Chapter 2

Naglakad papasok si Adelaine sa bakanteng mansyon na matagal na walang naninirahan. Tumutunog ang mataas niyang takong sa marmor na sahig at gumagawa iyon ng ingay. Naagaw ang atensyon ng lalaking nakatalikod at nilingon siya.

"And... who are you? This is a private property," maagas nitong sabi sa kanya.

Ngumiti si Adelaine at huminto sa harapan ng lalaki. Dahan-dahan niyang inalis ang suot niyang shades at tinaasan ng kilay ang lalaking nasa harapan.

"A-Adelaine...?" gulat na tanong nito at tiningnan siya mula ulo hanggang paa. "Buhay ka..."

“Buhay na buhay, uncle. Nakikita mo naman," sarkastiko niyang sagot. "And what about you?What did you do with my grandfather’s mansion? The last time I check, sa akin ang mansyon na ito?"

Santino wiped the cold sweat on his forehead in fear, his niece was really alive. And she just walked in. 

"W-Wala rin naman nakatira rito—"

"Pero hindi kasama sa mga ibinigay niya sayo ang mansyon na ito, uncle," mariin niyang sabi at pinanlakihan ito ng mga mata. "Lahat ng meron siya ay ibinigay niya na sayo, pera, ang kompanya, ang ilang mga ari-arian. Hindi pa ba iyon sapat para pati itong mansyon ay ibenta mo rin?"

Nang mamatay ang mga magulang ni Adelaine mula sa airplane crash ay ang lolo na niya ang nagpalaki sa kanya. Siya sana ang susunod na magmamana ng kompanya, pero hindi iyon ang hilig niya. Kaya naman nang magkasakit ang lolo niya ay walang ibang pwedeng humalili rito kundi ang Uncle Santino niya.

Namuhay si Adelaine ng simple. Nagtrabaho siya katulad ng mga normal na tao, malayo sa marangyang buhay na kinalakihan niya matapos mamatay ang lolo niya at sabihin sa kanya ng uncle niya na wala itong iniwan sa kanya kundi ang mansyon na ito ay hindi nagalit si Adelaine o nagtanim ng sama ng loob.

She didn’t want anything to do with her uncle and his family. She stayed away from them, hanggang sa magkaroon na siya ng asawa. But that was until she saw on the internet that they were auctioning this house. A house that she stayed in for eighteen years. 

“You were reported dead 4 years ago, Adelaine. Katulad nga ng sinabi ko, wala na rin naman nakatira rito kaya mas mabuti pa na ibenta ito kaysa bahayan ng mga multo at mabulok."

"But I'm back! Hindi niyo na ito ibebenta!"

"Actually, naibenta na namin ito kanina lang, Adelaine." A voice sounded behind her and her Uncle Santino, it was Jane, ang asawa ng uncle niya. "Nakapirma na rin ng kontrata ang bumili. Nasa amin na ang pera. Hindi na namin pwede pa ibalik."

"Sinong nakabili? I can pay them triple sa binayad nila!"

Ang mansyon na lang na ito ang natitirang ala-ala sa kanya ng mga magulang at lolo niya. Hindi niya ito hahayaan mawala. Ipinangako niya rin sa mga anak niya na dadalhin niya ito rito sa mansyon kung saan siya lumaki.

"May pera ka?" natatawang tanong ng auntie niya. "Kung ganon, bakit hindi mo rin kami bayaran sa lahat ng nagastos namin para sayo nang patayin mo ang anak ni Rico kay Belle? Dahil lang sa selos ay nakapatay ka ng bata. Pati ang ina ng bata ay muntik na malumpo dahil sayo."

Naikuyom ni Adelaine ang kamao, pinipigilan na huwag suntukin ang bibig ng auntie niya. "Wala akong pinatay. Gawa-gawa lang ang lahat ng iyon ng babaeng yun. Alam niyo sa sarili niyo na hindi ako pinalaki ni lolo nang ganon. At isa pa, hindi ba't pera ng daddy ko ang pera na meron kayo ngayon? Kayo pa dapat ang may utang sa akin. Kung gugustuhin ko na bawiin ang meron kayo ay magagawa ko."

Hindi nakapagsalita ang mag-asawa. Mukhang gulat rin ang mga ito sa palaban na Adelaine na kaharap. Malayong-malayo sa dating Adelaide na sunod-sunuran at uto-uto.

"Kanino niyo ibinenta ang mansyon. I'll set a meeting with them."

"Sa dating asawa mo. Kunin mo kung kaya mo. Let’s not even forget that Rico, your own husband wanted you dead.”

Naiwang nakatayo roon si Adelaine matapos siyang iwanan ng uncle at auntie niya. Kababalik niya lang ng bansa. Ang akala niya ay makakatakas na siya sa nakaraan, pero heto't bumalik na naman ito.

Gusto niya nang tahimik na buhay kasama ang apat niyang anak. Kung siya ang papipiliin ay hindi na niya gugustuhin pa magkaroon ng kahit anong ugnayan kay Rico. Pero hanggang kailan naman siya magtatago?

--

Inside her car, Adelaine turned on her Bluetooth headset and made a phone call. 

“Baby, mommy has something to do tonight. Will you listen to Aunt Mary? Can you help her take care Axel, Kai, and Pam?” malambing na sabi niya sa anak.

"Of course, mommy! I'm a big boy na. I'll help Aunt Mary. Lilipat na ba tayo sa sinasabi mong bahay?"

"Yes, lilipat na tayo bukas, Sky. May... inaasikaso lang si mommy para sa paglipat natin."

Soon there was a voice on the other end of the phone. “Mommy, Pam is being rude. I am his older, but she doesn't call me Kuya,” reklamo ni Axel.

And suddenly a little voice was heard crying, it was Kai. "Because we were born on the same year, Axel! Why should I call you Kuya?!"

"Because I was born 30 seconds early than you!" sigaw ni Axel.

Adelaine let out a helpless sigh. “Kai, can you call him your Kuya?"

"But, Mommy! I'm taller than him!"

"Is that Mommy! Give me the phone I will talk to her!" Boses naman iyon ni Pam. "Hello, Mommy? Mommy? Can you buy me a lizard? I want color green!"

What happened four years ago still haunted Adelaine. Falling into the sea in a car had made her claustrophobia and she couldn’t drive at night. 

Pero iyon din ang bumago ng buhay niya. Namulat siya sa katotohanan na kahit ibigay mo pa ang lahat sa isang tao, hindi ka pa rin magiging sapat kung hindi ito marunong makuntento. That day when her ruthless husband, Rico wanted her dead, she was desperate to live. And her unborn kids were the ones that kept going. Kung hindi siya nagdadalang tao noon ay pipiliin niyang huwag na lumaban at magpakalunod na nang tuluyan. Ang mga anak niya ang dahilan kung bakit siya naging matatag at matibay ngayon. They were the reason she managed to break open the window and escape from the car.

Fortunately, in the end, she was saved by a kind-hearted person. At siguro nga panahon na para harapin niya ang mga taong sumira sa kanya. Siguro nga ay dinala siya ng mga paa niya pabalik ng Pilipinas hindi para sa wala lang.

It's time to meet them...