Chapter 3: Gone

Zaine

Do you know the feeling when you just want to disappear in a blink? This is that moment.

I feel so stupid for trusting those bullies and for thinking that they’ve changed. 

Gusto kong umiyak, manakit, at tumakbo papalayo sa kinatatayuan ko ngunit maski ang huminga ay hirap akong gawin. Nananatiling maingay at malabo ang paligid ko. Dahil rin siguro punong puno ng pulang likido ang pagmumukha ko at wala akong lakas para punasan man lang iyon.

I almost jumped a little when someone covered me with a blanket maybe. Whoever it is was shouting and telling everyone to shut their mouths.

“Go cry to your parents now Zaine Sy! Maybe join them in heaven!” 

In a snap, I found myself running aggressively towards the bitch that said that and put her on the ground with my hands on her neck.

“Say that again, Stella.” Puno ng galit ko itong sinabi. I can see her pale face turning red and gasping for air. Her hands are trying to reach for my face but I’m making her too weak. 

Few pair of hands tried to get me off of her but none of them succeed. I've never felt so strong and mad at the same time. 

I can hear them shouting for dear Stella’s life on edge but my focus is on her. 

What she said is too much at kung hindi niya iyon sinabi papalagpasin ko pa rin ang pagpapahiyang ginawa niya sa akin ngayon. 

This is her mistake, and this is also my reason.

“Ms. Zaine! Stella! Stop this at once!” Narinig ko iyon at alam kong boses iyon ng aming punongguro. 

Wala pa rin sana akong balak tigilan si Stella nang may dalawang kamay ang nag-alis sa’kin sa kanya. 

Tinayo ng maraming kamay si Stella at nilayo nila ito sa akin ng mabilis na para bang aatakihin ko ulit siya. Habang si Stella ay nakahawak sa kaniyang leeg at umuubo-ubo pa. 

Tinignan ko ang mga taong nakapaligid sa akin. Lahat sila ay nakatingin sa akin nang may takot at gulat sa kanilang mukha. 

“Freak!” 

“Siraulo!”

“Go home!”

“Stay away!” 

Hindi makapaniwala napabuntong-hininga ako sa mga binabato nilang salita sa akin. Bakit ako ang nagmumukhang masama ngayon? 

“Ms. Zaine, to my office, now.” Ani ng punongguro matapos kilatisin ang kalagayan ni Stella. 

Tinignan ko ito at umambang lalapitan siya nang maramdaman ko ang mahigpit na kamay na nakahawak sa braso ko. Tinignan ko ito hinigit ng may kalakasan. 

Puno ng galit ang mga mata ng punonggurong nasa harapan ko ngayon ngunit tinapatan ko ito. 

“How is this suddenly my fault?” Ramdam ko ang luhang nangingilid sa mga mata ko. Ayokong umiyak sa harap ng mga tao dito kaya binawi ko ang tingin ko sa punongguro atsaka umalis roon. 

——

Nang makauwi ako sa bahay namin ay doon lang ako umiyak. Dumeretso ako sa banyo at pagod na napaupo sa sahig. Kung ano ang pagpipigil na ginawa ko sa eskuwelahan at sa sasakyan ay siyang lakas ng iyak ko sa loob ng banyo. 

Pinaghalong kahihiyan at pagdadalamhati ang tanging dahilan nito. 

Those people are on higher level of asshole-ry. They don't know how to use their brains or do they even have one. 

I feel so numb and so tired. Pero nakaya ko pa ring tumayo at pumunta sa tub na nasa gilid ko lang naman. Nagpatulo ako at naghubad ng puting bestidang naging gown ni Carrie sa prom nila. 

Nagpakawala ako ng mahabang buntong-hininga at pinakalma ang sarili nang makalublob sa bathtub.

Napapikit ako dahil sa pagod at hindi namalayang nakaidlip na. 

Napadilat ako ng marinig ang malakas na iyak ng isang sanggol. 

Kumunot ang noo ko ng makita ang mga taong nasa paligid ko ay nakasuot ng lab gown.

Why am I in a hospital? 

Nakaagaw ng pansin ko ang sanggol na napapaligiran ng mga doktor. Umaalingawngaw ang malakas na iyak ng sanggol habang ang mga doktor ay ingat na ingat itong dinadala palabas ng kwarto. Hindi ko alam kung bakit kailangan magtulong-tulong pa sila para mailabas ang sanggol. 

Napatingin ako sa isang nurse na dumaan sa harap ko kaya't sinundan ko ito ng tingin. 

“Ma'am, kalma lang po kayo.” sabi ng nurse. 

Kumunot ang noo ko dahil sa nangyayari at pinilit na makita kung sino ang kinakausap ng nurse.

“Saan nila dadalhin ang anak ko?” 

I gasped knowing how well I recognize that voice. 

“Mama..” 

I know its my mother's voice! Hindi ako pwedeng magkamali!

Mabilis akong naglakad papunta sa kamang kinalalagyan ng babae. 

Tila tumigil ang paghinga ko ng masilayang muli ang mukha ng magulang ko. Mapait akong napangiti at pinunasan ang luhang lumandas sa pisngi ko.

“Nasaan ang anak ko?! Saan niyo siya dinala?!” Puno ng galit at pag-aalala niyang tanong sa mga nurse na nandoon.

“Ligtas ho ang anak ninyo, ma'am—." 

“Hindi! Nakita ko! Hindi normal ang kaniyang inugali kaya niyo siya inilayo sa akin kanina! Asan siya?!” Napaatras ako ng bigla na lamang niyang hinablot ang damit ng nurse na kausap niya dahilan para lalong magkagulo.

Hindi ako makagalaw at patuloy lang sa panonood sa mga nangyayari. Hanggang sa nakita ko ang isang nurse na lalaki sa gilid hawak-hawak ang pang-inject. 

Namilog ang mga mata ko ng mapagtanto kung kanino niya iyon gagamitin. 

I was about to stop him when it occurred to me that it's better this way. Mas magandang tulog o kalmado si mama at baka lumala ang nangyayari. 

“No! Don’t!” Napasigaw si mama nang iturok iyon sa kanya ng lalaki. Maya-maya lang ay lumuwag na ang kaniyang hawak sa damit nang nurse. 

“Y-yung anak ko..” mahinang sinabi nito bago tuluyang makatulog. 

Now I feel guilty.

Tinitigan ko ang mukha ng mama kong mahimbing na natutulog. How I wish you're still here, that you're just sleeping. 

Napailing ako at lumabas ng kwartong iyon para tignan kung nasaan na ang sanggol. 

Part of me believes in what my mother said. Baka tama siyang may mali nga sa batang iyon. 

“Wait..” 

Napatigil ako sa paglalakad nang maisip na baka ako ang batang iyon. Wala naman akong kapatid, di ba? 

Nagpatuloy ako sa paglalakad at pumasok sa kwartong pinagmumulan ng malakas na iyak ng sanggol. Ito rin siguro yung kwartong pinagdalhan ng sanggol na nasa kwarto kanina ni mama. 

Maraming doktor na naka lab coat ang naroon sa loob. Hindi ko makita kung nasaan ang sanggol dahil nagkukumpulan sila.

“Her wieght is normal, heartbeat is normal. Everything is norma—.” It’s a girl.

Naputol ang sinasabi ng isang doktor nang muling magkagulo ang mga doktor. Pumalahaw nanaman ang iyak ng sanggol at nagmumukha na akong tanga dahil wala akong ideya kung bakit. 

“What is happening to this baby?!” Nagtanong ang isa sa mga doktor pero mukhang walang nakakaalam kung ano ang nangyayari. 

“We won’t figure this out when she’s still like this! All wild and unbelievably strong!” Hindi ko man lang makita ang sanggol dahil masyado silang kumpulan. 

“Rh-null.” Someone from outside this room suddenly entered and utter that word. 

Napatingin ang lahat sa kanya ng sabihin niya iyon.

“Rh-what? Ano ’yun?” Litong ani ko. Ako lang yata ang hindi nakakaalam ng salitang ’yon sa kwartong ’to.

“Rarest blood type.” 

I gasped. Did I heard that right? The baby who’s causing this situation have the rarest blood type? Kung gan’on bakit naging “wild and unbelievably strong” ito?

“The rarest. Rh-null, pero incompatible ang dugo sa katawan ng bata kaya ganito ang resulta. Wala tayong gamot o alam man lang tungkol dito at tiyak na malalagay sa alanganin ang bata.” Sabay na nagpapaliwanag at kumikilos ang doktor. Lahat ng atensyon ay nasa kaniya. 

May ipinakita itong injection sa kaniyang kamay at isang maliit na bote sa kabila. 

“Propofol. To make her sleep.” Nakita ko ang pag-aalinlangan sa mga mata nung doktor. Tinignan ko ang iba at ganoon din ang mga ito. 

Nanlaki ang mga mata ko ng maalala na ang mga sleeping pills o anuman ay dapat na ginagamit lang sa mga 2 months old and above. I’m pretty sure it can't be used for a newborn! 

Bumilis ang kabog sa dibdib ko ng makitang wala ni isa sa mga doktor ang tumututol sa ideyang iyon. 

“No! You can't use that to her!” Sigaw ko. Pero para bang hindi nila ako naririnig. Para bang hindi nila ako kasama.

“Do it, doc,” gulat akong napatingin sa nagsabi n’on. Kahit na walang nagdudugtong nuon ay ramdam kong sang-ayon silang lahat.

Naglakad papalapit ang doktor na may hawak ng Propofol sa bata. Lalo akong kinabahan at sinubukang pigilan iyon pero naturok na niya ito sa bata bago ko pa mahinto. 

I opened my eyes, still tired. 

Napabuntong-hininga ako ng makitang nakababad pa rin ako sa bathtub. Hindi nga lang katulad kanina, naging mapula na ang tubig dahil sa dumi ko. 

Sa haba ng panaginip ko, pakiramdam ko hapong-hapo pa rin ako. 

Hindi ko maintindihan ang mga nangyayari sa panaginip ko. I know I shouldn't care because dreams are just dreams. They meant nothing. 

Nagpakawala ako ng hininga bago ilublob sa bathtub ang sarili. I couldn't manage to open my eyes knowing it will be red. 

Kahit na buong katawan ko ang nakalublob sa tubig, nararamdaman ko pa rin ang mga luhang kumakawala sa mga mata ko. 

What did I do deserve this? To deserve this kind of treatment from them? I’ve been good. I’ve been respectful towards elders especially my parents. 

Dahil ba sa itsura ko? Sa mukha ko? Kaya nila ako sinasaktan? 

May malaking parte sa akin ang sumang-ayon sa rason na iyon. 

Ang babaw at ang tanga. Unreasonable. 

Dinilat ko ang mga mata ko ng maramdamang wala ng tubig. Dinrain ko kasi ang tub. I can’t clean myself thoroughly with dirty waters. 

Tumayo na ako matapos malinis ang tub at binuksan ang shower. 

As I closed my eyes, I can see my mother lying in that hospital bed. The same thing I saw when I was dreaming. Amazing how I remember every detail. How I feel like that was all true, all of it happened and I was there.

Matapos kong maligo, dumiretso ako sa higaan. I’m lying if I’ll say I’m not tired. I’m 100% drained. Walang duda kung pagkahiga ko ay nakatulog agad ako. 

Hours passed and I’m still on my bed. Nakabawi naman ako ng tulog kahit papaano. Nakalimutan ko na ngang maglunch. Mag-aalas tres na ng hapon. Iniisip ko kung babalik pa ba ako sa school. Naisip ko rin na ang tanga ko pala para isipin pa ’yun.

Malamang hindi na, buong FMA yata ang nakakita sa pagkapahiya ko. Buong FMA din ang natakot sa ginawa ko. 

I have no hopes for them. Tatanda silang paurong. 

Lalo na ang Stellang iyon. Walang magawa sa buhay kaya buhay ng iba ang ginugulo. I think I should congratulate her for her success at that point. Nagawa pa niyang manghitak ng iba para masaktan ako. 

Napabuntong-hininga ako ng maalala ang nangyari kanina. Kung paano huminto ang paghinga ko matapos matapunan ng lintek na pulang likido na ’yun. 

Naalala ko din kung paanong wala sa mga mahihina at uto-u***g nilalang na alagad ni Stella ang hindi nakayanang alisin ako sa taas ni Stella. Honestly, I too, can’t believe how I did that. Kung paanong iisang tao lang ang nakayanang itayo ako.

Iisa lang. Hindi ko pa nakita. Sino siya?

Nang dahil sa katanungang iyon na bigla na lang pumasok sa isip ko, napabangon ako mula sa pagkakahiga. 

Sino nga ba siya? At paanong nakayanan niyang tanggalin ako kay Stella ng mag-isa kung hindi naman iyon magawa ng nakararami. 

I’m fully aware that I was just mad—enraged rather, kaya ko ’yun nagawa. Probably just an adrenaline rush even though I’m not sure if it can work like that. 

“Hay, shit!” Irita kong sigaw.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. 

Dahil doon ay dumanak ang mga problema sa isip ko. 

I’m broke. Hindi ako mayaman, ang mga magulang ko lang.  

I’m not even at the legal age to work, to apply for a job. I think. 

Tamad akong napatingin sa repleksyon ko sa salamin na nasa harapan ko. 

“Teach me how to live without you..” Wala sa sariling binanggit ko. Napuno ng ala-ala ng nga magulang ko ang isip ko. 

Come on, Zaine. Do better.

Napabuntong-hininga ako. Tatayo na sana ako ng biglang nabasag ang bintana ng kwarto ko dahilan para mapailag ako. 

Mabilis akong tumayo at lumayo mula sa bintana. Nakita ko rin ang malaking batong nasa sahig na ginamit para basagin ’yung bintana. It was so loud with a huge impact. 

Mabilis na gumapang ang kaba sa loob ko at gulong tinignan ang nangyari. 

“What the hell..” bulong ko. 

Naiwang nakanganga ang bibig ko habang pinoproseso ang nangyayari. 

Mabagal akong naglakad papalapit sa bintana. Ang malakas na tibok ng puso ko ang tanging naririnig ko. 

Wala akong nakitang kakaiba ng sumilip ako sa bintana habang hindi pa masyadong lumalapit. 

Ano ’to, napagtripan lang? 

Lumapit ako ng tuluyan sa binata at tumingin sa ibaba. Napasigaw ako sa gulat at takot ng makitang may umaakyat mula doon papunta dito. 

Lalaking may takip ang mukha at naka all black na suot.

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko habang tumatakbo pababa ng hagdan papunta sa may pintuan. Napamura pa ako ng marinig ang malakas na yapak ng humahabol sa akin. 

I was panicking ang telling myself to run faster. I can’t think straight and I want to cry! 

Nang mahawakan ko ang doorknob ng pintuan namin ay mabilis ko iyong ini-unlock at sinubukang buksan pero ayaw. 

“Shit!” Napasigaw ako ng biglang may tumarak na kutsilyo sa pintuan malapit sa kamay ko. 

Napatingin ako sa lalaki at nagsimula nanamang tumakbo ng makitang tumatakbo din ito. 

“Shit! Shit! Shit!” Sunod-sunod kong mura dahil sa sunod sunod rin niyang pinalipad ang mga hawak niyang maliliit na kutsilyo.

What the hell is wrong with this man?! I’m not being gender biased, I just know he’s a man because of his presence. 

As I was about to go out using our backdoor, someone who’s outfit and presence is the same as the first shitty guy who entered our home came in and smashed my head using something that I didn't even saw. 

My head is hurting so bad. Wala akong kamalay-malay sa pinaggagagawa ko dahil hindi ko mabuksan ang mata ko. But, I’m aware that I’m moving.

Rather, I’m being dragged. At nagdadagdag lang iyon sa sakit na nararamdaman ko. 

Nang maidilat ko na ang mata ko ay nasilaw naman ako sa liwanag. Kahit ganoon ay nakita ko ang kisame ng sala namin. Kinaladkad nila ako patungo dito sa sala. 

I tried to open my mouth but even breathing seems so hard right now. I can't explain the pain I’m feeling. 

“You asked..”

Napa-d***g ako ng biglang nakarinig ng boses. I can't believe how it made my situation more painful. Pero kahit na ganoon, pinilit ko pa ring makinig sa nagsasalita.

“You asked how to live without your parents, right?” Kahit na nakatakip ang kanilang mukha, nahihimigan ko pa ring nakangisi ang mga ito. 

Alam kong nakahiga pa rin ako sa sahig kahit anong pilit kong tumayo. Nadilat ko na rin ang mata ko kahit papaano. 

Bumungad sa akin ang mga mukha nilang may takip. I can see my reflection on their eyes.

I’m scared.

Bumungisngis ang isa sa kanila. “Why live, when you can just...” Namilog ang mga mata ko ng maglabas ito at ibandera sa mukha ko ang posporo sabay sindi. “...die.” 

The next thing I saw, was our house being burned down with me still inside it. 

It’s gone, I know it would be much better if I was gone too.