Saglit na natahimik si Apple, tinimbang ang pangalan sa kanyang isipan. Napangiti siya at bahagyang tumango. "Amara... parang bagay nga. Simple pero may lalim. Gusto ko 'yan, Mia. Amara Imperial. Tunog matatag pero maganda.""Perfect," sagot ni Mia, itinataas ang baso ng tubig para mag-toast. "Para kay Amara at sa hinaharap n'yo. Cheers!"Nag-toast sila, at sa unang pagkakataon matapos ang ilang linggo, naramdaman ni Apple ang isang bagong sigla sa puso niya—isang paalala na sa kabila ng lahat ng sakit at pagsubok, ang hinaharap niya ay puno ng pagmamahal at pag-asa kasama ang kanyang anak.Kinagabihan, habang tahimik na nakahiga sa kama, hawak ni Apple ang sonogram ng kanyang baby. Tinitigan niya ito, parang inaabsorb ang bawat detalye ng munting imahe. Sa kabila ng mga hamon, hindi niya maiwasang mapangiti."Ikaw ang dahilan kung bakit kailangan kong magpakatatag," bulong niya. "Hindi ko hahayaan na mawalan ka ng maganda at maayos na buhay. Pangako ko 'yan sa 'yo. Kahit hindi ka na
Sa katahimikan ng gabi, isang malumanay na simoy ng hangin ang pumasok mula sa bukas na bintana, tila isang paalala na may bagong simula na naghihintay. Ang mga ilaw mula sa kalye ay kumikislap sa mga pader ng kwarto, at ang mga tunog ng lungsod ay unti-unting naging parang isang malambing na awitin na nagtutulak kay Apple patungo sa mundo ng mga pangarap.Sa kanyang isipan, nariyan pa rin ang alaala ng mga nakaraang sugat—mga pagkakataong nadama niya ang pagkabigo at pag-iisa. Pero ngayon, may kakaibang liwanag na bumabalot sa kanyang puso. Isang pag-asa na hatid ng buhay na dinadala niya sa kanyang sinapupunan.Habang siya'y natutulog, mahigpit niyang niyayakap ang kanyang unan, parang inaakap si Amara. Sa kanyang panaginip, nakita niya ang isang batang babae na tumatakbo sa isang malawak na damuhan, masayang-masaya, ang mga mata ay kumikislap sa ilalim ng araw. Sa panaginip na iyon, alam niyang iyon si Amara—ang hinaharap na puno ng pagmamahal at ligaya.At sa bawat pintig ng kanya
Huminga nang malalim si Apple, tila iniisip ang mga sinabi ni Mia. "Mia, hindi na para sa akin ang mga romantic na bagay ngayon. Nandito na ako sa point ng buhay ko na ang mahalaga lang ay mabigyan ko ng magandang buhay si Amara. Wala na akong oras para sa love life, lalo na’t alam kong hindi ko kayang ipagsabay."Tumigil si Mia sa pang-aasar, napansin ang bigat ng tono ng boses ni Apple. Hinawakan niya ang kamay nito at ngumiti, ngayon ay mas seryoso. "Apple, gets ko naman 'yan. Alam kong ginagawa mo ang lahat para kay Amara, at ang galing-galing mo bilang soon-to-be mom. Pero tandaan mo rin, hindi masama ang magbigay ng chance sa sarili mo na maging masaya ulit. Lalo na kung ang happiness na 'yon ay hindi naman kailangang makasama sa mga pangarap mo para sa anak mo."Ngumiti si Apple, bahagyang pinapawi ang tensyon sa kanyang puso. "Salamat, Mia. Pero sa ngayon, si Amara lang talaga ang iniisip ko. Ang mundo ko ngayon ay umiikot sa kanya, at hindi ko kayang hayaan ang kahit ano o si
Abala si Lance habang iniikot ang isa sa mga flagship branches ng Emerald Malls. Personal niyang sinusuri ang bawat detalye—mula sa merchandise hanggang sa customer service. Para sa kanya, ang pagiging hands-on ay isang prinsipyo na hindi niya kayang talikuran, kahit pa busy siya sa iba’t ibang aspeto ng kanyang buhay.Habang naglalakad sa hallway malapit sa baby’s section, biglang napukaw ang kanyang atensyon sa isang pamilyar na boses. Huminto siya, pinanood ang direksyon ng tunog, at nakita si Apple. Kasama nito si Mia, masayang namimili ng mga damit at gamit para sa sanggol. Halos maubos ang lakas ni Lance nang makita ang laki ng tiyan ni Apple. Pitong buwan. Alam niyang ito ang anak niya, pero ramdam niya ang agwat na namamagitan sa kanila.Hinayaan niya ang sarili niyang pagmasdan si Apple sa malayo. Ang kanyang mga mata ay puno ng lungkot at pangungulila, habang iniisip ang mga pagkakataong nasayang. Pero alam niyang hindi niya puwedeng lapitan si Apple. Hindi niya alam kung pa
Sa pag-iisip ni Lance habang bumibiyahe pauwi mula sa kanyang kompanya at dahil sa hindi inaasahang muling pagkikita nila ni Apple sa mall, biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Napakunot ang noo niya nang makita ang pangalan ni Monica na naka-flash sa screen. "Monica," sagot niya, pilit itinatago ang inis sa boses. "Lance, honey! Kumusta ka na? Hindi ka sumasagot sa mga text ko kanina. Busy ka ba?" tanong ng babae sa kabilang linya, ang boses ay puno ng lambing. Napabuntong-hininga si Lance. "May inaasikaso lang ako," sagot niya nang malamig. "Awww, work na naman ba? Sabihin mo sa akin kung kailangan mo ng break; pwede naman tayong mag-dinner mamaya," sabi ni Monica, halatang nagpapahiwatig. Saglit na tumahimik si Lance, ang isip niya ay abala sa pag-iisip. Hindi niya maialis ang mata sa direksyon kung saan nawala si Apple at Mia. Alam niyang may malaking posibilidad na ang dinadala ni Apple ay anak niya. "Monica, kailangan ko munang tapusin ang isang bagay. Tatawagan
Napabuntong-hininga si Apple. Hindi niya alam kung paano sasagutin si Mia. Ang mga sinabi nito ay tumama sa kaibuturan ng kanyang puso. Hindi niya maitatanggi na sa kabila ng lahat, may bahagi ng kanyang puso ang nagtataglay pa rin ng damdamin para kay Lance. Ngunit alam din niya na hindi ito simpleng usapin ng pagmamahal—ito ay tungkol sa tiwala, respeto, at sa kinabukasan ng kanyang anak. "Alam mo, Mia," simula niya habang nakatingin sa sahig. "Ang dami ko nang pinagdaanan para makabangon ulit. Hindi ko kayang sumugal sa parehong tao na minsang nagpabagsak sa akin. Nagkamali na ako minsan sa pakikipag-date sa kahit sinong lalaki, pero noong nakilala ko si Lance, nagbago ang lahat. Kahit nakikipag-date ako sa iba, hindi na ako nagpapagalaw dahil inalay ko na ang katawan at puso ko noon kay Lance at pinangako ko na siya lang ang makakagalaw sa akin. Pero noong nagbunga ang huling sandali namin ni Lance, nasaktan ako noong pinagtapat ko na buntis ako at siya ang ama. Bigla niya akong
Lumingon si Lance at nakita ang kalituhan at sakit sa mga mata ni Monica. Alam niyang nasaktan siya ng kanyang sinabi, pero hindi niya kayang itago pa ang katotohanan. Hindi niya kayang magpatuloy na itago sa sarili niya kung gaano kalalim ang mga emosyon niyang nakatago para kay Apple."I found out recently that maybe I have a child... kay Apple. I want to know if that baby is mine.At first she told me from the letter that baby she's carrying is mine but now shes denying that i am the father."Hinawakan ni Monica ang kanyang mga braso, halatang naguguluhan. "But Lance, what about us? Hindi ba’t nandito ako para sa’yo? Are you sure that is your child?Maybe its someone else's child?"Lance closed his eyes for a moment, feeling the weight of his choices. "Monica, I care about you, I really do.I don't want you to put in this mess. But what we have is... not the same anymore. There’s something in my heart that’s pulling me back to Apple."Si Monica ay hindi nakasabay sa mabilis na pag-ino
Tumagilid si Lance, hindi kayang sagutin agad si Monica. "You don't have to do this. Don't make this harder for yourself."Suminghap si Monica, naglakad palapit sa kanya at tiningnan siya sa mata. "I don't care, Lance. Mahal kita. I don’t care about the mistakes, about the past. I just know that I'm not going to lose you without a fight."Ang mga mata ni Lance ay malungkot, puno ng mga hinagpis at pagtataka. Hinawakan niya ang mga kamay ni Monica, at ipinagdiinan ang bawat salita. "I’m not the same man you fell in love with anymore, Monica. You deserve someone who can fully give himself to you... someone who isn’t torn between the past and the future. I don’t know if I can be that person for you anymore."Nagkibit-balikat si Monica, ang kanyang mga mata ay puno ng walang hanggang pagmamahal. "Maybe we’ve both changed. But it doesn’t mean we’re done. I’m still here, Lance. I’m not going anywhere."Tumingin si Lance kay Monica, at sa mga mata nito, nakita niya ang walang kapantay na pag
Ang araw ay nagsisimulang sumikat sa ospital, ang sinag nito ay tumagos sa makintab na bintana ng kwarto ni Apple. Bawat sinag na dumapo sa kanyang mukha ay tila nagsasabing, "Ito na ang simula ng bagong buhay." Si Apple, na abala pa sa mga huling minutong paghahanda, ay huminga ng malalim. Walang humpay ang mga luha at takot na tumangis sa kanyang mga mata mula sa mga nagdaang araw. Ngunit ngayon, nararamdaman niyang mas malakas siya kaysa dati. Magiging ina na siya—at ang lahat ng iyon ay para kay Amara.Habang tinutulungan siya ni Mia na ayusin ang mga gamit, pumasok ang nurse. "Miss Apple, ready na po kayong makauwi. Kailangan niyo po bang pumirma para sa clearance?" tanong nito, sabay abot ng discharge papers.Mabilis na tinanggap ni Apple ang mga papel, at habang pinagmamasdan ang mga ito, naramdaman niyang tila may bigat na dumapo sa kanyang dibdib. Hindi pa siya ganap na nakaka-recover mula sa lahat ng nangyari, ngunit kailangan niyang magpatuloy. Hindi siya pwedeng magpatalo.
Ang tensyon sa pagitan nina Lance at Mirasol ay umabot na sa sukdulan. Sa Condo unit ni Mirasol, ang gabi ay puno ng iyak at sigawan. Hawak ni Mirasol ang telepono, paulit-ulit na binabasa ang mga mensahe ni Lance na nais nang wakasan ang kanilang relasyon."Hindi! Hindi kita hahayaang iwan ako!" umiiyak na sigaw ni Mirasol, ang mukha’y namumula sa galit at takot. "Ginawa ko ang lahat para sa'yo, Lance. Mahal na mahal kita, at hindi mo pwedeng itapon ang lahat ng ito!"Si Lance, na tahimik lang sa kabilang linya, pilit na kinakalma ang kanyang sarili. "Mirasol, alam kong mahirap ito para sa'yo, pero hindi kita kayang lokohin pa. Hindi kita mahal gaya ng iniisip mo. Mas makakabuti kung maghiwalay na tayo ngayon kaysa pahabain pa ang sakit.""Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko!" Mirasol, nanginginig ang boses, ay biglang tumayo at kinuha ang isang bote ng alak sa mesa. "Kung iiwan mo ako, Lance, mas mabuti pang wala na ako sa mundong ito!"Nabigla si Lance
Samantala, sa kanyang silid, si Apple ay mahigpit na yakap si Amara habang pinapasuso ito. Puno ng pag-aalala ang kanyang mukha. Kanina pa siya hindi mapakali mula nang marinig niya mula sa nurse na bumisita si Lance sa nursery."Ano na namang balak niya?" tanong niya sa sarili, ang mga mata’y puno ng galit at kaba. Alam niyang si Lance ay hindi basta-basta susuko, lalo na kung si Amara ang pinag-uusapan."Apple," mahinang tawag ni Mia, ang kanyang business partner at matalik na kaibigan, habang pumasok ito sa silid dala ang ilang prutas. Ang tinig nito ay puno ng implikasyon. "Nakita ko si Lance kanina. Mukhang seryoso siya sa plano niyang bumawi sa inyo.""Bumawi?" maanghang na sagot ni Apple. "Anong kabayaran ang magagawa niya sa sakit na idinulot niya? Hindi pera ang makakapuno sa mga butas na iniwan niya. Hindi niya ako madadala sa drama niya."Umupo si Mia sa gilid ng kama, tumingin kay Amara na nakasandal na ngayon sa dibdib ng ina. "Alam kong galit ka pa rin, Apple. At may kar
Habang isinasara ni Apple ang pinto, ramdam niya ang bigat ng desisyon niyang iyon. Malalim ang kanyang buntong-hininga, pilit na pinapakalma ang sarili. Alam niyang ginawa niya iyon para sa ikabubuti ng anak niya, para sa ikatatahimik ng buhay nilang mag-ina. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya maitatanggi ang kurot sa kanyang puso.Nang dumampi ang malamig na bakal ng seradura sa kanyang mga daliri, tila dumaan sa kanyang isipan ang isang tanong na pilit niyang iniiwasan: "Paano kung mali ang ginawa mo?"Lumapit siya sa kuna ni Amara at maingat na pinagmamasdan ang inosenteng mukha ng kanyang anak. Sa tuwing tinitingnan niya ito, napupuno siya ng lakas at dahilan para ipaglaban ang katahimikan nilang mag-ina. Pero kasabay noon, bumabalik din ang alaala ng mga panahong kasama niya si Lance.Ang tawanan. Ang masasayang sandali. Ang mga pangarap na sabay nilang binuo.Napailing siya, pinilit alisin ang mga alaalang iyon. "Hindi na mahalaga ang nakaraan," bulong niya sa sarili habang
Tahimik ang paligid, ngunit sa kanyang puso, parang may bagyong rumaragasa. Pinagmasdan niya ang maamo at inosenteng mukha ng kanyang anak, ang kanyang tanging yaman at lakas. Ngunit sa kabila ng kanyang tapang, hindi niya maiwasang maramdaman ang kirot ng kawalan."Amara," mahinang bulong niya, hinaplos ang maliit na kamay ng sanggol. "Pangako, kahit ano’ng mangyari, hindi kita pababayaan. Ako ang magiging nanay at tatay mo. Kakayanin natin, kahit tayo lang dalawa." Ngunit habang sinasabi niya ito, ramdam niyang hindi buo ang kanyang loob.Napapikit siya, pilit na nilalabanan ang pighati. Ang mukha ni Lance ay patuloy na sumisiksik sa kanyang isipan—ang determinasyon nito, ang mga salitang puno ng pagmamahal na sinabi nito kanina. Alam niyang matigas siya sa kanyang desisyon, ngunit bakit ganito kahirap? Bakit tila may bahagi ng puso niyang gustong bumigay?"Hindi!" mariing sabi niya sa sarili, pilit na itinataboy ang mga alaala. "Hindi na kita babalikan, Lance. Hindi mo na ako mulin
"Apple," mahinang bulong ni Lance, ngunit puno ng desperasyon. "Alam kong galit ka sa akin, at may karapatan ka. Pero hindi kita iiwan, kahit anong mangyari."Napangiti si Apple, ngunit hindi ito ngiti ng kasiyahan. Ito’y ngiti ng isang taong nagdesisyong ilaban ang sarili sa kabila ng sakit. "Lance, hindi na kita kailangan. Hindi kita kailangan ng anak ko. Kaya pakiusap, huwag mo nang gawing mas mahirap pa ang lahat.""Pero paano mo nasabi 'yan?" tanong ni Lance, ang boses ay may bahagyang pag-alog. "Hindi ba't anak ko rin siya? Apple, karapatan ko rin siya—""Hindi mo anak si Amara," putol ni Apple, ang boses ay matatag, kahit pa ang dibdib nito'y tila dinudurog. "Sinabi ko na sa’yo. Kaya tumigil ka na. Tama na, Lance."Napalunok si Lance, hindi makapaniwala sa mga naririnig. "Hindi totoo 'yan, Apple," sagot niya, ang mga mata'y nagbabaga. "Ramdam ko... ramdam ko na anak ko si Amara. At kung kailangan kong patunayan 'yan, gagawin ko."Napailing si Apple, pilit na pinapanatili ang ti
Tumango si Lance, at tahimik na naglakad palabas ng silid. Sa huling paglingon, nakita niya si Apple na nakasandal kay Mia, ang mga luha'y tahimik na umaagos.Sa labas, patuloy pa rin ang ulan, tila luha ng langit na sumasabay sa mga pusong nagdurugo sa loob ng bahay ni Apple Imperial."Mia..." bulong ni Apple, ang boses ay nanghihina. "Hindi ko na kaya...""Shhhh..." alo ni Mia, habang hinahaplos ang likod ng kaibigan. "Tapos na. Wala na siya."Ngunit bago pa man tuluyang makalabas si Lance sa gate, isang malakas na sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay."Ahhh!" ungol ni Apple, napahawak sa kanyang tiyan. "Mia... masakit!"Napalingon si Lance sa sigaw, at nakita niyang bumagsak si Apple sa sahig, hawak-hawak ang kanyang tiyan. Walang pag-aalinlangan, tumakbo siya pabalik."Apple!" sigaw niya, sabay sa sigaw ni Mia."Oh my God, Apple!" natatarantang sabi ni Mia. "Lance, tulungan mo ako! Kailangan nating dalhin siya sa ospital!"Sa kabila ng lahat ng nangyari, walang pag-aalinlangang
Pagbaba ni Apple sa sala, sinalubong siya ni Mia na halatang balisa. "Apple, may problema tayo. Ayaw pumirma ng kontrata ng mga Santos dahil gusto nilang baguhin ang venue sa huling minuto. Pero fully booked na ang bagong venue na gusto nila!"Napahawak si Apple sa kanyang noo. "Mia, hindi ko na alam kung paano pa natin ito aayusin. Ang dami nang problema nitong mga nakaraang linggo.""Huwag kang mag-alala. Kaya natin 'to," sabi ni Mia, pilit na pinapalakas ang loob ng kaibigan. "Pero kailangan mo nang magdesisyon ngayon."Bago pa man makasagot si Apple, biglang bumukas ang pinto. Tumambad sa kanila si Lance, basang-basa sa ulan, ngunit ang kanyang presensya ay tila nagdala ng bigat sa buong silid."Apple," sabi ni Lance, ang boses ay mababa ngunit puno ng emosyon. "Kailangan nating mag-usap."Nagulat si Apple, ngunit agad niyang pinilit na magpakita ng tapang. "Wala na tayong dapat pag-usapan, Lance. Umalis ka na.""Hindi ako aalis hangga't hindi mo sinasabi sa akin ang totoo," sagot
"Huwag kang mag-alala, Apple. Ako na ang bahala sa Imperial Wedding," malumanay na sabi ni Mia habang hinahaplos ang buhok ng kaibigan. Nakahiga si Apple sa malambot niyang kama, ang kanyang walong buwang tiyan ay malinaw na nakaumbok sa ilalim ng manipis na damit-pambahay."Hindi ko alam kung kakayanin ko pa, Mia," hikbi ni Apple, ang mga mata'y namumugto sa kakaiyak. "Ang false alarm kahapon... sobrang natakot ako.""Kaya nga ako nandito eh. Best friend mo ako, di ba? Pangangalagaan kita."Napabuntong-hininga si Apple, ang mga kamay ay nakapatong sa kanyang tiyan. "Paano ang mga kliyente natin? May tatlong kasal sa susunod na buwan...""Ako na ang bahala. Napag-usapan na natin 'to. Magpahinga ka na lang."Sa labas ng bahay ni Apple , isang itim na kotse ang nakaparada. Sa loob nito, nakaupo si Lance Martin, ang mga mata'y nakatutok sa malaking gate. Ang dating CEO ng Martin Industries ay hindi mapalagay, ang mga daliri'y walang tigil sa pagdadrum sa manibela."Sir, may report po," s