Ginulo ni Jay ang buhok ng kaniyang anak na lalaki ngunit hindi naman pinansin ang presensya ni Zetty. Hindi niya napansin na ang kaniyang pagbabale-wala ay magdudulot ng mas matinding galit mula kay Zetty.Umakyat si Jay sa taas at kumatok sa pinto ng silid ni Rose. Ang inaantok na mga mata ni Rose ay tumapat sa galit na si Jay. “Ginoong Ares, ano’ng problema?”“Almusal,” Naiinis na sinabi ni Jay ang tatlong pantig na iyon.Si Rose ay agad na nagising. “Ah, pasensya. Magluluto na agad ako.”Gayunpaman, siya ay mayroon pa ring kasuotang pantulog. Ninais niyang magpalit muna at lumabas ng silid, ngunit nanatili si Jay sa pinto na para bang wala siyang balak na umalis.Tumingin si Jay sa Pikachu na larawan sa kaniyang damit. Mayroong isang nang-aasar na itsura sa kaniyang mga mata.Tinakpan ni Rose ang pambatang larawan sa kaniyang dibdib at namula. “‘Wag kang tumingin!”Malamig na sinabi ni Jay, “‘Wag kang mag-alala. Kahit na maghubad ka pa sa harap ko, wala akong interes sa patag mong
Hindi marami ang mga tao sa mundong ito na kayang makatanggap ng magiliw na pagtrato mula sa malamig at walang puso na si Jay. Sa nakaraan niyang buhay, sinakripisyo na ni Angeline Severe ang kaniyang sarili ngunit nabigo pa rin siyang painitin ang malamig niyang puso na gawa sa bakal.Walang sinuman ang nag-akala na magiging magiliw at malambing siya sa kaniyang mga anak.Si Rose ay natulala sa pag-iisip ng mga kalokohan nang bigla siyang pinaalalahanan ni Jay. “Magluto ka na ng almusal.”Naintindihan ni Rose na kailanman ay hindi magiging magiliw sa kaniya si Jay. Ganoon ito sa nakaraan niyang buhay, at parehas din ang mangyayari sa buhay na ‘to.Dali-daling bumaba si Rose.Pumasok si Jay sa silid at umupo sa gilid ng higaan habang hinihimas ang ulo ni Jenson, magiliw na tinatanong, “Bakit ka binangungot ulit?”Nagdilim ang itsura ni Jenson. Mayroon siyang madidilim na bliog sa ilalim ng kaniyang mga mata, pinapahiwatig na hindi siya nagkaroon ng mapayapang pagtulog. Tumingin si Jens
“Tito, kung ayaw mo ng soymilk kasama ang youtiao, pwede namang ‘wag ka kumain. Wala namang pumipilit sa ‘yo.” Ang mahina at cute na boses ni Zetty ay pumasok sa mga tainga ni Jay, na siyang nagsanhi sa kaniya na maramdaman na walang kahulugan ang buhay.Ang batang ito ay palagi siyang inaaway.Napakunot ang mga kilay ni Jay noong tumingin siya kay Zetty, “Hindi ba tinuro sa ‘yo ng Mommy mo na ‘wag magsalita habang kumakain?”Sino’ng nag-akala na titingala si Zetty at lalaban pabalik. “Eh, Tito, bakit wala kang tigil sa pagsasalita?”Si Jay ay walang maisagot.Hindi mapigilan ni Rose na hawakan ang ulo ni Zetty. Ang kaniyang mga kilos ay halatang binibigyan si Zetty ng paghimok na magpatuloy.Ang matalas na mga mata ni Jay ay napatingin kay Rose.Ang ngiti sa mukha ni Rose ay nanigas, at dali-dali siyang yumuko habang ngumunguya sa youtiao.Pagkatapos ng almusal, si Jay ay hindi nagmamadaling umalis para magtrabaho. Tinawag niya si Rose. Ang tono ng kaniyang boses ay nagpapakita na hin
May mga nakilala na si Jay mula sa iba’t ibang lakad ng buhay. Ang mga klase ng tao na nakilala niya ay ang mga taong sa sobrang hirap ay wala silang utang, ngunit ang taas pa rin ng tingin nila sa kanilang mga sarili. Kapag iniwan sila ng marahas na realidad ng ilang sampal sa kanilang mga mukha, sila ay magbabago mula sa pagiging mahirap sa labas patungo sa pagiging mahirap pati na rin sa isipan.Si Rose Loyle ay itinuring ni Jay sa sarili niyang mundo na siya ang ganoong klase ng tao.Hindi na pinag-isipan pa ni Jay ang kahilingan ni Rose na umutang ng pera sa kaniya. “Maghintay ka hanggang sa araw na kaya mo na itong bayaran bago ka makipagtalakayan ng mga responsibilidad mo sa akin.”Kinagat ni Rose ang kaniyang labi. Minamaliit siya ni Jay at hindi naniniwala na kaya siya nitong bayaran.Ngayon mismo, siya ay mayroong mas mahalagang problema. Maayos na ang problema nina Robbie at Jenson sa eskwela. Gayunpaman, walang anumang kwalipikasyon si Zetty na pumasok sa sakop na kindergar
“Mommy, sina Jenson at Robbie lang ang nilabas niya para maglaro at iniwan ako dito sa bahay.” Tumingin si Zetty sa kaniyang mommy. Ang pagkabigo sa kaniyang mga mata ay halata.“Zetty, gusto mo bang lumabas para maglaro? Gusto mo labas tayo?” Lumapit si Rose at umupo sa tabi ni Zetty.Tumingin si Zetty sa magandang malaking bahay. Bigla siyang nalungkot at napabuntong-hininga. “Mommy, ayaw ko rito.”Si Rose ay natuliro.Ang puwang sa pagitan nina Zetty at Jay ay mabilis na lumalaki. Kung iiwan nila ito na magprogreso nang mag-isa, malamang ay magiging kasing laki nito ang isang bangin, kahit kailan ay hindi na gagaling.“Zetty, gusto mo bang ipakilala ang sarili mo kay Daddy?” Kinakabahang tanong ni Rose.Pinag-iisipan na niya ang tanong na ito noong nakaraan pa. Dati, binalak niya na itago ang dalawang bata at kahit kailan ay hindi na mahiwalay pa sa kanila. Gayunpaman, ang mga bagay-bagay ay hindi umaayon sa kaniyang plano. Nabigo pa siyang itago si Robbie, hinahayaan sina Robbie at
Tumingin si Jay sa manika na nasa kaniyang kamay nang may seryosong mukha. Pagkatapos no’n, tumingin siya sa silid ng bata. Pagkatapos pumasok ni Zetty sa silid, sinara niya nang malakas ang pinto na siyang rinig sa buong bahay. Halata naman sa kanila na siya ay mayroong masamang nararamdaman.Naramdaman ni Jay na ang kakaiba at malaki masyado ang galit ng bata. Siya ay nasa ilalim ng impresyon na ganoon talaga siya pinanganak at wala itong kinalaman sa kaniya.Ang kaniyang pakiramdam ay gumanda dahil sa pagpapakalma niya sa kaniyang sarili.Sa loob ng silid, nagtago si Zetty sa ilalim ng kumot at patagong lumuluha. Pinanood ni Rose ang maliit na batang nalulungkot at naramdaman na hindi na niya kayang bale-walain pa ang kalusugan ng isipan ni Zetty dahil lamang nais niyang ipagdamot si Zetty.“Zetty, gusto mo rin bang ilabas ka niya?” Umupo si Rose sa tabi ni Zetty, ang kaniyang boses ay magiliw at malambing.Inangat ni Zetty ang basa niyang mukha dahil sa mga luha at tumango. Ang mah
Si Rose ay mayroong tiyan na puno ng galit na hindi niya matanggal o mapakawalan. Ang tatlong bata ay inosenteng nakatingin sa kaniya, kaya wala siyang magawa kung ‘di ang tiisin ang lahat ng galit na ‘yon. Binigyan niya si Jay ng isang malaking ngiti. “Tama ka, Ginoong Ares.”Ang nag-iisang dahilan kung bakit minamaliit siya ni Jay ay dahil siya ay mahirap. Patagong nangako si Rose na babaguhin niya ang sitwasyon. Ninais niyang baguhin ang pusisyon niya sa puso ni Jay kung saan siya ngayon ay tinuturing bilang ang pinakamababang nilalang sa social pyramid.Ang hapunan ay nagpatuloy nang tahimik.Pagkatapos ng hapunan, nilinis ni Rose ang kusina at bumalik sa kaniyang silid. Binuksan niya ang kaniyang email upang makita kung mayroon bang mga sagot mula sa mga kumpanyang binigyan niya ng kaniyang resume.Marahil ay dahil hindi pa matagal simula noong nagpadala siya sa kanilang mga email, na siyang dahilan kung bakit hindi maraming mga kumpanya ang sumagot sa kaniya. Gayunpaman, isang e
Dahil desperado ang Eminent Honor na ipasok siya, marahil ay maaari niyang subukan na makipagkasundo at makakuha ng maagang sahod? ‘Sa katunayan, hindi ang Eminent Honor ang una sa mga pagpipilian ko. Gayunpaman, kailangan ko na talaga ng pera. Kung kaya akong bigyan ng Eminent Honor ng sahod na dalawang taon ang katumbas, handa akong magtrabaho sa kumpanya mo.’ Nag-alinlangan nang matagal si Rose bago siya maglakas-loob at ipadala ang email na ito.Ang kabila naman ay hindi na nag-alinlangan at agad na sumagot ng, “Walang problema.”Kasunod nito, kinailangan nilang pag-usapan ang takda para sa kontrata, ang mga oras ng pagtatrabaho ni Rose, at iba pa.Naisip ni Rose na kailangan niyang alagaan ang tatlo niyang mga anak. Iminungkahi niya na magtatrabaho siya sa bahay kung saan ibibigay niya ang kaniyang napagtrabahuan sa isang napagsang-ayungan na oras sa kumpanya.Para naman kay Zayne, gustong-gusto niya talaga makuha si Rose sa kaniyang kumpanya, kaya pumayag siya sa lahat ng kaniya