Chapter (3)

Chapter 3: Simula ng Bangungot

Hindi ko alam kung paano ako nakauwi ng gabing iyon. Basta ang alam ko lang, pagkapasok ko sa kwarto ko ay napabagsak ako sa kama, tulala, ramdam ang bigat ng desisyong kakatanggap ko pa lang.

Kasal.

Sa isang lalaking hindi ko mahal.

Sa isang lalaking walang respeto sa akin.

Pinikit ko ang mga mata ko, pilit nilalabanan ang lungkot at inis. Pero kahit anong gawin ko, bumabalik sa isip ko ang sinabi ni Sebastian.

"Kung ayaw mong magpahawak, wala akong pake. Pero siguraduhin mong hindi mo rin akong pipigilan kung hahawak ako sa ibang babae."

Para akong sinampal ng realidad. Hindi lang ito isang simpleng kasal. Isa itong panghabambuhay na kasunduan na maaaring magdala sa akin ng matinding sakit.

Pero kaya ko bang tanggihan ito?

Alam kong hindi.

Dahil kung hindi ako papayag, magugutom ang pamilya ko. Mawawala sa amin ang lahat.

Bumangon ako mula sa kama, huminga nang malalim, at pilit inihanda ang sarili sa kinabukasan. Wala akong ibang pagpipilian.

---

"Isabella, anak, ayos ka lang ba?"

Napatingin ako kay Mama na nasa harapan ko ngayon, halatang nag-aalala. Nakaupo kami sa hapag-kainan, pero hindi ko magawang kumain.

"Ma..." mahina kong sabi. "Paano kung hindi ko kayanin?"

Hinawakan niya ang kamay ko, mariin itong pinisil.

"Anak, alam kong mahirap ito para sa'yo. Pero minsan, kailangan nating magsakripisyo para sa pamilya."

Mas lalo akong nalungkot sa narinig ko. Ang buong buhay ko, ginawa ko ang lahat para ipagmalaki nila ako. Ngayon, kailangan ko pang ipagpalit ang sarili kong kalayaan para sa kanila.

Pero kung ito ang kapalaran ko… wala na akong magagawa.

Napangiti ako nang pilit at tumango. "Kakayanin ko, Ma."

Walang kahit anong luha ang lalabas mula sa mata ko. Hindi ako iiyak. Hindi ako babagsak.

---

Dumating ang araw ng engagement party.

Sa isang engrandeng hotel ginanap ang pagtitipon, kung saan halos lahat ng kilalang tao sa lipunan ay naroon. Puno ng ilaw, musika, at mamahaling dekorasyon ang buong bulwagan. Pero pakiramdam ko, nasa isang hawla ako—nakakulong sa isang lugar na hindi ko kayang takasan.

Nasa isang sulok ako, pilit pinipigilan ang kaba, nang maramdaman kong may tumabi sa akin.

Si Sebastian.

Naka-black suit siya, mukhang mas seryoso ngayon kaysa noong huli kaming magkita. Pero kahit na gwapo siya sa suot niya, hindi ko pa rin maalis ang inis ko sa kanya.

“Handa ka na ba, Mrs. Villafuerte?” may bahid ng panunukso ang boses niya.

Napairap ako. “Hindi pa ako kasal sa’yo, Sebastian.”

Napangisi siya at bahagyang lumapit. "Hindi pa. Pero malapit na."

Bago pa ako makasagot, biglang tinawag ang pangalan namin sa entablado.

"Ladies and gentlemen, let us welcome the soon-to-be husband and wife—Sebastian Villafuerte and Isabella Ramirez!"

Napakapit ako sa laylayan ng damit ko, pilit pinapalakas ang loob ko habang papalapit sa gitna.

Sa harap ng maraming tao, wala akong magagawa kundi ngumiti.

Ngunit ang totoo?

Isa itong kasal na hindi ko kailanman pinangarap.

Sa bawat hakbang ko papunta sa gitna, pakiramdam ko ay parang may mabigat na tanikala sa mga paa ko. Sa harap ng lahat, kailangan kong ipakita na handa ako—na tanggap ko ang kapalaran kong nakatakda sa isang lalaking ni hindi ko gusto.

Napansin kong nakatingin sa amin ang media at mga importanteng tao sa industriya. Alam kong ang engagement na ito ay hindi lang basta kasal—isa itong malaking transaksyon sa mundo ng negosyo.

Sa likod ng mga pekeng ngiti ng mga bisita, naririnig ko ang bulungan ng mga tao:

"Ang suwerte naman ni Isabella, mapapangasawa si Sebastian!"

"Pero hindi ba babaero si Sebastian? Kawawa naman ang babae!"

"Siguradong isang kasal lang sa papel ito. Wala namang pag-ibig diyan."

Pinilit kong hindi makinig.

Nang makalapit kami sa stage, hinawakan ni Sebastian ang kamay ko. Ramdam ko ang init ng palad niya, pero hindi ito nagbigay sa akin ng kahit anong ginhawa. Sa halip, para akong nakuryente sa inis.

“Kahit pilitin mong ngumiti, halata pa rin sa mukha mong ayaw mo ito,” bulong niya habang nakaharap kami sa audience.

Napatingin ako sa kanya. “At least ako, sinusubukan. Ikaw, mukhang masyado mo namang ginagawang laro ang lahat ng ‘to.”

Napangisi siya. “Dahil laro lang naman talaga ito.”

Bago pa ako makasagot, biglang may kumuhang litrato sa amin. Click! Napapikit ako sa nakakasilaw na flash ng camera.

“Ladies and gentlemen,” ani Don Victor Villafuerte, ang ama ni Sebastian. “Ngayong gabi, ipinapahayag namin ang opisyal na engagement ng aking anak na si Sebastian, at ng napakagandang si Isabella Ramirez.”

Palakpakan. Muling kumislap ang mga camera.

Napangiti si Sebastian at bumulong sa akin, “Ngumiti ka, Isabella. Baka isipin nilang napipilitan ka lang.”

Napakuyom ako ng kamao pero sinunod ko siya. Ngumiti ako, kahit sa loob-loob ko ay gusto kong tumakbo palayo.

Dahil alam kong ito na ang simula ng bangungot na hindi ko kailanman kayang gisingin ang sarili ko mula rito.

---

Pagkatapos ng Party

Tahimik akong nakaupo sa kotse habang binabaybay namin ang daan pauwi. Nakatitig lang ako sa labas ng bintana, habang si Sebastian ay abala sa cellphone niya.

"Para kang pipi diyan," wika niya, hindi man lang tumingin sa akin.

Hindi ko siya sinagot.

Napabuntong-hininga siya at ibinaling sa akin ang tingin. “Gusto mong itanong kung bakit ako pumayag sa kasal na ‘to, ‘di ba?”

Tiningnan ko siya, nagtataka. “Hindi na. Wala akong pakialam.”

Napangisi siya. “Talaga lang?”

Hindi ko napigilan ang sarili ko. “Bakit nga ba? Hindi naman ako ang tipo mong babae. May kaya ang pamilya mo, may pera ka, may hitsura ka pa. Pwede kang pumili ng kahit sinong babae, pero bakit mo tinanggap ang kasunduang ito?”

Tumahimik siya sandali, parang iniisip kung sasagutin niya ako. Pero maya-maya, ngumiti siya nang mapanukso.

“Kailangan ko lang ng asawa para tumahimik ang pamilya ko.”

Napakunot ang noo ko. “Ano?”

“Ang tatay ko, gusto akong magpakasal para maging ‘responsable.’ Gusto niyang ipasa sa akin ang negosyo, pero hindi ko gusto ang buhay na ‘yon. Ngayon, kung magpapakasal ako, matutuwa siya at baka tantanan na niya ako.”

Hindi ako makapaniwala. “Ibig sabihin, ginagamit mo lang din ako para sa sarili mong dahilan?”

Napatawa siya, halatang nag-eenjoy sa pagkainis ko. “Huwag mong sabihin na hindi mo rin ginagawa ‘yan? Pareho lang tayo, Isabella. May kanya-kanya tayong dahilan kung bakit natin tinanggap ito.”

Hindi ko siya sinagot. Tama siya—tinanggap ko ito dahil sa pamilya ko. Pero kahit na ganoon, hindi ko pa rin matanggap na isa lang din akong kasangkapan sa laro niya.

Tahimik akong tumingin sa labas ng bintana, pinipigilan ang luha ko.

Sa gabing ito, isa lang ang naging malinaw sa akin—

Hindi ako dapat nagtiwala kahit kaunti kay Sebastian Villafuerte.