CHAPTER 2

CHAPTER 2

Today is our wedding day, kung saan magsisimula ang pagiging mag asawa namin. Alam kong simula sa araw na ito wala na akong takas sa mapait na mangyayari sa akin, alam kong balang araw pagsisisihan ko ang gagawin kong ito.

"Heaven I know marami akong pagkukulang sa'yo anak at malaki ang pasasalamat ko dahil sa ginagawa mong ito para sa amin, to save our business kailangan mong magpakasal sa nobyo ng namatay mong kakambal." Nagulat ako sa biglang pagsalita ni daddy sa tabi ko rito sa loob ng sasakyan.

"Dad, you were fair. Hindi mo pinakitang mas mahal mo ang isa sa amin unlike mommy kung saan kitang kita ko na mas mahal n'ya si Hope kaysa sa akin. Siya lahat ang pinapaburan ni mommy." Tumigil ako dahil pinipigilan kong tumulo ang luha ko. Napatigil si daddy sa sinabi ko, alam kong nakikita rin n'ya ang ginagawa ni mommy sa amin.

"Pero dad, hindi mo naman ako sinisisi sa pagkamatay ni Hope diba? Kasi dad alam n'yo ba ang mahirap? Namatayan na ako ng kakambal nawalan pa ako ng mga magulang dahil alam ko namang ako ang sinisisi n'yo sa pagkamatay n'ya daddy. Alam ko.." Hindi ko na napigilan ang mga luha kong mahulog galing sa mga mata ko. Hindi makatingin sa akin si daddy at dahil doon alam ko na ang sagot sa mga tanong ko. Ako, ako ang sinisisi nila sa pagkamatay ng kakambal ko.

"Hahaha ang galing naman." Mahina kong saad at pinapakalma ang sarili ko. Hanggang sa umabot na kami sa simbahan, hindi ako kinibo ni daddy. Nang bumukas ang pinto dahan dahan kaming naglakad papunta sa harap. I saw Ziyo standing but his eyes are dead. Ni hindi siya gumawa ng kung anong reaksyon, it's cold and distant. Kitang kita ko ang pagka disgusto n'ya sa akin.

Nang umabot na kami sa harap, binigay ni daddy ang kamay ko sa kanya at tinanggap naman n'ya ito.

"Please take care of Heaven iho and love her like how you love her twin sister Hope." Tumango si Ziyo.

"I will Tito." Maikli n'yang sagot. Tinapik ni daddy ang balikat n'ya at umupo sa isa sa mga upuan sa likod.

"Today's the start Heaven. Huwag kang magreklamo dahil pinasukan mo 'to, walang butas ang kaya mong lusutan. Brace yourself Heaven." He said at hinawakan ng mahigpit ang kamay ko.

The wedding ceremony started and after we said our vows it's time for the kiss. Kabang kaba ako, I love him and this is the first time na hahalikan ko siya. This is my first kiss to be exact. Nanginginig akong humarap sa kanya, his hands are shaking. Is it because he's angry at me? Kaya siya nanginginig dahil galit na galit siya sa akin at ayaw n'ya sa pangyayaring ito?

"Man and woman, I pronounce you husband and wife." The priest said.

Itinaas n'ya ang veil ko at mabilis akong hinalikan, it's a sweet kiss pero malalasahan mo roon ang hapdi at pait. I know he don't want this wedding, maybe we want this one but not with me. Gusto n'yang magpakasal sa kakambal ko and not me. Alam ko 'yon at tanggap ko 'yon.

"I don't want to kiss you so don't assume." He coldly said. Hindi ko siya pinansin at tumingin sa mga tao habang nakangiti. Doon unti unting tumulo ang luha ko. Akala ng mga taong nakakita na masaya ako kaya ako umiiyak pero kabaliktaran ang nararamdaman ko sa araw na 'to.

After our wedding pumunta na kaming reception hall na ginanap sa isang five star hotel. It was fun yeah and I know hanggang doon na lang 'yon. Si Ziyo alam kong hindi siya nag eenjoy, alam kong pinipilit lang n'ya ang kanyang sarili na ngumiti sa harap nila. Sino nga ba ang magiging masaya kung ibang tao ang pakakasalan mo?

"Don't be too happy. You may have me now but you can't have me forever Heaven, tandaan mo 'yan." Galit na saad n'ya. Umupo ako sa kama at naghubad ng wedding gown. Hindi ko ito mahubad dahil hindi ko maabot ang zipper sa likod ko.

"I-I know but can you please help me with this? Hindi ko lang kasi kayang ibaba ang zipper." Mahina kong saad, I'm asking for his help habang naghuhubad din siya ng suot n'yang tuxedo. Hindi n'ya ako pinansin pero kalaunan ay naramdaman ko ang kanyang mga lakad papunta sa likod ko. Hanggang sa unti-unti n'yang binaba ang zipper sa likod ko. I don't know what happened pero naramdaman ko nalang ang kanyang mga halik sa likod ko.

Napapikit ako sa sensasyon binibigay n'ya sa akin. Hanggang sa napunta sa less ko ang mga halik n'ya. Ang lakas ng tibok ng puso ko, nagulat ako sa ginawa n'ya. Akala ko ba galit siya sa akin? Pero bakit sa klase ng halik na binigay n'ya sa akin ngayon parang pinaparamdam n'yang mahal n'ya ako.

"Z-Ziyo..." Mahina kong ungol sa pangalan n'ya. Dahan dahan siyang pumunta sa harap ko at nakapikit akong hinalikan. Pumikit narin ako at gumanti sa kanya ng halik.

Bumaba ang mga halik n'ya at napunta ito sa dibdib ko, napaliyad ako sa sensasyong dala nito. Totoo ba 'tong nangyayari? Ziyo is kissing me right now. He cupped one of my mountain while kissing me at bumaba ito roon. He left traces of saliva in my neck. His kisses went aggressive, he seems hungry for something.

"Uhmm.." Mahinang saad n'ya. Nagpapabalik balik ang mga halik n'ya and I can't help but to feel the pleasure he's giving me.

"Uhm H-Hope..I miss you so much love...I love you.." Nabalik ako sa katinuan at napatigil. Sumakit ang puso ko dahil sa sinabi n'ya. Of course hindi ako ang iniisip n'ya habang ginagawa ang mga bagay na 'yon sa akin, it's my twin sister Hope at kahit kailan hindi magiging ako.

Tinulak ko siya at tumayo. Mabilis kong kinuha ang mga damit ko, tinakip ito sa katawan ko at umiiyak na tumakbo papuntang CR. Kailan ko ba kasi matatanggap na kahit kailan hindi n'ya ako mamahalin na anino lang ako sa kapatid ko!

"You're worthless Heaven! Wala kang kwenta! Kailan mo ba ipasok 'yan sa utak mo ha!? Hinding hindi ka n'ya mamahalin!" Sigaw ko sa sarili ko. Nababaliw na ako. Siguro narinig n'ya ang sigaw ko kaya may biglang kumatok sa pinto.

"Heaven! Buksan mo ang pinto!" Ziyo yelled from the door. Hindi ko kayang buksan ang pintuan. I'm a wreck.

"No! I won't!" I cried hard while yelling.

"Just open this damn door Heaven kung ayaw mong sirain ko 'to!" He can't control me when I'm like this. My emotions are controlling me.

"Ahhhhhh!" I screamed at sinuntok ang salamin kaya nagkabasag basag ito. Tila nataranta siya sa labas dahil mas lumakas ang katok na naririnig ko.

"Hey! Anong nangyayari sa'yo sa loob? Come on Heaven don't do this please!" He tried to break the door pero hindi gumawa. I don't know what to do!

I have some tendency na magiging ganito, kapag galit ako at kapag nasasaktan ako I became suicidal. Hindi ko kayang kontrolin ang emosyon ko.

"Leave me alone Ziyo!" I screamed at him.

"No no come on wife, please let's talk about this okay? Hindi maganda ang ginagawa mo you're hurting yourself." Unti unting humina ang boses n'ya pero hindi parin 'yon sapat para kumalma ako. Ilang araw akong umiiyak just because of him! I just want to end my life right now. Gusto kong umalis! Gusto kong mawala nalang mundong 'to.

Hindi ko napansin ang dugong tumutulo sa kamay ko. Nabasag ang salamin kaya nasugatan ako, ang daming dugong tumutulo sa kamay ko pero parang wala akong nararamdamang sakit. Parang namanhid ako. Kinuha ko ang basag na salamin at balak na sugatan ang kamay ko.

"Wife come on, don't be like this huh? Wag kang ganyan, magiging maayos ang lahat. Aayusin natin ito. Come on lumabas ka riyan at aayusin natin ito." Saad n'ya. Humagulgol ako at unti binitawan ang basag na salamin.

"Come on lumabas ka riyan at mag uusap tayo ng maayos. Aayusin natin 'to huh. Wife? Please makinig ka sa akin. I'm begging you." The tenderness in my voice made me lose all my worry in life na para bang siya ang gamot sa sakit na nararamdaman ko.

"Can I have a question first Ziyo?" I asked. My voice is shaking. Kailangan kong itanong sa kanya 'to.

"What is it? Come on lumabas ka muna riyan at mag usap tayo ng maayos okay?" Tumango tango ako sa pinto na para bang nasa harap ko siya at nakikita n'ya ako.

"Why do you hate me so much? Bakit mo ako sinisisi sa pangyayaring hindi ko rin ginusto? Namatayan din ako ng kapatid Ziyo. Kung masakit sayo mas doble ang sakit sa akin kasi kakambal ko ang namatay Ziyo. I love my twin so much. Kaya bakit ako ang sinisisi n'yo na parang hindi rin ako nawalan?" Tanong ko. Wala akong narinig na kahit ingay mula sa kanya.

"I don't hate you. I loathe you Heaven. Ngayong pinaalala mo sa akin ang nangyari you made me loathe you so much. Sinasabi ko sayo Heaven wala na akong pakialam kung ano man ang mangyari sa'yo riyan sa loob. I hate you so much." That made my world stop kasabay ang pagtulo ng masaganang luha sa mga mata ko.

*********************

Hit it dudes

-MissteriousGuile