Ikalabing-dalawang Kabanata

Collect

I went home late that night. Pagkatapos na hinatid si Yves ay dumiretso agad ako sa bahay.

It has been a tiring day for me. Maraming nangyari ngayong araw. And I couldn't believe I have faced it fiercely even if I'm halfly scared of the possible outcomes.

Habang papasok ng bahay ay nakasalubong ko sa paglalakad si Kuya Achim. Napatigil ako.

He was holding a glass of wine while staring at me intently. He was a bit new now. Wala na iyong nakakatakot na mga ekspresiyon niya at mga mannerisms.

"Wala pa sila?" tanong ni Kuya Achim habang lumilinga sa likod ko.

Tumango ako. There's still this fear against him.

He sipped his wine. I really want to exit but his presence is just bold, blocking the way.

"A-are you okay now, Kuya?" napatigil siya sa pag-inom. Napaisip siya at napatulala.

Hindi ko alam pero nagiging emosiyonal ako na makita si Kuya Achim na dumaranas ng unos sa isip niya. The cruel life he has experienced was a game changer of his supposed good life.

May mga pagkakataon na napapaisip ako kung bakit sa kaniya pa ito nangyari. He was supposed to be my armor on those trying times. When being isolated and alone, he should be the one to comfort me and atleast alleviate my sadness. But no! He was missing in action. He was busy fighting on his addiction while I'm hopelessly finding his presence as a brother. Those are the things that I missed from him. And I hope this time he could fulfill it.

Ang mga naranasan niya sa sarili niya at pagdurusa sa pinagraanan niya ay isa sa mga bagay na kailanman ay sana naging panaginip nalang.

I bit my lower lips, stopping the tears in my eyes.

Napaangat siya ng tingin habang hawak ang glass wine. Mariin lamang na pinagmasdan ko ang reaksiyon niya.

"Magiging maayos din ang lahat Pastel." tsaka uminom ulit.

"I miss you Kuya." hindi na napigilang napatulo ang luha ko. Mabuti na lamang ay medyo madilim na sa parteng ito. Ang tanging naaninag na lamang ay ang ilaw ng side bulb sa gilid.

There was a sudden awkwardness. Hindi siya nakapagsalita. He then shifted his gaze to other directions. At umalis siya ng walang pasubaling.

Naiwan akong mag-isa sa kinatatayuan ko. I know he's not that fully recovered and undergoing interventions right now. Kaya naiintindihan ko.

Napabuntong hininga na lamang ako.

I really did my best to finish the painting for tommorow. Kaso lang inatake ako ng antok at pagod. May nasimulan naman ako kaso napagdesisyunan ko nalang na ipagpabukas na.

Morning came. Pagdating sa school ay dumiretso agad ako sa Art Club at namalagi ng ilang oras para tapusin ang painting. I spent most of my time making the artwork more aesthetic and clear with its message and less colorful.

Thoughts of yesterday suddenly bugged me. I have promised to lie low my attraction with Yves. Sana naman mapanindigan ko ang mga sinabi ko.

Nagulat sa biglaang pagpasok ni Piettro sa kalagitnaan ng pagpipinta ko. Nang dumapo ang tingin niya sa akin ay umaliwalas bigla ang mukha niya.

"Wala ka bang pasok?" biglaang tanong niya at naupo sa tabi ko. I'm currently working on the floor kaya naman medyo makalat ang mga gamit ko.

"Sabi sa akin wala raw. Isang class lang ata pero nagleave kasi yung proffesor namin sa PE."

Tumango siya at may natanto. "Baka nag-sub si Yves as student teacher niyo. Pinatawag kasi siya kanina." napatingin ako sa kaniya sa gulat.

Hindi iyon impossible dahil noong nakaraan ay siya rin ang ipinatawag para mag-sub ng klase.

"Talaga? Edi mas maiging wala ako don." naguguluhang napatingin sa akin si Piettro.

"H-Huh? Bakit? You want to skip the class?" huli ko na naiproseso ang sinabi ko.

"Hindi..I mean..may tatapusin ako kasi..kaya ganon. Tsaka last period pa naman ang PE baka matapos din naman ako sa ginagawa ko." ngumisi ako ng pilit at pinagtuunan ng pansin ang painting. Napatingin din si Piettro.

"This is nice. Paano mo naisip ang concept?"

Ngumit ako. "At the bus."

"Anong ginawa mo sa bus?"

"Sumakay." natawa siya sa sagot ko.

"I mean..ano'ng connect nong nasa bus ka sa concept mo?"

Itinabi ko muna ang paintbrush at pinagpagan ang kamay.

"The concept is actually there. Iyong mga commuters at mga iba't ibang ginagawa nila habang nasa bus. I just observed."

He held his chin. "Papaano kayo yun? I'm not good with concept. Pero sa kalagitnaan ng paglalaro ng soccer doon ako nakakaisip ng concept. Funny it is!" napahalakhak siya.

"Actually, it's good. You have discovered your edge while doing a leisure activity."

Tumango siya. "Busy ka this afternoon?" biglaang tanong niya.

"I don't know. Baka may class kami."

"We're friends right?" I nodded at him. Pero hindi ko maintindihan ang gusto niyang ipabatid.

"O-Oo." ngumuso siya at ngumiti ng tuluyan.

"May game kami mamaya..." itinutok ko ang atensiyon ko sa kaniya. Bahagyang nabitin ang sasabihin niya.

"Tapos?"

"Can you cheer for me...as friend?" naurungan ako. Bakit ako?

"Bakit ako?" wala sa sariling tanong ko. May kung ano sana siyang sasabihin pero mukhang hindi niya masabi.

"Kasi...para naman maganahan ako. I've always been busy with soccer lately. I have no time to mingle with other people. Mabuti na lamang ipinakilala ka sa akin. And good thing you're inclined with art too. Kaya bihira nalang ako magkaroon ng kaibigan except sa mga soccer player."

"P-peroo.."

"Kahit anong support na lang. I'll treat you something after the game." natawa na lamang siya.

It must be hard for him to prioritize soccer than living a normal person. Mayroong pagkakataon na tutok sila sa ensayo at practice minsan. At isa pa it's arduous for them to swam both in academic and extra curricular activities.

Sa huli, pumayag narin ako. Wala rin naman akong gagawin mamaya pagkatapos ng klase.

Piettro did some critiquing too. And somehow his words helped me more to discover my lapses.

Pagkatapos noon ay tinulungan niya ako sa pagdala ng mga gamit ko papuntang classroom. Gusto ko pa sanang sabihin na kaya ko naman kaso sadyang mapilit siya. Hinayaan kung tulungan niya ako.

Maraming napatingin habang naglalakad kami. Siguradong si Piettro ang tinitingnan nila. Napapaisip tuloy ako kung bakit marami ang may itsura sa mga soccer players kahit na babad sila sa araw. Isang tao lamang ang tanging naiisip ko basta soccer player.

Kaagad na iwinaksi ko ang iniisip ko.

Tahimik lang ako na tinatahak ang daan patungong classroom habang hawak hawak ang painting. Nasa gilid lamang si Piettro at maraming nakasalubong na kilala niya.

Nang tuluyang makarating kami malapit sa classroom namin ay napahinto ako para kuhanin ang gamit.

"Salamat." ani ko. Iminuwestra niya iyon at ngumiti.

"You're welcome. Kita tayo mamaya sa field." si Piettro. Tumango ako.

Magsasalita pa siya nang may biglang sumulpot na boses sa likod ko.

"Oh! Pastel at Piettro. Where did you go? A date. Speed naman." nagulat ako kay Leticia. I shifted my gaze at her. Patagal ng patagal nakakaiinis na ang presensiya niya. Bakit ba ipinanganak pa siya!

"Parang gulat na gulat ka ata, Pastel. Caught in act?" nakakalokong ngumisi siya.

"Leticia, stop it. You're being immature again." Piettro scowled.

"Really? We have a class cousin. And my dear classmate is flirting with you. I can't believe this---" she scoffed. At nasapo pa siya ng ulo.

"Shut up!" naiinis kung sabi. My fist formed with pressure, ready to punch her.

"What's happening here?" Yves voice thundered. Inatake ako bigla ng kaba. Lahat ata kami napatingin sa direksiyon niya.

He was just standing on a distance while seriously staring at us. Kaagad na dumapo ang tingin niya sa kay Piettro at sa akin. Naghuramentado bigla ang dibdib ko.

"Sorry Kuya Yves. I know this is really an insult to you as a substitute teacher while Pastel is dating Piettro." napasinghap ako sa sinabi niya. What is wrong with her? Nahihibang na ba talaga siya!

I gritted my teeth. Hindi ako nakapagsalita.

Napako ang atensiyon ni Yves kay Leticia na nakakunot noo.

"Dude, don't listen to Leticia. Hindi ganoon si Pastel. Tinulungan ko lang siya." Piettro defended. Sinamaan niya ng tingin si Leticia.

Pati ba naman ang pinsan niya gaganitohin niya? Napakasama talaga!

Napalunok ako nang nilihis ni Yves ang atensiyon sa akin.

Tumango siya. "Get in. You are very late." tsaka umalis siya papasok.

Inirapan muna ako ni Leticia bago tumalikod. I think my patience for Leticia is stretched.

Nagpaalam din ako kay Piettro tsaka humingi ng pasensya.

Kaagad na pumasok ako sa loob. Hindi ako minsan napatingin sa unahan. Nakahinga ako ng maluwag nang tuluyang nakaupo ako.

Tahimik lamang akong nakikinig sa lecture ni Yves. Kapag nahahagip niya ang posisyon ko ay iniiwas ko ang tingin ko at inaabala ang sarili sa pagsusulat.

Panindigan mo ang sinabi mo, Pastel! I need to divert my attention.

Marami ang nawiwili na nakikinig sa kaniya. He cites example very clear and his choice of words is just on point. Tsaka magaling talaga siyang mag-english at fluent. Hula ko kailangan iyon dahil nasa isang mayamang pamilya siya at may malaking negosyo.

Kalaunan, nagbigay siya ng activity para sa amin patungkol sa ni-lecture niya.

"You need to pass it this afternoon. Bilin iyon ni Prof sa akin." ani ni Yves habang sinusulat ang gawain.

"What time ipapasa Kuya Yves?" tanong ng iba.

"This afternoon. Just find me in the campus." nadatnan niya akong mariing nakatingin sa kaniya na nakikinig. I didn't the have time to shift my gaze to other side. Nagkatitigan kami.

Mabuti na lamang ay may nagtanong ulit kaya nabaling ang atensiyon niya doon. Nahagip ng mata ko si Leticia na naiinis na nakatanaw sa akin sa malayo. Nang nakita niya ay tinaasan niya ako ng kilay at tumayo papunta sa unahan kay Yves.

I just shrugged. Ano na naman ang gagawin niya? Lately, she's doing her best to snatch the attention of Yves. Kahit papaano nagwoworry parin ako sa mga ginagawa niya.

Napatigil si Yves sa pagsasalita. Lahat kami napatingin sa kaniya.

"Can I be the one to collect the papers Kuya Yves? Para naman isahan ang pagbibigay sa iyo." napangiti si Leticia. Seryoso lamang si Yves na nakatitig sa kaniya.

"No."

"H-Huh?" parang hindi makapaniwala si Leticia sa sagot ni Yves. Nagtawanan ang iilang kaklase namin. Pati rin ata si Winona. Parang ako ang nahihiya sa kaniya.

"Nakipili na ako nang magkokolekta. Anyways, thank you for the willingness." simpleng sambit ni Yves. Kaagad na bumalik si Leticia sa upuan dahil sa kahihiyan.

Ilang segundo pa ay ibinigay na sa amin ang activity sheets. Ang iba ay ipinagpaliban muna ang pagsasagot. Pero kaagad na itong inumpisahan.

I have promised Piettro this afternoon to watch the game. Wala naman sigurong masama kung manonood at sususportahan siya. After all, he is very kind and friendly to me.

Nagsilabasan na ang iilan. Kaunti na lang ang natira sa loob. Nakakapagtataka kung bakit narito parin si Yves. Ipinagsawalang bahala ko na lamang.

Nang natapos ako ay kaagad na inayos ko ang gamit ko. Itinago ko ang mga art materials ko sa likurang parte ng classroom at tanging ang painting na lamang ang dadalhin.

Ngayon ko lang na natanto na kami na lang palang dalawa ang tuluyang natira sa loob. Hindi ko ipinakita ang pagkailang ng tumayo narin siya sa table at nag-ayos ng gamit.

Dali-dali akong lumakad palabas. Pero natigil ako sa paglalakad ng tawagin niya ang pangalan ko.

Napapikit ako.

"Pastel wait." gusto ko na sanang magpatuloy sa paglalakad kaso ambastos ko naman kung ganon.

Lumingon ako sa kaniya.

"P-Po?" he leveled my sight.

"I want you to collect the papers. And pass it to me later this afternoon."

Bakit ako? Pero may laro mamaya si Piettro. Baka puwedi naman sigurong late ko nang ipasa. After all, it's still afternoon mamaya.

"Is that okay with you?" ani niya. Napaangat ako ng tingin.

I nodded at him. I pursed my lips.

"Please don't be late. May game ako mamaya." kaagad na kinabahan ako. Masusulpot ko naman siguro iyon na hindi nali-late.

"Opo." magalang kung sabi at iniwas ang tingin.

Yes, start to divert your attention, Pastel!

"But if you have something to do. You can pass it late."

"Sige po. Aalis na po ako. Magkokolekta na ako." I bowed infront of him. At walang pasubaling akong umalis doon. It's harsh right? And I did accept his command.

Mabilis na dumaan ang oras. Kaagad na kinolekta ko ang mga activity sheets sa mga kaklase ko. Medyo marami-rami narin naman ang nakolekta ko.

Nang nalaman ni Leticia na ako ang nangongolekta ay padarang na tinapon iyon sa dibdib ko at nahulog sa sahig.

Napabuntong hininga ako. "Gusto mo punitin ko to nang bumagsak ka." kalmado kung sabi.

Sinamaan niya ako ng tingin. "Talaga naman ang tigas din ng confidence mo na sabihin iyan sa akin."

Pinulot ko iyon at bahagyang tinupi ng maayos.

"I don't have time for you Leticia. Kung maayos mo lang binigay ang activity sheets. Eh di sana hindi ako nag-aksaya ng oras sa yo."

"Ang kapal na ng kaliskis mo ah!" sa tono niya ay galit na talaga siya.

Ngumiti na lamang ako. Mas naging iritado siya.

"Pasensya na. Mahaba pa ang pasensya ko sa iyo. Isagad mo pa nang magalit naman ako."

Umalis ako at nagpatuloy sa pagkolekta. At naiwan siyang nakaawang ang bibig sa gulat sa sinabi ko.

Dumaan pa ang ilang oras. At pasahan na ng painting. Ang napili kung partner ay ang lowest top ng class para kahit papaano makatulong na maitaas ang grades sa isang subject.

Pinaulanan nila ako ng papuri pati narin ang professor namin. Maganda rin naman ang gawa naman ang iba. At pakiramdam ko mas deep ang gawa nila kumpara sa akin. They have all the potentials. And they even tried to make it even if they're are not inclined with art and that's something to commend for.

All of us have their own edge in the way we perceive certain things. Only that we are stopping our imagination that's rolling in our minds because of fear and inability to express. But this is just normal. We just need to expend extra effort to discover it.

Maagang natapos ang klase. Kaagad na dumiretso ako sa field. Marami na ang tao. Nakakita agad ako ng upuan malapit sa mga benches sa baba. Doon ko napagpasiyahang umupo.

It was a battle between Yves and Piettro's team. Doon ako kinabahan para kay Piettro. Magaling naman si Piettro. Pero mas magaling si Yves. I'm not degrading Piettro's skills but Yves is more skilled than him. Given that he participated in soccer national competition.

Teka, bakit siya ang iniisip ko? It should be Piettro!

Nag-umpisa na ang laro. Todo na ang sigawan ng iba sa mga napupusuan nilang player.

Nakita ko kung gaano kacompetitive si Yves. He outsmart Piettro's strategy. Nanghihinayang ako. It could be the first goal of the game!

Nahagilap ako ni Piettro sa dagat ng tao. I just respond a thumb sign to him. Ngumiti siya at kinindatan ako. Napatili ang kababaehan.

Naging pisikalan ang flow ng laro. Piettro struggled a lot. Dinidikitan siya ng mga nagbabantay para makakilos si Yves ng maayos sa field at makapuntos.

I felt worried with Piettro. Mukhang siya kasi ang inaasahan ng team niya.

There was a break in the last half. Wala paring nakagoal sa dalawang team. At mukhang hinog na hinog na ang mga pasensya na para sa goal.

Kitang kita kung papaano hinubad ni Yves ang pang-itaas na damit. Piettro did it too maybe to release the heat and steam of their game. Pati narin ang iilang soccer players. Pero agaw pansin si Yves.

The crowd squeaked the loudest scream. Dumagundong ang ingay sa buong field. Kahit ako'y parang nabilaukan sa ginawa niya. Required ba talaga na maghubad sa kalagitnaan ng break at sa harap ng maraming tao?

The intensity of the game rose more. Ultimo ako ay napahawak sa steel ng bench para lang kumuha ng supporta dahil nadadala ako sa emosiyon ng laro.

Umusad ang laro sa balyahan ng katawan. Nakita ko kung papaano nagstruggle si Piettro para lang makakuha ng bola pero sadyang malalakas ang nagbabantay sa kaniya. Nakakainis ah!

Napapadyak ako ng natumba si Piettro dahil sa tulak ni Yves. That's intentional! But it's normal in a game. Mabuti na lamang ay tinulungan ni Yves sa Piettro para tumayo.

Yves sealed the game with a goal. Naghiyawan ang lahat sa natatanging goal ng laro. Kita sa mukha ni Piettro ang panghihinayang.

I suddenly felt sad for him. This is really the nature of every game. One loses, the other should win. But he showcased more of him and he did his best.

Dumapo ang tingin ni Yves sa akin nang balak kung puntahan si Piettro. Nagkatitigan kami pero inilihis ko ang atensiyon papunta kay Piettro na ngayon ay malungkot sa resulta.

Kaagad na umaliwalas ang mukha ni Piettro.

"You did a great job. Congratulations!"

"Totoo? I lost the game. Nanood ka pa naman." natawa na lamang siya. Pero bakas sa mukha niya ang lungkot.

"Nanalo ka. Muntik mo nang matalo ang star player ng campus."

"I admit. Yves is really tough to battle with. Magaling talaga siya" napatango ako.

Sinamahan ko siya sa paglalakad patungon bench. Pasimple kung nilibot ang tingin ko at nakitang wala nang anino ni Yves. Saan na kaya siya? Plano ko na sanang ipapasa ang activity sheets sa kaniya.

"May gagawin ka pa?" ibinalik ko ang atensiyon kay Piettro na ngayon ay naghubad sa harap ko nang pang itaas na damit. Nakita kung papaano naglaway ang iilang nakakita sa kaniya.

He has a good body. Pero bakit wala akong nararamdam na kahit pag-iinit ng mukha o ano.

"Bakit?"

"Treat kita. Maraming kiosk sa labas ng school." ani niya.

"I'm sorry. Pero may gagawin pa ako." paghihingi ko ng paumanhin. Kailangan ko pang ibigay kay Yves ito. At medyo hapon narin.

Napatango siya. "It's okay. Salamat parin." ngumiti siya.

Kaagad na umalis ako. Hinanap ko si Yves sa mga classroom at office. Pero wala. Nang natanto kung saan siya puweding makita ay dumiretso ako sa Soccer Department.

Pagdating ko doon ay medyo kaunti na lamang ang tao. I graced the second floor of the building. Doon ko lang nakita ang mga nakasabit sa pader na frames ng mga star player ng campus at isa na rito ay si Yves.

May nakasalubong pa akong mga soccer players at nagtanong narin kung saan si Yves.

"Nakita niyo ba si Yves?" napahinto sila sa paglalakad at nagkatinginan.

"Why?" ngumisi sila na parang may malisya.

"May ibibigay lang sana ako. Narito pa ba siya?" nagbulungan muna sila. Naguguluhan naman ako sa inakto nila.

"Narito pa siya." nakahinga ako ng maluwag. Mabuti naman.

"Saan?" napaisip ang isa.

"Doon" turo nila sa isang room. Malapit sa direksiyon namin.

Tinitigan ko muna sila kung nagsasabi ba sila ng totoo o hindi. Pero wala na akong choice kundi sundin iyon.

Nagpasalamat ako sa kanila. Umalis narin sila pagkatapos. Huminga muna ako ng maluwag at binuksan ang pinto.

Bumungad sa akin ang locker room. Nilibot ko ang paningin ko at naglakad ng kaunti papasok.

Tahimik ang buong lugar at ang tanging naririnig ko lamang ay ang kaluskos ng tubig na hula ko'y galing sa shower ng cubicle sa loob.

Napatalon ako sa gulat nang biglaang bumukas ang isang pinto sa isa sa mga cubicle. At iniluwa ang isang lalaki na nakatapis ng tuwalya na may edad na.

Dumapo ang mata niya sa katawan ko. Inatake ako ng kaba. At napaatras.

"Ano'ng kailangan mo, iha?" malumanay na sambit niya. Tsaka unti-unting lumakad papunta sa direksiyon ko.

"May hinahanap po ako. Pero wala po siya rito. Sige po aalis na ako." pumihit na ako patalikod para lumabasa pero hinawakan niya ang braso ko.

"Iha, dalawa lang tayo rito. Wala naman sigurong makakaalam." kinabahan na ako ng tuluyang. Hinawakan niya ang tuwalya niya at parang may minamaniobra sa loob ng tuwalya. Nagpupumiglas ako.

"Sir, hindi po ako ganon." hinawakan niya ang kamay ko at pilit na dinadala ito malapit sa katawan niya at pababa sa ibabang parte ng tuwalya. Itinulak ko siya nang pagkalakas kaya naman napaatras siya ng kaunti. Tatakbo na sana ako.

"Ang kulit."

Gumuhit ang pagkairita sa mukha niya at puwersahan akong idinikit sa pader malapit sa mga lockers vault. Nagdulot ng sakit iyon sa likod ko at nabitawan ang mga activity sheets.

Napasigaw ako.

Plano na sana akong halikan nang lalaki nang nakarinig ako ng malakas na kalabog at sa sobrang bilis ng pangyayari ay malakas na sinuntok ni Yves ang lalaki at biglaang humandusay sa sahig.

Napapikit ako sa takot at nanginginig. Rinig ko ang mabibigat na hininga ni Yves sa gilid ko. Biglaang niyang hinawakan ang kamay ko at inalalayan akong tumayo.

Nakatapis din siya at kitang kita ang mga patak ng tubig sa buong katawan niya. At basa rin ang buhok.

"Really coach? Pati ba naman walang kalaban-laban mamanyakin mo?" matigas ang salita niya at gulat na gulat ako sa pagsabog ng galit niya.

Coach niya? Inatake ako ng kahihiyan.

Napamura ang coach at medyo napaexpose ang katawan niya dahil natanggal ang tuwalya.

"Talikod, Pastel!" Yves scoffed. Pero hindi ako natinag dahil sa gulat na nakita ko.

Nang nakita niyang hindi ako nakagalaw ay naiinis niyang iginaya ang katawan ko patalikod para hindi makita ang hubo't hubad na katawan ng coach.

Napabalik ako sa ulirat nang maamoy

ng sabon na ginamit niya. It's so manly.

"N-nandito ka pa Yves?" rinig kung tanong ng coach na natatakot.

"Mukha ba akong multo ngayon, coach. This is an embarassment to you. You have a family and yet you're still horny enough to force a girl to pleasure you. Fucking pervert!" dumagundong ang boses niya sa kabuuan ng locker's room.

Napapikit ako. Nakakahiya. Ramdam ko ang pandidiri ko. Sana ipinagbukas ko na lang ang pagbibigay.

"Please, huwag mo ng sabihin sa iba ito. I know...it's my fault. I forced her. Nadala lang ako.." nagmamakaawa niyang sabi.

"Nang libido coach? We have respected you as our second father in the team. But witnessing you being horny over a girl just passing by and betraying your wife made me vomit coach. You're both commiting a crime and tainting your profession. " ani ni Yves.

Nanghihina ako. Tuluyang lumandas ang luha ko. Para akong natutusta ng pagkagulat at takot sa nangyari.

"Pleasee...huwag mong ipagkalat."

"Better resign now coach. Bago pa malaman ng pamilya mo at awtoridad ang katangahan mong nagawa." walang galang niyang sabi. Dali daling lumabas ang coach.

Hinila ako ni Yves palabas pero nang mahagip niyang umiiyak ako ay natigilan siya. Lumamlam ang mata niya at may kung anong emosiyon ang nakikita ko.

"I-Im sorry." my voice broke. Pinahiran ko kaagad ang luha ko pero hindi maubos-ubos.

Nagulat ako ng niyakap niya ako ng mahigpit. Literal na nanlaki ang mata ko. Nanlambot bigla ang kalamnan ko. At ramdam na ramdam ko ang init ng katawan niya.

"I hate seeing a girl being harrased by a rapist. And I loathe it very much..."

his warmth sent serenity in my system. Kumakalma ako. And I feel I'm at peace.

Is this about his sister? Na walang awang nirape.

Kumilos siya at bahagyang lumayo sa akin.

"Ayoko lang na maranasan mo ang nangyari sa kapatid ko." ani niya.

I don't want to dwell with it more. I know it's too personal too ask. Maybe, he doesn't want any woman to experience it. Kahit pala ganoon siya may itinatago parin siyang kabaitan.

Kahit papaano suwerte parin ako dahil niligtas niya ako sa masamang nilalang na iyon.

"Salamat sa pagliligtas sa akin. Pasensya narin kung medyo late na akong magpasa ng activity sheets." plano ko na sanang kunin ulit sa loob pero inunahan niya na ako sa pagkuha.

"Are you okay now?" tanong niya habang hawak hawak na ang activity sheets.

Napatango ako. Napatingin ako sa hubog ng katawan niya at nag-iinit ang pisngi ko.

"Mauna na ako." sabi ko at iniwas ang tingin.

"If you just didn't waste your time with Piettro. Mas maaga mo sanang maipapasa ito." seryoso niyang sabi. Napabaling ako sa kaniya. What?

"Ano?"

"You said you like me right? Then why I feel like you're ignoring me." hindi ako nakapagsalita. Tanging naiisip ko na lamang ay ang umalis na rito at nahohot seat ako.

"Uhh.."

Nilapitan niya ako. "Niloloko mo ba ako?" dugtong niya pa habang mariin akong tinitigan. Amoy na amoy ko ang mabango niyang hininga na nagpapadeliryo sa akin. Nahihirapan na akong huminga at gusto ko nalang na magpakain sa tiles na tinatapakan ko.

"Hindi." yun lamang ang nasambit ko. Hindi na nakayanan ng marupok kung isip.

Napahilamos siya ng mukha at napamura ng mahina. Ano ang nangyayari sa kaniya? At parang ang laki ng problema niya.

Napatingin ako sa oras at gabi na talaga. Baka pagalitan ako ni Daddy.

Lalakad na sana ako palabas ng nagsalita ulit siya.

"Where are you going?" ani niya.

"Uuwi na ako. Salamat ulit."

"Ihahatid na kita. Gabi na baka mapano ka. At ako naman ang nagpapunta sa iyo rito. So, it's my responsibility."

"Huwag na. Kaya ko naman." I pursed my lips.

"No. Wait for me. Magbibihis lang ako."

"Pero--" nang nakita ko ang seryoso niyang mukha ay napatikom ang bibig ko.

"Wait for me. Mabilis lang ito." at pumasok ulit siya sa loob para magbihis.

Wala na akong nagawa kundi ang maghintay. Tinext ko narin si Daddy na may ginawa lang akong importante.

Naghintay ako ng ilang minuto at dumating naman siya.

Sa loob ng kotse ay tahimik lamang ako. Tahimik din naman siya.

"Congrats nga pala kanina sa game niyo." sambit ko. Nakatutok lamang ang tingin niya sa unahan at matamang nagmamaneho.

"Piettro did a good job too." compliment niya.

"Oo nga ang galing niya rin kanina. Tsaka konting ensayo pa siguro at matatalo karin--" I swallowed hard. Doon ko lang natanto na nakatingin pala siya sa akin habang nagsasalita ako.

"Pero magaling karin naman." pambabawi ko.

"Tss." ani niya at nakarating na kami sa bahay. Kaagad na bumaba ako sa kotse niya.

"Salamat ulit sa paghatid." nakababa narin siya. Ang kamay niya ay nasa bulsa at nakatingin sa akin.

Tumango siya.

Hinintay ko siyang umalis. Pero hindi parin siya umaalis.

"Di ka pa ba aalis?" tanong ko.

"M-mauna kana." simpleng sambit niya.

"Okay." pumasok ako sa bahay pero kaagad na nagtago sa gilid at pinagmasdan siya.

Nanatili siya ng ilang segundo. Napabuntong hininga siya. At umalis narin pagkakuwan.

I'm thinking of something else right now. It's too scary to think but it keeps bugging me.