Ang pag ibig sa araw ng piesta

Ang araw ng fiesta sa bayan ng San Isidro ay laging puno ng kasiyahan at ingay. Ang mga kalye ay puno ng makukulay na banderitas at ang mga tindahan ay abala sa pag-aalaga sa mga bisita. Sa gitna ng lahat ng kasiyahan, si Luna Reyes ay tila nag-iisa sa kanyang sariling mundo. Sa edad na 18, siya ay nakaupo sa ilalim ng isang malaking puno sa tabi ng plaza, nagmamasid sa paligid habang tinatangkang pagtuunan ng pansin ang kanyang mga aralin para sa nalalapit na pagsusulit sa kolehiyo.

Sa kabila ng kanyang abalang iskedyul, hindi maiwasan ni Luna ang magbigay pansin sa mga tunog ng fiesta—ang tunog ng musika, ang halakhak ng mga bata, at ang aroma ng mga lutong pagkain. Sa likod ng mga magagarang dekorasyon, isang pakiramdam ng pangungulila ang pumapalibot sa kanya. Walang mga magulang na nag-aalaga sa kanya, at ang kanyang tanging kasama sa kasiyahan ay ang kanyang mga kaibigan na abala rin sa kanilang sariling mga gawain.

Habang siya ay nag-aaral, bigla na lamang siyang nabigla nang makita ang isang matangkad na binata na naglalakad patungo sa kanya. Ang kanyang mga mata ay tila kumikislap sa ilalim ng sinag ng araw, at ang kanyang mga buhok ay nakatali sa isang maluwag na buhol. Siya si Alexander "Alex" Montemayor, ang heir ng Montemayor Corporation. Nakilala siya ni Luna mula sa mga balita at tsismis sa bayan, ngunit hindi niya akalaing makikilala siya sa personal.

"Magandang hapon," bati ni Alex, sabik na ngumiti. "Nag-iisa ka yata rito. Baka gusto mong sumama sa amin?"

Nagulat si Luna at halos malaglag ang kanyang lapis. "Ako? W-well, hindi ko naman po alam..."

"Kasama ka namin sa fiesta," sabi ni Alex, at binigyan siya ng malambing na ngiti. "Walang masama kung sumama ka, di ba?"

Tumingin si Luna sa kanyang paligid, nag-aalangan. Hindi niya alam kung paano tumanggap ng imbitasyon mula sa isang taong may ganitong mataas na katayuan. Ngunit ang pagnanais na makilala ang iba pang aspeto ng buhay ay nangingibabaw sa kanyang pag-aalinlangan. Matapos ang ilang sandali ng pag-iisip, ngumiti siya at sumang-ayon. "Sige, salamat po."

Nang makasama si Alex, nahanap nila ang kanilang mga sarili sa gitna ng mga makukulay na tent at mga laro. Binibigyan siya ni Alex ng tour sa paligid, ipinakilala ang kanya mga kaibigan, at ipinakita ang iba’t ibang atraksyon ng fiesta. Ang kanyang kabaitan at simpleng pakikitungo ay tila tumunaw sa mga pangambang na dati ay nagbigay ng pag-aalinlangan kay Luna.

Habang naglalakad sila sa paligid, napansin ni Alex ang isang maliit na tindahan ng mga lokal na produkto na tila wala pang tao. "Gusto mo bang subukan ang mga lokal na delicacy?" tanong ni Alex.

Tumango si Luna, "Sige po."

Pumunta sila sa tindahan at nag-order ng mga lokal na pagkain—mga puto, bibingka, at mga inihaw na mani. Habang nagsasalu-salo, nagkaroon sila ng malalim na pag-uusap tungkol sa kanilang mga pangarap, pamilya, at mga hilig. Ang mga tanong ni Alex ay puno ng tunay na interes sa buhay ni Luna, at ang mga sagot ni Luna ay nagbigay ng liwanag sa kanyang mundo.

"Dahil dito sa fiesta, nadarama ko ang tunay na kahulugan ng pagiging masaya," sabi ni Luna habang tinatangkang tikman ang bibingka. "Ito ang dahilan kung bakit gusto ko ang mga ganitong okasyon."

"Oo nga," sang-ayon ni Alex. "Ang fiesta ay hindi lang para sa kasiyahan. Ito rin ay para sa pagkakaroon ng pagkakataon na makilala ang ibang tao at malaman ang kanilang mga kwento."

Pagkatapos ng masarap na pagkain, nagpatuloy sila sa paggalugad sa fiesta, at ang kanilang pagkakaibigan ay tila lumalago sa bawat minuto. Ang mga mata ni Alex ay hindi mapigilan ang pagtingin kay Luna, na tila naiintriga sa kanyang likas na ganda at katalinuhan. Ang kanilang pag-uusap ay puno ng kasiyahan at pagkakaintindihan.

Ang araw ay umabot sa kanyang huling bahagi, at ang mga ilaw ng fiesta ay nagsimulang magningning ng mas maliwanag habang ang araw ay lumulubog sa kanluran. Si Luna at Alex ay naglakad patungo sa isang mataas na lugar sa plaza, kung saan nakikita nila ang buong bayan na tila naglalakbay sa ilalim ng mga bituin.

"Alam mo," sabi ni Alex habang nakatingin sa mga ilaw, "madalas kong iniisip kung paano ko magiging mas makabuluhan ang bawat sandali. Parang ang bawat minuto ay isang pagkakataon na dapat nating pahalagahan."

Tumingin si Luna sa kanya, ang kanyang mga mata ay puno ng pagpapahalaga. "Minsan, hindi natin kailangan ng maraming bagay para maging masaya. Ang mga simpleng bagay, tulad ng ganitong mga sandali, ay nagdadala ng tunay na kasiyahan."

Nang maghiwalay sila, nag-iwan si Alex ng liham kay Luna, naglalaman ng kanyang contact details at ang kanyang hiling na muling magkita. Ang kanyang huling mga salita ay puno ng pag-asa at pagnanasa na makita siya muli.

Si Luna, bagamat naguguluhan sa mga bagong nararamdaman, ay nakaramdam ng isang matinding koneksyon sa kanya. Ang mga alaala ng fiesta ay naging isang mahalagang bahagi ng kanyang buhay, na tila nagbukas ng bagong mundo sa kanyang harapan. Sa pag-uwi, ang mga ngiti ni Alex at ang kanilang mga pag-uusap ay patuloy na umiikot sa kanyang isipan, at alam niyang nagkaroon siya ng isang espesyal na koneksyon na hindi niya inaasahan.

Ang araw ng fiesta ay natapos, ngunit ang simula ng kanilang kwento ay ngayon lamang nag-uumpisa.