=CHAPTER 1=

Hindi ko ugaling gumawa nang gulo para ipahiya ang sarili ko, lalo na at para lang sa isang lalaki, pero iba na ngayon, namimihasa na sila masyado. Hindi ako pinaghirapan ipinanganak ni Mommy at pinalaki ng maayos ni Daddy para gawing tanga.

Hindi pa ako tapos sa mga gawain sa office pero may nag-send sa 'kin ng pictures na naglalandian sila sa isang restaurant. Wearing my navy blue sleeveless jumpsuit and four inches heels, I forcefully opened the glass door of the restaurant. Napatingin sa 'kin ang mga tao. I put my curly light blonde hair on the right side of my neck. Nilibot ng mga mata ko ang buong restaurant.

Nanggigigil akong lumakad papunta sa dulo kung nasaan sila. Hindi nila ako napansin dahil busy sila sa paghaharutan. Pabagsak kong inilapag ang purse ko sa table nila, lumikha 'yon ng ingay.

Gulat silang nag-angat ng tingin sa 'kin na dalawa. Ramdam ko rin ang pagtingin sa 'min ng mga tao. Pero wala akong pakialam lalo na't nakita na sila ng dalawang mata ko.

"Wow!" I exclaimed sarcastically. "My boyfriend and my childhood best friend are having a moment here. How sweet!"

"Don't make a scene here, Valerie." Jacob stood up to stop me, while her mistress looked away to avoid my deadly gaze.

"Why? Nahihiya ka?"

"Yes! You are embarrassing us!" He hold my wrist habang pasigaw na binubulong sa 'kin 'yon.

"Ha! Kayo ang nagpapahiya sa sarili n'yo! Ako ang girlfriend mo, pero best friend ko ang kahuratan mo? Ano 'yon substitute muna habang wala ako?"

"Val, calm down, I'm just... comforting him."

"Comforting?"

Tumingin sa 'kin si Kimberly gamit ang plastic n'yang mukha. "Yes, nalulungkot s'ya dahil palagi kang wala."

"What the fvck? Seriously? Napakaganda naman pala ng rason n'yo. Pero anong akala n'yo sa 'kin, tanga?"

"Kim is right!" 

Napaigtad ako sa sigaw sa 'kin ni Jacob, samahan pa nang pabatong pagbitiw n'ya sa palapulsuhan ko.

"You're always utterly obsessed with your job!"

Kumunot ang noo ko. "Pero may oras pa rin ako sa 'yo!" giit ko. 

Simula noong nakaraang buwan ay magkasama na kaming nakatira sa condo ko. Pumayag ako kahit na hindi pa kami kasal dahil alam kong gawain na n'ya 'to, ang mambabae, akala ko mababawasan pero ang magaling, ang best friend ko naman ang umahas.

"Oras? The fvck?" Napasuklay s'ya sa buhok n'ya. "Tuwing gabi? Pero kaharap mo pa rin ang laptop mo, tapos matutulog ka na! Hindi mo nga mabigay ang mga pangangailangan ko—"

Hindi na n'ya natapos ang sinasabi n'ya nang lumipad ang palad ko sa kaliwang psingi n'ya. Napalingon s'ya sa kanan, agad s'yang dinaluhan ni Kimberly. Dinig ko rin ang pagsinghap ng mga tao sa paligid.

"Ang kapal ng mukha mong sabihin 'yan. Hindi tayo nasa relasyon para sa pangangailan mo! Kundi dahil mahal natin ang isa't isa."

Umayos s'ya ng tayo at humarap sa 'kin. Matangkad lang ng kaunti si Jacob sa 'kin, he's moreno but his physical features is soft.

"Break na tayo."

Namilog ang mga mata ko sa gulat. Parang nawala ang galit at lakas ng loob ko sa sinabi n'ya.

"No." I stuttered.

"This relationship isn't working; go back to your job; that's your new boyfriend now." aniya sa matigas na boses habang tinitingnan si Kimberly. 

Nakatingin na s'ya ngayon sa kaibigan ko gamit ang mga matang nagpahulog sa 'kin sa kanya. Magkatabi na sila ngayon, nangingibabaw ang hitsura ni Jacob, sa suot n'yang brown long sleeve shirt together with a black pants. Bagsak na ang kayumanggi n'yang buhok at pawisan ang noo dahil sa pagtatalo namin.

Umiling ako at hinawakan ang kamay n'ya. "No, Jacob. I'm sorry, babawi ako. Aalagan kita nang husto. I promise."

"Actually, I don't need that now. I already have a new girlfriend and she takes care of me a lot, she gives me what I need and what I want, she loves me and I love her."

"But you love me, right? Tatlong taon na ang relasyon natin, Jacob. Wag na nating sayangin, please. Maayos pa to." My eyes become teary as I beg him.

"Opps, he's mine now." Tinanggal ni Kimberly ang pagkakakapit ko sa kamay ni Jacob.

Hindi ko pinansin ang ahas kong best friend at naluluhang tiningnan si Jacob, pero walang pakialam lang s'yang nakatingin sa 'kin.

"Let's go, babe." Kinuha ni Kimberly ang bag n'ya. She's wearing a fitted black dress, mas lalong nagpaangat sa pagkamorena n'ya ay ang red lipstick.

"Jacob, don't leave me. I love you." Luhaan kong pagmamakaawa.

Kulang nalang ay lumuhod na ako. Wala na akong pakialam alam sa paligid. Hindi ko kayang maiwan ulit, wala nang matitira sa 'kin.

"Stop it, Karina Valerie! You're disgusting and embarrassing yourself." 

Hindi ko pinakinggan ang sinabi n'ya at patuloy pa rin sa pagmamakawa. 

"Don't leave me, Jacob! I love you, okay?"

"I don't love you anymore!" 

Singhal n'ya na nakapagpahagulgol sa 'kin. Tinalikuran na nila ako at magkahawak kamay na lumakad palabas.

Nilapitan ako ng ilan sa mga staff ng restaurant para palabasin. Nakaramdan ako ng hiya nang makita ko ang nakakaawang tingin sa 'kin ng mga tao. Tumakbo ako palabas pero hindi ko na sila naabutan. Sumakay na lang ako sa sasakyan ko, nag-drive ako kahit hindi ko alam kung saan ako pupunta, wala akong mapupuntahan.

My mother's already dead, my father doesn't care about me anymore. My relatives only care about my money and properties. And all my friends betrayed me.

Sa sobrang sakit na nararamdaman ko ay wala na akong pakialam kahit mabangga at maaksidente ako. I only have Jacob in my life. Sa tatlong taon s'ya ang naging mundo ko. Kaya kahit na ilang beses ko na s'yang nahuling nay kasamang babae, ayos lang sa 'kin, basta wag n'ya akong iwan.

I know it's a martyr moves, pero gano'n naman talaga, kapag mahal mo, papatawarin at tatanggapin mo pa rin kahit na paulit-ulit at sobrang sakit na.

Maging si Kimberly, our parents are best of friends, s'ya lang ang nanatili sa tabi ko noong trinaydor kami ng lahat. Alam n'ya ang pakiramdam na traydurin, kaya bakit n'ya ginawa sa 'kin 'yon?

Hininto ko ang sasakyan ko sa tapat ng puno at bumaba. Napaluhod ako kasabay nang malakas kong paghagulgol. Wala akong masyadong makita dahil sa parang gripong pagtulo ng luha galing sa mga mata ko.

Tinukod ko ang kaliwang kamay sa lupa para pang suporta sa bigat ko. Nasapo naman ng kanan kong kamay ang dibdib ko habang nakayukong umiiyak. Matapos ng ilang sandaling pag-iyak ay tumahan na ako. Nakaupo ako sa lapag at nakasandal sa kotse ko. Nasa harap pala ako ng ilog. Hindi ko inaasahan na ganito na kalayo ang narating ko.

Pumikit ako at kinalma ang sarili. I'm used to it, iyak tapos parang wala lang ulit. Ilang beses na sa 'kin 'tong nangyari.

I wish I'd never grown up, nagsimulang magbago ang lahat when I turned thirteen, that was my age when my mother died. And I was fifteenth when my father left me to go abroad and to see his mistress.

When I was eighteenth, ang mga kaibigan ko naman ang trumaydor sa 'kin. At ngayong twenty-three na ako, my boyfriend and best friend leave me. Bakit kailangan mangyari lahat ng ito sa 'kin? Wala naman akong ginagawang masama. Lahat binibigay ko sa mga taong mahal ko, pero bakit iniiwan pa rin nila ako?

"Ah, life sucks." Dumilat ako dahil sa narinig.

May narinig ako paghikbi ng isang babae. Dahan-dahan akong tumayo upang tingnan kung sino 'yon.

Namilog ang mga mata ko nang nakita ko ang isang babae na unti-unting lumulubog sa tubig. Malakas ang agos ng tubig sa ilog at baka matangay s'ya.

"Miss? What are you doing there? Delikado r'yan!" sigaw ko. 

Kumabog ang dibdib ko nang hindi ko na nakita ang babae dahil tuluyan na itong lumubog sa tubig. Tumakbo at lumusong ako sa tubig para hilahin ang babae.

Habang sumisisid sa ilalim ay nakita ko ang babae na nakapikit at halatang nahihirapan na s'yang huminga. Hinila ko ang braso n'ya kaya nagmulat s'ya ng mga mata. Pumiglas pa s'ya sa paghatak ko pero diniinan ko ang paghawak at paghila sa kanya. Nang umahon na kami ay kumuha muna kami ng hangin.

"Magpapakamatay ka ba?"

Inis s'yang tumingin sa 'kin. "Pakialam mo ba?"

Natigilan ako sa tanong n'ya. Tumingin ako sa kanya. Magkatabi kaming nakaupo sa gilid, sa tapat mismo ng rumaragasang tubig ilog.

"Death is a permanent solution, to a temporarily problem." Hinubad ko ang sandals na suot ko at tinabi.

"Nandito rin ako ngayon dahil sa problema. Pero hindi ko na isipan na gawin ang ginawa mo." I sighed heavily.

"Tsk, maybe your problem is not as deep as mine." 

"Hmm, ngayong araw lang naman ay...I caught my boyfriend cheating, with my best friend." naramdaman ko ang paglingon n'ya.

Tama nga ang sabi ng iba, mas madaling magsabi ng mga problema natin sa taong hindi natin kilala.

Pinagtaasan ko s'ya ng kilay. "You? What's your problem na kamuntikan ka nang magpakamatay?"

Umiwas s'ya ng tingin. This girl beside me is pretty. She's a bit tan, and her face is like an angel. Napakaamo ng mukha n'ya.

"My grandpa wants me to marry his friend's grandson," naiiyak n'yang sabi, "But I don't want to, because that man is the most cruel man I've known." 

"Cruel? How can you say so?"

Tumingin s'ya sa 'kin, nagulat ako ng nakita ko ang pinaghalong sakit at galit sa mga mata n'ya.

"Hindi mo gugustuhing malaman," ani n'ya sa mahinang boses.

"Kaya mas gugustuhin ko nalang na mamatay, kaysa magpakasal sa hayop na lalaking 'yon!" sigaw n'ya. Nagsimula na rin s'yang umiyak.

"I can help you with that," bigla nalang lumabas sa bibig ko ang mga katagang iyon.

Natigilan s'ya sa pag-iyak at tumingin sa 'kin gamit ang nagtatanong n'yang mga mata.

"I'm willing to be a substitute bride for you."

"Are you serious?"

I nodded.

"Ako ang magpapakasal sa lalaking 'yon, at magiging malaya ka na. Handa akong tulungan ka."

"But... but why? I mean, you don't know me. Bakit mo 'ko tutulungan?"

I looked away. Gusto kong tumakas sa problema ko. Gusto ko ng ibang pagkakaabalahan bukod sa trabaho ko. Nakakasawa na ang lahat ng problem sa buhay ko, 'di na natapos. 

Kaya mas mabuti siguro na ibang problema naman ang solusyonan ko, tutal yong akin ay wala na. Tulong ko na rin to sa babaeng nasa tabi ko.

Nakikita ko kasi ang sarili ko sa kanya noong nagsisimula pa lang lahat ng problema ko. 

"You don't have to do this, Miss. 'yong pagliligtas mo sa 'kin kanina, malaking tulong na 'yon."

Umiling ako. "Ayos lang, gusto kong gawin. Tutulungan kita sa problema mo." Hinawakan ko ang kamay n'ya.

Naluha ulit s'ya. "Thank you."

Sakay ang sasakyan ko ay tinuturo n'ya sa 'kin ang daan papunta sa bahay nila.

"By the way, what's your name?" I asked.

"Angel Taira Gabriel."

I smiled. "What a beautiful name, it suits you, Angel."

"Thank you, what about you?"

"Karina Valerie Villamor."

"Wow, you have a unique name." We both chuckled.

Hininto ko ang sasakyan sa tapat ng malawak na taniman. Lumabas kami at hinawakan ni Angel ang kamay ko para hilahin ako papasok.

May bakod na gawa sa kahoy, pagpasok namin ay bumungad sa 'kin ang katamtamang laki ng bahay. Gawa lang rin sa kahoy pero maganda ang pagkakagawa.

"Pasensiya ka na sa bahay namin, maliit lang."

"No, maganda ang bahay n'yo."

Pagpasok namin ay may katamtamang laki ng sala at may hagdanan papunta sa second floor. Tanaw din ang kusina sa likod.

"Taira, nandyan—" 

Natigilan ang medyo may edad ng babae nang nakita ako. Pero agad din s'yang ngumiti.

"Hello, Hija. I'm Thassia. Taira's Mom."

I smiled. "Hi po, Karina Valerie Villamor."

"Umakyat na muna kayo sa kwarto mo, Taira. Para makapagbihis na kayo."

Pagpasok namin sa kwarto n'ya ay namangha ako. Maliit lang ito kumpara sa 'kin, pero malinis at maaliwalas. May bintana na kapag sumilip ay langhap mo na ang sariwang hangin at kita mo na ang malawak na lupain, it's so relaxing.

Naligo lang kami at pinahiram n'ya ako ng damit. After no'n ay bumaba na kami, sakto na palang haponan. Naabutan namin na nasa dining area nila.

Nakaramdan ako ng inggit habang pinapakilala n'ya ang family n'ya. Angel have a complete family, dalawa lang silang magkapatid ng kuya n'ya. Nandito rin ang Lolo n'ya, but she says her grandmother passed away when she's ten years old.

Pinakilala n'ya ako sa pamilya n'ya bago kami nagsimulang kumain. Tahimik lang ang buong hapag, maliban na lang kapag may itatanong ang mga magulang nila. Nakayuko lang ako habang kumakain, dahil sa inggit na nararamdaman. Ilang taon na akong kumakain nang mag-isa.

"Uhm, Lolo. May naiisip po kaming paraan para hindi ako ang maikasal." 

Napatingin kaming lahat kay Angel dahil sa sinabi n'ya.

"Ano?" Her grandfather asked.

"Ah, Lolo." sumingit ako. "Gusto ko po kayong tulungan sa problema n'yo. I'm willing to be a substitute bride."

Natahimik ang buong paligid, kinabahan ako. Baka akalain nilang masyado akong pakialamera. Pero isa na rin siguro ito sa mga way ko para tumakas sa sarili kong problema. At para na rin maipakita ko kay Jacob na hindi lang s'ya ang kayang maghanap ng iba.

Ang pamilya na kasama ko rin ngayon ay wala akong pag-aalinlangan na tinanggap. Mas gusto kong mamuhay ng ganito, simple lang pero may mga nakakausap at nakakaramay ako. Pago na pagod na akong maging mag-isa.

"Talaga? That's good!" 

Kumislap ang mga mata ng Mama ni Angel.

"Papa, pumayag ka na. Hindi naman natin ipapaalam sa pamilya ng kaibigan mo na hindi ang apo mo ang ipapakasal."

Tinitigan ako ng Lolo ni Angel, para n'ya bang kinikilatis n'ya ang buong pagkatao ko.

"Handa ka ba talagang tulungan ang apo ko?"

I nodded. "Opo."

"We need to make an agreement. Gagawa tayo ng kasulatan, para walang trayduran at balian," sambit ng Papa ni Angel.

"I only have three rules." Pinagsiklop ni Lolo ang mga kamay n'ya habang seryoso pa rin na nakatingin sa 'kin. "First, you can't tell anyone about our plan. Second, don't reveal your true identity. And lastly, don't ever fall for that man.

May papel na ibinigay sa akin ang Kuya ni Angel.

"It's a contract, so we should not break each other's rules."

 Hindi ko na binasa ang lahat ng nakasulat at pumirma nalang.

"Ikaw anong gusto mong hingin na pabor?" 

"Ah, don't ask about my personal life. And I need to leave from time to time to manage my company." 

"That's simple, but we promise, we will not ask about your personal life and we understand your responsibilities."

"May isa pa po pala," nahihiya kong sambit. Lahat sila ay nakatingin sa 'kin at hinihintay ang sasabihin ko.

"Pwede naman po akong maging member ng family n'yo?"

Pagkatapos kong sabihin 'yon ay agad akong nakatanggap ng yakap galing kay Angel. "Of course!"

I smiled. Wala naman na akong gustong hilingin or gawin. Maayos na ito sa 'kin, para may mapagkaabalahan ako. Natatakot kasi akong bumalik at magmakaawa kay Jacob. At habang nandito ako sa kasama ang family ni Angel at ginagawa ang napagusapan namin, hindi ako si Valerie na maraming problema, ako muna ngayon ang bagong Karina.

"Bukas na ang kasal. Gusto mo bang makita ang lalaking papakasalan mo?"

Agad akong umiling. "Nah, bukas na para surprise."

Ngumiti at nagpasalamat sila sa 'kin. Lumabas ako para tawagan ang secretary ko, at sabihin na ilang araw akong hindi makakapasok.

Tinapos ko na ang lahat ng trabaho ko para sa linggo na ito, para sana makabawi kay Jacob. Pero walang kwenta rin pala, dahil wala na kami.

Pumasok ulit ako sa loob ng bahay ng pamilya Gabriel, mukha na silang masaya at nakahinga ng maluwag.

Halos wala silang lahat ng meron ako. Pero kung papipillin ako, mas pipiliin ko ang simpleng buhay na ganito basta kasama ko ang buong pamilya ko.

"Matulog na tayo, Karina Valerie. Maaga pa ang kasal mo bukas."

I don't know why, but I find Angel's smile towards me is creepy. Pero hindi ko nalang pinansin. Natulog nalang ako para ipahinga ang isip at katawan ko sa nakakapagod na araw na ito.