Chapter 95“Ano ba talaga ang totoong nangyari nang gabing iyon?” tanong sa akin ng abogado.Huminga ako ng malalim. Hindi ko alam kung kaya kong balikan ang nakaraan pero kailangan para mas malinaw na maintindihan ng abogado ang lahat at mas madali sa kanya na ipagtanggol si Nanang. Sinimulan ko ang kuwento ko mula sa pagnanakaw ni Tatang sa mga alahas na ibinigay sa akin ni Jinx hanggang sa pagsipa ko sa kanya na ikinamatay nito. Nagtiwala ako sa abogado namin na kaya niyang ilusot kaya wala akong inilihim. Inamin ko ang totoo. Ako ang nakapatay kay Nanang dahil papatayin niya kaming mag-ina. Aksidente ang nangyari at si Nanang ang umako sa kasalanang dapat ako ang nagbabayad.“Sige, naintindihan ko na. Alam ko na kung paano ko lalaruin ang kaso ng Nanang mo. Self defence ang kailangan nating palabasin sa korte.”“At iyon naman po talaga ang totoo.”“Alam mo, gusto lang kasi kitang kausapin muna bago ka humarap sa husgado para mapag-aralan ang mga bagay na maglalabas sa katotohanang
CHAPTER 96Bago ako lumuwas ng Manila ay iniwan ko ang address at cellphone number ko kay Ate Precious para mapuntahan niya ako o matawagan kung anuman ang magiging hatol kay Nanang. Ganoon pala katagal ang hustisya sa Pilipinas. Ngunit umaasa ako na darating na ang umaga para sa amin ni Nanang. Sisikatan rin kami ng araw at masasabi ko rin na nagtagumpay ako sa gitna ng mga dumating na pagsubok sa buhay at pag-ibig. Gusto kong tanungin si Ate Champage tungkol sa gumugulo sa isip ko tungkol sa pagbanggit ni Nanang kay Jinx kanina. Alam kong may gustong sabihin si Nanang ngunit si Ate Precious ang binibigyan niya ng karapatang maglahad sa akin. Ngunit kung tatanungin ko naman at maglilihim lang si Ate Precious. Huwag na rin lang. Hayaan kong kusang sasabihin iyon ni Ate sa akin.“Paano yung tungkol kay Jake at sa pagkikita ninyo ng tunay mong ama? Ikukuwento ko ba iyon sa Nanang mo?”“Hindi Ate. Sa’yo ko lang iyon sinabi para naman kahit paano maibsan yung dinadala kong mga isipin.”“H
Chapter 97 Hindi ko alam kung handa ko nang buksan ang laman ng sulat. Tinignan ko ang aking relo, kailangan ko nang magtungo sa bus terminal. Maiiwan ako ng bus lalo pa’t last trip na yung napa-reserve ko.“Ate, tuloy na ho ako ah. Oras na ho kasi e. Sa bus ko na lang ito babasahin. Baka kasi maiwan ako.”“Oo nga sige na. Hatid na kita sa labas. Ayaw mo naman kasing pahatid hanggang sa bus station e”“Okey nang ako lang ate. Maabala ka pa sa pag-uwi mamaya. Basta ate ha, si Nanang, ikaw na muna po ang bahala.”“Oo naman. Ikaw pa ba? Malakas ka sa akin e.”Naglakad kami. Nanginginig ako. Naluluha lalo na nang makita ko ang saloon ni Ate Champaghe. Para kong nai-imagine ang hitsura ni Jinx na nakasalampak doon na basam-basa ng ulan.“Pasensiya ka na ha? Nakikita ko kasi sa mga mata mo ngayon ang lungkot. Sana pala sinabihan kita o sinabi ko na lang kay Jinx kung saan ka niya makikita para kahit papaano nagkaroon kayo ng closure ano?”Ngumiti lang ako. Pinahid ko ng panyo ang luha n as
Chapter 98Pagkatapos kong punasan ang aking mga luha ay bumaba na ako at iniabot ang bayad. Nakita kong paalis na ang bus na sasakyan ko. Mabilis na akong sumakay. Hinanap ko ang seat number ko. Nang nakaupo na ako ay saka na umalis ang bus. Sandali ko munang ipinahinga ang sarili ko sa bigat ng emosyon sa pagbabasa ko sa sulat ni Jinx.Hanggang sa nadaanan ko ang ko ang Mall nila Jinx. Medyo may kalumaan na rin. Hindi pala siya ganoon kalaki kagaya ng mga Mall sa Manila. Ngunit noon, akala ko iyon na ang pinakamalaking Mall. Pinamagarang napasukan kong mall nang nasa baryo pa ako. Sa tapat niya ay may pinapatayong napakalaki na ring Mall. Naisip kong baka sa pamilya rin nina Jinx iyon. Sila lang naman ang mayaman sa aming probinsiya. Sa hindi kalayuan sa malaking Mall na pinatatayo ay ang isang hospital naman. Kung iyan ay magbubukas parang gusto ko doon mag-apply kapag ganap na akong Doktor. Gusto kong tumulong na rin muna sa aking mga kababayan. Huminga ako ng malalim. Sana mangya
CHAPTER 99Nagpatuloy ang buhay. Naging tahimik ang mundo ko ngunit may mga sandaling naiisip ko pa rin sina Jinx at Jake. Ang mga lalaking nagparamdaman sa akin ng walang kapantay na pagmamahal. Ang mga pag-ibig kong nakatulong rin sa pag-abot ko sa aking mga pangarap. Sabihin mang hindi naging meant to be ay masaya akong naging bahagi sila ng aking buhay. Ang sa amin ni Jake ay hindi na maari pang madugtungan ngunit siya ay bahagi ng aking pamilya. Si Jinx, hanggang ngayon wala pa rin akong balita maliban sa sulat na iniwan niya kay Ate Precious. Kung ano ang naging buhay niya pagkaraan ng no’n hindi ko na alam. Ni hindi ko nga rin alam kung magtatagpo pa kaming muli ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, may bahagi sila sa puso ko na hindi na kailanman mapupunan ng kahit sino pang mga lalaki na darating sa aking buhay.Naging ako muli yung Khaye na hindi namamansin sa campus. Yung Khaye na suplada. Yung Khaye na minahal ni Jake at binago niya nang naging kami na. Nangunguna pa rin nama
CHAPTER 100Tumango si Nanang. “Oo anak. May mga bahagi ng kuwento na hindi ko sa’yo nasabi.”“Ano ‘yon Nang? Ano ho ang hindi ko pa alam?” “Ang totoo niyan ay ipinaglaban talaga ako ng Daddy mo sa Mama niya. Tanggap ako ng Papa niya pero galit na galit sa akin ang Mama niya. Sinabi sa akin noon na mamamatay na muna siya bago ako pakakasalan ng anak niya at hindi siya papayag na sa katulad ko lang ang aasawahin ng kanyang anak. May mga English siyang sinasabi na hindi ko naman naiintindihan. ”Huminga ako ng malalim. Halos pareho kami ng pinagdaanan ni Nanang. Namana ko rin sa kanya pati ang sakit na pinagdaanan niya sa lalaking minahal niya kaya habang nagkukuwento siya ay ramdam ko ang sakit sa kanyang mga mata. Magkaiba lang kasi ang personalidad namin at katayuan. Siya ay hindi palabang babae dahil na rin siguro sa kakulangan niya ng edukasyon. Ako kasi palaban lalo na kung alam kong nasa tama ako, wala akong uurungan.“Sobra-sobra ang ginagawang pagpapahirap ng Mama ng Daddy mo
CHAPTER 101Hinayaan kong maramdaman ng matagal ang yakap ng isang ama. Kaytagal kong umasa at naghintay na mangyari ang pagkakataong ganito.. Simula nang bata pa ako nangangarap na ako na sana darating ang sandaling ito. Hindi ko kailanman naranasang yakapin na may kalakip na pagmamahal ng isang tunay na ama. Pumikit ako. Gusto kong punan ang pagkukulang na iyon sa aking pagkatao at pagmulat ko ay nakita ko ang mukha ni Nanang. May luha ng saya ang kanyang mga mata at may ngiti sa labi na mula pagkabata ay hindi ko iyon nakita sa kaniya. Iyon na ang totoong saya. Hinayaan niyang umagos ang masaganang luha sa kaniyang pisngi. Ang parang ang dating asiwa at pagod niyang mukha ay naging kalmado at tuluyang nabura ang hirap na kaniyang dinanas. Tumitig ako kay Daddy at tumitig din siya sa akin. Nang makita ko ang basa niyang mga mata at ang pamumula nito ay alam kong pinipigilan lamang niya ang pagbagsak ng kaniyang luha hanggang nakita ko ang mahina niyang pagtawa.“Kaytagal kong pinan
CHAPTER 102 “Makinig ka muna. Nagmamadali ka ba anak?”“Hindi naman Dad. Medyo mahaba ka pala talaga magkuwento ano?”“Tiisin mo na, ganito talaga ako magkuwento. Madetalye”“At paulit ulit,” dagdag ko na ikinangiti niya. “Sige Dad. Anong nangyari pagkatapos?”“Hanggang pagkaraan ng isang taon ay naging maganda muli ang takbo ng buhay ko. Pinagsikapan iyon ng Mommy ni Jake na bumalik ako sa dating ako. May boy friend noon ang Mommy ni Jake ngunit napabayaan niya at nagkulang siya sa oras doon sa boyfriend niya ng dahil sa akin. Natuon ang lahat ng oras ng Mommy ni Jake sa akin. Nakalimutan niyang may karelasyon siyang naapektuhan din. Dahil gusto ng Mommy niya na bumawi sa boyfriend niya, may nangyari sa kanila noon ng boyfriend niya dahil sa kaseselos ng boyfriend niya sa akin. Dahil hindi naman ako kayang iwan ng Mommy ni Jake habang wala pang pumapalit kay Nanang mo sa puso ko ay naging madalas ang kanilang pag-aaway. Hanggang isang araw ay hindi na nagpakita pa ang boyfriend niya
Alam kong tuluyan na siyang namaalam. Hindi na namin siya ini-revive. Hindi na namin pa pwedeng pigilan dahil alam naming lahat na pagod na pagod at hirap na hirap na siya.Pinagmasdan ko siya. Humagulgol ako at para maibsan ang naipong pagdadalamhati sa dibdib ko ay buong lakas kong isinigaw ang pangalan niya….“Jakeeeee!!!!”Sa burol walang patid ang pagdating ng mga gustong makita siya. Hindi ko siya iniwan. Lagi ako sa tabi ng kaniyang kabaong. Hindi ko pansin ang ikot ng lahat. Hindi ko din pansin ang pagdating at pag-alis ng mga nakidalamhati. Masyado akong natamaan sa pangungulila. Akala ko kasi kaya ko na. Akala ko rin matatanggap ko ang pagpanaw niya pero hindi pala ganoon kadaling tanggapin ang sakit na iwan ka ng mahal mo dahil kailangan na niyang mauna. Naroon si Jinx sa tabi ko. Hindi niya ako iniiwan. Nagdadala ng pagkain na hindi ko ginagalaw. Pinipilit akog uminom. Sinusubukang kausapin ngunit walang kahit anong kataga akong maisagot.Hanggang sa dinala na namin si Ja
Tumakbo ako. Iniwan ko si Jinx sa dambana. Kailangan pa rin ako ni Jake. Kahit pa sabihing kasal ako sa kanya, may responsibilidad pa rin ako bilang doktor at sa tunay na Daddy ng aking anak. Dumating na ang katapusan.Ang halik na iyon ang nagsasabi siya nga, siya pa rin na kahit nasa puso ko si Jake, ay handa ko pa ring tanggapin at lasapin ang sarap ng dating pag-ibig na bumabalik. Hanggag bigla na lamang may biglang kaming narinig na kalabog kung saan. Si Jake. Bumagsak at natumba sa kanyang kinatatayuan. Lahat kami ay nagkagulo. Alam ko na ang ibig sabihin no’n. Dumating na ang aming kinatatakutang lahat.Tumakbo ako. Iniwan ko si Jinx sa dambana. Kailangan pa rin ako ni Jake. Kahit pa sabihing kasal ako sa kanya, may responsibilidad pa rin ako bilang doktor at sa tunay na Daddy ng aking anak.Mabilis na binuhat ni Jinx si Jake. Dinala ang parang wala nang buhay na katawan ni Jake sa nag-abang na sasakyan. Si Jinx ang nag-drive at dumiretso kami sa hospital. Hawak ko ang palad ni
Muli akong bumalik sa dulo para simulan kasal. Ngayon maluwag na sa puso ko ang lahat. Wala nang itinatagong lihim. Katabi ko na si Nanang at Daddy na naglakad sa isle. Inulit ang kanta ni Moira na tagpuan. Masaya ang puso ko. Walang mali. Walang pangamba. Walang lungkot. Walang takot. Katabi ni Jinx ang kanyang mga magulang na noon ay nakangiti sa akin na naghihintay sa dulo. Nakikita ko ang pagtanggap nila sa akin sa kanilang pamilya. Naroon din si Jake. Lumuluha ngunit banaag ang saya sa kanyang. Hindi ito madali. Mahirap magparaya at magpaubaya ngunit ginagawa niya para sa akin, para sa amin ni Jinx. At tumigil ang mundoNung ako'y ituro moAt hindi ka lumayoNung ako yung sumusukoAt nagbago ang mundoNung ako'y pinaglaban moAt tumigil ang mundoNung ako'y pinili moSiya ang panalangin ko Bineso ako ng Mommy niya at niyakap ako ng Daddy niya. Nakita kong kahit napipilitan ay nagyakapan sina Nanang at Mommy ni Jinx. Alam kong may mga pag-uusapan pa sila at aayusi
Hindi ako nakasagot. Inilahad niya ang kanyang kamay para magpatuloy kami sa aming paglalakad. Hindi ko iyon tinatanggap.Nagkatitigan kami ni Jinx. Lahat ng aming alaala ay bumalik. Muling pumailanlang ang ilang kanta ni Moira. Ang kantang Paubaya. Saan nagsimulang magbago ang lahat?Kailan no'ng ako ay 'di na naging sapat?Ba't 'di mo sinabi no'ng una pa lang?Ako ang kailangan, pero 'di ang mahalHindi ibinababa ni Jake ang kamay niyang nakalahad. Naghihintay na hawakan ko iyon. Puno ng luha ang kanyang mga mata. Humihikbi rin. Daman-dama ko ang sinasabi ng kanta. Ngunit nasa dulo si Jinx. Naghihintay. Umuunawa. Nagtitiis. Nagtitimpi. Nagsasakripisyo para sa kaligayahan ko at kaligayahan ni Jake. Halos sampung taon na pagtitiis. Nag-iisa habang kami ni Jake ang masayang nagsasama at alam niya iyon. Alam niya ang lahat pero nagpaubaya. Saan nagkulang ang aking pagmamahal?Lahat ay binigay nang mapangiti ka langBa't 'di ko nakita na ayaw mo na?Ako ang kasama, pero hanap mo siyaT
“Patawarin mo ako, hindi kita nabalikan agad. Patawarin mo ako dahil hindi kita napangatawanan. Patawarin mo ako kung ngayong kasal mo na lang ako nagpakita.”“Bakit kayong dalawa ay humihingi ng tawad sa akin? Ano ito? Kay Jinx alam kokung bakit pero sa’yo Jake? Hindi ko alam kung anong nagawa mong mali para humingi ka sa akin ng tawad.”“Khaye, ipagtatapat ko na lahat.”“Sige sabihin mo sa akin ang lahat. Makikinig ako.”“Nang umuwi si Jinx para hanapin ka at hindi ka niya nahanap sa probinsiya, dumaan sa bahay. Sa kanya ko nalaman ang lahat ng kanyang masakit na pinagdadaanan. Nagsabi siya sa akin, nagmakaawa na sana hanapin kita o baka nakita na kita. Gusto ka kasing mahanap. Gusto ka nIkinuwento niya sa akin ang tungkol sa inyo at lahat ng paghihirap niya mahanap ka lang. Gusto sana niyang makita ka bago pa man sana siya babalik sa America. Nang nakita ko ang picture mo, nagulat ako. Nakita na kita noon sa UP e. Ikaw ang dahil kung bakit doon ko gustong mag-enrol. Ikaw ang dahila
At nakita kita sa tagpuan ni BathalaMay kinang sa mata na di maintindihanTumingin kung saan sinubukan kong lumisanAt tumigil ang mundoNung ako'y ituro moSiya ang panalangin koNang naibaba ang puting harang ay nakita ko si Jake. Nakangiting nakatitig sa akin. Hindi siya nagulat. Hindi iyon ang inaasahan ko sa kanya. Para bang alam na niya. Napaluha siya. May katabi siyang lalaki na nakatalikod. Iyon na marahil ang pinalabas ni Daddy na siyang ikakasal. At hindi di mapaliwanagAng nangyari sa akinSaksi ang lahat ng talaSa iyong panalanginSi Jake, si Jake ang pinili kong una kong pakakasalan. Siya dapat ang iniisip ko at hindi si Jinx. Kaya nga mabilis kong pinunasan ang luha ko at nagpatuloy ako sa paglalakad palapit sa lalaking kasama kong nagdadasal para mapahaba pa ang kanyang buhay at nang magsasama pa kami ng matagal.Pano nasagot lahat ng bakit?Di makapaniwala sa nangyariPano mo naitama ang tadhana?Nang itaas kong muli ang aking paningin. Humarap na ang kaninang nakat
Isang masarap na halik ang ikinintal niya sa aking labi at mahigpit na yakap habang hinahaplos niya ang likod ko. Pagkatapos ang mahigpit na yakap niyang iyon ay masuyo din niya akong tinitigan at hinaplos haplos ang aking pisngi. “Mahal kita, mahal na mahal kita. Lagi mong tandaan ‘yan babe. Lagi mong iisipin na ang lahat ng aking gagawin ay para sa’yo. Maaring ito na ang huli nating pagtatalik, maaring hindi na kailan man mauulit ngunit babantayan kita. Patuloy kitang pagmamasdan. Hangad ko ang iyong kaligyahan sa nalalabi mo pang taon sa lupa. Gawin mong masaya ang bawat sandali kasama ng ating anak. palakihin mo siya ng may takot sa Diyos. Ikaw na lang ang bahalang magkuwento sa kanya kung sino ako. Ikaw na lang ang bahalang magpakilala sa kanya sa akin kapag kayo ay dadalaw sa akin puntod.” “Huwag ka namang magsalita ng ganyan please? Huwag muna.”“Mangyayari na’yon bhie. Habang kaya ko pang sabihin ang lahat. Sinasabi ko na sa’yo. Hinahabilin. Ibinabalik sa tunay sa’yong nag-ma
Habang kinakanta ko ay bumabalik ang lahat sa akin at alam kong siya rin. Nanginginig ang kamay niyang nagbi-video sa akin. Hindi ko napigilang hindi maiyak habang kinakanta ko iyon lalo pa’t nakangiti ring umiiyak ang mahal kong nakamasid sa akin. Alam kong iyak iyon ng sobrang kaligayahan dahil sa kabila ng pagsubok, sa kabila ng dapat noon pa siya bumigay dahil sa sakit niya ay buo pa rin kaming dalawa hanggang ngayon.If I could be the perfect man in your eyes I would give all I'm worth to be a part of your life I could promise the world but it's out of my hands I can only give you everything I haveBatid kong pinakamalaking bahagi ng buhay namin ang isa’t isa. Hindi man siya ang aking first love pero para sa akin, he is my greatest love. Masaya ako kasi ako ang first love niya, greatest and last love niya. Napakaimposible na ako lang ang naging babae sa buhay niya ngunit alam ko iyon at sigurado ako. Totoo pa lang may kagaya niya. Lalaking tapat magmahal. Lalaking hindi sumusu
“Sige ho. Magpahinga na muna kayo. I’ll just advise you na lang po kung kailan kayo pwede nang ma-discharge. Tatawagin ko na ho si Tito para masamahan kayo at mabantayan kayo dito sa loob. May mga nurses po ako at doctors na titingin, tingin pa rin ho sa inyo.” Huminga ako ng malalim. Parang napakagaan sa dibdib. Sa tinagal-tagal ng panahon parang ngayon lang ako lumaya. Malaya sa galit. Malaya sa hinanakit. Malaya sa paghihiganti. Nang buksan ko na sana ang pinto ay bigla niya akong tinawag. “Dok Khaye, Dok…” garalgal ang boses niya. Nilingon ko. Itinaas niya ang kanyang kamay. Parang gusto niya akong kamayan. Tinanggap ko ang kanyang palad. Ibang Mrs. Castro ang nakikita ko. Hindi na siya yung dating matapang. Isang Mrs. Castro na nahihiya. “May kailangan ho ba kayo?” Tumayo ako sa gilid ng kanyang kama. Ginagap niya ang isa ko pang kamay. Parang may kung anong dumaloy sa