Chapter 6

Itinaas ni Sharon ang kumot. Ano na namang katangahan ang nagawa niya? Bakit na naman siya nauwi sa ganito? Bakit hindi na naman niya nagawang humindi? Bakit palagi na lang ganito?

Tanging kumot na lang ang tumatakip sa kanilang katawan. Kumot na masasabi niyang naging saksi sa kabaliwan niya. Kabaliwan niyang hindi niya matukoy kung bakit palagi niyang nagagawa.

Umupo siya at hinilamos ang mga palad sa mukha. She did it again. She did it again for the second time. Why? She closed her eyes. Bakit hindi niya magawang tanggihan ang binata? Bakit?

Tumayo siya. Inilibot ang paningin sa loob ng kuwarto ng binata. Pangalawang pagkakataon na niyang nakapunta sa kuwartong iyon. Sa kuwartong hindi na rin bago sa kaniyang paningin. Kung anong kuwarto ang nadatnan niya noong unang punta niya rito ay ganoon pa rin ang ayos niyon.

Pangalawang pagkakataon na ito. Pangalawang pagkakataon na iisa lang ang rason. Sex.

Sex, bulong niya. Bakit parang hindi niya kayang banggitin ang salitang iyon. Bakit parang ang sakit? Wala naman siyang ibang inaasahan, hindi ba? Sex lang naman talaga ang lahat.

Hindi love making ang tawag sa ginagawa nila. Hindi matatawag na love making iyon dahil hindi naman siya mahal ng lalaki. Sex lang talaga ang lahat.

Dahil wala namang pag-ibig na namamagitan sa kanilang dalawa.

But how about her? Ano bang nararamdaman niya?

Mahal niya kaya si Lloyd?

Lihim siyang napatawa. Mahal? Siya? Magmamahal?

Hinanap niya ang mga damit niya at kinuha iyon. Now, she’s confused. Ano na ang gagawin niya? Sana bampira siya para kaya niyang burahin ang mga alaala ni Lloyd tungkol sa kaniya. Sana nga, kaya niya.

Lumapit siya sa natutulog na binata, umupo sa tabi nito at hinawakan ang mukha.

“Ano bang mayroon sa’yo Lloyd? Kailangan ko na yatang umalis at lumayo sa’yo pero, sa tingin ko hindi ko kaya,” bulong niya.

Hindi niya ba talaga kaya? Pero bakit? Hindi pa naman matagal na nakilala niya ang lalaki pero bakit ganito? Bakit parang kung umasta siya ay matagal na niyang kilala si Lloyd?

Inilapit niya ang mukha sa mukha ng binata at hinalikan ang noo nito. Agad na bumalot ang amoy ng lalaki sa kaniyang pang-amoy.

Amoy na gustong-gusto niya. Amoy na nakaaaddict, amoy na minsan ay hinahanap-hanap niya.

Masama na yata ang takbo ng utak ni Sharon. Panahon na siguro upang lumayo. Gusto lang naman niyang makausad sa kuwentong hindi niya matapos-tapos dahil nawalan siya ng inspirasyon.

Ngunit, hindi lang inspirasyon ang natagpuan niya. Nakatagpo rin siya ng lalaking magpapagulo ng sistema niya, lalaking magpapagulo sa matino niyang buhay.

Muli niyang inilapit ang kaniyang labi sa noo ng binata upang bigyan sana ng isang mabilis na halik ngunit hindi niya natuloy dahil biglang gumalaw si Lloyd.

“Please. Don’t go Joy,” sabi nito na nagpaguho sa kunting pag-asa niya.

Aminin man niya o hindi, batid niyang may part sa kaniyang utak na gustong umasa kay Lloyd. Na baka puwede nilang gawing totoo ang lahat. Na baka may pag-asa pa talaga. Pero tama ba ang umasa sa taong hindi mo naman talaga lubusang kilala?

Maliban sa ito ang may-ari ng bar na napasukan nila ni Gian ay wala na siyang alam tungkol kay Lloyd. Nahihiya rin naman siyang magtanong dahil baka iba ang isipin ng mga tao. Siyempre, may hiya pa rin naman siya.

“Lloyd,” mahina niyang bulong at inilayo ang sarili sa lalaki. “Grabe ka naman, harap-harapan talaga eh,” patuloy niya. Ano pa nga bang magagawa niya? May magagawa pa ba siya upang baguhin ang lahat?

Huminga siya nang malalim at umayos ng upo sa kama. Tumingin siya sa kisame at nag-isip. Kung kaya niya lang bilangin lahat ang mga butiki sa loob ng bahay na ito, ginawa na niya upang hindi pumasok sa utak niya ang pangalan na binanggit ni Lloyd.

“Bakit gano’n?” wala sa sariling naitanong niya habang nakatingin pa rin sa kulay puti na kisame. “Sinasadya ba talaga ng tadhana na marinig kong may babanggitin siyang ibang pangalan?”

Itinaas niya ang kamay at tinuro ang isang butiki na kaharap din ang kalahi nito. “Ikaw, ang landi mo. Bakit kayo magkasama? Ikaw ha! Kapag nabuntis ka, lagot ka sa Nanay mo.”

Tama, lagot ako.

Ilang minuto ang lumipas na nakatunganga lang siya sa kisame. Hilik lang ni Lloyd ang bumabasag na nakabibinging katahimikan sa loob ng silid. Dulot ng katahimikan ay kung ano-ano na lang ang pumasok sa isipan niya. Hindi nga niya namalayan na tumulo na pala ang mga luha niya.

Kailanman ay hindi niya pinangarap maging ganito. Kailanman ay hindi sumagi sa isipan niya na magkakaganito ang buhay niya. Gusto lang niya ng perpektong relasiyon kahit alam niyang wala naman talagang perpekto.

Kahit nga sa nobela ay pinapahirapan niya ng tudo ang mga tauhan niya. Kung maaari lang ay ipapasok niya sa nag-aalburutong bulkan ang bidang babae upang hindi magkatagpo ang mga tauhan niya.

“Ewan pero ang sarap sa pakiramdam kapag nahihirapan ang mga characters. Parang ang saya-saya ko kapag nasa ganoon silang sitwasiyon,” wika niya sa sarili.

Totoo naman, mula pa noong panahong sinusulat niya ang kaniyang unang akda. Tuwang-tuwa talaga siya kapag may tauhan na umiiyak at naghahanap ng karamay tapos wala ni isang dumating.

Gustong-gusto niya talagang pahirapan ang mga tauhan niya.

Siguro, ito ang kabayaran sa mga ginawa niya sa kaniyang mga tauhan. Ito ang kabayaran sa mga paghihirap na binigay niya kahit maaari namang hindi niya ipatikim ang pait ng kahirapan pero ginagawa niya pa rin.

Pero hindi naman gumaganda ang takbo ng kuwento kung walang nahihirapan. Hindi maganda ang kuwento kung puro kasiyahan lang ang laman. Hindi maganda ang kuwento kung walang aral na mapupulot ang mga mambabasa.

Kaya kung maaari, gagawin niya ang lahat upang gumanda ang akdang sinusulat niya. Binubuhos niya lahat dahil gusto niya na maganda ang kinalabasan.

Muli niyang sinulyapan si Lloyd. Ganoon pa rin ang puwesto nito, bahagyang nakabuka ang labi nito at humihilik pa.

Bakit ba kasi ang ganda ng mga pilikmata niya? Bakit ang guwapo ni Lloyd? Bulong niya sa sarili, pagkatapos ay umiling.

“No, I don’t love you, Lloyd. I really don’t.” Tumayo na siya at nagmamadaling nagbihis pagkatapos niyang mahanap lahat ng mga damit niya.

Mabilis siyang nagbihis at nag-ayos ng sarili. Ayaw na niyang palipasin pa ang isang panibagong oras na walang ginagawa upang makaalis sa silid ni Lloyd.

Tumayo na siyang muli at nilisan ang kuwarto ng binata.

I don’t love that guy, bulong niyang muli at pilit na kinukumbinsi ang sarili.

“Hindi mo siya mahal, Sharon. Hindi! Hindi mo siya mahal, okay?” paulit-ulit niyang bulong nang makasakay na siya sa elevator pababa. “Hindi mo siya mahal dahil hindi maaari.”

Nilisan niya ang lugar na iyon na parang wala siya sa sarili. Umalis siya na may dalang kirot sa puso. Umalis siya at pinangakong hindi na babalik pa.

Quarter to five ng umaga nang nasa kalsada na si Sharon dala ang isang shoulder bag na nakasabit sa kaniyang kaliwang balikat at naghihintay ng maaaring masakyan pauwi ng bahay. Malamig ang hangin at halos hindi pa nagpapakita ang araw.

Hindi niya maintindihan ang nararamdaman niya sa mga oras na ito at panay tanong siya sa mga luha niya kung bakit ayaw nito tumigil sa pagtulo. Sana man lang sagutin siya nito. Sana man lang alam ng mga luha niya kung bakit siya nagkakaganito. Sana alam nito ang mga sagot sa katanungan niya.

Pakiramdam niya parang ang bilis lang ng lahat. Ganito pala ang magmahal.

Magmahal?

Pumikit siya at pinakiramdaman ang hangin na nanunuot sa kaniyang balat. Parang pinapasok ng hangin ang mga hinanakit niya. Kung sana kaya lang nitong gamutin lahat ng mga dinadaan niyang mga suliranin, kanina pa niya binigay sa hangin.

“Grabe, hindi ko talaga inaasahan na magiging ganito,” panimula niya na para bang may kausap. “Kung alam ko lang sana nilayuan ko na. Kaso, parang ang hirap nang lumabas. Ang hirap nang lumayo.”

Humakbang siya. “Oh, tusko! Layuan mo ako,” birit niya at nagmulat.

Nakakainis! Deserve niya bang umiyak? Ni hindi nga niya alam kung bakit siya umiiyak ngayon.

Bakit ba? Dahil ba umaga na siya umuwi? Dahil ba dalawang beses na siyang nakama ng binata? Dahil ba hindi niya maintindihan ang sarili niya? O dahil may ibang pangalan itong binanggit pagkatapos nilang gawin ang ganoong bagay? O baka dahil mahal na niya ang binata?

What the fuck! Hindi ka dapat magkaroon ng feelings sa lalaking iyon, Sharon. Hindi dapat!

Hindi talaga, bulong niya sa sarili. Dapat bago ka mahulog sa lalaking ‘yon, kilalanin mo muna, naiintindihan mo ba? At isa pa, Sharon. Hindi siya guwapo, ang pangit-pangit niya. Ang baduy, wala sa uso ang porma niya. Hindi nga marunong umintindi kung gusto mo ba o ayaw eh.

Diba? Diba?

Hindi.

Bumuga siya ng hangin. Nababaliw na yata talaga siya. Pati sarili niya ayaw ng sumunod. Paano ba niya sasabihin na hindi guwapo ang binata kung malaki ang ebidensiya? Ni kahit pumikit siya ay nakikita niya ang mukha nito. Kitang-kita niya sa kaniyang balintataw kung paano siya pinaligaya ni Lloyd.

Kahit nga sa mga oras na ito ay ramdam pa niya ang mga haplos ng binata. Kung paano nito ginamit ang sariling mga kamay upang mapaligaya siya. Kung paano nito ginamit ang mga labi upang sambahin ang kaniyang katawan.

Bawat haplos, halik, at yakap ng binata ay hindi kayang burahin ng kaniyang sistema. Parang gusto pa nga niyang bumigay upang maulit ang pangyayari na iyon.

Gusto niya ulit makulong sa mga bisig ni Lloyd. Gusto niyang maramdaman ulit ang init ng yakap ng lalaki. Nais niya ulit na maapuhap ang tamis ng halik ng binata na wari ay bumubulong sa kaniya.

“Gusto ko ‘yon, dati,” matigas niyang wika. “Pero ngayon? Hindi na.”

Paano ba niya magagawang magpakasaya muli sa kaniyang nasaksihan. May binanggit itong ibang pangalan at nasasaktan siya. Hindi niya mawari kung bakit. Hindi niya maintindihan kung dapat ba niyang maramdaman iyon.

Sana kaya siyang sampalin ng hangin upang magising siya sa kabaliwan niya. Sana isang pitik lang ng kaniyang daliri ay muli na siyang bumalik sa nakaraan niya. Sana kaya niyang gisingin ang sarili upang hindi na siya nalilito.

Paano nga ba bumalik?

“Ma’am? Sasakay po ba kayo?” tanong ng taxi driver sa kaniya na nagpagising sa diwa niya. She nodded, wiped her tears and get in the cab.

Sana kaya nga niyang lumimot. Sana kaya niyang kalimutan ang lahat. Sana pagdating niya sa bahay ay bigla na lang mapapawi ang mga hinanakit niya.

Pero, sino nga ba ang Joy na iyon? Bakit gusto ni Lloyd na manatili ito? Iniwan ba siya?

Mahina siyang natawa. Ano bang pakialam niya kung sino ang babae na iyon? Ano bang pakialam niya kung iniwan si Lloyd?

Correct, wala siyang pakialam. May kaniya-kaniya silang buhay.

Dahan-dahan siyang ngumiti. Be professional.

Binuksan niya ang kaniyang sling bag at hinanap ang cellphone. Ano kayang nangyari sa event kagabi? Bigla na lang kasi siyang hinatak ni Lloyd papasok sa sasakyan nito at umalis sa nag-iingay na gymnasium.

Pagkatapos no’n ay hindi na niya kayang isipin pa kung ano ang sumunod na nangyari. Parang ang dali lang ng mga nangyari sa gabing iyon.

Tumango siya kay Lloyd. Nagpatianod. Sinunod ang mga hiningi nito. At…

Tama na, kaya ka nasasaktan eh. Kasi kahit ang mga bagay na hindi na dapat balikan ay pilit mong binubuksan.

Binuksan niya ang cellphone. Ang daming missed calls at text na hindi niya nasagot at nabasa. Ang iba ay galing kay Gian at hinahanap siya. Ang iba naman ay galing sa mga kasamahan niya at sa mga estudyante niya.

Ano kayang nangyari?

May isang text din na galing sa kanilang Dean. Isang text na wala rin namang laman. Napataas ang kaniyang kilay. Ano namang trip ng Dean nila at nag-send ng isang text na walang laman?

Tinawagan niya si Gian. Nakadalawang tawag siya bago sinagot ng bakla. Halata pa sa boses nito na bago itong gising.

“Anong nangyari?” tanong niya habang naririnig niyang humikab ang nasa kabilang linya.

“Good morning, Sharon. Kumusta ang gabi na kasama si Lloyd? Grabe kayo, talaga pang nagsama kayo, ano? Habang kami sa gym ay nagtataka dahil kayo pa talagang dalawa ang nawala. Nakalimutan niyo yata na kayo ang gagawa sa closing ceremony! Good luck ka na lang sa Dean natin. Mukhang magpapalabas na naman iyon ng apoy. Bye!”

Hindi na niya nagawang sumagot dahil biglang naputol ang linya.

Patay! Anong nagawa ko?

“Saan tayo Ma’am?” tanong ng driver sa kaniya na hindi pa pala pinapaandar ang taxi.

Sinabi niya ang address niya.

You have to be strong, bulong niya sa sarili.