Hanggang doon lang kaya ang away? O may hihigit pa sa problema nila?
Pagkapasok ko sa kwarto ay halos umawang ang labi ko nang makita siyang nakahiga sa lapag habang may nakalatag doon. Umirap na lang ako at hinayaan siyang mahiga sa sahig. ‘Hindi sapat na rason ang ikinagagalit niya. Nanay niya ‘yon at hindi naman ganoon kasama ang mommy niya.’ Kinaumagahan ay nagising akong wala na siya sa kwarto, at sa labas. Mukhang dumaong sila para mangisda. Bago pa man tuluyang sumakit ang sikat ng araw ay nakabalik na sila ngunit nagtaka ako nang basa si Piere at inaalalayan ni amang. “A-Anong nangyari amang?” kwestyon ko at sinubukang hawakan si Piere ngunit iniiwas niya ang pulsuhan at naunang pumasok sa kwarto. “Ah eh l-lumakas yung alon nang umaga, nalaglag siya pero hindi naman siya napano,” kwento ni amang kaya bumuntong hininga ako at nagpasalamat. Sunod kong pinasok ang kwarto namin ngunit nasa loob na siya ng banyo at naliligo. Makalipas ang sampung minuto ay nagtutuyo na siya ng buhok nang lumabas sa banyo. “Ano?” kwestyon niya nang mah
Dahil sa desisyon ko ay sumama sa akin si Piere, nag-iwan siya ng pera sa bahay at sinabing babalik rin siya. ‘Makakabalik pa ba talaga kami?’ Nagpadala ng ligtas na masasakyan ang mommy ni Piere na mas hindi niya ikinatuwa. Ngunit wala siyang magawa. Ilang oras ang byahe, inabor kami ng mahigit 20 hours bago makarating sa city. Ngunit dumeretso ako kaagad sa ama ko. Sa ospital kung nasaan siya ay natanaw ko kaagad siya sa labas ng private ward. May mga kasama siya at nandito rin ang ina ni Piere. Lumapit ako kaagad sa tatay ko at nakita ko kung gaano katindi ang ipinayat niya. May tubo rin siya ng oxygen sa ilong at may kung anong apparatus sa kanyang dibdib. “T-Tay..” naiiyak na tawag ko. Tulog ito ngayon dahilan para hindi ako nagkaroon ng pagkakataon na makausap siya. Ang nanay ni Piere ay nilapitan kaagad si Piere at niyakap na hindi man lang tumugon. “P-Piere! B-Buhay ka nga talaga.. God!” umiiyak ang mommy niya kaya naman iniiwas ko ang tingin. “B-Babalik ka na
Matapos siya i-check ay sumunod agad na sumugod ang mommy ni Piere sa ospital. Marami silang tests na ginawa kay Piere hanggang sa harapin kami ng doctor. “D-Doc ano po nangyari sa kanya?” nag-aalala kong tanong. “It was a neurological problems, it also affected his psychological. As his memories comes back, he will need a full time therapy. His brain is damaged and it is getting more damaged than it is as memories return—” Napapikit ako ng mariin. That was why he’s having headaches everytime he remembers.. “This type of problems can also result to psychological problem. That was why he can’t recognize the time, the memory loss and the sudden surge of it coming back all in one to his mind severely damaged his mental health.. It may lead to depression since all the memories that will return first is the painful one..” Mahabang paliwanag ng doctor. “Is he changing emotions drastically?” Tumango ako bilang sagot. “May oras po na sobrang saya niya pero nitong nakaraan parang
“Would you do it now?” tanong ng doctor kay Piere. Nang sulyapan ko si Piere ay doon lang siya tumango. Dahil doon ay sinamahan ko si Piere sa isang kwarto sa ospital kung saan pinipilit niyang maglakad habang may support siya sa kanyang bewang, at straps sa likod. Huminga ako ng malalim nang makita na hirap na hirap siya. Nagtagal iyon ng isang oras at forty minutes. Pagkabalik sa kwarto niya ay halatang pagod na pagod siya. Hinayaan ko siyang magpahinga hanggang sa biglang bumukas ang pinto ng malakas. Napalingon ako akala ko ay mommy ni Piere ngunit natigilan ako nang makita ang daddy ni Piere. Umigting ang panga nito at mabilis na lumapit. Ngunit halos masapo ko ang mukha nang malakas akong sampalin nito. “H-How dare you take my son away from us?!” malakas na sigaw nito. Napabangon kaagad si Piere at hinila ako papalapit sa kanya. “Don’t hit my wife!” bulyaw ni Piere at halos yakapin ako. “I-I’m okay..” Paninigurado ko dahil baka ma-stress si Piere ngunit sumam
Lumi Torinio’s Point Of View. Piere have 14 days to drink the pills the doctor has given him, I was nervous and scared at the same time. I anxiously gave him the first pill he has to drink. “One of your meds, Piere,” kalmadong sabi ko at inabutan siya ng tubig. “Thank you babe, I love you..” malambing niyang sabi. Matipid akong ngumiti at kinakabahan sa magiging outcome. Both the outcome is negares are negative for me. If makakalimutan niya ako, we’ll be strangers with memories he forgotten. Kung maalala naman niya, still, I don’t know if he’ll discard me, file an annulment and leave me. The good thing is he’ll be fine after it. We enjoyed the day, even after his therapy. He’s also drinking anti-depressants whic are for his depression. The second day of his pill.. “I love you so much, babe. Thank you,” malambing niya muling sabi at niyakap ako sa bewang. Sa muli ay matipid akong ngumiti. Hanggang sa ilang araw na lang ang natitira, hindi nawawala ang palagi niyang s
Nanatili ako sa kwarto ng tatay ko sa ospital. Hindi ko ginawang bumalik sa kwarto ni Piere. I can’t face the outcome. Hindi niya na rin ako hinanap pa. Hanggang sa sobrang pagod at gusto ko ng matulog dahil tatlong araw na rin ang lumipas mula nang matapos ang pag-inom ni Piere ng pill. Uuwi muna siguro ako sa hotel namin noon. Wala ako sa sariling binuksan ang hotel room namin gamit ang cars nito, though may passwords naman na pwedeng ilagay. Pagkapasok ko ay natigilan ako nang makita ang bulto ng isang tao na nakaupo sa mahabang sofa sa harapan ng malaking flat screen telivision. Nang marinig niya ang pagsarado ng pinto ay lumingon siya dahilan para iiwas ko kaagad ang tingin. “Glad you’re back, marunong ka pa lang umuwi?” Tumayo siya at ang berdeng mata niya ay wala man lang kalambing lambing na tumingin sa akin. Naglakad siya papalapit sa akin. “Hindi mo man lang binisita ang asawa mo kahit sa pag-discharge man lang sa ospital?” Binigyang diin niya ang salitang asawa
Napatitig ako kay Piere na nakatayo sa harapan ko habang salubong ang kilay, naka-Cartier glass, at kumakalat ang expensive perfume niya sa suot na plain white shirt at black slacks. “A-Andito ka na naman?” nauubos pasensyang sabi ko. Dalawang araw pa lang ang lumipas nandito na naman siya sa harapan ko. Tumaas ang kilay niya sa tanong ko. “What can you do? Kasal tayo, Lumi.” Tila galit pa niyang sabi kaya umirap ako at nilampasan na siya. “Come home with me,” sabi niya habang sinusundan ako sa ospital. “With Juliette? Huwag na lang—” “Juliette’s not aware that both of us are alive,” putol niya sa sasabihin ko. “Sa hotel na lang ako—” “Inutos ko na sa butler ko na mag-impake sa hotel, at i-uwi sa bahay ang lahat.” Napahinto ako sa sinabi niya. “Wow. Ang bilis mo yata? Pumayag ba ako?” naiinis kong saad at piniga ang towel na ipangpupunas ko sa tatay ko. “I don’t need your permission. I bought you, I get to decide to everything.” Pangunguna pa niya. Sobrang gwapo niya
Nasa hospital ako ngayon at nalulugmok sa ibinalita ng doctor. “Mas lumalala ang kondisyon niya Lumi, kailangan niya ng magagaling na doctor at mas matagal na sa industriyang ito na mga nurses and care takers.” “Kailangan niya ring ma-operahan sa oras na mag-stable ang kalagayan niya dahil hindi pwedeng sabay operahan ang baga at puso niya. Baka bumigay ito,” saad ng doctor. Nasapo ko ang noo at bumuntong hininga. “Doc, m-magkano naman ho kaya ang magagastos sa dalawang operasyon?” Pinigilan kong manginig ang kamay ko dahil sa sobrang stressed. “Milyon ang halaga ng mga operasyon hija, iba pa ang doctor’s f*e at mga maintenance ng tatay mo. Bukod pa doon, kailangan niyo ng doctor na masisigurado ang lagay ng ama mo. Hindi ako, dahil doctor lamang ako sa baga ngunit hindi ako surgeon.” Tumango ako sa paliwanag nito. Saan ako hahanap ng ganoon kalaking pera? Ang naipon ko na binibigay ni Piere ay hindi pa lalagpas sa isang milyon. Dahil doon ay mas nagtagal pa ako sa ospital, s