Chapter 101Unti-unti kong naramdaman ang pag-init ng aking katawan. Para bang may naglalagablab na apoy na gumapang sa aking mga ugat. Napalunok ako, pilit na nilalabanan ang kakaibang pakiramdam na bumabalot sa akin.Si Kara ay tila ganun din. Napakapit siya sa gilid ng sofa, ang kanyang mga mata ay nanlabo habang ang kanyang dibdib ay mabilis na bumaba't taas."C-Chris..." mahinang bulong niya, nanginginig ang kanyang boses."Anong... anong nangyayari sa atin?" tanong ko, pero kahit ako ay hindi na rin sigurado kung nasaan na ang kontrol ko sa sarili ko.Nasa isip ko pa rin si Jacob — ang paraan ng kanyang pag-lock ng pinto at ang kumpiyansang kumpas niya ng daliri. Para bang alam niyang mangyayari ito."Ginawa ba 'to ni Jacob?" tanong ni Kara, halos hindi ko na marinig ang kanyang tinig.Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng lahat ng ito. Ang alam ko lang, ang init sa loob ng aking katawan ay patuloy na tumitindi. Pilit kong iginalaw ang aking mga kamay ngunit tila ba napakabigat
Chapter 102 "Chris, hindi ko na kaya, angkinin mo na ako." Utos niya sa akin, kaya agad ko pinadaosdos ang aking kahabaan sa kanyang ibabaw na lagusan. Ramdam ko ang init nagmula doon hanggang dahan-dahan kong ipinasok sa kanyang naglalawang pikyas. Kahit hindi pa ito napasok ay ramdam ko na ang kakaibang init nag-mula doon dahilan upang sabay kami napa-ungol sa sarap kahi hindi pa napasok ang aking pagkalalake. "Ohhhh, Kara!" "Ahhhh, Chris!" Saka ko ipinasok ng dahan-dahan sa kaloob-looban nito kaya pareho kaming napa-ungol ng sarap. "Ughhh........!" "Ooohhhh....! " Ang sikip-sikip mo, Kara!" bulong ko dito habang ang aking pagkalalake ay buong nakapasok sa kanyang kwebang masikip at mainit sa loob. Umiigting pa ito sa kanyang loob na parang pinagmamalaki sa aking ari na nakapasok na ito sa kwebang matagal na naming hinahanap at sinasabing. Pero agad itong bumangon at nagpalit kami ng position. Ako na ngayon ang nasa ilalim at ito ang nasa aking ibabaw. G
Chapter 103Kara POVKinabukasan.Kahit ramdam ko pa rin ang kirot sa aking katawan mula sa mga nangyari kagabi, pinilit kong bumangon. Maingat ang bawat kilos ko, iniiwasang magising si Chris na mahimbing pa ring natutulog sa tabi ko. Tahimik kong pinagmasdan ang mukha niya — payapa at kontento. Hindi ko maiwasang mapangiti, ngunit kasabay nito ay bumalik ang bigat ng mga tanong na bumabagabag sa akin.Habang dahan-dahan akong tumayo at nagsuot ng robe, pilit kong tinanggal sa isipan ko ang anumang alalahanin. Ngayon, kailangan ko lang huminga at harapin ang araw na ito.Paglabas ko ng silid, agad akong sinalubong ng mga tunog ng mga kaldero at kasangkapang kumakalansing mula sa kusina. Sa malawak na dining hall, nadatnan ko ang mayordoma ng mansion na abala sa paghahanda ng almusal."Magandang umaga, Ma'am Kara," magalang na bati nito habang inaayos ang mga plato sa lamesa."Magandang umaga rin po, Manang Letty," tugon ko, pilit na nginitian siya.Napansin ko ang malalaking prutas n
Chapter 104Napatingin ulit ako kay Jacob, na ngayon ay napapakamot ng ulo."Jacob," mahina kong sabi, "bakit mo naman naisip 'yon?"Nakanguso siya at bahagyang nag-aalangan bago sumagot. "Kasi po, Mommy, kapag may bagong baby, wala nang himalayan. Kasi po, magiging busy kayo ni Daddy sa pag-aalaga. And babies make people happy, 'di ba po?"Parang kinurot ang puso ko sa narinig. Sa isip niya, ang pagkakaroon ng bagong miyembro ng pamilya ay paraan upang mapaglapit kaming muli ni Chris. Ang inosenteng pananaw niya ay sabay na nagpatawa at nagpaluha sa akin."Jacob," lumuhod ako upang magpantay ang mga mata namin. "Mahalaga ka sa amin ni Daddy. Ikaw at si Ellie. Hindi kailangang magkaroon ng bagong baby para lang maging buo at masaya ang pamilya natin.""Talaga po, Mommy?""Oo, anak. Mahal na mahal namin kayo, at gagawin namin ang lahat para mapanatiling masaya ang pamilya natin."Ngumiti si Jacob, kahit may bakas pa rin ng hiya sa mukha niya. Si Ellie naman ay tila masaya pa rin sa ide
Chapter 105Chris POVLabis akong natuwa sa desisyon ni Kara na dito na sila titira ni Ellie sa mansyon kasama namin. Sa wakas, buo na ang aming pamilya — isang pangarap na matagal nang inaasam ni Jacob at ako.Pagkasabi niya ng balita, para akong nabunutan ng tinik. Ilang taon ko ring pinagdasal na dumating ang araw na ito. Makikita ko na araw-araw si Ellie, mayakap siya sa tuwing gigising at matutulog, at higit sa lahat, maipadama ko kay Kara kung gaano ko pa rin siya kamahal.Napatingin ako kay Jacob, na bagamat sinusubukang magpakita ng pagiging cool, ay hindi maitatangging masaya rin. Nakita ko ang ngiti niyang pilit itinatago habang nilalaro ang kapatid niyang si Ellie. Ang simpleng eksenang ito ay sapat na upang mapuno ng ligaya ang puso ko."Good morning, kids! Good morning, Kara!" bati ko sa kanila, pilit pinapawi ang nararamdaman kong labis na kasiyahan."Good morning, Daddy!" masayang bati ni Ellie, tumatakbo papunta sa akin at agad akong niyakap. Napahawak ako sa kanyang m
Chapter 106Mara POV"Hi, Ellie," bati ko sa cute na pamangkin kong babae, na kanina pa tahimik na nakamasid sa akin. "Balita ko, ang name mo ay Sapphire Ellie. Alam mo ba kung ano ang ibig sabihin ng pangalan mo?" tanong ko sa kanya nang malumanay.Tumaas ang maliit niyang mukha, kita ang kislap ng kanyang mga mata. "Hmm... Hindi po, Tita Mara," inosenteng sagot niya, sabay iling.Ngumiti ako at hinaplos ang kanyang pisngi. "Sapphire ay isang napakagandang bato na kulay asul. Ito ay sumisimbolo ng wisdom, purity, at strength. At Ellie naman ay nangangahulugang 'shining light.' So, ang ibig sabihin ng pangalan mo ay 'a pure and strong shining light.' Ang ganda diba?"Lumiwanag ang mukha ni Ellie, at napakagat siya sa kanyang labi na parang iniisip ang sinabi ko. "Wow! I’m a shining light!" masiglang sabi niya, sabay talon ng kaunti."Yes, baby girl!" sagot ni Uncle Chris na may pagmamalaki, sabay buhat sa kanya. "You are our little shining light, always making our days brighter.""At
Chapter 107Troy POVNapangiti ako habang pinagmamasdan sina Chris at Kara. Hindi ko lubos maisip na ang kaibigan kong kilala sa pagiging malamig at rude noon ay magiging ganito kasaya at puno ng pagmamahal. Para bang ibang tao na siya — mas kalmado, mas maaliwalas ang mukha, at halatang nasa tamang lugar na ang puso niya."Grabe, pre," bungad ko habang tinatapik ang balikat ni Chris. "Kung alam ko lang na ganito pala ang epekto ni Kara sa'yo, sana noon pa kita pinilit maghanap ng asawa.""Ha! Baka tumanda pa ako ng walang pamilya kung ikaw ang naging matchmaker ko," sagot niya, sinamahan ng isang tawa na bihirang-bihira ko marinig mula sa kanya noon. "Pero oo, Troy. Si Kara ang bumago sa akin. Hindi ko na rin maisip ang buhay ko nang wala sila ni Ellie at Jacob."Napatingin ako kay Kara na masayang kausap si Mara. Tila ba walang bakas ng lungkot o hirap na pinagdaanan nila noon. Si Ellie naman, nakangiti at tila kinukulit si Jacob na kunwaring naiirita pero halatang nag-eenjoy sa kak
Chapter 108Chris POVPagkaalis nina Troy at Mara, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Agad akong nagtungo sa study room at kinuha ang cellphone ko. Hinanap ko ang numero ng isang kilalang event planner na matagal ko nang pinagkakatiwalaan.Habang tumutunog ang linya, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. Hindi dahil sa preparasyon, kundi dahil sa takot na baka hindi pumayag si Kara."Hello, Mr. Montero!" sagot ng event planner sa kabilang linya. "Long time no hear! How can I assist you today?""Gusto kong magplano ng kasal," diretso kong sagot. "Pero this time, I want it to be perfect. Walang pagkukunwari. Gusto ko, bawat detalye ay magpakita kung gaano ko kamahal si Kara.""Wow, that sounds wonderful! Kailan mo balak gawin ito?""Sa lalong madaling panahon," sagot ko. "Pero gusto kong maging espesyal. Gusto kong magulat siya. Something intimate, pero unforgettable."Habang pinag-uusapan namin ang mga detalye, ang isiping muli kong pakakasalan si Kara ay nagbigay ng init sa puso ko. Hind
Chapter 169 Alaric Swanson POV Location: Unknown Arctic Research Station, Nunavut, Canada Time: 0237H Sa katahimikan ng niyebe, tanging tunog ng makina at mga yapak ng mga armadong bantay ang bumabasag sa paligid. Isang underground facility ang tinatawag ng iilang nakakaalam bilang “Sanctum.” Hindi ito basta hideout—ito ang puso ng lahat ng operasyong binuo ng Umbra Circle. Sa loob ng isang glass lab chamber, nakatayo si Alaric Dumont—nakaputing lab coat, malamig ang tingin, hawak ang isang vial na kumikislap ng asul sa ilalim ng ilaw. Sa likod niya, naka-kadena ang isang lalaki—isang test subject, nanginginig, wala nang malay sa sakit. Alaric (cold, clinical tone): "Prototype 7. Neuro-X. Mas mabilis, mas malinis. At higit sa lahat… hindi nadedetect hangga’t huli na." Lumapit ang isang babae—Dr. Elenya Vortze, isang rogue biochemist mula sa Germany. Elenya: "The toxin disperses in under five seconds upon air contact. Wala pa tayong antidote. Just how you like it." Ngumiti s
Chapter 167 Nilapitan ako ni Enzo, hawak ang satellite phone. Enzo: “Boss, air route secured. In place na rin ang C4 sa dalawang possible escape tunnel. Once we enter, no one gets out—unless it’s in a body bag.” Tumango ako. “Good. Umpisahan ang infiltration sa South Sector. Ako mismo ang bababa sa command center.” Nagbuntong-hininga ako, pinikit ang mga mata sa loob ng ilang segundo. Sumagi sa isip ko si Kara… ang ngiti niya, ang mata niyang puno ng lambing—na ngayo’y hindi niya ako maalala. Pero hindi ito oras para sa damdamin. Bumalik ako sa pagiging si Uncle M —ang taong kinatatakutan ng mga sindikato, ang anino sa likod ng mga pagkabura ng cartel, at ang taong may pangakong bubuwagin ang imperyong tinayo nina Alberta at Valentin gamit ang dugo nilang dalawa. Chris: “Pag nakuha ko na si Valentin… ako ang huling makikita ng mata niya bago siya mawalan ng hininga.”At sa gabing ito, uulan ng bala sa kuta nila. Location: Perimeter ng underground facility, Alberta,
Chapter 166 Lumapit sa akin si Enzo, ang aking second-in-command, suot ang itim na tactical gear habang nakapatong ang comms headset sa kanyang tainga. "Boss, all units are in position. Hacker is ready. Countdown starts in 10." Tumango ako at humigpit ang hawak ko sa baril. "Walang sablay, Enzo. Ayokong may makatakas. Sergei ends tonight." "Understood, sir. We've got your back." Pumasok ako sa armored vehicle na nakaabang. Sa likod ng salamin, tanaw ko ang malamig at mabangis na kagubatan ng Quebec. Tahimik. Pero ang katahimikan ay panandalian lang—dahil ilang segundo na lang ay lalagablab ito sa putukan ng hustisya. 10 minutes later Inside Sergei’s stronghold – Perimeter breach BOOM! Sumabog ang harap ng kampo. Nagtakbuhan ang mga tauhan ni Sergei, agad din silang tinamaan ng precision sniper shots mula sa kakahuyan. Hindi nila alam, isa lang ‘yon sa mga distraction. Habang sila ay abala, kami ni Enzo at ang core assault team ay dumaan sa underground tunnel. Ilang
Chapter 165Habang kumakabog ang alarma, pinanood ko ang katawan ni Ivanka habang unti-unting binabalot ng dugo ang marmol sa ilalim ng kanyang paanan.10 minutes later... countdown aborted.Blade: “Facility is rigged. We plant C4, exfil in 6.”Raven: “All data secured. Specter… is done.”Tumayo ako sa gitna ng command center."This is for Kara.""For Ellie. For Jacob.""Let hell swallow you all."EXT. SIBERIAN TUNDRA – NIGHTBOOOOOOOM!!!Sumabog ang buong base, parang nilamon ng impyerno ang Specter.Hindi ako lumingon.Nice—diretso tayo sa kalaban.Location: Istanbul, Turkey – Next Target: Azael VoranovSa bawat galaw ng Specter, may bakas ng dugo. At ang kasunod na pangalan sa listahan—isang multo ng black-market arms dealing at intel corruption: Azael Voranov. Half-Turkish, half-Russian, pero buong demonyo kung kumilos.Hindi siya tulad ni Ivanka na may kontrol sa teknolohiya. Si Azael—tao ng karahasan. Ang laruan niya: biological warfare, torture experiments, at rogue mercenaries
Chapter 164Madilim ang paligid. Tanging ang mahihinang ilaw ng mga overhead cranes ang nagbibigay-liwanag sa kalat-kalat na containers. Naka-silent mode kami. Walang ingay. Walang hangin. Tahimik—pero mapanganib. Parang saglit lang na katahimikan bago ang isang malakas na pagsabog.Sa earpiece, marahang bulong ni Blade:"Target confirmed. Three men unloading from the black van. Armed. Movement inside container B-7.""Execute silently. No witnesses." malamig kong utos habang sumenyas kay Raven sa kabilang gilid ng pier.Sumunod ang lahat. Hindi na kailangang ulitin.Isa. Dalawa. Tatlong kalaban. Tumpak ang bawat bala—sa ulo, walang ingay. Walang drama. Nahulog ang katawan ng una sa sahig, ang dugo nito'y dumikit sa gulong ng van.Lumapit ako sa container B-7. Dinikit ko ang thermal pad sa pinto. May tatlo sa loob, abalang nagbubukas ng wooden crates—mga high-tech surveillance implants na galing pa raw Europe. Para saan? Para sa susunod na digmaan?Hindi na ‘yon mahalaga.BLAM!Pinasab
Chapter 163 Chris POV Nakatayo ako ngayon sa taas ng isang gusali, tanaw mula sa sniper scope ang ilang kalaban na patuloy pa ring gumagala’t nagpaplano ng susunod na hakbang. Pero para sa akin—tapos na ang laro nila. Isa-isa ko silang tatapusin. Sa bawat silahis ng araw, sa bawat patak ng dugo, tanging ang mukha ni Kara ang bumabalik sa isipan ko. Ang mukha niyang puno ng takot… ang mga matang dati’y laging may ngiti, ngayo’y wala na ni isang bakas ng alaala ko. Ang sakit nun. Pero hindi ito ang panahon para madala sa emosyon. “Hindi pa panahon, Kara…” bulong ko sa hangin habang unti-unti kong tinipon ang mga tauhan ko para sa final clean-up. Gusto kong yakapin siya. Sabihin sa kanya na: "Don't worry, everything's alright." Pero hindi pa pwede. Hindi habang may mga taong gustong bawiin ang katahimikang ngayon lang niya natikman. Si Gian ang kasama niya ngayon. Isinugal ko ang tiwala ko sa taong ‘yon dahil alam kong gagawin niya ang lahat para mailigtas si Kara. Kahit kapali
Chapter 162 Gian POV Habang hawak ko ang manibela at binabagtas ang kalsadang parang lumiliit sa bawat segundo, agad kong dinial ang numero ni Chris. Nanginginig ang daliri ko sa pag-aalala. Hindi pwedeng may mangyaring masama kay Kara. Hindi ngayon. Hindi na ulit. "Chris... may nangyayari. Nasa panganib si Kara." Pigil ang emosyon ko, pero hindi ko mapigilan ang panginginig ng boses. "May mga lalaki sa labas ng safehouse. Nakita siya. Baka sinusundan na tayo." Tahimik si Chris sa kabilang linya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga. "Ililigtas ko siya, Gian. Anuman ang mangyari." Matalim ang kanyang tinig—sigurado, puno ng galit at determinasyon. Humigpit ang hawak ko sa manibela. Tumingin ako sa rearview mirror, na para bang inaasahan kong may sasakyan na sumusunod. "Chris, kailangan mo rin malaman ang totoo." Huminga ako nang malalim. "Si Kara… hindi Curtis sa dugo. Sanggol pa siya nang mawala sa amin dahil sa trahedya. At si Ramon Curtis… siya ang unang nakakita sa
Chapter 161KARA POVLocation: Private Medical Facility – Undisclosed CountryTime: 6:42 AMNagising ako sa tunog ng manipis na ulan sa labas ng bintana. Puting kisame. Puting dingding. Puting kumot. Lahat ay bago sa akin—kahit ang sarili ko. Tumingin ako sa salamin sa gilid. Ang babae roon... hindi ko kilala.May sugat ako sa noo. Nakabalot. Mahapdi. Pero hindi ‘yon ang masakit.Mas masakit ‘yung… wala akong maalala. Ni pangalan ko.Maya-maya, bumukas ang pinto. Pumasok ang isang lalaki na pormal ang bihis, pero may lamlam sa mga mata."Kara..." bulong niya, may pag-aalangang tono."Ako si Gian... half-brother mo."Napatingin lang ako sa kanya. Hindi ko siya kilala. Ni isang alaala, wala akong mahugot. Nakatayo lang siya doon, at ako'y nanatiling tahimik."Okay ka lang?" tanong niya.Dahan-dahan akong umiling."Hindi ko alam kung sino ako... at hindi rin kita kilala."Napansin ko ang saglit na tikas ng panga niya—parang nabigla, pero agad din niyang tinakpan.Lumapit siya ng konti, t
Chapter 160 Tumalikod ako. Kailangan kong pigilan ang sarili ko. “Boss,” sabat ng tauhan ko, “ready na ang plane para sa Manila. Pero... gusto mo bang dumaan muna sa Switzerland?” Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng pinto. “Hindi. Hindi pa ngayon. Mas kailangan ko munang tapusin ang council.” “Kara’s safe… for now,” bulong ko sa sarili ko. “Pero ang mga dahilan kung bakit siya nasaktan… sila ang kailangan ko munang ipatahimik.” “Gian…” nilingon ko siya muli, duguan ngunit nakangisi pa rin. “…kapag nakita ko siyang umiyak dahil sa alaala mong pinilit mong kontrolin, ako mismo ang tatapos sa’yo. Hindi bilang Chris. Kundi bilang multong nilikha mo.” Lumapag ang private plane ko sa isang undisclosed airstrip sa hangganan ng Czech Republic. Tahimik. Pero ang hangin ay mabigat—parang may kasamang dugo at galit. Humugot ako ng malalim na hininga habang suot ang itim na coat na halos maging anino sa ilalim ng malamlam na buwan. “Handa na ba ang perimeter?” tanong ko sa ea