Chapter (2)

Chapter 2: Ang Kasunduan

Malamig ang simoy ng hangin nang dumating ako sa isang marangyang restawran sa gitna ng lungsod. Mataas ang kisame, makintab ang marmol na sahig, at bawat mesa ay napapalibutan ng mga matataas na upuang tila ginawa para sa mga taong sanay sa kapangyarihan.

Pero kahit gaano kaganda ang paligid, pakiramdam ko ay nasasakal ako.

Sa harapan ko, isang pamilyar na lalaki ang nakaupo nang relaks—parang walang pakialam sa buong mundo. Nakalagay ang isang braso sa sandalan ng upuan habang iniikot-ikot ang mamahaling baso ng alak sa kanyang kamay.

Sebastian Villafuerte.

Naka-itim siyang suit, bahagyang nakabukas ang unang dalawang butones ng polo niya, at may tamad na ngiti sa labi. Para bang isa lang itong ordinaryong gabi para sa kanya.

Samantalang ako? Nasa loob ako ng isang bangungot.

Tumingin siya sa akin gamit ang mapanuksong titig niya. “So, ikaw pala si Isabella Ramirez.”

Hindi ko siya pinansin. Sa halip, diretsong lumapit ako sa mesa at naupo sa tapat niya.

"Ano bang gusto mong pag-usapan?" malamig kong tanong.

Tumawa siya nang mahina, tila natutuwa sa pagiging diretso ko. "Relax, Isabella. Hindi pa naman tayo ikakasal ngayon. At least pretend na gusto mo akong makilala."

Nagtagis ang bagang ko. "Hindi ko kailangang magkunwari."

Tila hindi siya naapektuhan sa tono ko. Bagkus, mas lalo pang lumalim ang ngiti niya. "Fair enough," aniya bago uminom ng alak. "So, gusto mo bang pag-usapan kung paano tayo magiging ‘masayang mag-asawa’—o diretsong kasunduan na lang tayo?"

Nanigas ang katawan ko. "Kasunduan."

Hinilig niya ang ulo niya sa kanyang kamay, pinagmamasdan ako na parang iniisa-isa ang reaksyon ko. “Figures. Kaya ka naman nandito, hindi ba?”

Pinilit kong hindi maapektuhan sa paraan ng pagsasalita niya. Wala akong panahong makipaglaro sa kanya.

“Malinaw na sa akin kung ano ang gusto ng pamilya natin,” madiin kong sabi. “Ang kasunduang ito ay para sa negosyo. Walang kailangang emosyon, walang kailangang drama. Magsasama tayo bilang mag-asawa para lang sa imahe ng pamilya natin.”

Pumikit siya saglit bago tumango, parang inaantok. "Sounds boring, but fine. Ano pang terms mo?"

Napatigil ako. Hindi ko inaasahan na agad siyang papayag.

“Simpleng kasal lang,” dugtong ko. “Walang engrandeng selebrasyon. At higit sa lahat, wala kang aasahan sa akin bilang asawa.”

Muli siyang tumawa nang mahina. "Alam ko namang hindi mo ako gusto, Isabella, pero hindi ba parang ang unfair mo naman? Baka gusto mo namang bigyan ako ng kahit kaunting benepisyo bilang asawa."

Naningkit ang mata ko. "Huwag kang magkamali ng iniisip, Sebastian. Ang kasunduang ito ay may malinaw na hangganan. At ang unang patakaran? Huwag mo akong hahawakan."

Isang mas malaking ngiti ang lumitaw sa labi niya, parang aliw na aliw sa galit ko. "Sige, sige," aniya, tumataas-baba ang kanyang kamay na parang sumuko. "Hindi kita hahawakan… maliban na lang kung ikaw mismo ang lumapit."

Pinilig ko ang ulo ko, hindi na inintindi ang pang-aasar niya.

Bago pa ako tuluyang maubusan ng pasensya, inilabas ko ang isang dokumento mula sa aking bag. “Pinaghandaan ko na ito,” sabi ko habang inilalapag ang papeles sa harapan niya.

Sebastian raised a brow. “A prenup?”

“Para sa proteksyon nating dalawa,” sagot ko. “Walang makikialam sa negosyo ng isa’t isa. Walang hahawak ng kayamanan ng isa’t isa. At kung dumating ang araw na matapos na ang kasunduan natin, maghihiwalay tayo nang walang komplikasyon.”

Tiningnan niya ito saglit bago bumuntong-hininga. “Wow. Mukhang pinag-isipan mo na talaga lahat.”

"Oo, kaya pirmahan mo na."

Ngumisi siya bago humugot ng ballpen sa bulsa. "Sabik ka yatang maging misis ko, Isabella," tukso niya bago marahang nilagdaan ang dokumento.

Pinilit kong huwag mapikon. Sa halip, inabot ko ang papel nang matapos siyang pumirma at nilagay ito sa bag ko.

"Tapos na tayo dito," sabi ko bago tumayo.

Pero bago pa ako makalayo, hinawakan niya ang pulso ko.

Napaangat ako ng tingin. Akala ko ba, walang hawakan?

Lumalim ang titig niya. Sa unang pagkakataon, nawala ang mapanuksong ngiti sa labi niya.

"Isang bagay lang, Isabella," seryoso niyang sabi. "Sigurado ka bang kaya mong panindigan ‘to?"

Napasinghap ako.

Alam kong hindi ito magiging madali. Alam kong ang bawat araw na makakasama ko siya ay magiging isang pagsubok.

Pero wala akong ibang pagpipilian.

"Hindi na ‘yon mahalaga," sagot ko bago marahang hinila ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. "Basta tandaan mo ang kasunduan natin, Sebastian. Hanggang papel lang ang kasal natin."

At sa oras na iyon, pareho naming alam…

Na sa kabila ng malinaw na kasunduan, may isang bagay na hindi namin matatakasan—

Ang kapalarang itinali sa amin ng kasunduang ito.

Napatitig ako sa kanya, pilit hinuhugot ang kamay kong hawak pa rin niya. Ngunit sa halip na bumitaw, mas lalo pang humigpit ang hawak ni Sebastian.

Ngumisi siya, pero hindi na iyon yung nakakalokong ngiti na kanina lang ay nasa labi niya. May bahid na iyon ng pang-iinsulto, ng paghamon.

"Bakit? Sa akala mo ba, gusto rin kita?" malamig niyang sabi, hindi inaalis ang titig niya sa akin.

Nanigas ang panga ko.

“Lingid sa iyong kaalaman, Isabella, maraming babae ang nagkakandarapa para sa akin. Mayaman, maganda, sexy—lahat ng klaseng babae, pwede kong makuha sa isang pitik lang. At sa tingin mo ba, gugustuhin kong makasal sa gaya mong babae?"

Parang isang hampas ng malamig na hangin ang mga salitang binitiwan niya.

Alam kong wala siyang gusto sa akin. Alam kong napipilitan lang din siya sa kasunduang ito. Pero bakit may kung anong kirot sa dibdib ko nang marinig ko ang sinabi niya?

Hindi ako nagpahalata.

"Ibig sabihin, patas lang tayo," madiin kong sagot. "Dahil hindi rin kita gusto, Sebastian."

Sa halip na mainis, tumawa lang siya nang mahina. "Good. Mas maganda kung malinaw na ‘yan mula ngayon."

Binitiwan na rin niya ang pulso ko, pero hindi pa natatapos ang sinabi niya.

"At kung makasal tayo," dagdag niya, mas dumidilim ang titig niya, "at ayaw mong magpahawak, wala akong pake. Pero siguraduhin mong hindi mo rin akong pipigilan kung hahawak ako sa ibang babae. Maliwanag?"

Napasinghap ako.

Napakapalad ko sa mesa, pinipigilan ang galit na namumuo sa loob ko. Gusto kong suntukin ang lalaking nasa harapan ko. Gusto kong ipamukha sa kanya na wala akong pakialam kung magkanda-bali-baligtad siya sa mga babaeng iyon.

Pero hindi ko siya bibigyan ng kasiyahang makitang apektado ako.

"Sebastian," malamig kong tinawag ang pangalan niya. "Kung gusto mong maging manloloko sa sarili mong kasal, nasa iyo ‘yon. Wala akong pakialam."

Ngumisi siya. "Good. So we have an agreement, Mrs. Villafuerte."

Nanginginig ang kamay kong kinuha ang bag ko.

"Wala pa akong asawa," matigas kong sagot bago tumalikod at umalis sa restawran.

Pero kahit na pilit kong pinapakalma ang sarili ko, alam kong nagsisimula pa lang ang laban namin ni Sebastian Villafuerte.

At hindi ko alam kung sino sa amin ang unang susuko.