Chapter 2

Celina's Point of View

May mga bagay na nabigo nating protektahan, katulad ng taong hindi natin inaakalang bigla na lang tayong iiwan.

"Ah! Bakit ba nakalimutan kong itanong ang pangalan niya?" inis kong sambit. Nasasabunutan ko na ang aking sarili dahil sa inis at panghihinayang. Wala akong maisipan kun'di mag-imbento ng pangalan na babagay sa estrangherong 'yon. Masyado yata akong naging kampante na kausapin siya kaya hindi ko man lang namalayan na hindi ko alam ang pangalan niya samantalang kung titingan ay masyado ko na siyang inabala dahil sa sandamakmak kong inipong problema. 

Nagawa kong bumalik sa trabaho ngayong araw. Kung ikukumpara kahapon, mas magaan na ang pakiramdam ko ngayon. Ngunit parang bigla na namang bumigat ang aking pakiramdam habang hawak ko ang mga nag-ipong gawain sa aking office. Tatlong araw lang naman akong nawala ngunit hindi ko na makita pa ang magandang view sa bintana. Halos manigas ako sa kinatatayuan ko, dahil iyon na agad ang bumungad sa akin kanina.

Napabuntong hininga ako at napagpasyahang magpahinga muna. Napatayo ako mula sa swivel chair papunta sa mini living room, ilang hakbang lang ang layo sa desk ko at doon ginugol ang oras para pag-isipan ang mga susunod kong gagawin sa buhay ko. Pinag-iisipan ko rin ang ma sinabi niya kahit malabo naman na kaming muling magkita. Hays, maliit lang naman ang mundo kaya okay lang siguro.

Nagpaikot-ikot ako sa sofa hanggang sa may ideya akong naisip. Agad akong lumabas sa office at napagdesisyunang makipagkita kay Mia sa isang restaurant.  Tumakbo ako papunta sa elevator na nasa dulo lang ng hallway ngunit  bago pa ako makarating do'n ay agad na iyong sumara. Napayuko ako at tinungo na lang ang hagdanan pababa.

Nasa 7th floor ang office ko ngunit posibleng bumukas ang elevator sa 6th floor para pasakayin ang mga empleyado doon.  Wala mang kasiguraduhang makakasakay ako roon ngunit agad ko 'yong tinungo. 

"Ma'am, 'wag po kayong tumakbo!" rinig kong sigaw ng janitor na abala sa pagpupunas ng mga railings at mukhang nag-aalala na baka bigla akong madulas o baka nangangamba lang siya na ulitin ang paglilinis nang dahil sa akin. 

Nginitian ko lang siya at nagpatuloy sa aking pagbaba. Nakakainis lang dahil sumabay pa sa lunch break ang paglabas ng ideya sa aking isipan. Kailangan ko pa tuloy gumamit ng hagdanan dahil sa dami ng empleyado na bababa para marating ang cafeteria. Kailangan ko ding bilisan dahil limitado lang ang oras na meron ako, baka may traffic pa sa labas.

Sawa na akong humalikipkip lang sa tabi o matulog sa park at doon magbakasakaling makalimot. Oras na para gumawa ako ng paraan para maibsan ang nararamdaman ko!

Napa-ngiti na lang ako at patuloy na tinahak ang hagdan pababa ng isa pang palapag. Parang iyon na kasi ang pinakamagandang ideya na naisip ko sa buong buhay ko.

Agad ko namang narating ang isang elevator na malapit nang magsara kaya agad kong iniharang ang aking braso. Bakas ang gulat sa bawat empleyado na nasa loob ng elevator na hindi ko na lang pinansin. Nakahinga ako ng maayos dahil nagawa kong makasakay. Binati ako ng mga empleyado na sa tingin ko'y mananang-halian na kaya binati ko rin sila ng may malawak na ngiti. 

Agad kong nilabas ang cellphone ko at tinawagan si Mia dahil sa tiyansang matulungan niya ako.

"Celina, sa wakas!" masigla niyang bungad at tuluyang humalakhak ng mapagtantong ako nga ang tumawag. Na para bang dekada na ang nakalipas nang huli akong magparamdam. Napasandal ako sa dingding ng elevator at agad na napa-irap dahil sa sinabi niya. Nagkita kami kahapon, at naikwento ko rin sa kan'ya ang nangyari. "Done crying?" dagdag pa niya kaya nagpakawala na lang ako ng buntong hininga. Siya si  Earlmia  Rioflorico, isa sa mga kaibigan ko. Isa siyang animator ng isang 'di gaanong kilalang Animation Company. May pagkagaspang ang ugali niya pero hindi ako nagsisisi na kaibigan ko ang isang tulad niya. 

Wala na akong inaksayang oras at diniretso ko na ang pakay ko.

"Mia, kailangan mo 'kong tulungan," saad ko kasabay ng pag-tunog ng tiyan ng isang tao. Pakuwari ko ay hindi siya kumain ng umagahan. Ipinagkibit-balikat ko na lang iyon at umastang walang narinig at gano'n din sila. 

"Wala akong gayuma. Sa iba ka na lang magpatulong," natatawa niyang sagot na ikinairap ko na lang. Kasabay no'n ang pagtunog ng elevator, hudyat na nakarating na kami sa 3rd floor.

Naglabas ako ng pera at agad na iniabot sa isang lalaking empleyado na pilit tumatanggi sa maliit na halagang ibinibigay ko. Nauubos na ang aking oras kaya nilagay ko na lang 'yon sa kan'yang kamay at ngumiti.

"Kumain kayo ng masarap ah!" Kinindatan ko sila na sabay-sabay pang yumuko at nagpasalamat. Agad din silang umalis at nakangiting tinungo ang cafeteria. Ayokong isipin nilang suhol iyon kun'di pagmamagandang loob lang.

Ibinalik ko sa tenga ko ang aking cellphone at narinig ang pagtikhim ni Mia sa kabilang linya. 

Muling sumara ang elevator at ngayon ay nag-iisa na lang ako sa loob.

"Suhol ba 'yon?" natatawang asik niya kaya napatawa na lang din ako. Muling bumukas ang pinto kaya tumalikod na ako at tinahak ang exit. Siguro nga, suhol 'yon para magustuhan nila ako.

Tumikhim ako at nagpatuloy sa paglalakad.

"Back to the topic, kailangan kita para hanapin ang isang tao," diretsahang sabi ko. Agad siyang natahimik kaya nai-imagine ko ang kan'yang mukha habang nakanganga dahil sa mga ideya ko.

"For what?" tanong niya na parang nalilito sa mga sinasabi ko. Diretso lang akong naglakad sa hallway at ninamnam ang malamig na hangin. Ramdam ko ang kaunting pagka-excite kahit tutulan pa nila iyon.

"Para maging boyfriend ko," diretsahan kong sagot bago ako tuluyang napaatras sa malakas na pagbungo ng isang lalaki sa aking balikat dahilan para mabitawan ko ang aking cell phone. Isa siya sa mga empleyado ng kompanya. 

"WHAT?!" rinig ko pang sigaw ni Mia bago unti-unting bumabagsak ang cell phone ko sa sahig. Tuluyang nabasag ang screen nito at biglang nagblack-out. Napatingin ako sa taong nasa harap ko at akmang sisigawan nang makita ko itong nakayuko sa harap ko. Napatigil ako sa aking kinatatayuan.

"Sorry po Ma'am, hindi ko po sinasadya." Pinulot niya ang sira kong cell phone at saka iniabot sa akin. Patuloy siyang humihingi ng sorry kaya hinawakan ko ang kan'yang balikat  na siyang ikinagitla niya. 

"Okay lang, bibili na lang ako ng bago," mahinahong saad ko. Mabuti na lang at siya ang unang nagsalita sa aming dalawa. Napahinga ako ng malalim at saka kinuha ang cell phone sa kan'ya.

"Kapag cell phone, bumibili agad ng bago. Kapag mga empleyado, delayed ang sweldo?" rinig kong saad niya saka tumingin sa akin at ngumiti. Tinanggal ko ang pagkakahawak ko sa kan'ya at natulala.

"Anong sinabi mo?" Ngumiti naman siya sa aking harapan na ikinakunot ng noo ko. Hindi kaya gutom lang ako kaya kung ano-ano na ang naririnig ko?

"Sabi ko po, ingat po kayo sa daan niyo para bumili ng cell phone na bago. Sige po ma'am, pasensiya na po talaga. Good day po." Tumalikod siya at nagsimula nang maglakad ng matulin at iniwan akong nakatulala sa hangin.

Baka nga namali lang ako ng dinig.

Tinitigan ko ang aking cell phone at saka tuluyang nilisan ang building. Dumiretso ako sa pinakamalapit na mall at agad na bumili ng new model at inilipat ang sim doon. Napangiti ako ng malawak nang mahawakan na 'yon.

Dumiretso ako sa isang resto kung saan ko kikitain si Mia na kasama raw si Ara. Agad ko naman silang nakita nang mabuksan ang pinto. Kumaway ako na ikinangiti nila. Nang makaupo ako ay lumapit ang waiter dala ang menu at nakangiti kaming kinausap. Mabuti na lang at hindi gaanong traffic.

"May I take your order, Ma'am?" saad nito. Napatingin ako sa kan'ya na patuloy ang pag-ngiti habang isinusulat ang mga in-o-order ng mga kaibigan ko. Morena, may katangkaran, maganda ang hugis ng katawan at saka straight hair. Hindi ko alam kung bakit nakuha niya ang atensiyon ko ngunit parang may nakita na akong kamukha niya. Hindi ko lang maalala kung saan.

"Celina?" Nabalik ako sa realidad ng mapansin na ako na pala ang tinatanong niya. Natawa pa ito ngunit agad ding umayos ng tayo.

"Ah, small hawaiin pizza na lang sa'kin saka water." Tumango naman siya at saka bumalik sa counter.

"Sa tingin n'yo ba may kamukha siya?" Nagtinginan naman sila sa akin ng may pagtataka at umiling din pagkalipas. 

Tumango naman ako at pilit na iniisip kung nakita ko na ba s'ya. Ilang minuto rin kaming tahimik bago tuluyang s-in-erve ang foods na in-order namin. Steak para kay Mia at salad naman para kay Ara.

"Enjoy your meal." Ngumiti kami sa kan'ya at nagpasalamat.

Tinitigan ko ang pagkain sa mesa saka ibinaling sa mga kaibigan kong napakaseryoso sa pagkain.

"Tungkol sa sinabi ko kanina..." Tinitigan ko ang mga mata nila at binabasa kung anong iniisip nila. "I'm serious, so please help me." Bigla silang nabulunan kaya pasya silang inuman ng tubig at pukpok sa kanilang d****b.

"Are you out of your mind?" naguguluhang tanong ni Ara. Siya si Ara Kim S. Roquesa, isa siyang nurse. Palagi siyang ganito, masyadong strikto pagdating sa mga ideyang hindi masyadong pinag-isipan. Pero, desidido na talaga ako.

"Oo, Ara. Baliw na 'ata ako, desperada." Kinuha ko ang isang slice ng pizza at isinubo.

"No, hindi kita papayagang lamunin niyang pagkadesperada mo. Baka mas lalo ka lang masaktan." Tumawa ako sa sinabi niya. Hindi pa ba ako nasasaktan ngayon? Pinagpalit lang naman ako at gusto ko lang siyang bawiin mula sa babaeng 'yon.

"So, anong magagawa ko para matulungan ka?" Napatingin ako kay Mia na nakasandal na ngayon at tapos nang kainin ang steak. Nakaisang kagat pa lang ako ah.

"Hanapin mo siya para sa 'kin," Tumaas ang kan'yang kilay sa sinabi ko.

"Sinong siya? Anong pangalan?" Napakamot naman ako sa aking ulo dahil sa hindi ko rin alam ang pangalan niya.

"I don't know either," nahihiya kong tugon habang patuloy sa pag-nguya ng pizza.

"Seryoso ka? Gusto mong ituloy ang plano pero 'di mo alam kung sino ang taong gusto mong hanapin? Don't tell me, 'yung stranger ang tinutukoy mo." Napakamot na lang ako sa ulo. Kaya nga humihingi ako ng favor kasi hindi ko siya mahanap dahil hindi ko alam ang pangalan niya. Napatango na lang rin ako sa mga sinabi ni Mia.

"Yung appearance niya lang alam ko e. Magaling ka namang mag-drawing kaya sige na," pamimilit ko sa kan'ya. Napailing-iling na lang siya at tumango. Sininalaysay ko sa kan'ya ang itsurang nakita ko ng gabing 'yon na siya naman niyang ini-sketch. Nang matapos ay agad niyang pinakita ang larawan ng iginuhit niya. Natawa pa siya dahil hindi niya rin magawa ng specific ang parte sa may mata kung saan natatabunan ng buhok.

"Don't worry, mahahanap din 'yan ni Mia." Tumango naman ako sinabi ni Ara habang patuloy lang sa paglasap ng gulay niya sa plato na tila wala siyang kinalaman sa mga nangyayari.

May tiwala ako sa kan'ya. Agad nitong kinuha ang phone at saka gumawa ng kung anong bagay mula doon. Ilang minuto din ang nakalipas bago niya iharap sa akin ang phone na naka- log in sa isang dummy account. Binasa ko ang post mula sa timeline nito na agad inani ng sunod-sunod na reacts and comment. Sikat ang page niya, sa tingin ko ay doon niya prino-promote ang kanilang animation.

'If you are qualified with the given characteristics, please direct message me for more information. Magbibigay kami ng trabaho na may malaking sahod, thanks!'

Napanganga na lang ako dahil sa ginawa niya. Is it for real? Napapahid na lang ako ng tutulong luha dahil sa saya. Agad akong lumapit sa kan'ya at niyakap siya ng mahigpit. Sana makita niya ang post na 'to.

"For your happiness," sambit niya saka niyakap ako pabalik. Napatingin naman kami kay Ara na padabog na kumakain. 

Alam kong tutulungan nila ako sa aking gagawin ngunit hindi sumagi sa isip ko na ganito lang sila kadaling pumayag sa plano ko. iniisip ko sesermonan pa nila ako ng sobra dahil sa kagagahan ko. 

"So, anong role ko?" diretsahang saad ni Ara na nagpatawa sa 'min.

"Taga monitor!" Umirap naman ito sa sinabi namin ni Mia.

" Talaga lang? Hanggang dito ba naman, taga monitor pa rin ako?" naiirita niyang dagdag na tuluyang nagpatawa sa amin.

Hindi ko inaasahan na makukumbinsi ko sila sa plano kong ito. Hindi ako sigurado kung gagana ngunit susubukan ko. 

Kinuha kong muli ang pizza at agad na inubos. Sana umayon ang lahat sa iniisip ko. Alam kong madami akong kahaharapin na consequences at posible rin akong masaktan at ang malala pa ay baka tuluyang maubos ang tiwala ko para sa iba. Tama kaya 'tong ginagawa ko?