Mr. Montero!" sagot ng event planner sa kabilang linya. "Long time no hear! How can I assist you today?""Gusto kong magplano ng kasal," diretso kong sagot. "Pero this time, I want it to be perfect. Walang pagkukunwari. Gusto ko, bawat detalye ay magpakita kung gaano ko kamahal si Kara.""Wow, that sounds wonderful! Kailan mo balak gawin ito?""Sa lalong madaling panahon," sagot ko. "Pero gusto kong maging espesyal. Gusto kong magulat siya. Something intimate, pero unforgettable."Habang pinag-uusapan namin ang mga detalye, ang isiping muli kong pakakasalan si Kara ay nagbigay ng init sa puso ko. Hind
Chapter 109Kinagabihan, habang nasa sala kami at nanonood ng pelikula, panay ang silip ko kay Kara. Nakatutok siya sa pelikula habang yakap si Ellie, at si Jacob naman ay nasa kabilang gilid, subo-subo ang popcorn."Chris, okay ka lang?" tanong ni Kara, napapansin marahil ang aking kakaibang kilos."Ha? Oo naman," sagot ko agad, pilit na ngumiti."Sure ka? Kanina ka pa panay ang tingin sa akin," biro niya, sabay kindat."Well, can’t help it. You’re too beautiful," sagot ko naman, na ikinatawa ni Kara."Cheesy!" sabat ni Jacob, ginagaya pa ang tono ko."Hay naku, Jacob!" tawang-tawa na si Kara, sabay haplos sa buhok ng anak namin."Mommy, you’re really beautiful!" singit ni Ellie, sabay yakap sa ina. "And I love you so much!"Napangiti ako habang pinagmamasdan ko sila. Lalaking may pagmamahal at respeto ang mga anak namin, at ang lahat ng ito ay dahil kay Kara.Habang pinagmamasdan ko ang munting pamilya ko, lalong tumibay ang desisyon ko. Gagawin ko ang lahat para mapasaya si Kara. A
Chapter 110Kara POVHindi ko napigilan ang pagtulo ng luha ko habang yakap si Daddy. Sa wakas, tinanggap na rin niya si Chris. Alam kong hindi madali para sa kanya, lalo na’t nasaktan siya noon sa ginawa ni Chris sa amin. Pero ngayon, alam kong unti-unting gumagaan ang lahat.Nang lumuwag ang yakap namin, napatingin ako kay Chris. May lungkot at tuwa sa kanyang mga mata, parang hindi siya makapaniwala na unti-unting gumaganda ang takbo ng buhay namin. Hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinisil iyon, parang sinasabi sa akin na hindi niya ako bibiguin."Dad, salamat," mahina kong sabi. "I promise, hindi mo na kailangang mag-alala."Napatingin si Daddy kay Chris bago tumango. "Huwag mo na silang saktan, Chris," babala niya. "Dahil kung mangyayari ulit iyon, kahit pa tinanggap na kita ngayon, hindi na ako magdadalawang-isip na ipaglaban ang anak at mga apo ko."Tumango si Chris, seryoso ang ekspresyon. "Alam ko po iyon, Mr. Curtis. At hindi ko na hahayaan pang masaktan silang muli."
Chapter 111Chris POVNapabuntong-hininga ako habang nakatingin kay Mr. Curtis. Alam kong biro man ang tono ng iba, seryoso siya sa sinabi niya. Pero kung ito ang paraan para tuluyang tanggapin niya ako bilang asawa ni Kara, wala akong dahilan para umatras."Handa akong harapin ang kahit sino, Mr. Curtis," sagot ko nang diretsahan. "Hindi ko lang gustong pakasalan muli si Kara, gusto kong patunayan na karapat-dapat ako sa kanya at sa pamilya niya."Napansin kong saglit na lumambot ang ekspresyon ni Mr. Curtis bago niya ako tinitigan ulit nang matalim. "Then prove it.""Chris, kaya mo ‘yan!" singit ni Ellie habang nakayakap sa binti ko. "Magiging best daddy ka na talaga!"Napangiti ako at kinarga siya. "Of course, baby girl. Gagawin ko ang lahat para sa inyo ni Jacob.""Yuck! Ang cheesy mo, Dad!" hirit ni Jacob, pero halata ang ngiti sa mukha niya.Natawa si Kara at hinila ako papalapit sa kanya. "You don’t have to prove anything, Chris. Mahal kita, at alam kong mahal mo ako. That’s al
Chapter 112Lumipas ang tatlong araw, at ngayon, narito ako sa harapan ng buong pamilya ni Kara upang muling mamanhikan. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan namin, nais kong gawin itong tama—ang hingin muli ang kamay niya sa tamang paraan, sa harap ng kanyang pamilya.Kaharap ko ngayon si Mrs. Curtis, na seryosong nakatingin sa akin. Alam kong hindi pa rin niya lubos na tinatanggap ang nakaraan ko, pero narito ako upang patunayan na karapat-dapat akong maging parte ng pamilya nila.Sa gilid niya ay ang bunsong kapatid ni Kara, si Kiara, na may katabing isang lalaking ngayon ko lang nakita. Hindi ko sigurado kung sino siya—kasintahan ba niya o kaibigan lamang? Tahimik lang silang dalawa, pero halatang interesado sila sa magiging sagot ng pamilya.Huminga ako nang malalim bago nagsalita. “Mrs. Curtis, alam kong marami akong nagawang mali noon. Alam kong minsan akong naging dahilan ng sakit ng loob niyo, pero mula noon, nagbago na ako. Hindi lang para kay Kara, kundi para sa pamilya naming
Chapter 113 Ngumiti siya nang pilyo. "May huling hamon pa. At ito ang pinakamahirap." Nagkatinginan ang lahat. Napalunok ako, pero hindi ako umurong. "Handa ka na ba?" tanong ni Mr. Curtis. Tumango ako. "Para kay Kara at sa pamilya namin—handa ako." "Tol.....!" bigla ako napalingon ng kilala ang tinig na tumawag. Walang iba kundi si Richard ang judge kong kaibigan kasama din niya si Miguel nakangising nakatingin sa akin na parang inaasar ako. Napakunot ang noo ko nang makita ko sina Richard at Miguel na parehong nakangisi habang nakatayo sa harapan ko. "Anong ginagawa n'yo rito?" tanong ko habang pinupunasan ang pawis sa noo. Richard tumawa at tinapik ang balikat ko. "Balita ko, sinusubok ka raw bago makuha ang kamay ni Kara. Hindi ko pwedeng palampasin 'to!" Miguel, na mas lalo pang nang-asar, sumandal sa pader at natawa. "Tol, hindi ko akalain na ang isang Chris Montero ay maghihirap para lang sa pagmamahal. Pero aminado ako, hanga ako sa'yo." Umiling ako at ngumiti. "
Chapter 114Kara POVMukhang lasing na si Chris pati ang dalawa nitong kaibigan dahil kung anu-ano na ang sinabi. Habang ang dalawa aming anak na sina Jacob at Ellie na matulog na.Pinagmamasdan ko si Chris na namumula na ang mukha habang nakahilig sa upuan. Kasama niya sina Richard at Miguel, na halatang tinamaan na rin ng lambanog."Kara, mahal na mahal kitaaa!" biglang sigaw ni Chris, dahilan para matawa ang mga tao sa paligid."At ikaw, Mr. Curtis!" itinuro niya ang papa ko. "Mahal ko po ang anak ninyo at wala nang makakapigil sa akin na pakasalan siya!"Napailing ako at napangiti. Kahit lasing, seryoso pa rin siya sa nararamdaman niya."Kara, I swear! Kahit utusan mo akong mag-araro ng palayan bukas, gagawin ko!" dagdag pa niya."Bukas? Eh baka hindi ka na makabangon niyan!" natatawang singit ni Miguel."Tol, ang tindi ng tama mo! Pero saludo ako sa’yo!" ani Richard habang hinahampas si Chris sa balikat."Haaay naku, paano ko ba kayo iuuwi niyan?" bulong ko sa sarili ko.Lumapit
Chapter 143Habang naglalakad kami, ang mga tanawin ng dagat ay napakaganda, at sa isip ko, walang ibang mas mahalaga kundi ang oras namin ngayon. Walang iba. Walang hadlang. Kami lang.Nakarating kami sa isang villa na may balcony na nakaharap sa dagat. Ang lugar ay tahimik at pribado—perpekto para sa amin.Hindi ko na kayang maghintay pa, kaya hinawakan ko ang kamay ni Kara at inakay siya sa loob ng villa."Ngayon, walang makakagulo sa atin," sabi ko habang ini-lock ko ang pinto.Magkasama kaming naglakad patungo sa kama, at sa mga mata ni Kara, nakita ko ang mga emosyon—pag-ibig, kaligayahan, at saya. Hindi ko na kailangan ng anumang bagay pa. Kami na lang."Pahinga muna tayo, Mahal!" sambit ko kay Kara, habang inihihiga siya sa kama at hinahaplos ang kanyang buhok. Ang init ng katawan ko, at kahit gaano man kami kasaya at ka-excited, parang gusto ko lang muna siyang yakapin at magpahinga kasama siya.Tumingin siya sa akin ng may ngiti. "Ang bilis mong mapagod, ha?" biro ni Kara ha
Chapter 142"Good luck sa flight mo, alis na baka maiwan ka pa!" tawag ko kay Richard habang tinatapik ko siya sa balikat."Sige, tol. Salamat," sagot niya ng seryoso, pero ramdam ko ang bigat sa tinig niya—yung halo ng kaba, pag-asa, at takot.Tumayo siya mula sa upuan, kinuha ang kanyang coat, at tahimik na naglakad papunta sa labasan kung saan nakaparada ang kanyang kotse. Tahimik ko siyang sinundan ng tingin. Sa bawat hakbang niya, alam kong dala-dala niya ang bigat ng mga salitang hindi niya nasabi noon pa man.Alam kong hindi madaling desisyon ito para sa kanya. Pero minsan, kailangan mong maging matapang para sa taong hindi mo kayang mawala."Richard," tawag ko bago siya tuluyang makapasok sa kotse.Napalingon siya. "Oo?""Sabihin mo na lahat. Huwag mo nang ulitin ‘yung pagkakamali mong nanahimik," sabi ko ng seryoso.Tumango siya, at saglit na ngumiti. "Hindi na ako papalya ngayon, Chris."Sabay sara ng pinto ng kotse. Saglit lang, umandar na ito paalis.Habang papalayo ang il
Chapter 141Chris POVNapakasaya ko ngayong araw.Sa wakas, sa ikatlong pagkakataon ay naging Mrs. Kara Curtis Montero muli ang babaeng pinakamamahal ko. Mula pa noong una, siya na talaga — kahit anong unos, kahit ilang ulit kaming pinaghiwalay ng tadhana, siya at siya pa rin ang pipiliin ko.Tumitig ako kay Kara habang dahan-dahan siyang lumalakad papunta sa akin. Suot niya ang wedding gown na para bang isinusuot lang niya para sa akin at sa araw na ito. Napakaganda niya — hindi ko mapigilan ang mapangiti habang ang puso ko ay tila sasabog sa tuwa.Kasunod niya, lumakad ang bunso naming si Ellie, na sobrang cute sa maliit niyang white dress habang may hawak na bulaklak. Masigla siyang ngumiti sa akin, tapos tumingin kay Kara at kumaway. Si Jacob naman, ang panganay namin, ay nakasuot ng maliit na tuxedo, proud na proud habang tinutulungan ang kapatid niya.Sobrang proud ako sa pamilya ko.Sa dinami-rami ng pinagdaanan naming pagsubok ni Kara — mula sa selos, distansya, at mga dating
Chapter 140Richard POVPagkababa ko ng kotse sa harap ng malaking gate ng mansyon ng mga Curtis, saglit akong napatigil. Ilang buwan na rin mula nang huli akong nandito, pero sa dami ng nangyari, pakiramdam ko'y isang buong taon ang lumipas.Tinanggap ako ng gwardiya, at agad akong pumasok. Sa loob, abala ang lahat—may mga bulaklak, gown fittings, at ilang kamag-anak na panay ang kwentuhan. Papalapit na ang kasal nina Kara at Chris, at ramdam ko ang saya ng buong paligid. Ngunit sa kabila ng kasiyahang iyon, may kulang.Wala si Analiza.“Richard!” masayang bati ni Kara, sabay yakap. “At last, bumalik ka na rin.”“Congrats sa inyo,” simpleng tugon ko, pilit na nginitian sila.Lumapit si Chris, sabay tapik sa balikat ko. “Tamang-tama ka, bro. Sa kasal namin ikaw ang best man. Alam mo na.”Napangiti ako, pero agad kong ibinaling ang usapan. “Si Analiza... andito ba siya?”Nagkatinginan sina Kara at Chris. Tumikhim si Kara bago sumagot. “Richard... umalis siya. Hindi na siya dito nakatir
Chapter 139Lumipas ang mga araw, naging linggo, at tuluyang naging buwan… pero ni anino ni Richard ay hindi nagpakita.Sa bawat pagdungaw ko sa bintana ng aming bahay, sa bawat paghakbang ko sa palengke, at sa bawat umagang gumigising akong umaasa — wala pa rin siya. Unti-unti kong tinanggap sa sarili ko na baka hanggang doon na lang talaga ang sandaling ibinigay sa amin ng tadhana.Hanggang sa dumating ang araw na matagal ko nang kinatatakutan.Si Lola — ang aking tanging kasama, gabay, at lakas — ay pumanaw na. Tahimik siyang namaalam sa kanyang pagtulog. Isang paalam na walang sakit, ngunit iniwan akong basang-basa ng luha at pangungulila.At doon… habang nililibing si Lola, isang banyagang lalaki ang lumapit sa akin. Matangkad, maputi, at may hawig sa ilang luma naming litrato. Bitbit ang maletang may markang “Frankfurt, Germany.” May galang ang kanyang kilos, ngunit halata ang kaba sa kanyang mga mata.“I’m looking for… Analiza,” mahina niyang sabi, bahagyang nauutal.“Bakit po?
Chapter 138Analiza POVHindi ko alam kung bakit ako nawiwili sa kaibigan ng fiancé ng pinsan kong si Kara. Hindi naman kami madalas nagkakausap. Tahimik siya, parang laging malalim ang iniisip. Pero noong unang kita ko pa lang sa kanya, may kung anong kumislot sa dibdib ko—parang kilig na hindi ko maintindihan.Si Judge RichardRichard Santiago. Kamag-anak pala sa fiance din ni Kiara na si Lance. Oo, isang judge. Matikas, may tindig, at seryosong-seryoso palagi ang mukha. Pero sa likod ng kanyang mga mata, may lalim na parang may mabigat siyang bitbit na hindi sinasabi. At ewan ko ba kung bakit, pero gusto ko siyang basahin. Gusto kong malaman kung anong meron sa kanya, kung ano ang nagpapalalim ng titig niya.Hindi ko naman ito planado. Wala sa isip kong magkakagusto ako sa isang tulad niya. Pero bakit tuwing naririnig ko ang pangalan niya sa bibig nina Kara at Chris, parang may hindi mapigilang ngiti sa labi ko? At ngayon pa talaga, tinanong ko pa kung kailan siya babalik dito. Na
Chapter 137 "Enough. I have already seen the evidence. You will be held accountable for your actions. Ang mga kasama mo na nagblackmail kay Alberto at ginamit siya, lahat ng iyon ay lilitaw sa susunod na mga araw. Hindi ka makakapalag," seryoso kong sabi. "Please, Judge, I... I made a mistake. Don’t ruin me. Don’t ruin my future," takot nitong sabi ni Rodriguez. "It's too late, Rodriguez. You’ve made your choices. Now, it’s time to face the consequences," matapang na sabi ni Miguel. Ang paglilitis ay nagpapatuloy. Si Rodriguez ay nahatulan ng kasong extortion, at magbabayad siya ng malaki, pati na rin ang paghaharap ng mga parusang legal para sa kanyang papel sa blackmail na nagdulot ng mga kasiraan sa buhay ni Alberto at sa negosyo ng buong kumpanya. Naglakad si Rodriguez palabas ng korte, ngunit ang bawat hakbang ay may kasamang kabiguan. Hindi na niya mababalik ang mga pag kakataon na pinili niyang gamitin ang mga tao para sa kanyang pansariling kapakinabangan. Si Albert
Chapter 136Tumango ako. “Oo. Pero limitado lang ang oras, at walang emosyonal na gulo. Nasa proseso pa rin tayo ng kaso mo.”Dahan-dahan siyang lumapit, habang ang dalawang guard ay nakabantay sa gilid. Umupo si Alberto sa silyang nasa gilid ng kama. Tahimik muna ito, tila iniipon ang loob, bago nagsalita.“Anak…”Dumilat si Elias, marahan. Nang makita niya ang kanyang ama, agad namuo ang luha sa kanyang mga mata. “Pa…”Hindi na nakapagsalita agad si Alberto. Napayuko siya, pinipigil ang hikbi. “Patawarin mo ako, anak… Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari, hindi ko sana pinabayaan ang sarili ko. Hindi kita sana pinagdusa.”Mahina ngunit malinaw ang sagot ni Elias, “Ayos lang, Pa. Buhay pa po ako. Pwede pa nating ayusin…”Tumalikod ako saglit, pinigil ang emosyon. Hindi ito ang eksenang madalas makita sa korte. Hindi ito hustisya sa papel— ito ang hustisya ng puso.“Judge,” sambit ni Elias. “Salamat po. Kung hindi po kayo tumulong… baka wala na ako ngayon.”Lumapit ako at hinawa
Chapter 135Agad kong inayos ang barong ko at kinuha ang coat sa likurang bahagi ng opisina. Habang naglalakad palabas ng korte, seryoso kong tinawagan si Miguel.“Miguel, samahan mo ako. Pupuntahan natin ang anak ni Alberto Rivas sa ospital. Gusto kong makita ang kondisyon ng bata. At ako na rin ang aaku sa lahat ng gastusin—mula sa operasyon kung mayroon man, hanggang sa gamot at pang-araw-araw na pangangailangan.”“Noted, Judge. Susunod po ako sa kotse.”Makalipas ang tatlumpung minuto, narating namin ang pampublikong ospital sa Maynila. Amoy alcohol at antiseptic, maingay ang paligid ngunit ramdam ang lungkot sa bawat pasilyo. Inihatid kami ng isang nurse sa ward kung saan naroon si Elias Rivas.Sa pagkakakita ko sa binatilyo, tila may kirot na tumama sa dibdib ko. Nasa 17 anyos lamang, payat at maputla, may oxygen sa ilong, at nakakabit ang suwero sa kamay. Hindi ako makapaniwala na ganito kabigat ang dinadala ng isang menor de edad.Tahimik akong lumapit at ngumiti.“Ako si Judg