6- Hangover

Nasapo ni Mia ang ulo. Kumikirot iyon. Nang ibukas niya ang kaniyang mga mata, kaagad niyang napansin na naroroon siya sa isang kwartong hindi pamilyar sa kaniya. Nagulat siya nang pumasok sa kwarto si Jacob.

"You're awake," wika ng binata.

She pulled the sheets and covered her body when she realized her naked body is slightly exposed. Nagbaba siya ng tingin nang maramdamang nag-init ang magkabila niyang pisngi.

"Nagsisisi ka ba?" tanong ni Jacob.

Umiling siya. "No. I'm just not used to waking up naked," tugon niya.

"Kinumutan kita kanina bago ako lumabas ng kwarto. Malikot ka siguro kaya naalis." Nagbuntong-hininga ang binata. "Hindi mo naman siguro ako ipapakulong."

"Katulad ng sinabi ko kagabi, what happened to us was consensual. Ginusto ko iyon. At salamat dahil pinagbigyan mo ako," kaswal niyang wika.

"Ginusto ko rin iyon, kaya wala kang dapat ipagpasalamat," tugon ni Jacob.

Muli ay nag-init ang magkabilang pisngi ni Mia sa winika ng binata. She did her best to hide it from him. She could barely remember every detail that happened last night because she was drunk. Ngunit hindi niya makalimutan ang pakiramdam...

Inilapag ni Jacob sa kama ang mga dalang paper bags na noon lang din napansin ni Mia. "I bought you clothes para makapagpalit ka. Pagkatapos mong magpalit, mag-almusal tayo. Pagkatapos, ihahatid na kita sa inyo."

"I have nowhere to go," mabilis na tugon ni Mia. "I mean I don't wanna go home."

"You can't stay here."

"Then I'll stay somewhere else. Labis-labis na kapag hiniling ko pang hayaan mo akong manatili rito."

"I mean you can't stay here because this house is not mine. Sa kaibigan ko ito. Dumaan lang ako rito dahil may mga kailangan akong bilhin bago ako umuwi sa Zambales." Kumunot ang noo ni Mia. "Kadarating ko lang galing sa Canada no'ng isang araw. My friend let me stay here. Mamaya na ang alis ko. Umuwi ako rito sa Pilipinas para kay Lola Anita. She was diagnosed with stage 5 dementia. Gusto ko siyang alagaan. If you want, you can come with me."

"Come with you?"

"Sabi mo ayaw mong umuwi. Pwede kang sumama sa akin. Isipin mo na lang na magbabakasyon ka."

"Hindi mo ako responsibilidad," matabang na tugon ni Mia. "Iyong nangyari sa atin kagabi, hanggang doon lang iyon."

"I did not expect anything more," tugon ni Jacob.

Bahagyang napahiya sa sarili si Mia. She gulped and lowered her head.

"Nakapunta ka na ba sa Zambales?"

Napatingin muli si Mia sa binata. Umiling siya. "I was too busy working. Sa loob ng pitong taon kong pagtatrabaho sa kompanya ng ama ko, ni minsan, hindi ako nakapagbakasyon," tugon niya.

"See? That's exactly why I'm asking you to come with me," nakangiting wika ni Jacob. "Maliban sa lola ko, I really want to go home to my hometown. Miss na miss ko na ang Zambales. Sigurado akong magi-enjoy ka ro'n. Come with me and leave everything behind temporarily. I promise you won't regret it."

"Sounds tempting," tugon ni Mia. Sumilay ang munting ngiti sa labi niya.

"You look prettier when you smile," wika ni Jacob.

Lalong lumapad ang ngiti sa labi ni Mia sa narinig. "Fine! I'll go with you," aniya.

Nagningning ang mga mata ni Jacob. Tumango siya. "Get yourself dressed. Pagkatapos, bumaba ka na. Ihahanda ko lang ang almusal natin," aniya.

Ngumiti si Mia at tumango.

Sa maikling pag-uusap nila, pakiramdam niya nawala ang sakit ng kaniyang ulo. Jacob has this light aura and contagious smile. Kaya hindi niya masisi ang sarili na mabilis siyang nagtiwala rito.

She got up to fix herself. She bit the tip of her finger when she saw a small blood stain on the white bed sheet. Dali-dali niyang inalis ang bed sheet at tinupi iyon. Nagtungo siya sa harapan ng salamin upang tingnan ang sarili. She's a total mess! Napabuntong-hininga na lamang siya.

She knows by this moment, hinahanap na siya ng ama. Ngunit wala na siyang pakialam. Paninindigan niya ang kaniyang desisyon ano man ang mangyari.

For seven years, ginawa niya ang lahat para kay Vincent. She gave him her best. She never disappointed him. Ngunit dahil lang sa isang bagay na ipinaglaban niya, handa nitong kalimutan ang lahat ng pinagsumikapan niya. Kaya napagtanto niyang tama si Natalia, hindi siya mahal ng kaniyang ama. Mahal lang nito ang mga kakayanan at angking-talino niya na nagagamit nito sa pagpapatakbo ng negosyo nito. Tama lang na kusa siyang bumaba sa pwesto.

Hindi siya makapaniwalang nakaya niyang talikuran ang lahat ng buong buhay niyang pinaghirapan. Well, it's not worth it anymore. She doesn't care if she has to start from scratch again. Naniniwala siya sa sarili niyang kakayanan. And she assures that they will all regret what they did to her.

"HAVE YOU SEEN YOUR SISTER?" tanong ni Vincent kay Natalia.

"No, Dad," tugon ng dalaga. She was enjoying her breakfast, ngunit bigla siyang nawalan ng gana. "Hindi ba siya umuwi?"

Umiling si Vincent.

"Oh!" Lumabi si Natalia. "Why do you look so worried? She's an adult."

"We had an argument yesterday. Hindi ko siya dapat pinagtaasan ng boses."

"Baka deserve niya rin pagtaasan ng boses," tugon ni Natalia. "Alam ko ang tabas ng dila ni Mia. If I know, binastos ka niya."

"I understand her. May ipinaglalaban siya."

"And so you're telling me that she's right."

"No. Ang sinasabi ko lang, sana hindi ako nagpadalus-dalos. I could have approached her in a better and calmer manner. Baka napapayag ko pa siya sa gusto kong mangyari."

"Parang hindi n'yo naman kilala si Mia, Dad. Mas matigas pa sa bato ang mga paninindigan no'n. You know very well na kahit ano'ng sabihin ninyo, wala na kayong magagawa kung ayaw niya talagang humingi ng apology sa Sandra Fletcher na iyon. Mas mahalaga kay Mia ang pride niya kaysa kapakanan ng kompanya. Iyon ang totoo." She sighed. "I told you, this time would come."

Umiling si Vincent. "I'm worried about her. Wala siyang dalang kahit ano, kahit kotse niya. I called her friend, Bianca. Hindi pa raw sila nagkakausap."

"Nagbuntong-hininga si Natalia. "Hindi na bata si Mia. Matanda na siya para mag-alala kayo nang ganyan. I never remember you worrying about me like that." She rolled her eyes.

Hindi na siya pinansin ni Vincent. "I have to find her," wika nito. Nagmamadaling umalis ito sa mansiyon.

Mia just rolled her eyes again. Her day is totally ruined.

"Ba't ganyan ang mukha mo?" tanong ng ina niyang si Diana na kabababa lang.

"Si Dad kasi hinahanap sa akin ang paborito niyang anak," naiinis niyang tugon.

"Nagseselos ka na naman," wika ni Diana. She sat beside her. "Normal lang na hanapin niya si Mia."

"Hahanapin niya ba ako kung ako ang hindi umuwi?"

"That's not what I meant. Sanay na kami ng dad mo na hindi ka umuuwi dahil party girl ka, remember? Si Mia, trabaho at bahay lang ang buhay. Kaya normal lang na mag-alala ang dad mo."

"Kumakampi ka na ba sa Mia na iyon, Mommy?" She looked at her mom with piercing eyes.

Natawa si Diana. "Bakit ko naman kakampihan ang bastarda na iyon?" aniya. "Sinasabi ko lang ang totoo. Hindi sanay ang dad mo na wala rito si Mia kapag wala siya sa trabaho."

"Whatever!" naiinis na tugon ni Natalia. Napabuntong-hininga siya.

"Don't be upset now, anak. We should be celebrating. Sa nangyari, mukhang hindi na babalik pa rito si Mia. Wala ka nang kaagaw. Iyon naman ang gusto mo, 'di ba?"

"Hindi ko pa nakukuha nang buo ang gusto ko. Wala na nga rito si Mia, pero hinahanap pa rin siya ni Daddy."

"Isang araw, mawawalan din ng pakialam ang dad mo sa kaniya. Just be patient. Ang mahalaga, may progress na tayong nakikita."

"Sa bagay." Nagkibit-balikat siya.

"How's Oliver?"

"Isa pa iyon," aniya. "I don't know what's wrong with him. Dapat masaya siya na tapos na ang pagtatago namin. But he acts so pissed about what happened."

"Baka nanghihinayang siya."

"Saan? I mean kanino? Kay Mia?" Kaagad umakyat ang dugo niya patungo sa kaniyang ulo.

"No. Of course not!" tugon ni Diana. "I think nanghihinayang siya sa naunsiyami ninyong plano. You had told me how difficult it was for the two of you to devise your plans."

"Hindi na niya kailangang manghinayang. Mas maganda naman ang nangyari, ano! We are free now."

"Not totally free," tugon ni Diana. "Hindi alam ng dad mo ang tunay na namamagitan sa inyo, hindi ba? Kailangan n'yo pa ring mag-ingat ni Oliver."

"I know, Mom." Nilapitan siya ng ina at h******n sa noo.

"Why don't we go shopping for today? What do you say, huh?"

She smiled. "Nothing beats stress than shopping," tugon niya.