Hello. May update pa po ulit tayo mamaya. Salamat sa comments niyo at pasasalamat. Going back, fear and conscience are two different things but when it hits you, it'll drive you to decide for what you think will save you.
Dumaan ang isa, dalawa, tatlo, at hanggang sa naging isang linggo na ng hindi nagpapakita si Teiver sa bahay. Ilang ulit ko rin siyang tinawagan ngunit hindi siya sumasagot. Ultimo text ay wala akong natatanggap sa kaniya. Naka tatlong dalaw na nga si Kei sa bahay pero wala pa ring Teiver na sumisipot. “Anong gusto mong kainin?” tanong ni Kei no’ng nilabas niya ‘ko sa bahay para maglakad sa park. Hapon na at nakapambahay lang ako habang si Kei ay naka business suit pa. “Kwek kwek,” walang gana kong sagot. Mukhang napansin niya ‘yon kaya tumabi siya sa akin matapos niyang sabihin sa tindira anong kakainin namin. “Galing ka ba sa trabaho?” tanong ko. Napakamot siya sa ulo niya at tumango. “I need to work my ass hard as before. Hindi naman ako kagaya ni Teiver na magaling sa negosyo. TC is in its hardest time now.” Natahimik ako dahil alam ko na dahil iyon sa nag-alisan na investor dahil kay papa at lolo. “Sorry,” sabi ko. Ngumiti lang siya at sinabing huwag ko ng aalahanin ang b
“This is the juice, and this is the wine! Please know the difference.” Nakasimangot na sabi ni Kei dahil kanina pa ako namali-mali sa pagkuha ng juice sa lamesa. “Naiinis ako sa kakambal mo Kei,” bulong ko. “Yes, yes, halata naman Demi. But no wine for you please. Kailangan ko pang bantayan ka—oh that’s wine!” Na s-stress niyang kinuha ang baso na inabot ko sa mesa at nilayo iyon sa harapan ko. Nanggagalaiti talaga ako sa galit habang nakatingin kay Ylaya at Teiver na kulang nalang ay maglampungan sa harapan. Friend pala ako ngayon matapos niyang sabihin lahat ng sinabi niya sa ‘kin. Bwesit siya! Dahil hindi ko na napigilan ang sarili ko, humarap na ako kay Kei. “Hindi ba fiancee mo pa ‘yon? Bakit ang kati? No offense Kei ah pero naiinis ako! Isama mo pa ‘yang kakambal mo na makati rin. Bagay nga sila!” Akala ko maiinis si Kei sa sinabi ko pero natawa siya lalo na sa itsura ko. “Kanina lang para kang naiiyak. Ngayon para kang tigre,” “Huwag mo ‘kong inisin baka masiko kita diya
“May gusto ka pa bang kainin?” bulong ni Kei. Meron pero paano ako kakain kung may matang pinapanood ako? Na animo’y isang mali ko lang ay malalagot ako. “Tama na ‘yan Kei. Parang hindi ko rin naman ‘yan makakain lahat,” sabi ko. Nasa buffet table kami. Sa harapan ko ay naroon si Teiver na wala yatang ibang ginawa kun’di sundan ako. Pa simple ang pagsunod niya, akala niya siguro hindi ko napapansin. Nang ibigay na ni Kei sa akin ang plato, kukunin ko sana ng may kamay ang kumuha no’n mula sa ‘kin. Napatingin ako sa may gawa at si Teiver iyon. Instead, ang binigay niya ay ang plato niyang may pagkain na kinuha niya kanina. “Bakit ko naman kukunin ‘yan?” “Kukunin mo ‘to o kukunin mo ‘to?” sinamaan ko siya nang tingin. Nang hindi ako kumilos ay siya na ang kumuha sa kamay ko at nilagay doon ang plato niya. “Ito ang kainin mo,” sabi niya at tumalikod dala ang platong may pagkain na kinuha ni Kei para sa akin. Awang ang labi kong tumingin kay Kei na ngayon ay nagpipigil ng ngiti. “
Ganoon lang kami ni Tei ng ilang minuto. Humupa na rin ang pag-iyak ko. Nang humarap ako sa kaniya, malungkot siyang tumingin sa mga mata ko. “Galit ka ba sa ‘kin?” Umiling siya. “May nagawa ba ‘kong mali?” Umiling ulit siya. Hindi ko tuloy alam bakit at anong dahilan kung bakit siya lumayo ng isang linggo. “Then why?” kunot noong tanong ko. “Walang araw na hindi ako dumadalaw sa inyo,” sabi niya. “LIAR!” Hindi ko na napigilan magtaas ng boses. Araw-araw pero bakit hindi ko siya nakita? Nasaan siya kung ganoon? “Yes. But I don’t have a heart to show my face to you.” Kumunot ang noo ko. Bakit? Anong ibig niyang sabihin? “Anong ibig mong sabihin, Tei?” Ngumiti siya ngunit hindi iyon umabot sa mata niya. “I’ll tell you later,” aniya sabay haplos sa pisngi ko. Bakit later pa? “Would you like to come with me?” “Saan pupunta?” “Beach? I have something to show you.” Nagtataka man ay bumalik sa tabi ng upuan niya. Tumango ako. Pinanood ko siyang paandarin ang sasakyan. Hindi ko
“Ate, kumain ka na,” “Ayaw kong kumain!” Tumagilid ako ng higa at ipinikit ang mata. “Ako na diyan, Cha,” rinig kong boses ni Kei. “Demi, you need to eat for the baby.” Galit ko silang tiniginan. “Bingi ba kayo? Sabi ko hindi ako gutom!” “Demi!” Naiinis na tumayo ako para harapin si Kei. “Ano ba Kei, sabi ng hindi ako gutom.” “Why are you like that?” kunot noong tanong niya. “Stop being selfish and eat this. This is not for you. This is for the baby.” Natigilan ako sa biglang pagtaas ng boses ni Kei. Natigilan ako sa sinabi niya at napahawak sa tiyan ko. “You’re in pain? And what? Gusto mo rin pahirapan ang anak mo?” “Kuya,” tawag ni Cha kay Kei. “No Cha. Your ate need to understand na sa hindi niya pagkain, may batang naaapektuhan sa ginagawa niya.” Sunod-sunod ang luhang bumagsak mula sa mata ko kaya umupo ako sa kama at kinuha ang kutsara sa plato. Bawat subo ko ay iyak ako nang iyak. Nakita kong lumuhod si Kei para magpantay ang paningin namin. “Please take care of y
TEIVER TEJADA (His childhood memories) (3 years old si Demi at 6 naman si Teiver) “Tei, you’re 3 years older than Demi. She’s a girl so you can’t kidnap her to be your playmate,” I scoffed when Lianne said that. I want to play and I don’t even have a friend here. “Why is she so small and tiny?” I asked while eating the pancake that she gave me. Yummy pancakes. “Because she’s still a baby, Tei,” she said. I looked at her baby, she’s pinching my arm. She’s so tiny. She looks like a doll. “Is she a baby or a doll?” Lianne laughed at me. I don’t even try to crack a joke. “Silly. Of course, she’s a baby. Demi Moore, come here.” The little doll went to her mother. I don’t think she’s even breathing. What’s her name again? Mimor? “Princess, this is your kuya Tei na lagi kang kinikidnap at dinadala sa park.” “O-ya!” I flinched when I heard her calling me kuya. “It’s not o-ya. Ku-ya!” “O-ya!” I sighed when she pronounced it wrong again. This tiny little doll is dumb. “You two are
“Sir Kei, ang gwapo niyo po,” ngumiti at kumaway ako sa sinumang studyanteng nadadaanan ko. “Good afternoon, sir Kei,” geez. I thanked God hindi ko pinili maging teacher. It’s not for me. It’s not my thing being kind as Kei. Maraming studyante ang kunwari nagpapa check ng schoolworks nila kahit na hindi naman kailangan. Even teachers, they keep trying to flirt me. Gusto kong magreklamo pero hindi ko magawa because this is not Kei’s thing. Masiyado siyang considerate and I’m not. I sighed and sleep in my table here in the faculty room. Why would I even agreed to Kei? Siya sana dito. “Tei, your food,” napaangat ako nang tingin at kumunot ang noo ko nang tumambad sa akin ang isang babae. “I’m Ylaya. Kei asked me to bring this food to you,” she smiled shyly. Napaayos ako ng upo at napatingin sa pagkain. She’s whispering, para kami lang dalawa makarinig. Walang nakakakilala sa akin dito na ako si Tei and not Kei. Well except to this woman in front of me. She’s cute. “Maraming may
“Ngayon ka lang?” Kei asked, when he opened the door for me. “The school is full of dumb students,” Kumunot ang noo niya and tried to asked me what happened. I don’t even in the mood to reply kaya pinagsarhan ko siya ng pintuan. “You home, Tei?” text ni Yla. I replied yes and off to the bathroom to shower. Early in the morning, pasok ulit ako sa skwelahan at nakasabayan ko iyong tangang babae na hindi ko alam kung nag-iisip ba o hindi. Nasa likuran niya ako kaya malaya kong napagmamasdan ang mukha niya mula sa gilid. My lips twitch up when I noticed how sharp her nose is. She has almost a perfect pair of lips together with her porcelain skin. But she didn’t stand out because she’s hiding her beauty in her old-fashioned clothes. Lumiko na ako papunta ng faculty room while she’s walking straight ahead to her room. Bandang uwian, Ylaya texted if she can invite me for a dinner and I said yes. Nagmamadali na akong pumunta ng faculty to get my things when I see Demi again in the benc