CHAPTER 20

PAGKALABAS ko sa kusina, nakita ko agad si Crandall na nakatayo sa gilid ng bintana habang nakatanaw sa labas. Nakasuksok sa bulsa ng pantalon niya ang isang kamay niya habang ang isang kamay naman niya ay nakasandal sa gilid ng pader. Even though there was a gap between us, I could tell from the side of his face that he was in a world of his own. Mayamaya ay nagpakawala siya nang malalim na buntong-hininga.

Tipid akong ngumiti saka naglakad na palapit sa kaniya. “Um, señorito!” tawag ko sa kaniya nang makalapit na ako sa kaniyang likuran.

Hindi naman agad siya humarap sa akin, pero bahagya siyang lumingon.

“Ipinapatawag na po kayo ng mama ninyo,” sabi ko pa. “Kakain na raw po kayo.”

At that point, he turned completely to face me. He stared at my face for a moment, so I smiled at him.

“Ayos lang po ba kayo, señorito?” hindi ko napigilan ang magtanong sa kaniya.

But instead of answering my question, he let out another deep breath and avoided looking at me. He stepped over, and I did