Serendipity

This is a work of fiction. Unless otherwise indicated, all the names, characters, businesses, places, events and incidents in this book are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.This story contains sensitive content which some people may find offensive or disturbing.All rights reserved. No part of this book may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any electronic means, without the prior permission of the author.Typographical and grammatical errors ahead.Please read at your own risk.

"Don't worry about me, Love. Okay lang ako rito and I assure you that I won't get bored here kasi kasama ko naman sina Julia at Delancy rito." I replied and smiled as if he was able to see my smile. "How about you? Have you already finished all the requirements you need to pass?"[Not yet, Love. Ang dami ko pang kailangang tapusin. Para ngang hindi nababawasan. This is fucking torture.] He complained and I can feel that his face started to crease.I laughed softly, making sure he wouldn't know that I laughed at him. "That's the consequence of you choosing your career. Kailangan mong panindigan 'yan, Love. Kaya mo 'yan." I cheer him up.[This isn't funny anymore,] he said. [Mamaya na lang tayo mag-usap, Love. Tatapusin ko na 'to. Ingat ka riyan, huh? I love you!] He immediately ended th

"You will perform that on our next meeting at pinapayagan ko rin kayong humiram ng lalaki sa ibang department para maka-partner niyo since kulang ang number of boys ninyo sa number of girls." Paliwanag ni Ma'm Cynthia at ito'y tumingin sa 'ming dalawa ni Dylan. "Partner kayong dalawa at inaasahan kong magiging maganda ang performance niyo, since both of you are good at dancing." Umalis na si Ma'm pagkatapos sabihin iyon.Natulala ako nang marinig ang sinabi nito. Like what the fvck? Bakit naman gano'n? Sana tinanong muna ko ni Ma'm kung papayag ako, 'di ba?Bwiset na buhay ito!"Dancerist yarn?" Pagkalabas na pagkalabas ng aming Prof ay nagsimula nang gumawa ng daldalan itong si Julia."Ikaw na lang kaya p-um-artner kay Dylan

Nag-iisa ko sa isang tahimik na parke. Maliwanag ang araw ngunit pawang wala 'kong makita. Pakiramdam ko ay nasa isa kong madilim na lugar at hindi nasisinagan ng liwanag ng araw.Ang weird naman, bakit ako nandito?Tumayo ako mula sa inuupuan kong bench sa parke na kinaroroonan ko. Handa na 'kong tumawid sa kalsada upang umuwi nang sa kabilang dulo ng kalsada ay mayroon akong nakita --- isang lalaki at isang babaeng bata at tila masaya sila.Ngunit nagbago ang lahat nang makita kong nag-iba ang ekspresyon ng mukha ng batang babae. Ang kasunod kong nakita ay nang itulak niya nang malakas ang kasama niya papunta sa gitna ng kalsada. Kasabay no'n ay ang pagdating ng isang sasakyan---"Huwag!" Sigaw ko

Ilang minuto akong hindi nakagalaw sa kinatatayuan ko. Nanatili akong nakatitig lamang sa mukha ni Dylan na para bang may kung ano sa mukha niya na dapat kong titigan--- Teka, ano namang espesyal sa mukha niya para titigan ko nang ganito? Haist, nababaliw na ba 'ko? "Nahuhulog ka na ba sa karisma ko, Magi?" Nabalik ako sa katinuan nang magsalita siya. Itinulak ko siya nang malakas at masama siyang tiningnan. "Sabihin mo nga sa 'kin, talaga bang ipinanganak ka ng Mama mo nang ganiyan kayabang? Hindi ko na maabot 'yong kahanginan mo, lagpas ng universe, e!" "Saang banda ako naging mayabang sa sinabi ko?" Maang-maangan pa nito at muli na naman siyang naglakad papalapit sa 'kin. "Baka naman palusot mo lang 'yan para i-deny sa