Ano kaya ang ibig-sabihin ni Mrs. Horman? May kaugnayan kaya sila sa isa't-isa? Please, leave a comment po.
I almost dropped the cup of coffee that TIta prepared for me. Mabuti at naagapan ko agad at naibaba ngunit nadulas naman ng pinatong ko na sa platito at aksidenteng naibuhos ko sa aking legs. I hissed dahil mainit pa talaga ang kape. “OMG!!! Edward, Ace, Manang. Go get an ice, please….” Natataranta na sigaw ni Tita. "Tita, I’m just fine po. Maliit lang po ang natapunan," kalmado kong salita par hindi takot si Tita. “No. You're hurt because of me. Take off your pants now!" “Mom, what happened? Bakit ka sumigaw?" nag-aalalang tanong ni Ace at nagtataka na tinitigan ang kanyang Mommy. Hindi ata ako napansin. “I accidentally burnt her. Please, let's take her to the hospital." Naiiyak na salita ni Tita at pansin ko ang panginginig niya. “Tita, I am okay lang po. Kalma lang po kayo, okay? Hindi naman po ako nasaktan e," I said as calm as I could. “Are you okay?" ani Ace at sa akin na nabaling ang atensyon. Tiningnan niya ako ng maigi hanggang sa makita niya ang basa kong
KANINA pa ako dito sa mansyon, at parang gusto ko ng umuwi. Ayaw ko rin naman na mag-stay dito dahil nahihiya ako. Gusto ko sanang magpaalam kay Mrs. Horman, ngunit hindi pa siya bumalik dito sa kwarto na pinasukan namin kanina. Nag-aalala rin ako dahil grabi talaga ang pag-aalala ni Mrs. Horman sa akin. Si Eduardo at Ace naman ay hindi na rin ako binalikan. Hindi ko na alam kung anong oras na dahil naiwan ko sa sala ang bag ko. Nahihiya naman akong lumabas na ganito ang itsura ko. May ice pa rin na nakalapat sa legs ko. Hindi ko na siya maramdaman ang sakit ngayon pero mapula-pula pa rin. Napatingin ako sa labas ng malaking bintana at medyo madilim na rin, pero feeling ko naman ay maaga pa. Marahil dahil sa uulan kaya ganyan na ang panahon. Kailangan ko na rin talaga na umuwi dahil baka maabutan pa ako ng malakas na ulan sa labas, mahirap pa naman kapag nag-commute ka tas super lakas ng ulan mababasa ka rin sa loob ng jeep.Tumayo na ako habang nakatapis sa akin ang towelya na bini
TAHIMIK na ako sa buong biyahe dahil sa nahihiya ako kay Sir Ace. Parang ang cold treatment niya talaga sa akin. Pero ang mahalaga ay kasama ko s’ya at ihahatid niya ako sa bahay. Sino ba kasi ang hindi titig sa kanya,ang gwapo e. Hindi ko rin talaga bakit ko nagustuhan ang lalaking gwapo na ‘to, suplado naman. And finally, makarating na rin sa bahay. Nakahinga naman ako ng maluwag para kasi akong nasusufocate sa loob ng kotse e. Hindi naman gaano kalayo ang bahay sa mansyon ng mga Horman. Pagkarating namin ay saglit lang na pinark ni Sir Ace kotse sa di kalayuan ng bahay ang kanyang sasakyan, maliit lang kasi ang bahay ni Tiya at walang parking lot, pero pwede naman e-park sa gilid ng malaking puno na pag-aari rin ni Tiya. Wala rin naman kaming kapit-bahay na sobrang lapit, medyo may distansya lang. Pagkababa ko ng kotse ay bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan at sinabayan pa ng malakas na hangin. Nataranta naman ako sa sumigaw kay Sir Ace na nasa loob pa ng kanyang kotse. A
Bigla siyang naghubad sa harapan ako habang nakatalikod sa akin. Parang nanlalambot ang tuhod ko sa kanyang maskuladong likuran. Kanina ang pandesal niya ang nakita ko, ngayon ang kanyang likuran na. Ang swerte naman ni Diana, araw-araw niya ‘tong nakikita at nakakasama pa, nahahawakan pa. “Don’t open your mouth, baka mapasukan ng langaw," bulong niyang salita sa tainga ko, at pumasok sa CR. “Prepare hot chocolate-milk for me, please…” he said bago niya isarado ang pintuan. “Hoy, wala ka sa mansyon niyo no? Ikaw ang gumawa lung gusto mo, utusan mo pa ako," reklamo ko at pumasok na lang sa kwarto ko. Pagkapasok ko sa kwarto ay nagwawala na nang tuluyan ang mga alaga ko sa kilig. Tinakpan ko ang bibig ko at tumili. Nakakabaliw naman ang ma-in love. Infarness naman talaga kay Sir Ace, ang Ganda ng katawan, ang gwapo pa. Lord, pwede n’yo po ba akong bigyan ng katulad ni Sir Ace? Taimtim kong dasal at kinikilig na naman. Nang maka-get over na ako sa nangyayari ay magbihis na ako at
Agad ko kasing ininom hindi ko man lang inihipan. Nakikita ko talaga sa mukha niya ang labis na pag-aalala katulad kanina sa mansion. It feels good that someone is sincerely cares about you and worried. Nakakalungkot na sinisisi nila ng mommy niya kung bakit ako napaso. "It's my fault n hindi kita binalaan,” aniya. Ngumiti ako just to give him assurance na okay lang ako. "Wala kang kasalanan Sir Ace. I will be careful next time,” ani ko. He looks tense at hindi pa rin nawala sa mukha niya ang pag-aalala. His cold expression changed immediately, and now, he looks worried because of me. “Nagugutom ka na ba? Magluluto ako. May gusto ka bang kainin?" tanong ko na lang para mawala na ang atensyon niya sa nangyari. “I don't mind, with what you cook. I can eat anything," he said. Ngumiti ako at tumayo. “Okay good. Umupo ka na muna at ako’y maghahanda para sa hapunan natin. For sure, hindi pa hihinto ang ulan. Relax ka lang. And if you're cold, pwede kang pumasok sa kwarto ko at ma
DAHIL sa sinabi niya ay hindi na ako nagsalita pa. Ano pa ba ang itatanong ko? Bakit kayo magkasama pa rin kahit hindi mo naman pala mahal? Ayaw ko na magtanong baka mairita na sa akin kakatanung ko. Ayaw ko naman makialam sa kanila, buhay naman nila yun e. I don't have the right to ask him about what he said earlier. Wala kaming relasyon at hindi rin naman kami super close, nag-uusap lang kami but not friends. Cold ng treatment niya sa akin e. Napipilitan lang siya na mag-stay ngayon dahil sa ulan. “Okay na ‘to!" agad ko na hinain ang kanin at nilagay na rin sa lalagyan ang adobong manok. Inayos ko na rin ang mesa para makakain na kami. Pagkatapos kong ayusin ang mesa at mga pagkain ay tinungo ko na ang sala upang tawagin si Sir Ace, ngunit nadatnan ko siyang nakahiga sa sofa habang yakap-yakap ang sarili. “S-sir? Sir Ace? Kain na tayo, tapos na po akong magluto?" saad ko ngunit hindi pa rin siya nagising, at nakita ko na lang ang labis na panginginig ng kanyang katawan. “Sir Ac
TAHIMIK na lang kami habang kumakain. Hindi ko na nga kinausap at matingnan dahil naiilang ako at naalala lang ang nangyari kanina. May parte naman sa akin na masaya, pero mas pumaibabaw ang kaba at pag-aalala. Palihim akong lumingon sa kanya dahil sobrang tahimik n’ya rin habang kumakain. Mukhang nasasarapan siya sa niluto ko. Hindi ko na lang maiwasan na mapangiti at banaling na lang ulit sa pagkain ang atensyon ko. Tama lang ang ganito kaysa naman masira ang relasyon ng dalawa. Masakit man ang ganito, at least may chances naman akong makita siya, at nakakasama pa kahit alam ko after this incident ay babalik na naman sa cold treatment ang trato niya sa akin. At kahit sabihin pa man ni Sir Ace na hindi niya mahal si Miss Diana, may relasyon pa rin silang dalawa. Ayaw kong matawag na kabit no, or dahilan ng break-up ng dalawa. Parang wala na rin akong pagkakaiba sa mga fake sister ko na mang-aagaw ng jowa ng iba. “Are you okay? Did I make you feel uncomfortable?" Sir ACe said, k
Maigi kong tinitigan ang litrato. I was only thirteen years old at this picture, kakagising ko lang nito mula sa coma. Mommy said, na-aksidente daw ako at na-coma. Sabi rin ni Mommy na nagka-amnesia ako, dahil paggising ko ay wala akong maalala sa nangyari. Naalala ko rin ang picture na ‘to kung saan ako kinunan ni Mommy ng picture. Nasa Germany kami at this time. Bigla ko tuloy naalala si Mommy at na-miss. Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko ng maalala si Mommy. Id it we're not because of her illness, buhay pa sana siya at magkasama sana kami ngayon. Pero diko pa rin makalimutan na nangaliwa si Papa noon. “Ang liit ko pa sa picture," nakangiting salita ko. Binaba ko na ang litrato at iba naman ang pinagtuunan ko ng pansin. Damit ng batang babae. May alahas na pendant, at heart shape earrings na halatang mamahalin. Ang damit na maganda na pang mayaman ang dating, may nakalagay pa na name ng brand pero sa tingin ko ay hindi ito name ng brand, kundi ang initial nam
CHAPTER 33NAPATINGIN sa akin si Kuyang driver at ngumiti, ngunit hindi na s’ya nagsalita pa at nakapokus na lang sa pagmamaneho. Alam kong may alam s’ya ayaw n’ya lang sabihin sa akin. Impossibly kung wala s’yang alam, base nga sa aksyon at ekspresyon ng mukha n’ya parang alam n’ya nga lahat ng nangyayari sa loob ng mansyon. At unang beses ko rin na makita s’ya, pero malakas na agad pakiramdam ko sa kanya na hindi lang talaga s’ya driver. Hindi ko mapigilan na bumuntonghininga dahil nag-aalala rin ako sa kanila dahil mabubuti silang tao. At kung ano man ang nagaganap sa loob ng mansyon, sana ay nasa maayos silang lahat. Pagdating namin sa bahay ay agad na akong bumaba ng kotse. Ang lalim ng iniisip ko na muntik na akong madapa dahil sa katangahan ko. Nakaalis na rin si Kuyang driver na wala ng sinabi, kung ano man sikreto ng pamilya malaman ko rin ‘yon. Sa ngayon ay makikinig na muna ako sa sinabi ni Eduardo, at hindi ko rin naman nakalimutan ang sinabi ni Sir Ace na malalaman ko r
CHAPTER 32 MABILIS akong dinalaw ng antok at agad na nakatulog na kayakap si Sir Ace. Ang sarap sa pakiramdam at ang gaan ng loob ko kahit alam kong magbabago na bukas pagkagising ko. Ang lambing naman pala ni Sir Ace, he is truly the opposite. Kinabukasan nagising akong mag-isa na sa kama. May kumot at unan na rin ako. Hindi na ako nagulat kong paggising ko ay wala na siya dahil alam kong ito talaga ang totoo. Ano man ang sinabi n’ya sa akin kagabi ay pagkakatiwalaan ko s’ya. Ano man reason niya sa pananatili kay Diana at sana successful. Bumangon na ako at nag-unat ng katawan. Napangiti ako sa nakitang note sa lamisita sa tapat ng kama ko. Nang-iiwan pa talaga ng notes. “I didn’t wake you, because you sleep so peacefully. Trust me, okay?” – Ace Sa sulat kamay pa lang n’ya ay kinikilig na ako, na-miss ko n agad s’ya kahit wala naman kaming label. Ano man ang maging resulta ng surrogacy sana’y hindi successful. Ang sama ko naman, pero sabi naman n’ya hindi niya mahal si
CHAPTER 31 IBINABA na ako ni Sir Ace sa kama ngunit hindi pa rin niya ako binitawan. Malakas ang ulan at kulog, walang ilaw, pero bakit dinig na dinig ko pa rin ang lakas ng kabog sa aking dibdib , na para bang lalabas na lakas ng kalabog nito. Ang takot na nadarama ko kanina ay napalitan na ng saya at opara bang ligtas ako kapag kasama s’ya. Alam kong mali itong nararamdaman ko pero hindi naman bawal ang magmahal, di’ba? Sa ganitong paglakataon mas nanaig talaga ang pagmamahal kahit alam mong mali na. Kahit ngayong gabi lang. Kahit ngayon gabi lang ay susulitin ko itong paglakataon na ‘to habang narito pa s’ya sa tabi ko. Malaya kong nahahawakan at nakakausap, dahil alam ko paggising ko bukas away wala na ‘to at babalik na naman kami sa dati. “Hindi ka na ba takot? Ganito ka ba lagi kapag malakas ang ulan na may kasamang kulog?” Mahinang tanong ni Sir Ace, na may lambing sa tinig ng pananalita nito. Nakakapanibago na may ganito rin pala siyang side. “Kapag malakas at may kasam
Maigi kong tinitigan ang litrato. I was only thirteen years old at this picture, kakagising ko lang nito mula sa coma. Mommy said, na-aksidente daw ako at na-coma. Sabi rin ni Mommy na nagka-amnesia ako, dahil paggising ko ay wala akong maalala sa nangyari. Naalala ko rin ang picture na ‘to kung saan ako kinunan ni Mommy ng picture. Nasa Germany kami at this time. Bigla ko tuloy naalala si Mommy at na-miss. Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang luha ko ng maalala si Mommy. Id it we're not because of her illness, buhay pa sana siya at magkasama sana kami ngayon. Pero diko pa rin makalimutan na nangaliwa si Papa noon. “Ang liit ko pa sa picture," nakangiting salita ko. Binaba ko na ang litrato at iba naman ang pinagtuunan ko ng pansin. Damit ng batang babae. May alahas na pendant, at heart shape earrings na halatang mamahalin. Ang damit na maganda na pang mayaman ang dating, may nakalagay pa na name ng brand pero sa tingin ko ay hindi ito name ng brand, kundi ang initial nam
TAHIMIK na lang kami habang kumakain. Hindi ko na nga kinausap at matingnan dahil naiilang ako at naalala lang ang nangyari kanina. May parte naman sa akin na masaya, pero mas pumaibabaw ang kaba at pag-aalala. Palihim akong lumingon sa kanya dahil sobrang tahimik n’ya rin habang kumakain. Mukhang nasasarapan siya sa niluto ko. Hindi ko na lang maiwasan na mapangiti at banaling na lang ulit sa pagkain ang atensyon ko. Tama lang ang ganito kaysa naman masira ang relasyon ng dalawa. Masakit man ang ganito, at least may chances naman akong makita siya, at nakakasama pa kahit alam ko after this incident ay babalik na naman sa cold treatment ang trato niya sa akin. At kahit sabihin pa man ni Sir Ace na hindi niya mahal si Miss Diana, may relasyon pa rin silang dalawa. Ayaw kong matawag na kabit no, or dahilan ng break-up ng dalawa. Parang wala na rin akong pagkakaiba sa mga fake sister ko na mang-aagaw ng jowa ng iba. “Are you okay? Did I make you feel uncomfortable?" Sir ACe said, k
DAHIL sa sinabi niya ay hindi na ako nagsalita pa. Ano pa ba ang itatanong ko? Bakit kayo magkasama pa rin kahit hindi mo naman pala mahal? Ayaw ko na magtanong baka mairita na sa akin kakatanung ko. Ayaw ko naman makialam sa kanila, buhay naman nila yun e. I don't have the right to ask him about what he said earlier. Wala kaming relasyon at hindi rin naman kami super close, nag-uusap lang kami but not friends. Cold ng treatment niya sa akin e. Napipilitan lang siya na mag-stay ngayon dahil sa ulan. “Okay na ‘to!" agad ko na hinain ang kanin at nilagay na rin sa lalagyan ang adobong manok. Inayos ko na rin ang mesa para makakain na kami. Pagkatapos kong ayusin ang mesa at mga pagkain ay tinungo ko na ang sala upang tawagin si Sir Ace, ngunit nadatnan ko siyang nakahiga sa sofa habang yakap-yakap ang sarili. “S-sir? Sir Ace? Kain na tayo, tapos na po akong magluto?" saad ko ngunit hindi pa rin siya nagising, at nakita ko na lang ang labis na panginginig ng kanyang katawan. “Sir Ac
Agad ko kasing ininom hindi ko man lang inihipan. Nakikita ko talaga sa mukha niya ang labis na pag-aalala katulad kanina sa mansion. It feels good that someone is sincerely cares about you and worried. Nakakalungkot na sinisisi nila ng mommy niya kung bakit ako napaso. "It's my fault n hindi kita binalaan,” aniya. Ngumiti ako just to give him assurance na okay lang ako. "Wala kang kasalanan Sir Ace. I will be careful next time,” ani ko. He looks tense at hindi pa rin nawala sa mukha niya ang pag-aalala. His cold expression changed immediately, and now, he looks worried because of me. “Nagugutom ka na ba? Magluluto ako. May gusto ka bang kainin?" tanong ko na lang para mawala na ang atensyon niya sa nangyari. “I don't mind, with what you cook. I can eat anything," he said. Ngumiti ako at tumayo. “Okay good. Umupo ka na muna at ako’y maghahanda para sa hapunan natin. For sure, hindi pa hihinto ang ulan. Relax ka lang. And if you're cold, pwede kang pumasok sa kwarto ko at ma
Bigla siyang naghubad sa harapan ako habang nakatalikod sa akin. Parang nanlalambot ang tuhod ko sa kanyang maskuladong likuran. Kanina ang pandesal niya ang nakita ko, ngayon ang kanyang likuran na. Ang swerte naman ni Diana, araw-araw niya ‘tong nakikita at nakakasama pa, nahahawakan pa. “Don’t open your mouth, baka mapasukan ng langaw," bulong niyang salita sa tainga ko, at pumasok sa CR. “Prepare hot chocolate-milk for me, please…” he said bago niya isarado ang pintuan. “Hoy, wala ka sa mansyon niyo no? Ikaw ang gumawa lung gusto mo, utusan mo pa ako," reklamo ko at pumasok na lang sa kwarto ko. Pagkapasok ko sa kwarto ay nagwawala na nang tuluyan ang mga alaga ko sa kilig. Tinakpan ko ang bibig ko at tumili. Nakakabaliw naman ang ma-in love. Infarness naman talaga kay Sir Ace, ang Ganda ng katawan, ang gwapo pa. Lord, pwede n’yo po ba akong bigyan ng katulad ni Sir Ace? Taimtim kong dasal at kinikilig na naman. Nang maka-get over na ako sa nangyayari ay magbihis na ako at
TAHIMIK na ako sa buong biyahe dahil sa nahihiya ako kay Sir Ace. Parang ang cold treatment niya talaga sa akin. Pero ang mahalaga ay kasama ko s’ya at ihahatid niya ako sa bahay. Sino ba kasi ang hindi titig sa kanya,ang gwapo e. Hindi ko rin talaga bakit ko nagustuhan ang lalaking gwapo na ‘to, suplado naman. And finally, makarating na rin sa bahay. Nakahinga naman ako ng maluwag para kasi akong nasusufocate sa loob ng kotse e. Hindi naman gaano kalayo ang bahay sa mansyon ng mga Horman. Pagkarating namin ay saglit lang na pinark ni Sir Ace kotse sa di kalayuan ng bahay ang kanyang sasakyan, maliit lang kasi ang bahay ni Tiya at walang parking lot, pero pwede naman e-park sa gilid ng malaking puno na pag-aari rin ni Tiya. Wala rin naman kaming kapit-bahay na sobrang lapit, medyo may distansya lang. Pagkababa ko ng kotse ay bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan at sinabayan pa ng malakas na hangin. Nataranta naman ako sa sumigaw kay Sir Ace na nasa loob pa ng kanyang kotse. A