Chapter 6

Hiniling ko na sana mabagal ang pag takbo ng oras para matagal ang moment namin ni Kei pero mapaglaro nga ang orasan ng buhay. Kung saan nanaisin mong bumagal ang takbo nito ang siya namang pagbilis ng paglipas nito.

Nakarating kami sa Dubai at agad naman kaming sinundo ng mga lalaking nakaitim. What would I expect? Malaking tao ‘tong kasama ko e so expected ko na dapat na may mga tauhan sila sa ibang panig ng mundo.

Dumeretso kami sa hotel. Gusto ko sanang manalangin na isang hotel room nalang ang available pero hindi nangyari. So ang ending, magkaibang room ang tinutuluyan namin ni sir Kei.

Hindi gumagana sa akin ang drama-one-room-available-effect.

Agad ko nalang inayos ang mga kakailanganin niya sa presentation dalawang araw mula ngayon. Kailangan niya kasing e close ang malaking deal para sa TC.

Balita ko isang bigating client ang e me-meet niya dito. Kaya gusto ko siyang tulungan kahit papaano.

Lumabas ako sandali para humanap ng makakain since sabi ni Kei ayos lang na maglibot-libot dito.

Nakarating ako sa isang floor dahil sa isang commotion. Dahil naman dakila akong chismosa pumunta ako doon para tignan kung anong nangyayari doon.

Nakita ko ang ilang staff na pinapakalma ang isang matandang lalaki dahil nagwawala ito at nakita ko na nagkalat ang pagkain sa sahig. It must be the taste of food. Ayaw niya ba sa lasa? Kaya niya tinatapon ang pagkain?

Lumapit ako doon at narinig ang mga sigaw ng matanda. Nagrereklamo yata ito

"Cook me another food. I don't want to eat that trash," Aligaga naman ang ilang staffs dito pati na ang mga chef dahil sa matandang ito.

They can’t please him. Ang daming pagkaing nakahanda at mukhang wala siyang nagustuhan doon.

"Apo," sabi niya nang mapatingin ito sa gawi ko.

Ha? nagsasalita siya ng Tagalog? Nagpalinga-linga naman ako para tignan kung sino ang tinatawag niyang apo.

"Apo come here," nang tignan ko muli ang matanda, nakatingin ito sa akin nang nakangiti habang may luha sa mga mata.

"Apo, grandpa miss you so much. Come here," tinuro ko ang sarili ko at dahan-dahang lumapit dahil parang ako nga ang tinutukoy niya.

Nang makalapit ako ay agad niyang hinawakan ang kamay ko at parang nalulungkot din ako nang makita ang luha sa mga mata niya.

"Ma'am are you his granddaughter? Can you come with us?" sabi nong babaeng staff dito. Tatanggi na sana ako pero agad na niya akong inakay paalis sa isang lugar na ‘yon. Ang matanda naman ay ‘di niya binibitawan ang kamay ko kaya wala na talaga akong nagawa kun’di ang sumama sa kaniya.

"Apo, where have you been? I've been looking for you for how many years. I'm happy that you came back," sabi nito.

Gusto kong sabihin na hindi niya ako apo pero baka masaktan siya, nakakaawa naman.

"We've been waiting for you apo. Your father will be happy if he knows about this."

Naku naman po! Alam ko namang wala akong papa pero impossible naman yatang mapadpad dito sa Dubai ang papa namin ni Charmie Gail.

"I'll call your father," heto na nga. Sandali lang po. Naku, baka mapagbintangan pa akong masamang tao nito.

"Wait po... ano... lolo..ahm.. How about I'll cook you a food. What do you want?" tanong ko dito.

“You’ll cook me a food? You know how to cook now?” Mukhang na convince ko naman siya na hindi muna tawagan ang anak niya.

Tumango ako. “Opo, lo, hehe.”

"Really? You can cook now?" nakangiti niyang tugon sa ‘kin. Tumango ulit ako. Lumapit ako sa kaniya at tinulak ang wheelchair niya palapit sa kusina. Habang papalapit kami doon, nag request naman siya ng mga pagkaing pamilyar sa ‘kin.

"You like Filipino food po?" tanong ko.

"Of course apo. Your lola is a Filipina kaya lagi niyang luto noon is mga Filipino dishes na favorite ko," nagulat naman ako na marunong pala siyang magtagalog kahit na mapapansin mo ang accent niya sa ibang lengwahe.

"Marunong po pala kayo mag tagalog?" natutuwa kong tanong sa kaniya.

"Silly. Oo naman apo. Your lola taught me how to speak Tagalog." Natatawa ring sagot nito sa ‘kin.

"Okay lolo. I will cook your favorite food so dito ka lang at panoorin mo ako,"

Magaan ang loob ko sa kaniya kahit na di niya ‘ko totoong apo. Matanda na siya kaya siguro napagkamalan niya ‘kong apo niya.

Inabala ko naman ang sarili ko sa pagluluto habang nagkikwentuhan kami ng kung ano-ano. Masayang ka kwentuhan si lolo at sobrang bibo din. ‘Di naman nagtagal ay naluto na rin ang mga request niya sa ‘kin. Kaya hinanda ko na ito at ng makain niya.

"Lolo, bakit po pala nasabing apo niyo ako?" tanong ko sa kaniya habang kumakain siya.

"You look like your mother apo. Hindi ako pwedeng magkamali," sabi niya at nagpatuloy sa pagkain. Napabuntong hininga nalang ako at hinayaan siyang kumain. Hindi ako ang kamukha ni mama. Si Charmie iyon.

Hinintay ko siyang matapos kumain saka ko hinugasan ang mga pinagkainan namin. Mukhang nabusog naman siya sa luto ko kaya na satisfy ako kahit papaano.

"Ang sarap ng luto mo apo. Your mother taught you well," nanlalaki naman ang mata ko na nakatingin sa kaniya. Paano niya nalaman na magaling magluto ang mama ko?

"Paano niyo po nalaman na magaling magluto si mama?" tanong ko sa kaniya.

"Apo, I know your mother and she's a good cook. You are my granddaughter kaya alam kong magaling ka rin magluto gaya ng mama mo."

Hindi nalang ako nagkomento pa at hinayaan siya na magkwento ng kung ano-ano. Baka nagkataon lang ang lahat nang mga hula niya. Aalis na rin naman ako mamaya pag may kasama na siya dito.

May natira pa sa niluto ko kaya tinakpan ko nalang.

"Lolo dito lang po muna kayo ah? May gagawin lang po ako sandali," sabi ko at iniwan siya sa sala.

"Babalik ka ‘di ba?" napipilitan akong tumango para makampante siya. Lumabas ako para humingi ng tulong sa mga staff dito dahil ‘di ako pwedeng manatili sa tabi ni lolo.

Pero nagulat ako ng maraming mga naka-itim akong nakasalubong papasok sa kwarto na nilabasan ko at isang lalaking ‘di ko makita ang mukha.

"This way sir. Don Fernando is in his room with his granddaughter,"

Oh My God! Siya ba ang anak ni lolo? Kailangan ko ng umalis at baka mapagbintangan pa ‘kong masamang tao.