Chapter 4: Every Ending Has A Beginning

Zaine

“The fire is too big, we can’t do this.”

“We can if you’ll just shut up.” 

“Shit!”

“Help me, get to her other side.”

“What?” 

“Grab her feet you dumb fucker!”

“Watch your mouths! Please!” 

“Why? Are they too entertaining for me to watch them?”

“Hala, sige. Ang susunod na mag-E-english makakatikim ng sapak.” 

“I wonder what that tastes like.” 

“Pure pain, if you’ll ask me.” 

“Gladly, no one is asking you.”

“Right words, sister.” 

I don’t know how I remembered that conversation. Basta naalala ko lang. 

I also remembered our house burning and I can't do anything about it because I can't move. I’m so weak. 

But also, deep down, I know and I hope it's my end.

“Wakey-wakey, sleepyhead.” 

Nang dahil sa gulat ay naibukas ko ang mga ko. Agad akong napadaing dahil sa liwanag na bumungad sa akin. Lalong sumakit ang ulo ko dahil doon. Dahan-dahan akong umupo sa kinahihigaan ko. 

I can't open my eyes, everything just seems so bright and it’s too much. Nang masanay na ang mga mata ko sa liwanag ay unti-unti ko itong binuksan.

“Sorry, did I surprised you?” Napatingin ako sa nagsalita. 

A smiling, idiotic, but surprisingly good-looking boy was starring at me. 

“Am I supposed to know who you are?” Kunot-noong tanong ko dito. Muntik pa akong mabulol dahil sumakit ng kaunti ang lalamunan ko nang magsalita.

He chuckled, it seemed like I amused him. “Of course not, I’m Skyler Perez. Nice meeting you personally.” He extended his hand to me. I panicked inside.

Should I shake his hand? But I don’t know him. Stupid, he introduced himself.

I shook his hand. I noticed his smile grew bigger. 

“Why am I here and why are you here?”

Sobrang daming tanong ang gusto kong itanong sa kaniya. Umaasa rin akong may kasagutan ito at masasagot niya ito.

“Okay, I’m the one who’s gonna ask questions first.”

Kumunot ang noo ko, “No, answer mine first.” Inis kong sinabi.

I’m the one in the hospital bed and the last thing I remember is our house being invaded by 2 unknown guys. They also tried to kill me. 

“Please Zaine, don’t start an argument with me.” 

“I’m not starting anything, Skyler Perez! I remembered people trying to kill me and my parents’ house being burned down! And you expect me to what? Answer your questions first? Isn’t that fair?!” I burst out. And I know I have every right to. 

Napayuko si Skyler sa harap ko. I feel no regret in saying those things. 

“I’m sorry. But I promise you, I’m here to help you.” Nanatili siyang kalmado kaya’t pinakalma ko rin ang sarili ko. 

Lalong kong binalot ang sarili sa puting kumot at sumandal sa pader, hudyat na handa na akong makinig.

Skyler cleared his throat before speaking. “You’re here because my friends saved you from the fire and brought you here. I’m here because someone needs to look after you and explain everything for you. Including what happened to you, why did that happen to you, and who did that to you.”

Hindi matanggal ang kunot sa noo ko dahil sa mga naririnig. Lahat ay bago sa pandinig ko. 

“I know this is all confusing to you. Ask your questions and I’ll let you rest after,” nakangiting sabi nito.

It then occurred to me that I still need to rest. Pero kung papipiliin ako sa pahinga o mga sagot? Sagot, syempre. 

“Do you know who attacked me? In our house?” Mahina kong tanong. It feels like I still need to hide it from everyone. 

At nang dahil sa isipin na iyon, nilibot ko ang tingin ko sa kwarto. Bigla akong kinabahan dahil doon. 

I’m just being paranoid, right? I’m safe now. I’m with this guy that doesn’t look harmful. And his name is Skyler, which means sky, protection and many more good things. 

“What are you looking for? You want a mirror?” 

“Nothing, and why would I want a mirror?” Nginiwian ko si Skyler dahil sa tanong niya. Hula ko ay lalong lumala ang lagay ng itsura ko dahil sa sunog. Even though I don’t remember me actually being on fire, it still bothers me.

Pinagmasdan kong tumayo mula sa pagkakaupo si Skyler at binuksan ng kaunti ang pinto ng kwarto. Sumandal siya sa pader bago muling tumingin sa akin. 

“We have an idea kung sino ang gumawa niyan sa’yo. We’re not sure yet.” Tinignan niya ang labas na para bang may inaantabayanan. Hanggang sa may sumilip mula sa sa pinto at tinignan ako. Ngumiti ang lalaki at pabirong tinapik ang braso ni Skyler. May sinabi ito kay Skyler na hindi ko na narinig. 

As they both chuckled, I frowned even more. 

Umalis ang lalaki at si Skyler naman ay sinara na ang pinto atsaka muling umupo sa inupuan niya kanina. 

Nanatili ang tingin ko sa kaniya at hindi nagsalita. 

“That’s just my friend,” he chuckled. “Tangerine?” Inalok niya ako ng dalanghita na hindi ko man lang nakitang dinala ng lalaki kanina. 

Umiling ako ng may kunot pa rin sa noo. “Is our house okay?” 

Nilagay ni Skyler ang platito ng dalanghita sa may paanan ng kama. “Wala pa akong balita tungkol d’yan. Sa panahon ngayon ay nahihirapan pa kaming kumilos. Pero sasabihin ko naman agad sa’yo.” 

Walang balita? I can’t get what that meant. 

Magsasalita na ulit sana ako nang biglang tumawa ng mahina si Skyler. Napakamot ako sa ulo dahil sa nangyayari. Nagdadalawang-isip tuloy ako kung ligtas na ba talaga ako. 

“Bruce, seriously stop.” Nilingon ni Skyler ang pintuan at lito naman akong napatingin din dito. 

Napa-awang ang bibig ko ng biglang sumulpot sa pinto ang lalaking kanina ring sumilip sa akin. How the hell did Skyler know a guy’s here before it even entered? Seriously, alien ba ‘tong kasama ko. 

Lord, one sign tatakbuhan ko talaga ‘to.

Humalakhak ang lalaking tinawag na ‘Bruce’ ni Skyler atsaka iniangat ang camera na hawak niya. 

“Isa lang, Skyler. For documentaries only, I promise.” Malawak na ngumisi ang lalaki bago kami kinunan ng litrato. 

I was dumb founded so I didn’t got a chance to look away. 

Matapos kaming kunan ng litrato nung Bruce ay lumabas na rin ito habang tumatawa pa. 

“Excuse me, Skyler..” my voice precedes. Napatingin naman sa akin si Skyler dahil doon. “How did you know he’s here? Bago pa siya makapasok dito? Last time I checked, that's not normal.”

“Oh, I felt it.” he said, smiling.

“You felt it?” Hindi makapaniwalang tanong ko. Muli naman siyang tumango na para bang ipinagmamalaki pa niya iyon.

God, this man is unbelievable. Parang gusto ko na lang ulit bumalik sa bahay namin at ako na lang ang susunog duon. 

“Listen, I know everything seems so crazy for you–.”

“Oh yeah, you have no idea.” I said sarcastically.

“Right,” he chuckled. “I promise you, lahat ng mga tanong mo ay sasagutin ko, but I have to let you rest first. Babalikan kita dito so don’t go anywhere.” 

Tumayo si Skyler atsaka inayos ang upuan na inupuan niya sa gilid ko. He smiled at me before walking towards the door. 

“And,” muli itong bumalik at may inabot sa taas ng cabinet na di ko man lang napansing nandito pala. “Don’t go with others, lalo na sa pumunta dito kanina. Ipapahamak ka lang n’on.” Mahina itong tumawa. 

Bago siya tuluyang lumabas ay mayroon pa siyang inlapag sa kama na ko. Hindi ko nakita kung ano iyon. 

Pinagmasdan ko siyang lumabas ng kwarto ko. 

Bumuntong-hininga ako dahil sumasakit na naman ang ulo ko. Mentally and physically. 

It's probably because of the guy who beat my head. And this other guy who keeps on adding frustration to me, Skyler.

Speaking of, kinuha ko kung ano man ang nilapag ni Skyler sa kama ko. 

It’s a mirror. 

Matunog akong napangiwi bago tinignan ang sarili sa salamin. 

I gasped. 

“W-what?” 

Hindi ko matanggal ang tingin sa salamin. I tried to make wacky poses to make sure it's my face.

“That’s not me..” I said subconsciously. 

Sa sobrang lito at gulat ay naibalibag ko ang salamin dahilan para mabasag ito. 

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Dapat ko bang paniwalaan ang nakita ko. 

Wait, what if side effects lang ‘to nang pagkapukpok sa akin. 

“Yup, yup..” tatango-tangong sabi ko. 

Unti-unti kong inabot ang mukha ko at pinakiramdaman ito. 

“Oh my ghad!” I screamed out loud. Why is my face smooth and not covered with acne? 

Bumaba ako ng kama at hindi ko inaasahan ang sakit ng mga paa ko kaya napaupo ako sa sahig. 

“Shit!” I touched the sole of my foot and tried to massage it. Hindi ko alam kung bakit sumakit bigla ito pero wala akong oras para indahin pa. 

Kahit na masakit ang talampakan ko ay pinilit ko pa ring tumayo. Thank God for these hospital gown, malaya pa akong nakakakilos. 

Pumunta ako sa banyo ng kwartong ito at agad na tinignan ang sarili sa salamin. 

I sighed again. Napapikit ako at napakapit sa sink nito. 

I need Skyler. I need him to tell me what happened to my face! 

I look pretty. I don’t look like a nerd obsessed with books! Nagbago ang itsura ko at hindi ko ito gusto. 

I peeked at myself in the mirror again, hoping to see my old face but I didn’t. 

Ilang minuto akong nakaganoon sa harap ng lababo. Hindi ko ininda ang sakit ng paa ko. Ang tanging tumatakbo lang sa isip ko ay kung ano ang nangyayari at mangyayari sa akin. 

Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin sa salamin. Pinagmasdan ko ang sarili ko dito. 

I have a gauze on the left side of my brows and it's crazy to think it looks so cool on me but yeah, I do think it looks cool on me. 

Mapait akong napangiti. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko dahil sa pagbabago ng itsura ko. 

Nawala na ‘yung mga sinusumpa kong peklat at mga dumi sa mukha ko. My huge forehead is now covered with strands of hair and I also noticed my hairline has changed. It looks better now. 

My nose is still the same but without the pimple marks. Everything is better and it’s a dream come true but it still bugs me. 

Hinawi ko ang mahaba at wavy kong buhok atsaka naglakad pabalik sa kama. Hindi ko masyadong matapak sa sahig ang paa ko dahil lalo itong sumasakit. 

Bumukas ang pintuan ng kwarto ko at napatingin ako dito. Akala ko si Skyler ang papasok at naghanda pa ako para sugurin ito pero hindi siya ang pumasok.

Isang babaeng nurse ang pumasok sa kwarto ko. May dala-dala siyang palanggana at ilang bulak. 

“Hello, I’m Nurse Charis. I’m here to take your gauze off and take a look at your wound. How are you feeling?” nakangiti niya akong in-assist paupo sa kama. 

Nilapag ni Nurse Charis ang mga gamit na dala niya sa overbed table na nasa tabi ko lang. 

“I feel fine po. ‘Yung paa ko lang po ang masakit and I honestly don’t know why.” Mahina akong tumawa dahil nahihiya ako sa nurse. This is actually the first time I got to interact with a nurse. I didn’t know it was this scary.

“I heard your wound was stitched but let me see.” Inalalayan ako ni Nurse Charis na ilapag ang kaliwang kong paa sa kama.

Hell, I don’t even remember having a wound on my foot. And it was stitched. 

“It seems like your foot is swollen. Nailakad mo na ba ito?” tanong ng nurse. Maingat niya itong hinahawakan habang sinusuri. 

“Yes po,” nakatakbo pa nga ako eh.

“That’s why, I suggest magpahinga ka na lang dito hanggang sa ayos na ang kalagayan mo. Don’t worry, gagaling din agad ‘to.” 

Tumango ako at ngumiti sa nurse. I didn't know what to say so I didn't say anything. Pinagmasdan ko lang itong basain ng kung ano ang bulak at lumapit sa akin dala rin ang basin.

“Stay still, Ma'am. This will be fast.” sabi ni Nurse Charis kaya sinunod ko na lang ito. 

I stayed very still just like what she said. Pinikit ko na rin ang mga mata ko dahil bandang dito nga ang may tama. Nararamdaman ko ang dahan-dahan niyang pagd-damp ng bulak sa gilid ng gauze. 

“It’s done, Ma’am. Your scar will eventually fade. Do you need anything pa po?” nakangiting ani ng nurse habang nililigpit niya ang mga ginamit niya. 

“Wala na naman po, salamat.” Sagot ko. 

“Okay, just buzz if you need anything else.” 

Nang makaalis na ng tuluyan ang nurse ay hinawakan ko ang scar na tinutukoy nito. 

Isang mahaba-habang sugat ang nakapa ko. Hindi ko pa naman ito nakikita pero sa palagay ko ay hindi naman malala. I wanted to look at it in the mirror but I remembered what the nurse said. I should just stay in bed until my foot is fully healed. 

Now what should I do? Matulog? Gosh, I’m so in.

Hihiga na dapat ako ng bumukas na naman ang pinto dahilan para mapaayos ako ng upo. 

Knocking before entering is still a thing right? Seriously, what’s so hard about knocking? 

An unfamiliar face entered my room. Nakangiti ito sa akin habang naglalakad papalapit. He’s wearing a black leather jacket and jeans. He also looks friendly and harmless. 

“Hi,” nakangiti itong lumapit sa akin at nag-abot ng kamay. Hindi ko siya kilala pero ayoko naman siyang napahiya kahit wala naman kaming kasama dito kaya nakipagkamay na lang din ako. “Officer Luhan at your service, I’m here to ask you questions about the fire at your home these last two weeks–.” 

“Woah! Last two weeks?! Talaga?!” Hindi makapaniwalang tanong ko sa officer na naglabas pa ng ID niyang nagpapatunay na pulis nga siya. 

“Yes ma’am, you were sleeping for two weeks. And I was told that you were ready to be questioned? So I went here.” Paliwanag ng pulis. 

Hindi pa rin nagsi-sink in sa akin na dalawang linggo akong tulog. Ano na kaya ang nangyari sa bahay? Kamusta na sila Tita Vicky? I’m sure they are very worried. But where are they? Bakit wala sila dito nung gumising ako? Diba dapat sila ang bubungad sa akin?

Shit. What if something bad happened to them too? What if I got lucky and survived? And they didn’t? What if they got attacked by the same people who attacked me? 

My mind is overflowing with questions right now. Nag-aalala ako, sobra.

Tita Vicky lives alone. Wala siyang kasama sa bahay at hindi lingid sa kaalaman ko na ma-edad na rin siya. 

“Hello? Can you hear me?” The snap of the officer’s finger made me come back to reality. 

“My relatives? Are they okay? May nangyari din ba sa kanila?” Puno ng pag-aalalang tanong ko dito. 

Kumunot ang noo ng pulis. “What relatives are you talking about?” 

“‘Yung mga tita ko–!”

“Wait, just to be clear you are Zaine Sy, right?” Nahinuha ko ang pag-aalinlangan sa boses ng pulis. 

Why do I feel like something is wrong? Something is very wrong. 

Nagsalubong ang kilay ko. “Uhm.. ye–?”

“Excuse me! Officer! There’s a riot outside!” Umalingawngaw ang sigaw na iyon sa buong kwarto. Kahit na kulob ito ay rinig na rinig pa rin namin iyon.

Agad na napatayo ang pulis na kausap ko. “I have to go, Ma’am. Don’t go anywhere, I’ll be right back.” Nagmamadaling ani ng pulis. Agad din naman akong tumango. 

Wala itong sinayang na segundo at agad na sumugod papalabas. 

Kasabay ng paglabas ng pulis ay ang pagpasok naman ni Skyler. 

Madyo nagulat pa ako ng makita ko siyang papsok. 

“Skyler! You piece of shit! You have to explain–!” 

“Listen, Zaine, you can’t tell that officer you’re Zaine Sy.” 

Natigilan ako dahil sa seryosong itsura ni Skyler.

“Zaine Sy died two weeks ago, from a fire.”