Kabanata 1

Two years later . . .

NAKAUPO ako sa isang round table with six chairs na may nakasulat na VIP sa isang papel.

Pinanonood ko sa malayo ang isang lalaking pinalilibutan ng mga babae. He was wearing a white button-up shirt with black trouser and sunglasses.

"Onalisa!" sigaw ni Vanilyn, ang best friend ko. Lumalim ang ngiti ko nang mapansing suot niya ang rejected gown na ginawa ko noon. It was a blue ballgown na may nakapaikot na Christmas lights. It was really funny to wear, I swear.

"Ikaw lang mag-isa? Nasa'n 'yung boyfriend mo?" she asked.

Ngumuso ako patungo sa lalaking pinanonood ko kanina lang. "Busy sa pagpo-promote ng new business niya sa Eastwood."

"Oh? Ano'ng bago niyang business?" Umupo siya sa tabi ko.

"Restobar." Lumingon sa direksyon namin si Sandro at kumaway siya kay Vanilyn. Nagpaalam siya sa mga kausap niyang girls para lumapit dito. Tinanggal niya ang salamin at lumabas ang mala-buwan niyang mga mata.

"Sandro was my ideal man, but there's something off about him," I confessed. Matagal ko na itong pinag-iisipan pero ngayon lang ako nakatiyak sa nararamdaman ko.

"But he is perfect!" singhal ni Van.

Nagkibit-balikat ako. "Van, sobrang focus niya sa career. Formal siyang kumilos sa lahat ng bagay. Hindi siya marunong mag-joke o maglambing! Mas bagay pa nga akong maging kapatid kaysa girlfriend, duh." Kinuha ko ang juice ko at uminom. Take note, bawal din akong uminom ng wine kapag siya ang kasama ko.

Mas mahigpit pa siya sa mga bodyguard kung magbantay sa akin. Hindi na kataka-taka kung bakit pinagkakatiwalaan siya nang husto ni Daddy.

Naudlot ang paglapit ni Sandro sa table namin dahil pinansin niya iyong foreigner girl na kanina pa nakaabang.

"You know what, Van? I think his mental age is older than his chronological age."

Tumawa si Van kaya tumingin ako sa kanya gamit ang not-in-the-mood expression

ko. "There's nothing wrong about him, Ona. Sadyang hindi lang kayo match made in heaven kaya walang strong bond na namamagitan," aniya na halatang nasobrahan sa K-Drama.

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

Kumuba siya at inilapit ang mukha sa akin. "Hindi kasi siya si Farmer Boy kaya hindi mo pa talaga mararanasan ang greatest love mo." She patted my shoulder and grinned. "Oo nga pala, lahat ng staff namin ay lumuwas ng province nila. Baka isa rito si The One mo." Humalakhak siya. "And ako ang magiging number one fan mo kapag nagtagpo na kayo!"

Mabilis kong tinakpan ang bibig niya dahil dumating na rin si Sandro sa puwesto namin.

"Happy 20th birthday, Vanilyn."

Umayos kaagad ng postura si Van. "Thanks, Sandro! Ang daming nakakakilala sa 'yo rito, a!"

"Kaunti lang naman. A, 'yong present pala namin, pinaakyat ko sa kuwarto mo. Baka agawin kapag nakita ng iba." Umupo siya sa gilid ko at ginalaw ang platong inihanda ko para sa kanya.

"Sure akong pagkakaguluhan talaga 'yon. Pinakaguwapo. Pinaka-hot. Pinakasikat. Basta lahat ng may pinaka ay matatagpuan mo sa regalong 'yon," exaggerated kong sinabi.

Inilagay ni Van ang isang kamay niya sa kanyang labi at lumaki ang mga mata. "Tumatahol ba 'yan? Iyan ba 'yong favorite dog breed ko?"

Medyo loading ang utak ko. Kailan pa nagkaroon ng asong guwapo, hot, at sikat? Nasaan ang logic?

Nagkapalitan kami ng tingin ni Sandro at isiniksik ko ang mukha ko sa kanyang chest. Medyo nakakaramdam na ako ng antok. Kaninang umaga pa kami nandito.

"Onalisa, please tell me the truth! Mahirap umasa!" Hinila ni Vanilyn ang laylayan ng dress ko. "Ito ba 'yong dog breed na nanalo sa National Dog Show noong 2019?"

But that was two years ago. Bakit hindi pa rin niya nakakalimutan?

"Naalala mo ba kung paano ako umiyak sa mismong event dahil ayaw tayong pagbentahan ng mga aso roon? Ayaw nila because we're Asian! Gosh!"

Kinalabit ako ni Sandro sa braso at may ibinulong. "Sit properly, Ona. Nasa party tayo. Maraming tao at camera sa gilid."

I sighed and eyed his muscular chest. Wala naman akong magagawa kahit inaantok na ako. Umayos kaagad ako ng upo.

"Van, I forgot about it. Hindi 'yon ang binili namin."

"So, what is it?"

"Wax figures of your favorite star."

"Parang Madame Tussauds?" Akala ko, tuluyan na siyang iiyak dahil hindi niya nakuha ang gusto niya ngunit mas kumislap pa ang mga mata niya dahil sa sinabi ko.

"Yes, pinagawa namin ni Sandro sa Europe no'ng pumunta kami roon."

Inilagay ni Van ang kamay niya sa tapat ng bibig at tumili nang malakas—as in super lakas!

Ang babaw talaga ng kaligayahan niya kahit na kailan.

***

UMAKYAT kami ni Van sa kuwarto niya para tingnan ang wax figure ni Josh Santos—ang kanyang bias sa SB19. Kumuha kami ng pictures kasama ang idol niya. Ilang beses pa niya itong niyakap at hinalikan na parang totoong tao.

"Pwede kayang hubaran?" nahihibang niyang tanong. Nakakahiya. Mabuti na lang, kaming dalawa lang ang tao rito.

Lumabas na lamang ako sa terrace upang magpahangin. Napangiti ako nang makitang may bote ng red wine sa lamesa. Umupo ako sa patio chair at binuhusan ng alak ang wine glass na naroon.

Frameless glass naman ang pintuan dito kaya kahit nasa labas ay makikita pa rin ang loob ng kuwarto.

Glittery ang theme ng room niya. May malaking chandelier sa kisame na hugis diamond. Ang headboard ng kama niya ay shiny pink ang design. Tatlo ang cabinet na magkakadikit at lahat iyon ay may sariling ilaw sa bawat parisukat. Mahigit sampu ang floating shelf niya kung saan naka-display ang mga mamahaling kuwintas niyang nakasuot sa mannequin necklace stand. Very stunning and elegant ang kabuoan.

Huminga ako nang malalim. Tumayo, humawak sa railing, at tinanaw ang kabuuan ng party. Mahigit fifty katao ang bisita. May mini stage sa unahan, katapat n'on ang swimming pool, at meron ding round tables and umbrellas. Maraming fiesta lights na nakasabit sa mga puno. May ilang celebrity ring invited. Ilan sa kanila ay sina Heaven Peralejo at Jimuel Pacquiao. They are really sweet couple.

Biglang nagkagulo ang crowd nang umakyat sa stage ang SB19 at nagpakilala sila sa lahat.

Katulad ng inaasahan ko ay nagwala na sa kilig si Vanilyn. Nagtatatalon siyang lumabas sa terrace. Tili siya nang tili hanggang sa mapansin siya ng mga idol niya.

"OMG! Josh! Stell! Pablo! Justin! Ken! Waaah!"

I sighed and shook my head. "Better if bumaba ka na roon, Van. You can join in the stage, but don't hurt them, okay?" paalala ko kaysa naman dito siya sa taas magsisisigaw.

Nagsimula nang bumuhos ang luha niya. "Ikaw ba ang nag-invite sa kanila?"

Tumango ako na may kasamang ngiti.

"Thank you, BFF! This is the best gift ever! My gosh!" Hinalikan niya ako sa pisngi at mabilis siyang tumakbo palabas. Nawala rin ang ngiti ko pag-alis niya. This wasn't a big deal, though. Party lang naman ito.

Tumuntong ako sa upuan para makaupo sa railings. Hinayaan ko sa hangin ang dalawang paa ko habang pinanonood silang lahat sa ibaba.

Katulad ng inaasahan ko, parang lasing na ang lahat ng narito. They were all dancing in fire dahil sa mala-apoy na stage presence ng SB19. Bagay na bagay ang kantang pinili nila sa event na ito: Alab.

My eyes widened nang mahulog ang isang babae sa pool. Pero pinagtawanan lang siya ng ibang nakakakita sa kanila. She was asking for help dahil mukhang hindi siya marunong lumangoy. I was amazed for a second when a man who jumped in the pool. Binuhat niya ang babae na parang bagong kasal.

Tumaas ang balahibo ko nang masilayan kung gaano ka-good-looking ang lalaking sumagip dito. He looked like a knight in shining armor—someone who can save your life and who can also kill you because of an extreme heart attack.

I find it weird dahil parang hindi naman nalunod ang babae. Nakangiti pa nga siya at todo ang yakap habang buhat-buhat ng lalaki. Now, I was starting to doubt the intention kung bakit siya nahulog sa pool. Nahulog o sinadyang tumalon?

May ilang teenagers din na kumukuha ng larawan. Nagkakatuwaan ang lahat at halatang scripted lamang ang pagkalunod n'ong babae para magpapansin.

Hay, people nowadays. Ginagawa ang lahat para magpapansin.

After the scene, umalis ang lalaki sa crowd at pumunta sa isang sulok para itago ang sarili kung saan walang masyadong tao.

Mabuti na lang at nasa tuktok ako. Mas madali ko siyang nahanap. Maganda itong puwesto ko. I can watch everyone, and most of all, I can stalk them without their knowledge.

Kampante lamang ang pagkakaupo ko sa railings at hindi ko na iningatan ang pagkakahawak sa metal bars.

Natutuwa ako sa panonood ko sa kanya. Para siyang bituin na ang sarap abutin. Literal na gusto ko siyang mahawakan. Ini-stretch ko ang isa kong kamay na para bang kinukuha ko siya.

Nang isarado ko ang palad ko ay biglang nag-init ang pisngi ko sa kahiyaan. Bigla siyang tumingala at nagtagpo ang mga mata namin.

Sa sobrang gulat, muntikan na akong mahulog sa pagkakaupo. Mabuti na lang at mabilis kong naibalik ang isang kamay ko sa railings. Napansin ko ring nakatayo na siya at puno ng pag-aalala ang mga mata. Para bang plano niya akong saluhin kung mahulog man ako.

"I'm fine!" sigaw ko na may kasamang tawa.

Hindi siya kumbinsido sa sinabi ko. Seryoso ang titig niya at halatang hindi siya natutuwa sa posisyon ko. Malalim ang mga mata niyang nangungusap. Para bang matagal na kaming magkakilala. Inilagay niya ang dalawang kamay sa bulsa ng shorts.

"Bawal umupo diyan, ma'am."

Pinagbabawalan ba talaga niya ako o inaakit? Ang lambing kasi ng boses niya.

"No, I will stay here. Do you want to join?" lakas-loob kong tanong.

Umigting ang panga niya at parang na-amuse sa pagsagot ko.

Nakaramdam ako ng malambot na tela sa katawan ko. "Gusto mo bang patayin ang sarili mo, Onalisa?" It was Sandro's voice in my right ear.

Sumilip ako sa ibaba at naroon pa rin ang guwapong lalaki. He glued his eyes on me.

Hinila ako ni Sandro pababa ng railings. "Ihahatid na kita sa inyo."

"M-mauna ka na," nauutal kong sagot. Sisilip pa sana akong muli sa ibaba ng terrace nang harangan niya ako.

"Sa 'kin ka hinabilin ni CEO. I don't want to disappoint him. And it's already 8 p.m." Sabay tingin niya sa wristwatch. "Kailangan kong matulog nang maaga para sa trade show bukas—"

"Ikaw ang may schedule; ako, wala. I have no business obligation for the rest of my life so let me do whatever I want." I rolled my eyes at sinubukan siyang itaboy.

"Ona, sumunod na lang tayo sa magulang mo. Darating din naman ang panahon na magagawa mo rin ang lahat. Pero sa ngayon, it's better to obey your parents than to get lost in your path."

Natahimik ako at tiningnan siya from head to toe.

"Trust me, Ona. Someday, you can do whatever you want in your life. Just listen to us for now. It's for your own good."

Para bang isang zipper na nagsarado ang bibig ko. Lagi niya akong pinangangaralan. Kaya nga mas bagay siyang kuya ko kaysa boyfriend.

In-stretch niya ang isang kamay niya sa akin. My mouth was half-open while I trace my eyes on his hands.

Is this true? Magho-holding hands kami? I smiled. Akala ko, mananatili siyang stiff until now.

Aabutin ko na sana ang kamay niya pero nadismaya ako nang shoulder bag ko lang pala ang pakay.

"Ako na'ng magbubuhat. You look sleepy," aniya.

I was freaking disappointed! Tiningnan ko siya nang masama pagkatapos. Akala ko, gusto niyang hawakan ang kamay ko pero hindi naman pala! Huh! Bakit nga ba ako umaasa? As always. He doesn't want physical touch with me. Kaunti na lang, maniniwala na akong bakla siya.

Hinagis ko sa chest niya ang bag ko at naglakad na. And there he goes, following me again. Bahala na siya sa buhay niya.

"Ona!"

Pagkababa namin ng hagdanan ay nakita ko ang waiter na may hawak na tray. Lumapit ako sa kanya at kumuha ng dalawang shot glass. Aagawin sana iyon ni Sandro sa kamay ko ngunit mabilis ko namang nilagok ang laman. Napapikit ako sa tapang ng lasa.

Pagdilat ko ay sinalubong ako ng madilim niyang ekspresyon. Nakakatakot siya kapag seryoso, pero mas nakakatakot pala kapag ginagalit na.

"Itigil mo na 'yan. Hindi matutuwa si CEO kapag nalamang inuwi kita nang lasing—"

"Hindi ako magpapakalasing!"

"Two shots of margarita are enough," pagdiriin niya.

Nilagpasan ko siya. Naglakad ako patungo roon sa isa pang waiter. Cocktail drink naman ang laman ng tray. "Hey, waiter!"

"Onalisa!" sigaw ni Sandro.

Kumuha ako ng isang glass at mabilis itong ininuman. Narinig ko kung paano niya pagalitan ang lumapit sa aking waiter. Kesyo lumayo raw siya at huwag magpapakita. I really thought I was the rude one here.

Ibinaba ko ang hawak kong baso. Wala pang sampung segundo ay ubos ko na kaagad.

I'm really proud of myself. Damn! This is me!

"Tama na, Onalisa."

Tumingin-tingin ako sa paligid para humanap muli ng maiinom nang hatakin niya ang isang kamay ko.

Tiningnan ko agad siya nang masama saka pilit binawi ang kamay kong hawak niya nang mahigpit. "Bitiwan mo ako! Ano ba!"

"You had enough, Ona." Bigla niya akong hinatak paalis.

"Sandro! Let go of my hand!" Parang wala siyang narinig. Halos madapa na ako pero tuloy-tuloy pa rin siya sa paghila sa akin. "Ang sakit na ng paa ko! How dare you?" He didn't listen to me! "Birthday ng best friend ko. Let me enjoy this day! Damn! Please!"

"We will go home," aniya na hindi man lang ako magawang lingunin.

"Bitiwan mo ako! You're not my parent—" Napatingin ako sa strap ng dress ko na dumulas sa braso ko. Inayos ko iyon kaagad. Kainis! Kaunti na lang, mahuhubaran na ako dahil sa panghihila niya! And my hair was really messy right now! "Sandro Cecilio! Stop this!"

May humatak sa kabilang kamay ko kaya napahinto kaming dalawa.

"Huwag mo siyang pilitin kung ayaw niyang sumama sa 'yo." Oh my gosh. The stranger guy. Mula sa maamo niyang mukha ay bumaba ang tingin ko sa kamay naming magkahawak. Hindi ko alam na sa ganitong paraan kami magkakalapit—parang ang bilis.

Binitiwan ni Sandro ang kamay ko. Katulad ko ay may halong gulat din ang reaksiyon niya.

"Masamang pilitin ang babae kung ayaw sumama sa 'yo."

"Girlfriend ko siya," mahinang tugon ni Sandro. Mukhang hindi siya proud dahil hindi man lang nilakasan ang tono ng boses. I knew it. Ikinakahiya niya ako. "Sinusunod ko lang si CEO na pauwiin kaagad ang anak niya."

"Bakit mo naman susundin ang papa niya? Sino ba'ng girlfriend mo sa dalawa?" Umigting ang bagang ni Sandro. Maging ako ay nagulat sa tanungan nito. "You have to please your girlfriend first before her father. Unless, tatay niya ang pakakasalan mo."

Dumilim ang mga mata ni Sandro. Lalo kong naramdaman ang galit niya nang bumaba ang tingin niya sa isa kong kamay na may ka-holding hands na iba.

"Sandro . . ."

He let out a sigh and gave up. "Hahayaan kitang mag-stay rito. Huwag mo lang tatakasan ang mga bodyguard mo. Responsibilidad kita kapag may nangyari sa 'yong masama," aniya at tuluyan nang umalis.

***

"SALAMAT kanina. By the way, I'm Onalisa Gwen."

Seryoso ang mukha niya habang umiinom ng wine. Kanina pa siya nakatulala sa stage at halatang malalim ang iniisip. Siya ang nag-aya sa aking umupo rito pero hindi man lang niya ako kinausap. Kaya naman, sinimulan ko nang magpakilala kahit hindi ko ugaling maunang mag-approach. "Hindi ka ba magsasalita diyan?"

Ibinaba niya ang hawak na glass at seryosong tumingin sa akin. "Your name is inspired by Mona Lisa painting," aniya na walang pag-aalinlangan.

Napataas ako ng kilay. Siya ang unang taong nakapansin ng pagkakatulad ng Onalisa sa Mona Lisa. "Well, favorite kasi ni Daddy ang painting na 'yon kaya ipinangalan sa 'kin."

Tumango lamang siya. Ramdam kong nabo-bore na siya. Maybe, I should really go. Halata namang wala siyang interes sa akin. "Alam mo, pwede mo nang puntahan ang mga kaibigan mo. You don't need to entertain me here," ani ko. Uuwi na ako kapag umalis siya.

"Na-meet mo na ba ang pamilya ni Sandro?"

Kumunot ang noo ko. Medyo nag-loading ang utak. Ano'ng ibig niyang sabihin sa tanong na iyon?

"Matagal kang sumagot, so I'll consider it as no."

"Seriously?" Nagpakawala ako ng malalim na hininga. "Are you crazy? Why would I give you such information? Paparazzi ka siguro. Reporter? Or journalist? Leave me alone then," pagtataray ko.

He smirked. "As a love expert, masasabi kong seryoso sa 'yo ang tao kapag ipinakilala ka na sa magulang. I'm just testing you."

"Seryoso siya sa 'kin. Na-meet ko na ang parents niya. Maraming beses." I lied. Two years na kami ni Sandro, pero kahit kailan ay hindi niya ako isinama sa family gatherings nila. At kapag ini-invite ko naman siya sa amin para ipakilala sa mga tita at tito ko ay umaayaw kaagad—kesyo busy sa business nga raw. Kay Daddy lang naman siya sumusunod dahil naging boss niya ito rati.

"Talaga? Bakit feeling ko, nagsisinungaling ka? Ang lungkot kasi ng mga mata mo," aniya.

Umiwas ako ng tingin. Paano ba kasi magmukhang masaya ang mga mata? Damn!

"If its not love, then probably it's just lust or for money. Ikaw lang ang makakapagsabi kung alin diyan sa dalawa."

Kumunot ang noo ko. Hinuhusgahan ba niya ang two-year relationship ko? "Excuse me, hindi ako nakikinig sa opinion ng taong ngayon ko lang nakilala—"

"Aalis na ako kung gano'n."

"Wait, what?" Pinigilan ko agad siya bago pa siya makatayo. "Gan'on-gan'on lang 'yon?"

Binalewala niya lang ako at tumayo na siya kaya tumayo na rin ako.

"Nice meeting you, Onalisa Gwen."

"Hindi mo pa sinasabi ang name mo!"

Nangungusap ang mga mata niya sa akin. Parang may gusto siyang sabihin pero ang daming pumipigil. Akala ko, ipagkakait niya ang pangalan niya . . . pero hindi. "Seth Ventura, I'm 23 years old."

Bakit niya sinabi ang edad niya? Baka naman . . . interesado talaga siya sa akin? "I'm eighteen years old," nakangiting sagot ko.

Tumango lamang siya at hindi pa rin nagpapakita ng interes ang mukha. Napakalamig kasi ng expression niya, mas malamig pa sa Mount Everest.

May kinuha ako sa wallet at iniabot ang aking calling card. "Please contact me. I want you to be my friend." Ayoko nang magpaligoy-ligoy pa. He's so freaking handsome. Kanina pa lang sa veranda ay nakuha na niya ang atensiyon ko. Wala namang masama kung makikipagkaibigan ako.

Tinitigan niya nang matagal ang hawak ko hanggang sa mangalay na ako.

Hindi niya tinanggap ang calling card, instead may hinugot siyang sticky notes at ballpen sa bulsa niya at may isinulat.

Wait a minute, bakit may baon siya niyan sa bulsa? Weird stuff anyway.

Iniabot niya sa akin ang isang sticky note. "Hindi tayo pwedeng maging magkaibigan, pero ibibigay ko ang number ko. I will treat you as my client. Tawagan mo lang ako kung kailangan mo ng advice about sa love life mo. Halata kasing baguhan ka."

Napakagat ako sa ibabang labi. "Is this for free?" nakangising tanong ko.

Nagkibit-balikat siya. "I'll consider."

Kinuhanan ko ng picture mula sa iPhone ang sticky notes na hawak ko bago itinapon sa sahig.

"Why do you want to help me, by the way?" I asked habang sinusukat siya ng tingin. Ang hirap niyang basahin, to be honest. Natatakot din ako na baka isa siyang espiya.

"Alam ko, masyado pang maaga para humusga, pero hindi maganda ang kutob ko sa boyfriend mo ngayon. Saksi ako kung paano ka niya kaladkarin sa harapan ng marami. Senyales ito ng pagiging agresibo at pagiging short-tempered. Lumalala ang ganitong kaso kapag hinayaan. Masyado ka pang bata kaya hindi mo pa nararamdaman."

Humalukipkip ako at ngumiti. "So, ayaw mong makipag-friend sa 'kin dahil masyado pa akong bata sa paningin mo? Well, age is not constant. Ilang taon ba dapat?"

"You misunderstood me, ma'am. Aalis na ako." Umiling muna siya nang maraming beses bago umalis.

Two years later . . .

Nakaupo ako sa isang round table with six chairs na may nakasulat na VIP sa isang papel.

Pinanonood ko sa malayo ang isang lalaking pinalilibutan ng mga babae. He was wearing a white button-up shirt with black trouser and sunglasses.

"Onalisa!" sigaw ni Vanilyn, ang best friend ko. Lumalim ang ngiti ko nang mapansing suot niya ang rejected gown na ginawa ko noon. It was a blue ballgown na may nakapaikot na Christmas lights. It was really funny to wear, I swear.

"Ikaw lang mag-isa? Nasa'n 'yung boyfriend mo?" she asked.

Ngumuso ako patungo sa lalaking pinanonood ko kanina lang. "Busy sa pagpo-promote ng new business niya sa Eastwood."

"Oh? Ano'ng bago niyang business?" Umupo siya sa tabi ko.

"Restobar." Lumingon sa direksyon namin si Sandro at kumaway siya kay Vanilyn. Nagpaalam siya sa mga kausap niyang girls para lumapit dito. Tinanggal niya ang salamin at lumabas ang mala-buwan niyang mga mata.

"Sandro was my ideal man, but there's something off about him," I confessed. Matagal ko na itong pinag-iisipan pero ngayon lang ako nakatiyak sa nararamdaman ko.

"But he is perfect!" singhal ni Van.

Nagkibit-balikat ako. "Van, sobrang focus niya sa career. Formal siyang kumilos sa lahat ng bagay. Hindi siya marunong mag-joke o maglambing! Mas bagay pa nga akong maging kapatid kaysa girlfriend, duh." Kinuha ko ang juice ko at uminom. Take note, bawal din akong uminom ng wine kapag siya ang kasama ko.

Mas mahigpit pa siya sa mga bodyguard kung magbantay sa akin. Hindi na kataka-taka kung bakit pinagkakatiwalaan siya nang husto ni Daddy.

Naudlot ang paglapit ni Sandro sa table namin dahil pinansin niya iyong foreigner girl na kanina pa nakaabang.

"You know what, Van? I think his mental age is older than his chronological age."

Tumawa si Van kaya tumingin ako sa kanya gamit ang not-in-the-mood expression

ko. "There's nothing wrong about him, Ona. Sadyang hindi lang kayo match made in heaven kaya walang strong bond na namamagitan," aniya na halatang nasobrahan sa K-Drama.

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

Kumuba siya at inilapit ang mukha sa akin. "Hindi kasi siya si Farmer Boy kaya hindi mo pa talaga mararanasan ang greatest love mo." She patted my shoulder and grinned. "Oo nga pala, lahat ng staff namin ay lumuwas ng province nila. Baka isa rito si The One mo." Humalakhak siya. "And ako ang magiging number one fan mo kapag nagtagpo na kayo!"

Mabilis kong tinakpan ang bibig niya dahil dumating na rin si Sandro sa puwesto namin.

"Happy 20th birthday, Vanilyn."

Umayos kaagad ng postura si Van. "Thanks, Sandro! Ang daming nakakakilala sa 'yo rito, a!"

"Kaunti lang naman. A, 'yong present pala namin, pinaakyat ko sa kuwarto mo. Baka agawin kapag nakita ng iba." Umupo siya sa gilid ko at ginalaw ang platong inihanda ko para sa kanya.

"Sure akong pagkakaguluhan talaga 'yon. Pinakaguwapo. Pinaka-hot. Pinakasikat. Basta lahat ng may pinaka ay matatagpuan mo sa regalong 'yon," exaggerated kong sinabi.

Inilagay ni Van ang isang kamay niya sa kanyang labi at lumaki ang mga mata. "Tumatahol ba 'yan? Iyan ba 'yong favorite dog breed ko?"

Medyo loading ang utak ko. Kailan pa nagkaroon ng asong guwapo, hot, at sikat? Nasaan ang logic?

Nagkapalitan kami ng tingin ni Sandro at isiniksik ko ang mukha ko sa kanyang chest. Medyo nakakaramdam na ako ng antok. Kaninang umaga pa kami nandito.

"Onalisa, please tell me the truth! Mahirap umasa!" Hinila ni Vanilyn ang laylayan ng dress ko. "Ito ba 'yong dog breed na nanalo sa National Dog Show noong 2019?"

But that was two years ago. Bakit hindi pa rin niya nakakalimutan?

"Naalala mo ba kung paano ako umiyak sa mismong event dahil ayaw tayong pagbentahan ng mga aso roon? Ayaw nila because we're Asian! Gosh!"

Kinalabit ako ni Sandro sa braso at may ibinulong. "Sit properly, Ona. Nasa party tayo. Maraming tao at camera sa gilid."

I sighed and eyed his muscular chest. Wala naman akong magagawa kahit inaantok na ako. Umayos kaagad ako ng upo.

"Van, I forgot about it. Hindi 'yon ang binili namin."

"So, what is it?"

"Wax figures of your favorite star."

"Parang Madame Tussauds?" Akala ko, tuluyan na siyang iiyak dahil hindi niya nakuha ang gusto niya ngunit mas kumislap pa ang mga mata niya dahil sa sinabi ko.

"Yes, pinagawa namin ni Sandro sa Europe no'ng pumunta kami roon."

Inilagay ni Van ang kamay niya sa tapat ng bibig at tumili nang malakas—as in super lakas!

Ang babaw talaga ng kaligayahan niya kahit na kailan.

***

UMAKYAT kami ni Van sa kuwarto niya para tingnan ang wax figure ni Josh Santos—ang kanyang bias sa SB19. Kumuha kami ng pictures kasama ang idol niya. Ilang beses pa niya itong niyakap at hinalikan na parang totoong tao.

"Pwede kayang hubaran?" nahihibang niyang tanong. Nakakahiya. Mabuti na lang, kaming dalawa lang ang tao rito.

Lumabas na lamang ako sa terrace upang magpahangin. Napangiti ako nang makitang may bote ng red wine sa lamesa. Umupo ako sa patio chair at binuhusan ng alak ang wine glass na naroon.

Frameless glass naman ang pintuan dito kaya kahit nasa labas ay makikita pa rin ang loob ng kuwarto.

Glittery ang theme ng room niya. May malaking chandelier sa kisame na hugis diamond. Ang headboard ng kama niya ay shiny pink ang design. Tatlo ang cabinet na magkakadikit at lahat iyon ay may sariling ilaw sa bawat parisukat. Mahigit sampu ang floating shelf niya kung saan naka-display ang mga mamahaling kuwintas niyang nakasuot sa mannequin necklace stand. Very stunning and elegant ang kabuoan.

Huminga ako nang malalim. Tumayo, humawak sa railing, at tinanaw ang kabuuan ng party. Mahigit fifty katao ang bisita. May mini stage sa unahan, katapat n'on ang swimming pool, at meron ding round tables and umbrellas. Maraming fiesta lights na nakasabit sa mga puno. May ilang celebrity ring invited. Ilan sa kanila ay sina Heaven Peralejo at Jimuel Pacquiao. They are really sweet couple.

Biglang nagkagulo ang crowd nang umakyat sa stage ang SB19 at nagpakilala sila sa lahat.

Katulad ng inaasahan ko ay nagwala na sa kilig si Vanilyn. Nagtatatalon siyang lumabas sa terrace. Tili siya nang tili hanggang sa mapansin siya ng mga idol niya.

"OMG! Josh! Stell! Pablo! Justin! Ken! Waaah!"

I sighed and shook my head. "Better if bumaba ka na roon, Van. You can join in the stage, but don't hurt them, okay?" paalala ko kaysa naman dito siya sa taas magsisisigaw.

Nagsimula nang bumuhos ang luha niya. "Ikaw ba ang nag-invite sa kanila?"

Tumango ako na may kasamang ngiti.

"Thank you, BFF! This is the best gift ever! My gosh!" Hinalikan niya ako sa pisngi at mabilis siyang tumakbo palabas. Nawala rin ang ngiti ko pag-alis niya. This wasn't a big deal, though. Party lang naman ito.

Tumuntong ako sa upuan para makaupo sa railings. Hinayaan ko sa hangin ang dalawang paa ko habang pinanonood silang lahat sa ibaba.

Katulad ng inaasahan ko, parang lasing na ang lahat ng narito. They were all dancing in fire dahil sa mala-apoy na stage presence ng SB19. Bagay na bagay ang kantang pinili nila sa event na ito: Alab.

My eyes widened nang mahulog ang isang babae sa pool. Pero pinagtawanan lang siya ng ibang nakakakita sa kanila. She was asking for help dahil mukhang hindi siya marunong lumangoy. I was amazed for a second when a man who jumped in the pool. Binuhat niya ang babae na parang bagong kasal.

Tumaas ang balahibo ko nang masilayan kung gaano ka-good-looking ang lalaking sumagip dito. He looked like a knight in shining armor—someone who can save your life and who can also kill you because of an extreme heart attack.

I find it weird dahil parang hindi naman nalunod ang babae. Nakangiti pa nga siya at todo ang yakap habang buhat-buhat ng lalaki. Now, I was starting to doubt the intention kung bakit siya nahulog sa pool. Nahulog o sinadyang tumalon?

May ilang teenagers din na kumukuha ng larawan. Nagkakatuwaan ang lahat at halatang scripted lamang ang pagkalunod n'ong babae para magpapansin.

Hay, people nowadays. Ginagawa ang lahat para magpapansin.

After the scene, umalis ang lalaki sa crowd at pumunta sa isang sulok para itago ang sarili kung saan walang masyadong tao.

Mabuti na lang at nasa tuktok ako. Mas madali ko siyang nahanap. Maganda itong puwesto ko. I can watch everyone, and most of all, I can stalk them without their knowledge.

Kampante lamang ang pagkakaupo ko sa railings at hindi ko na iningatan ang pagkakahawak sa metal bars.

Natutuwa ako sa panonood ko sa kanya. Para siyang bituin na ang sarap abutin. Literal na gusto ko siyang mahawakan. Ini-stretch ko ang isa kong kamay na para bang kinukuha ko siya.

Nang isarado ko ang palad ko ay biglang nag-init ang pisngi ko sa kahiyaan. Bigla siyang tumingala at nagtagpo ang mga mata namin.

Sa sobrang gulat, muntikan na akong mahulog sa pagkakaupo. Mabuti na lang at mabilis kong naibalik ang isang kamay ko sa railings. Napansin ko ring nakatayo na siya at puno ng pag-aalala ang mga mata. Para bang plano niya akong saluhin kung mahulog man ako.

"I'm fine!" sigaw ko na may kasamang tawa.

Hindi siya kumbinsido sa sinabi ko. Seryoso ang titig niya at halatang hindi siya natutuwa sa posisyon ko. Malalim ang mga mata niyang nangungusap. Para bang matagal na kaming magkakilala. Inilagay niya ang dalawang kamay sa bulsa ng shorts.

"Bawal umupo diyan, ma'am."

Pinagbabawalan ba talaga niya ako o inaakit? Ang lambing kasi ng boses niya.

"No, I will stay here. Do you want to join?" lakas-loob kong tanong.

Umigting ang panga niya at parang na-amuse sa pagsagot ko.

Nakaramdam ako ng malambot na tela sa katawan ko. "Gusto mo bang patayin ang sarili mo, Onalisa?" It was Sandro's voice in my right ear.

Sumilip ako sa ibaba at naroon pa rin ang guwapong lalaki. He glued his eyes on me.

Hinila ako ni Sandro pababa ng railings. "Ihahatid na kita sa inyo."

"M-mauna ka na," nauutal kong sagot. Sisilip pa sana akong muli sa ibaba ng terrace nang harangan niya ako.

"Sa 'kin ka hinabilin ni CEO. I don't want to disappoint him. And it's already 8 p.m." Sabay tingin niya sa wristwatch. "Kailangan kong matulog nang maaga para sa trade show bukas—"

"Ikaw ang may schedule; ako, wala. I have no business obligation for the rest of my life so let me do whatever I want." I rolled my eyes at sinubukan siyang itaboy.

"Ona, sumunod na lang tayo sa magulang mo. Darating din naman ang panahon na magagawa mo rin ang lahat. Pero sa ngayon, it's better to obey your parents than to get lost in your path."

Natahimik ako at tiningnan siya from head to toe.

"Trust me, Ona. Someday, you can do whatever you want in your life. Just listen to us for now. It's for your own good."

Para bang isang zipper na nagsarado ang bibig ko. Lagi niya akong pinangangaralan. Kaya nga mas bagay siyang kuya ko kaysa boyfriend.

In-stretch niya ang isang kamay niya sa akin. My mouth was half-open while I trace my eyes on his hands.

Is this true? Magho-holding hands kami? I smiled. Akala ko, mananatili siyang stiff until now.

Aabutin ko na sana ang kamay niya pero nadismaya ako nang shoulder bag ko lang pala ang pakay.

"Ako na'ng magbubuhat. You look sleepy," aniya.

I was freaking disappointed! Tiningnan ko siya nang masama pagkatapos. Akala ko, gusto niyang hawakan ang kamay ko pero hindi naman pala! Huh! Bakit nga ba ako umaasa? As always. He doesn't want physical touch with me. Kaunti na lang, maniniwala na akong bakla siya.

Hinagis ko sa chest niya ang bag ko at naglakad na. And there he goes, following me again. Bahala na siya sa buhay niya.

"Ona!"

Pagkababa namin ng hagdanan ay nakita ko ang waiter na may hawak na tray. Lumapit ako sa kanya at kumuha ng dalawang shot glass. Aagawin sana iyon ni Sandro sa kamay ko ngunit mabilis ko namang nilagok ang laman. Napapikit ako sa tapang ng lasa.

Pagdilat ko ay sinalubong ako ng madilim niyang ekspresyon. Nakakatakot siya kapag seryoso, pero mas nakakatakot pala kapag ginagalit na.

"Itigil mo na 'yan. Hindi matutuwa si CEO kapag nalamang inuwi kita nang lasing—"

"Hindi ako magpapakalasing!"

"Two shots of margarita are enough," pagdiriin niya.

Nilagpasan ko siya. Naglakad ako patungo roon sa isa pang waiter. Cocktail drink naman ang laman ng tray. "Hey, waiter!"

"Onalisa!" sigaw ni Sandro.

Kumuha ako ng isang glass at mabilis itong ininuman. Narinig ko kung paano niya pagalitan ang lumapit sa aking waiter. Kesyo lumayo raw siya at huwag magpapakita. I really thought I was the rude one here.

Ibinaba ko ang hawak kong baso. Wala pang sampung segundo ay ubos ko na kaagad.

I'm really proud of myself. Damn! This is me!

"Tama na, Onalisa."

Tumingin-tingin ako sa paligid para humanap muli ng maiinom nang hatakin niya ang isang kamay ko.

Tiningnan ko agad siya nang masama saka pilit binawi ang kamay kong hawak niya nang mahigpit. "Bitiwan mo ako! Ano ba!"

"You had enough, Ona." Bigla niya akong hinatak paalis.

"Sandro! Let go of my hand!" Parang wala siyang narinig. Halos madapa na ako pero tuloy-tuloy pa rin siya sa paghila sa akin. "Ang sakit na ng paa ko! How dare you?" He didn't listen to me! "Birthday ng best friend ko. Let me enjoy this day! Damn! Please!"

"We will go home," aniya na hindi man lang ako magawang lingunin.

"Bitiwan mo ako! You're not my parent—" Napatingin ako sa strap ng dress ko na dumulas sa braso ko. Inayos ko iyon kaagad. Kainis! Kaunti na lang, mahuhubaran na ako dahil sa panghihila niya! And my hair was really messy right now! "Sandro Cecilio! Stop this!"

May humatak sa kabilang kamay ko kaya napahinto kaming dalawa.

"Huwag mo siyang pilitin kung ayaw niyang sumama sa 'yo." Oh my gosh. The stranger guy. Mula sa maamo niyang mukha ay bumaba ang tingin ko sa kamay naming magkahawak. Hindi ko alam na sa ganitong paraan kami magkakalapit—parang ang bilis.

Binitiwan ni Sandro ang kamay ko. Katulad ko ay may halong gulat din ang reaksiyon niya.

"Masamang pilitin ang babae kung ayaw sumama sa 'yo."

"Girlfriend ko siya," mahinang tugon ni Sandro. Mukhang hindi siya proud dahil hindi man lang nilakasan ang tono ng boses. I knew it. Ikinakahiya niya ako. "Sinusunod ko lang si CEO na pauwiin kaagad ang anak niya."

"Bakit mo naman susundin ang papa niya? Sino ba'ng girlfriend mo sa dalawa?" Umigting ang bagang ni Sandro. Maging ako ay nagulat sa tanungan nito. "You have to please your girlfriend first before her father. Unless, tatay niya ang pakakasalan mo."

Dumilim ang mga mata ni Sandro. Lalo kong naramdaman ang galit niya nang bumaba ang tingin niya sa isa kong kamay na may ka-holding hands na iba.

"Sandro . . ."

He let out a sigh and gave up. "Hahayaan kitang mag-stay rito. Huwag mo lang tatakasan ang mga bodyguard mo. Responsibilidad kita kapag may nangyari sa 'yong masama," aniya at tuluyan nang umalis.

***

"SALAMAT kanina. By the way, I'm Onalisa Gwen."

Seryoso ang mukha niya habang umiinom ng wine. Kanina pa siya nakatulala sa stage at halatang malalim ang iniisip. Siya ang nag-aya sa aking umupo rito pero hindi man lang niya ako kinausap. Kaya naman, sinimulan ko nang magpakilala kahit hindi ko ugaling maunang mag-approach. "Hindi ka ba magsasalita diyan?"

Ibinaba niya ang hawak na glass at seryosong tumingin sa akin. "Your name is inspired by Mona Lisa painting," aniya na walang pag-aalinlangan.

Napataas ako ng kilay. Siya ang unang taong nakapansin ng pagkakatulad ng Onalisa sa Mona Lisa. "Well, favorite kasi ni Daddy ang painting na 'yon kaya ipinangalan sa 'kin."

Tumango lamang siya. Ramdam kong nabo-bore na siya. Maybe, I should really go. Halata namang wala siyang interes sa akin. "Alam mo, pwede mo nang puntahan ang mga kaibigan mo. You don't need to entertain me here," ani ko. Uuwi na ako kapag umalis siya.

"Na-meet mo na ba ang pamilya ni Sandro?"

Kumunot ang noo ko. Medyo nag-loading ang utak. Ano'ng ibig niyang sabihin sa tanong na iyon?

"Matagal kang sumagot, so I'll consider it as no."

"Seriously?" Nagpakawala ako ng malalim na hininga. "Are you crazy? Why would I give you such information? Paparazzi ka siguro. Reporter? Or journalist? Leave me alone then," pagtataray ko.

He smirked. "As a love expert, masasabi kong seryoso sa 'yo ang tao kapag ipinakilala ka na sa magulang. I'm just testing you."

"Seryoso siya sa 'kin. Na-meet ko na ang parents niya. Maraming beses." I lied. Two years na kami ni Sandro, pero kahit kailan ay hindi niya ako isinama sa family gatherings nila. At kapag ini-invite ko naman siya sa amin para ipakilala sa mga tita at tito ko ay umaayaw kaagad—kesyo busy sa business nga raw. Kay Daddy lang naman siya sumusunod dahil naging boss niya ito rati.

"Talaga? Bakit feeling ko, nagsisinungaling ka? Ang lungkot kasi ng mga mata mo," aniya.

Umiwas ako ng tingin. Paano ba kasi magmukhang masaya ang mga mata? Damn!

"If its not love, then probably it's just lust or for money. Ikaw lang ang makakapagsabi kung alin diyan sa dalawa."

Kumunot ang noo ko. Hinuhusgahan ba niya ang two-year relationship ko? "Excuse me, hindi ako nakikinig sa opinion ng taong ngayon ko lang nakilala—"

"Aalis na ako kung gano'n."

"Wait, what?" Pinigilan ko agad siya bago pa siya makatayo. "Gan'on-gan'on lang 'yon?"

Binalewala niya lang ako at tumayo na siya kaya tumayo na rin ako.

"Nice meeting you, Onalisa Gwen."

"Hindi mo pa sinasabi ang name mo!"

Nangungusap ang mga mata niya sa akin. Parang may gusto siyang sabihin pero ang daming pumipigil. Akala ko, ipagkakait niya ang pangalan niya . . . pero hindi. "Seth Ventura, I'm 23 years old."

Bakit niya sinabi ang edad niya? Baka naman . . . interesado talaga siya sa akin? "I'm eighteen years old," nakangiting sagot ko.

Tumango lamang siya at hindi pa rin nagpapakita ng interes ang mukha. Napakalamig kasi ng expression niya, mas malamig pa sa Mount Everest.

May kinuha ako sa wallet at iniabot ang aking calling card. "Please contact me. I want you to be my friend." Ayoko nang magpaligoy-ligoy pa. He's so freaking handsome. Kanina pa lang sa veranda ay nakuha na niya ang atensiyon ko. Wala namang masama kung makikipagkaibigan ako.

Tinitigan niya nang matagal ang hawak ko hanggang sa mangalay na ako.

Hindi niya tinanggap ang calling card, instead may hinugot siyang sticky notes at ballpen sa bulsa niya at may isinulat.

Wait a minute, bakit may baon siya niyan sa bulsa? Weird stuff anyway.

Iniabot niya sa akin ang isang sticky note. "Hindi tayo pwedeng maging magkaibigan, pero ibibigay ko ang number ko. I will treat you as my client. Tawagan mo lang ako kung kailangan mo ng advice about sa love life mo. Halata kasing baguhan ka."

Napakagat ako sa ibabang labi. "Is this for free?" nakangising tanong ko.

Nagkibit-balikat siya. "I'll consider."

Kinuhanan ko ng picture mula sa iPhone ang sticky notes na hawak ko bago itinapon sa sahig.

"Why do you want to help me, by the way?" I asked habang sinusukat siya ng tingin. Ang hirap niyang basahin, to be honest. Natatakot din ako na baka isa siyang espiya.

"Alam ko, masyado pang maaga para humusga, pero hindi maganda ang kutob ko sa boyfriend mo ngayon. Saksi ako kung paano ka niya kaladkarin sa harapan ng marami. Senyales ito ng pagiging agresibo at pagiging short-tempered. Lumalala ang ganitong kaso kapag hinayaan. Masyado ka pang bata kaya hindi mo pa nararamdaman."

Humalukipkip ako at ngumiti. "So, ayaw mong makipag-friend sa 'kin dahil masyado pa akong bata sa paningin mo? Well, age is not constant. Ilang taon ba dapat?"

"You misunderstood me, ma'am. Aalis na ako." Umiling muna siya nang maraming beses bago umalis.

Two years later . . .

Nakaupo ako sa isang round table with six chairs na may nakasulat na VIP sa isang papel.

Pinanonood ko sa malayo ang isang lalaking pinalilibutan ng mga babae. He was wearing a white button-up shirt with black trouser and sunglasses.

"Onalisa!" sigaw ni Vanilyn, ang best friend ko. Lumalim ang ngiti ko nang mapansing suot niya ang rejected gown na ginawa ko noon. It was a blue ballgown na may nakapaikot na Christmas lights. It was really funny to wear, I swear.

"Ikaw lang mag-isa? Nasa'n 'yung boyfriend mo?" she asked.

Ngumuso ako patungo sa lalaking pinanonood ko kanina lang. "Busy sa pagpo-promote ng new business niya sa Eastwood."

"Oh? Ano'ng bago niyang business?" Umupo siya sa tabi ko.

"Restobar." Lumingon sa direksyon namin si Sandro at kumaway siya kay Vanilyn. Nagpaalam siya sa mga kausap niyang girls para lumapit dito. Tinanggal niya ang salamin at lumabas ang mala-buwan niyang mga mata.

"Sandro was my ideal man, but there's something off about him," I confessed. Matagal ko na itong pinag-iisipan pero ngayon lang ako nakatiyak sa nararamdaman ko.

"But he is perfect!" singhal ni Van.

Nagkibit-balikat ako. "Van, sobrang focus niya sa career. Formal siyang kumilos sa lahat ng bagay. Hindi siya marunong mag-joke o maglambing! Mas bagay pa nga akong maging kapatid kaysa girlfriend, duh." Kinuha ko ang juice ko at uminom. Take note, bawal din akong uminom ng wine kapag siya ang kasama ko.

Mas mahigpit pa siya sa mga bodyguard kung magbantay sa akin. Hindi na kataka-taka kung bakit pinagkakatiwalaan siya nang husto ni Daddy.

Naudlot ang paglapit ni Sandro sa table namin dahil pinansin niya iyong foreigner girl na kanina pa nakaabang.

"You know what, Van? I think his mental age is older than his chronological age."

Tumawa si Van kaya tumingin ako sa kanya gamit ang not-in-the-mood expression

ko. "There's nothing wrong about him, Ona. Sadyang hindi lang kayo match made in heaven kaya walang strong bond na namamagitan," aniya na halatang nasobrahan sa K-Drama.

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

Kumuba siya at inilapit ang mukha sa akin. "Hindi kasi siya si Farmer Boy kaya hindi mo pa talaga mararanasan ang greatest love mo." She patted my shoulder and grinned. "Oo nga pala, lahat ng staff namin ay lumuwas ng province nila. Baka isa rito si The One mo." Humalakhak siya. "And ako ang magiging number one fan mo kapag nagtagpo na kayo!"

Mabilis kong tinakpan ang bibig niya dahil dumating na rin si Sandro sa puwesto namin.

"Happy 20th birthday, Vanilyn."

Umayos kaagad ng postura si Van. "Thanks, Sandro! Ang daming nakakakilala sa 'yo rito, a!"

"Kaunti lang naman. A, 'yong present pala namin, pinaakyat ko sa kuwarto mo. Baka agawin kapag nakita ng iba." Umupo siya sa gilid ko at ginalaw ang platong inihanda ko para sa kanya.

"Sure akong pagkakaguluhan talaga 'yon. Pinakaguwapo. Pinaka-hot. Pinakasikat. Basta lahat ng may pinaka ay matatagpuan mo sa regalong 'yon," exaggerated kong sinabi.

Inilagay ni Van ang isang kamay niya sa kanyang labi at lumaki ang mga mata. "Tumatahol ba 'yan? Iyan ba 'yong favorite dog breed ko?"

Medyo loading ang utak ko. Kailan pa nagkaroon ng asong guwapo, hot, at sikat? Nasaan ang logic?

Nagkapalitan kami ng tingin ni Sandro at isiniksik ko ang mukha ko sa kanyang chest. Medyo nakakaramdam na ako ng antok. Kaninang umaga pa kami nandito.

"Onalisa, please tell me the truth! Mahirap umasa!" Hinila ni Vanilyn ang laylayan ng dress ko. "Ito ba 'yong dog breed na nanalo sa National Dog Show noong 2019?"

But that was two years ago. Bakit hindi pa rin niya nakakalimutan?

"Naalala mo ba kung paano ako umiyak sa mismong event dahil ayaw tayong pagbentahan ng mga aso roon? Ayaw nila because we're Asian! Gosh!"

Kinalabit ako ni Sandro sa braso at may ibinulong. "Sit properly, Ona. Nasa party tayo. Maraming tao at camera sa gilid."

I sighed and eyed his muscular chest. Wala naman akong magagawa kahit inaantok na ako. Umayos kaagad ako ng upo.

"Van, I forgot about it. Hindi 'yon ang binili namin."

"So, what is it?"

"Wax figures of your favorite star."

"Parang Madame Tussauds?" Akala ko, tuluyan na siyang iiyak dahil hindi niya nakuha ang gusto niya ngunit mas kumislap pa ang mga mata niya dahil sa sinabi ko.

"Yes, pinagawa namin ni Sandro sa Europe no'ng pumunta kami roon."

Inilagay ni Van ang kamay niya sa tapat ng bibig at tumili nang malakas—as in super lakas!

Ang babaw talaga ng kaligayahan niya kahit na kailan.

***

UMAKYAT kami ni Van sa kuwarto niya para tingnan ang wax figure ni Josh Santos—ang kanyang bias sa SB19. Kumuha kami ng pictures kasama ang idol niya. Ilang beses pa niya itong niyakap at hinalikan na parang totoong tao.

"Pwede kayang hubaran?" nahihibang niyang tanong. Nakakahiya. Mabuti na lang, kaming dalawa lang ang tao rito.

Lumabas na lamang ako sa terrace upang magpahangin. Napangiti ako nang makitang may bote ng red wine sa lamesa. Umupo ako sa patio chair at binuhusan ng alak ang wine glass na naroon.

Frameless glass naman ang pintuan dito kaya kahit nasa labas ay makikita pa rin ang loob ng kuwarto.

Glittery ang theme ng room niya. May malaking chandelier sa kisame na hugis diamond. Ang headboard ng kama niya ay shiny pink ang design. Tatlo ang cabinet na magkakadikit at lahat iyon ay may sariling ilaw sa bawat parisukat. Mahigit sampu ang floating shelf niya kung saan naka-display ang mga mamahaling kuwintas niyang nakasuot sa mannequin necklace stand. Very stunning and elegant ang kabuoan.

Huminga ako nang malalim. Tumayo, humawak sa railing, at tinanaw ang kabuuan ng party. Mahigit fifty katao ang bisita. May mini stage sa unahan, katapat n'on ang swimming pool, at meron ding round tables and umbrellas. Maraming fiesta lights na nakasabit sa mga puno. May ilang celebrity ring invited. Ilan sa kanila ay sina Heaven Peralejo at Jimuel Pacquiao. They are really sweet couple.

Biglang nagkagulo ang crowd nang umakyat sa stage ang SB19 at nagpakilala sila sa lahat.

Katulad ng inaasahan ko ay nagwala na sa kilig si Vanilyn. Nagtatatalon siyang lumabas sa terrace. Tili siya nang tili hanggang sa mapansin siya ng mga idol niya.

"OMG! Josh! Stell! Pablo! Justin! Ken! Waaah!"

I sighed and shook my head. "Better if bumaba ka na roon, Van. You can join in the stage, but don't hurt them, okay?" paalala ko kaysa naman dito siya sa taas magsisisigaw.

Nagsimula nang bumuhos ang luha niya. "Ikaw ba ang nag-invite sa kanila?"

Tumango ako na may kasamang ngiti.

"Thank you, BFF! This is the best gift ever! My gosh!" Hinalikan niya ako sa pisngi at mabilis siyang tumakbo palabas. Nawala rin ang ngiti ko pag-alis niya. This wasn't a big deal, though. Party lang naman ito.

Tumuntong ako sa upuan para makaupo sa railings. Hinayaan ko sa hangin ang dalawang paa ko habang pinanonood silang lahat sa ibaba.

Katulad ng inaasahan ko, parang lasing na ang lahat ng narito. They were all dancing in fire dahil sa mala-apoy na stage presence ng SB19. Bagay na bagay ang kantang pinili nila sa event na ito: Alab.

My eyes widened nang mahulog ang isang babae sa pool. Pero pinagtawanan lang siya ng ibang nakakakita sa kanila. She was asking for help dahil mukhang hindi siya marunong lumangoy. I was amazed for a second when a man who jumped in the pool. Binuhat niya ang babae na parang bagong kasal.

Tumaas ang balahibo ko nang masilayan kung gaano ka-good-looking ang lalaking sumagip dito. He looked like a knight in shining armor—someone who can save your life and who can also kill you because of an extreme heart attack.

I find it weird dahil parang hindi naman nalunod ang babae. Nakangiti pa nga siya at todo ang yakap habang buhat-buhat ng lalaki. Now, I was starting to doubt the intention kung bakit siya nahulog sa pool. Nahulog o sinadyang tumalon?

May ilang teenagers din na kumukuha ng larawan. Nagkakatuwaan ang lahat at halatang scripted lamang ang pagkalunod n'ong babae para magpapansin.

Hay, people nowadays. Ginagawa ang lahat para magpapansin.

After the scene, umalis ang lalaki sa crowd at pumunta sa isang sulok para itago ang sarili kung saan walang masyadong tao.

Mabuti na lang at nasa tuktok ako. Mas madali ko siyang nahanap. Maganda itong puwesto ko. I can watch everyone, and most of all, I can stalk them without their knowledge.

Kampante lamang ang pagkakaupo ko sa railings at hindi ko na iningatan ang pagkakahawak sa metal bars.

Natutuwa ako sa panonood ko sa kanya. Para siyang bituin na ang sarap abutin. Literal na gusto ko siyang mahawakan. Ini-stretch ko ang isa kong kamay na para bang kinukuha ko siya.

Nang isarado ko ang palad ko ay biglang nag-init ang pisngi ko sa kahiyaan. Bigla siyang tumingala at nagtagpo ang mga mata namin.

Sa sobrang gulat, muntikan na akong mahulog sa pagkakaupo. Mabuti na lang at mabilis kong naibalik ang isang kamay ko sa railings. Napansin ko ring nakatayo na siya at puno ng pag-aalala ang mga mata. Para bang plano niya akong saluhin kung mahulog man ako.

"I'm fine!" sigaw ko na may kasamang tawa.

Hindi siya kumbinsido sa sinabi ko. Seryoso ang titig niya at halatang hindi siya natutuwa sa posisyon ko. Malalim ang mga mata niyang nangungusap. Para bang matagal na kaming magkakilala. Inilagay niya ang dalawang kamay sa bulsa ng shorts.

"Bawal umupo diyan, ma'am."

Pinagbabawalan ba talaga niya ako o inaakit? Ang lambing kasi ng boses niya.

"No, I will stay here. Do you want to join?" lakas-loob kong tanong.

Umigting ang panga niya at parang na-amuse sa pagsagot ko.

Nakaramdam ako ng malambot na tela sa katawan ko. "Gusto mo bang patayin ang sarili mo, Onalisa?" It was Sandro's voice in my right ear.

Sumilip ako sa ibaba at naroon pa rin ang guwapong lalaki. He glued his eyes on me.

Hinila ako ni Sandro pababa ng railings. "Ihahatid na kita sa inyo."

"M-mauna ka na," nauutal kong sagot. Sisilip pa sana akong muli sa ibaba ng terrace nang harangan niya ako.

"Sa 'kin ka hinabilin ni CEO. I don't want to disappoint him. And it's already 8 p.m." Sabay tingin niya sa wristwatch. "Kailangan kong matulog nang maaga para sa trade show bukas—"

"Ikaw ang may schedule; ako, wala. I have no business obligation for the rest of my life so let me do whatever I want." I rolled my eyes at sinubukan siyang itaboy.

"Ona, sumunod na lang tayo sa magulang mo. Darating din naman ang panahon na magagawa mo rin ang lahat. Pero sa ngayon, it's better to obey your parents than to get lost in your path."

Natahimik ako at tiningnan siya from head to toe.

"Trust me, Ona. Someday, you can do whatever you want in your life. Just listen to us for now. It's for your own good."

Para bang isang zipper na nagsarado ang bibig ko. Lagi niya akong pinangangaralan. Kaya nga mas bagay siyang kuya ko kaysa boyfriend.

In-stretch niya ang isang kamay niya sa akin. My mouth was half-open while I trace my eyes on his hands.

Is this true? Magho-holding hands kami? I smiled. Akala ko, mananatili siyang stiff until now.

Aabutin ko na sana ang kamay niya pero nadismaya ako nang shoulder bag ko lang pala ang pakay.

"Ako na'ng magbubuhat. You look sleepy," aniya.

I was freaking disappointed! Tiningnan ko siya nang masama pagkatapos. Akala ko, gusto niyang hawakan ang kamay ko pero hindi naman pala! Huh! Bakit nga ba ako umaasa? As always. He doesn't want physical touch with me. Kaunti na lang, maniniwala na akong bakla siya.

Hinagis ko sa chest niya ang bag ko at naglakad na. And there he goes, following me again. Bahala na siya sa buhay niya.

"Ona!"

Pagkababa namin ng hagdanan ay nakita ko ang waiter na may hawak na tray. Lumapit ako sa kanya at kumuha ng dalawang shot glass. Aagawin sana iyon ni Sandro sa kamay ko ngunit mabilis ko namang nilagok ang laman. Napapikit ako sa tapang ng lasa.

Pagdilat ko ay sinalubong ako ng madilim niyang ekspresyon. Nakakatakot siya kapag seryoso, pero mas nakakatakot pala kapag ginagalit na.

"Itigil mo na 'yan. Hindi matutuwa si CEO kapag nalamang inuwi kita nang lasing—"

"Hindi ako magpapakalasing!"

"Two shots of margarita are enough," pagdiriin niya.

Nilagpasan ko siya. Naglakad ako patungo roon sa isa pang waiter. Cocktail drink naman ang laman ng tray. "Hey, waiter!"

"Onalisa!" sigaw ni Sandro.

Kumuha ako ng isang glass at mabilis itong ininuman. Narinig ko kung paano niya pagalitan ang lumapit sa aking waiter. Kesyo lumayo raw siya at huwag magpapakita. I really thought I was the rude one here.

Ibinaba ko ang hawak kong baso. Wala pang sampung segundo ay ubos ko na kaagad.

I'm really proud of myself. Damn! This is me!

"Tama na, Onalisa."

Tumingin-tingin ako sa paligid para humanap muli ng maiinom nang hatakin niya ang isang kamay ko.

Tiningnan ko agad siya nang masama saka pilit binawi ang kamay kong hawak niya nang mahigpit. "Bitiwan mo ako! Ano ba!"

"You had enough, Ona." Bigla niya akong hinatak paalis.

"Sandro! Let go of my hand!" Parang wala siyang narinig. Halos madapa na ako pero tuloy-tuloy pa rin siya sa paghila sa akin. "Ang sakit na ng paa ko! How dare you?" He didn't listen to me! "Birthday ng best friend ko. Let me enjoy this day! Damn! Please!"

"We will go home," aniya na hindi man lang ako magawang lingunin.

"Bitiwan mo ako! You're not my parent—" Napatingin ako sa strap ng dress ko na dumulas sa braso ko. Inayos ko iyon kaagad. Kainis! Kaunti na lang, mahuhubaran na ako dahil sa panghihila niya! And my hair was really messy right now! "Sandro Cecilio! Stop this!"

May humatak sa kabilang kamay ko kaya napahinto kaming dalawa.

"Huwag mo siyang pilitin kung ayaw niyang sumama sa 'yo." Oh my gosh. The stranger guy. Mula sa maamo niyang mukha ay bumaba ang tingin ko sa kamay naming magkahawak. Hindi ko alam na sa ganitong paraan kami magkakalapit—parang ang bilis.

Binitiwan ni Sandro ang kamay ko. Katulad ko ay may halong gulat din ang reaksiyon niya.

"Masamang pilitin ang babae kung ayaw sumama sa 'yo."

"Girlfriend ko siya," mahinang tugon ni Sandro. Mukhang hindi siya proud dahil hindi man lang nilakasan ang tono ng boses. I knew it. Ikinakahiya niya ako. "Sinusunod ko lang si CEO na pauwiin kaagad ang anak niya."

"Bakit mo naman susundin ang papa niya? Sino ba'ng girlfriend mo sa dalawa?" Umigting ang bagang ni Sandro. Maging ako ay nagulat sa tanungan nito. "You have to please your girlfriend first before her father. Unless, tatay niya ang pakakasalan mo."

Dumilim ang mga mata ni Sandro. Lalo kong naramdaman ang galit niya nang bumaba ang tingin niya sa isa kong kamay na may ka-holding hands na iba.

"Sandro . . ."

He let out a sigh and gave up. "Hahayaan kitang mag-stay rito. Huwag mo lang tatakasan ang mga bodyguard mo. Responsibilidad kita kapag may nangyari sa 'yong masama," aniya at tuluyan nang umalis.

***

"SALAMAT kanina. By the way, I'm Onalisa Gwen."

Seryoso ang mukha niya habang umiinom ng wine. Kanina pa siya nakatulala sa stage at halatang malalim ang iniisip. Siya ang nag-aya sa aking umupo rito pero hindi man lang niya ako kinausap. Kaya naman, sinimulan ko nang magpakilala kahit hindi ko ugaling maunang mag-approach. "Hindi ka ba magsasalita diyan?"

Ibinaba niya ang hawak na glass at seryosong tumingin sa akin. "Your name is inspired by Mona Lisa painting," aniya na walang pag-aalinlangan.

Napataas ako ng kilay. Siya ang unang taong nakapansin ng pagkakatulad ng Onalisa sa Mona Lisa. "Well, favorite kasi ni Daddy ang painting na 'yon kaya ipinangalan sa 'kin."

Tumango lamang siya. Ramdam kong nabo-bore na siya. Maybe, I should really go. Halata namang wala siyang interes sa akin. "Alam mo, pwede mo nang puntahan ang mga kaibigan mo. You don't need to entertain me here," ani ko. Uuwi na ako kapag umalis siya.

"Na-meet mo na ba ang pamilya ni Sandro?"

Kumunot ang noo ko. Medyo nag-loading ang utak. Ano'ng ibig niyang sabihin sa tanong na iyon?

"Matagal kang sumagot, so I'll consider it as no."

"Seriously?" Nagpakawala ako ng malalim na hininga. "Are you crazy? Why would I give you such information? Paparazzi ka siguro. Reporter? Or journalist? Leave me alone then," pagtataray ko.

He smirked. "As a love expert, masasabi kong seryoso sa 'yo ang tao kapag ipinakilala ka na sa magulang. I'm just testing you."

"Seryoso siya sa 'kin. Na-meet ko na ang parents niya. Maraming beses." I lied. Two years na kami ni Sandro, pero kahit kailan ay hindi niya ako isinama sa family gatherings nila. At kapag ini-invite ko naman siya sa amin para ipakilala sa mga tita at tito ko ay umaayaw kaagad—kesyo busy sa business nga raw. Kay Daddy lang naman siya sumusunod dahil naging boss niya ito rati.

"Talaga? Bakit feeling ko, nagsisinungaling ka? Ang lungkot kasi ng mga mata mo," aniya.

Umiwas ako ng tingin. Paano ba kasi magmukhang masaya ang mga mata? Damn!

"If its not love, then probably it's just lust or for money. Ikaw lang ang makakapagsabi kung alin diyan sa dalawa."

Kumunot ang noo ko. Hinuhusgahan ba niya ang two-year relationship ko? "Excuse me, hindi ako nakikinig sa opinion ng taong ngayon ko lang nakilala—"

"Aalis na ako kung gano'n."

"Wait, what?" Pinigilan ko agad siya bago pa siya makatayo. "Gan'on-gan'on lang 'yon?"

Binalewala niya lang ako at tumayo na siya kaya tumayo na rin ako.

"Nice meeting you, Onalisa Gwen."

"Hindi mo pa sinasabi ang name mo!"

Nangungusap ang mga mata niya sa akin. Parang may gusto siyang sabihin pero ang daming pumipigil. Akala ko, ipagkakait niya ang pangalan niya . . . pero hindi. "Seth Ventura, I'm 23 years old."

Bakit niya sinabi ang edad niya? Baka naman . . . interesado talaga siya sa akin? "I'm eighteen years old," nakangiting sagot ko.

Tumango lamang siya at hindi pa rin nagpapakita ng interes ang mukha. Napakalamig kasi ng expression niya, mas malamig pa sa Mount Everest.

May kinuha ako sa wallet at iniabot ang aking calling card. "Please contact me. I want you to be my friend." Ayoko nang magpaligoy-ligoy pa. He's so freaking handsome. Kanina pa lang sa veranda ay nakuha na niya ang atensiyon ko. Wala namang masama kung makikipagkaibigan ako.

Tinitigan niya nang matagal ang hawak ko hanggang sa mangalay na ako.

Hindi niya tinanggap ang calling card, instead may hinugot siyang sticky notes at ballpen sa bulsa niya at may isinulat.

Wait a minute, bakit may baon siya niyan sa bulsa? Weird stuff anyway.

Iniabot niya sa akin ang isang sticky note. "Hindi tayo pwedeng maging magkaibigan, pero ibibigay ko ang number ko. I will treat you as my client. Tawagan mo lang ako kung kailangan mo ng advice about sa love life mo. Halata kasing baguhan ka."

Napakagat ako sa ibabang labi. "Is this for free?" nakangising tanong ko.

Nagkibit-balikat siya. "I'll consider."

Kinuhanan ko ng picture mula sa iPhone ang sticky notes na hawak ko bago itinapon sa sahig.

"Why do you want to help me, by the way?" I asked habang sinusukat siya ng tingin. Ang hirap niyang basahin, to be honest. Natatakot din ako na baka isa siyang espiya.

"Alam ko, masyado pang maaga para humusga, pero hindi maganda ang kutob ko sa boyfriend mo ngayon. Saksi ako kung paano ka niya kaladkarin sa harapan ng marami. Senyales ito ng pagiging agresibo at pagiging short-tempered. Lumalala ang ganitong kaso kapag hinayaan. Masyado ka pang bata kaya hindi mo pa nararamdaman."

Humalukipkip ako at ngumiti. "So, ayaw mong makipag-friend sa 'kin dahil masyado pa akong bata sa paningin mo? Well, age is not constant. Ilang taon ba dapat?"

"You misunderstood me, ma'am. Aalis na ako." Umiling muna siya nang maraming beses bago umalis.