Ikalabing-isang Kabanata

Cemetery

Buong magdamag napadukmo lamang ako sa upuan ko. It was a dreamy experience to touch his firm legs while looking at his enticing facade. However, I can't believe Leticia could make fun on settling our issues. When in fact it's not even an issue. It was purely a misconception.

Muntik ko nang malimutan na tinext pala ako ni Mommy na pupunta kami sa puntod ni Lolo sa Dominguez Heights sa karatig lugar ng Balasan para sa Death Anniversary.

Lolo Crispino was one of the most prominent figure here at Estancia. Siya ang nagtatag ng dakilang Piyer ng Estancia na nagsisilbing Marine hub sa Panay. He was once a governor and a businessman as well. However, his reign didn't gave him enough time to make our place progress because of his heart illness.

Our afternoon class went smoothly. And in a few more hours it ended swiftly at exactly 3PM. Napag-isipan ko nang magpasundo nalang kay Daddy sa school kaso may lalakarin pa siya sa Batad na business permit.

"On the next day, please prepare a painting that tackles the injustices in the country. A group of two is enough. Mas maiging nay artist kayo dahil dito nakasalalay ang performances ninyo." napantig ang tenga ko sa sinabi ng prof namin. Marami ang hindi nagustuhan ang activities.

"How about we don't have the talent Prof?" napataas ang kilay ng Prof sa tanong ni Leticia. Her eyes flew at me like a dagger. Napaiwas ako ng tingin.

"It's not my problem Leticia. It's either you embrace your hidden talent or procrastinate at it."

Alam kung hindi nagustuhan ni Leticia ang sagot ng Prof dahil patago siyang umirap. Ngayon lang naging mas klaro na ganito pala talaga ang ugali niya.

"Ayokong nagiging pabaya kayo at iaasa na lamang sa marunong nito at pabayaan ang gawain ito dahil lang sa hindi kayo marunong. Have you ever heard the word initiative? Ano ba ang gusto niyo? Individual task? You seem aggresive with your illogical rants."

Binalingan ako ni prof ng makahulugang titig.

"No doubt those who have the talent are more calm. Truly, a normal person simply speaks aggresively but a more diverse person observes and comprehend."

"But prof, we can't lie to ourselves. We don't have talent.." si Winona.

Napabuntong hininga ang Prof. "I need to go. College has never been heaven at all. You just really need to try out of your box."

Umalis ang Prof pagkakuwan.

Lahat ng mata ng mga kaklase ko ay nasentro sa akin pagkatapos iyon i-anunsiyo. Nakaramdam ako ng hiya. I'm not even professional yet. Pero kung makatingin sila sa akin ay parang talo na sila sa mga ganitong task.

Maraming nagtungo sa upuan ko at pinilit na ako ang gusto nilang makasama sa activity. It created a noise and slight commotion. Literal na naduling ako kung sino ang uunahin ko sa kanila.

"Ako nalang. I will give you money for. It's not my loss of you'll decline it." napangisi ako ng pilit sa offer ng isa.

"Duh. Don't buy her. She is rich than you." sulpot ng isa. Sinamaan siya ng titig ng isa.

Nanlaki ang mata ko. Parang nag-aaway na ang iba. May iilang kumalmot sa akin at naiinis ako sa mga pinanggagawa nila.

"Uhh." I can't voice out my thoughts because of the noises. Napahilamos ako ng mukha.

"Pabibo. Tss." si Leticia habang nag-aayos ng mga gamit.

Napatayo ako sa upuan at naagaw ang atensiyon nang pumapalibot sa akin. Bigla akong nahiya kung ano ang sasabihin ko sa kanila. I can always work with someone else. But the problem is there are a lot of them. I can't entertain and cater all of them. I could only choose one...

"Siguro pipiliin niya si Leticia. Magkaibigan eh." sambit ng lalaking kaklase namin. Nagsalubong ang mata namin ni Leticia. It felt awkward.

"Oo nga. Best friend over classmates. Lugi tayo." one chuckled.

Binalingan nila si Leticia. Umalis narin ang iilan at bumalik sa kani-kanilang upuan. Some even talk to Leticia over this matter.

"Suwerte mo. Sure akong ikaw ang pipiliin ni Pastel. Mataas na ang grades mo panigurado. Congrats in advance." one tapped her shoulder. She was off guarded too.

Should I choose her excluding what she has done to me? But there are more deserving.

"I don't want to be with her. Gusto ko magtry na ako lang baka sabihin niyong wala akong talent at nagpapabuhat lang sa kaniya." ramdam ko ang ilang sa pagkasabi niya noon.

Nakaramdam ako ng inis sa sinabi niya na ipinamumukha niya talagang wala ng patutunguhan ang friendship namin. Gusto ko nang umiyak. She really thinks of me as her enemy because of immature reasons.

"Oo nga. Baka nga matalo pa natin siya eh. School talent lang naman siya at kung umasta kayo parang national artist na siya na tinitingala." napahalakhak si Winona.

I felt my tongue stopped like it was swallowed fully. Nagkatitigan kami ni Leticia. May kung anong emosiyon sa kaniyang mata.

"Y-yes. We can still get high grades without her. Pasikat lang siya dahil may prior knowledge siya sa painting." Leticia's final words made me burst into crying. Hindi ko namalayang napatulo ang luha ko sa sinabi niya. All I could feel is the embarrassment and humiliation embroidered by her and Winona in front of my classmates.

Nagkaroon ng pansamantalang katahimikan nang narinig nila ang iyak ko. Kita ang pag-aalala sa mukha nila.

"Grabe naman kayoo kay Pastel.." kaagad na pinahiran ko ang luha at umalis.

I graced my way out. Tinahak ko ang daan palabas ng campus. I wiped my wasted tears.

There are a lot thoughts that keeps bugging me. I need to end this friendship. It's not healthy anymore. If putting this to an end will make us both grow maturely then I would willingly surrender.

"Pastel." napahinto ako sa isang tawag. Ang papalapit na yapak niya ay mas kinabahan ako.

"Hoy." she faced me and blocked my sight.

I didn't say a word. I just gaze at Leticia and pity her attitude.

"Ano?! You will not still stoop on me? I can always forgive you and let this pass. But make sure don't betray me again." she eyed like there was no hint of care. She's just insensitive.

"Sundin mo lang ang gusto ko. Papatawarin kita. Or maybe stop you're flirty actions with Yves. Nakakasuka e." napakapit ako sa bag ko. My hands slowly formed in great pressure.

Tiningnan ko lang siya. I don't want to commit a mistake and put a scene here. Ayokong mabahiran ng kung ano ang matinong pag-iisip ko.

"Ano?"

"Stop it Leticia." napakagat labi ko.

"What? You started it and even tease my not-so-good patience."

"I didn't do it. Sadyang immature ka." naningkit ang mata niya. Hindi ko kailanman pagsisihan ang sasabihin ko. She deserves it.

"Stop the drama. Ano na? Papatawarin na kita kung ititigil mo itong kahibangan mo. You're my friend so basically you shouldn't do something that will make me annoy and mad. Duh! matagal ko rin sinakyan ang trip mo." mahabang lintanya niya.

Pinahiran ko muna ang tumalsik na saliva niya sa akin bago ko siya sinampal ng buong puwersa.

Maging ako'y nagulat sa nagawa ko. Literal na na gumawa ng ingay ang sampal na iyon. At nakita ko ang pamumula ng pisngi niya.

"I-I don't need a friend whose mindset is like a poop. I'd rather find a new one that's totally different than you." sinamaan niya ako ng tingin habang nakahawak sa pisngi niya. May kaunting kumikirot sa akin na makita ang tuluyang pagkasira namin.

"You need catechism Leticia. Hindi ko alam na may pagkademonyo ka pala." I shook my head for my thoughts. That's so cruel of me.

"No. Demonyo ka pala talaga. I'm really disappointed wih you." napapikit ako sa mga pinakawalan kung salita at tinalikuran siya. My tears fell again. I bit my lower lip to stop the another wave of tears.

Patakbo akong umalis papuntang gate. Sa kasamaang palad nabunggo ako sa matigas na dibdib ng isang lalaki. Nanlaki ang mata ko nang nakita si Yves. He's half naked right now, only wearing a jersey short. Napatingin muna ako sa katawan niya bago ako nahimasmasan.

May benda ang binti niya at medyo umika-ika rin siya sa paglalakad. Pero ang mas nakaagaw ng pansin ko ay ang bulaklak sa kaliwang kamay niya.

Napalunok ako. The girl must be lucky to be given a flower like that.

"Are you okay?" he eyed me intently. Kinuha niya sa bag niya ang T-shirt niya at tinabunan ang dibdib niya.

"Uh-h. I'm okay." napaiwas ako ng tingin. I need to go. Pupunta pa ako sa Balasan para sa death anniversary ni Lolo.

"You seem not okay." seryoso ang pagkakasabi niya.

I cleared my throat. "Kailangan ko ng umalis..." napahinto muna ako at tiningnan ang binti niya. "Pagaling ka nga pala." simpleng sambit ko.

I bowed at him. At napagpasiyahan na umalis pero nagsalita ulit siya.

"Teka." ani niya. Napapikit ako.

Nilingon ko siya. Naadik na ba siya sa akin? My assuming self once again spoke at my mind.

"Salamat nga pala." napakamot siya ng ulo. I find it cute.

"Y-You're welcome." ramdam ko ang tensiyon sa dibdib ko. I took a last glance on the flower. Kanino niya kaya ibibigay iyan?

May kung ano pa sana siyang sasabihin pero umalis na ako. I need to hurry. Medyo malayo pa ang Balasan sa Estancia. I need to travel 30 minutes to get in there.

Hindi na ako nagpasundo sa kotse. I took a bus ride, a much convenient way to commute to Balasan.

I bought a sandwich too. Hindi kasi ako nakapag snack kanina. Habang nagbibyahe ay chineck ko ang phone ko. Tumawag din si Mommy sa akin.

"Where are you? Kanina pa kami nandito." si Mommy sa kabilang linya.

I let out a heavy sigh. "I'm sorry mom. May inasikaso lang kanina. Kaya medyo natagalan."

"May boyfriend ka na ba? Baka iyan na ang pinagkakaabalahan mo." nanlaki ang mata ko.

"W-wala po..." tsaka hindi naman ako ganon kaganda para may magkagusto sa akin.

"Mabuti. Uhmm..dito na tayo kakain.. We've prepared a dinner here."

"Sige po."

The call ended. Napalinga ako sa kabuuan ng bus. Karamihang narito ay mga estudyante at ang iba'y mga empleyado. I got an opportunity to appreciate the diversity of human. The meaningful interactions I've witnessed made me dwell more on its hidden meanings.

A student taking a nap. A struggling driver maneuvering the bus. An employee busy on his laptop maybe chasing a deadline for work. A regular passenger holding a cellphone and busy taking a selfie. And a rich kid eating chocolates.

The real nature of social class. The injustices that reflects the methapor of human habits and daily lifestyle.

Inatake ako ng iba't ibang imahinasiyon. Several pictures flashed in my mind. Thus, it striked a concept perfect for the painting activity.

Napangiti ako. I'll keep it in mind.

Kalaunan, nakarating narin ako sa Dominguez Heights. It was private cemetery owned by a family friend. Though, Estancia has it own cemetery but Mommy chose this place, not so crowded and can personally purchase your own land with clean title and peaceful surrounding.

Medyo matagal din ang nilakad ko papunta sa puntod ni Lolo. Ang patagong araw sa ibabaw ng alapaap ay nagdadala ng kalmadong sensasiyon sa kanina lamang na nangyari sa pagitan namin ni Leticia. It was indeed a tough day for me to declare my surrender in our friendship.

The scent of the province air soothes an enchanting smell in my nose. Napapikit na lamang ako habang naglalakad. Sa kasalukuyang posisyon ko ay naaninag ko ang ipinatayong mini rest house kung saan sa loob nito ang puntod ni Lolo.

It was designed according to Lolo Crispino's kind of attitude and likes, painted with gray and accented with minimalistic figures in memory of him.

Nakarating din ako kalaunan. Sinalubong ako ng iilang kamag-anak namin ng yakap at kung ano pa. I willingly respond to them.

We even chit chat too while cherishing our timeless memories with Lolo Crispino. And perfomed a prayer for him.

"How's school Pastel?" ani ni Mommy nang naupo ako habang tinatanaw ang mga kamag-anak namin. Sa kabilang dako, si Daddy ay nakikipagkuwentuhan sa ibang tito namin.

"The usual po. Frustrating yet..enjoying."

"I invited Leticia for a dinner here. Medyo malapit lang naman siya rito kaya inimbitahan ko na lang." marahasan akong lumingon sa kaniya.

What? Nakita ko kaagad ang biglaang pagkagulat niya.

"After all, you're friends." hindi ako nakapagsalita.

"May problema ba?"

"Yes mom. I think I need to breathe some fresh air. Babalik din ako." tumayo ako at iniwan si Mommy na naguguluhan.

"Teka Pastel..we are starting minutes from now.. where are you going?"

Nagpatuloy ako sa paglalakad. "Dito lang mom." sigaw ko sa malayo. Rinig ko ang ingay nila mula sa kinaroroonan ko.

I don't really like the idea of inviting her. I might act awkward in front of my family.

Muntikan pa akong masugatan sa mga matutulis na materyales sa hindi pa tapos na mga nitso. Kaagad na nakahinga ako ng maluwag nang sinuri ko ang sapatos na wala namang sira. At nagpatuloy ulit ako sa paglalakad.

Nagpatianod ako sa hangin. At namalayan ko na lamang ang sarili kung nakarating sa sentro ng cemetery. Sinalubong ako ng malamig na hangin. The sun is nearly fading its source of light and slowly welcoming the inevitable dawn.

Nanliit ang mata ko nang napadako ang tingin ko sa gitna ng cemetery. Ang pigurang natatanaw ko ay pamilyar.

Mas lumapit pa ako at nagulat sa nadatnan ko. It was Yves holding the bouquet of flowers. Bahagyang nakaluhod siya sa damo at mariing nakatanaw lamang sa puntod.

Nagtago sa malapit na nitso. I just stared at him. Are those flowers are for his deceased loved ones? Doon ako mas nalinawan. It's for his older sister, Harith.

I tilted my head more. Why is he alone? Gumalaw ako ng kaunti. At may kung anong natapakan. It was a house of ants. Kaya naman nataranta ako nang naramdaman ang kagat nito sa aking paa.

I cursed vocally when I felt the stung in my skin. I even jumped just to shake the orange ants in my feet.

"Uhh.."

Panay ang reklamo ko habang habang kinakamot pumupulang bahagi ng paa.

"Why are you here?" napalunok ako ng malalim. Huminto ako sa ginawa ko. Ilang segundo muna ang lumipas bago binalingan ko siya.

Yvea face was a bit dim. His hair was slightly messy yet fit for his style. But it was painted by a shock.

I remained composed. Inayos ko ang sarili ko at ipinagsawalang bahala ang ginagawa kanina.

I swallowed hard. "Binisita lang ang Lolo ko. It's his death anniversary." huminto muna ako dahil sa titig niya sa akin. "I-Ikaw?" kahit alam ko na ang sagot ay tinanong ko parin. Baka kasi iba ang ipinunta niya rito.

Napatango siya. "I visited my older sister." simpleng sambit niya at tumahimik ulit. Nagkatitigan ulit kami.

"Wala ka bang kasama?"

Obviously, wala diba, Pastel? May nakita ka ba? What a great question!

He shook his head. "Winona is busy."

Ako ang nabibitin sa mga sagot niya. Ano ba yan!

"O-okay." napaiwas ako ng tingin. At napatingin sa paligid. It's almost dark at the vicinity. Baka uuwi pa siya.

"It's dark." ani niya. Napalingon ako sa kaniya.

"Hindi ka pa ba uuwi?"

"Eh ikaw?"

"Dito kami magdidinner."

"I see."

Ano pa ang sasabihin ko?

Ngayon lang ako nakaranas na parang limitado ang mga iniisip ko. Parang napipi ako.

"Pastel? Are you in there?" narinig ko ang tawag sa likod ko.

Narinig ko ang mga yapak papunta direksiyon namin. Kaya dumistansya ako ng kaunti kay Yves. Mariin niya lamang akong pinagmamasdan.

Bakit hindi pa siya umaalis?

"Pastel?" ulit niya. Ngayon mas naging klaro ang boses ni Daddy.

Nahagip ni Daddy ang posisyon ko at napalihis nang nakita na may kasama ako.

"Dad."

"Pastel. Bakit nandito kapa? It's dinner time." mas nilapitan niya ako. Pero ang mata niya ay naroon kay Yves. Kinabahan ako.

"Nagpahangin lang po."

Tinaasan ako ng kilay ni Daddy. Tahimik lamang si Yves na nakamasid.

Bakit kasi hindi pa si umaalis!

"Ano'ng klaseng hangin ba ang narito? At nagpasama ka pa..." napantig ang tenga ko sa tanong ni Daddy.

"Dad, mali po ang iniisip niyo." nataranta ako.

Binalingan niya si Yves. "You're very familiar."

Yves bowed at Dad. Ano na ba ang nangyayari? I sighed.

"I'm Yves Kristoff Honorario sir." nanindig ang balahibo ko nang sinambit niya ang buong pangalan niya.

"Dad, nakita ko lang siya rito at bumisita rin sa yumaong kapatid niya. Let's go. Gutom na po ako." hinila ko ang mala-bakal na kamay ni Dad pero mukhang interesado siya kay Yves. Nanatili siya sa kaniyang posisyon.

"Honorario? So, you're the son of the great Policarpio Honorario." ramdam ko ang galak sa sinabi ni Dad.

Yves just smirked.

Napakamot ako ng ulo.

"Dad, tara na. Uuwi pa siya at baka gabihin pa siya."

"Pastel, you're so rude with him. Why don't you invite him for a dinner?" nanliit ang mata ko. What?

"Nakakahiya naman Sir." ngumisi si Yves at napahawak sa tiyan na parang may iniinda.

"No..no, I insist. At tsaka gabi narin naman Yves. And maybe you're hungry too. Sabay ka na lang sa amin." frustrated with the situation, all I could do is to absorb the unexpected happenings.

Yves shifted his gaze at me.

"Let's go? We can't talk over some business stuff."

Tumango si Yves. "Salamat po sir."

Nagpahuli ako sa paglalakad. They are now busy talking. Patuloy lamang ako sa paglalakad.

Nagulat ako ng biglang binalingan ako ni Yves. Nauna ng kaunti si Daddy at lumebel sa paglalakad si Yves. Amoy na amoy ko ang panggabing Yves ngayon..

"Are you mad because your Dad invited me? Pupwedi namang umalis na lang ako."

Napaangat ako ng tingin. "Hindi naman. Baka kasi may gagawin ka pa." ngumuso siya.

"It's late. I don't have errands to run to. Only that girls are waiting for me.." he grinned.

"Edi sila ang gawin mong hapunan." nanlaki ang mata ko sa sinabi ko. Bahagyang nagulat din siya.

"Are you mad again?" napahalakhak siya. Nag-init bigla ang mukha ko. Seriously, ano ang trip niya?

"You've once said that you like me. Is that true?" natigil ako sa paglalakad. Bakit ko ba siya nakasama ngayon! Parang sinisilaban ako ng iba't ibang emosiyon. At talagang sa sementeryo pa! What a great setting!

There's no point to deny this. Tsaka wala naman akong pag-asa sa kaniya.

I faced him. "O-Oo. Gusto kita. But I'm trying to divert it." pansamantalang nagkaroon ng katahimikan. Kaya ko bang i-divert?

"Let's go." sabi ko. Hindi ko alam pero ramdam ko ang awkwardness habang naglalakad kami. He's a bit serious.

Not that I assume so much, but my attraction was that really significant? O sadyang iniisip niya lang ang mga naghihintay niyang babae sa kanila.

Nagulat ang mga kamag-anak namin nang dumating kami. Mommy was even shocked more. Naroon na lahat sila sa long table at nakahain na ang mga pagkain.

"Saan ba kayo pumunta? And is that a Honorario?" suri ni Mommy nang naupo ako. Daddy escorted Yves into the chair facing my position.

Nagbulungan ang mga pinsan ko. Napansin kung wala si Leticia. Maybe she decline the invitation. It was a relief though. It might again cause another problem with herself.

"Ang guwapo. Hehe." ani ng isa.

"Shet! Ano kaya yan ni Tita Pastel?"

"He's Yves Honorario. Nadatnan ko silang magkasama kanina. So invited him." napabaling lahat ng atensiyon nila sa akin na parang may malisya.

"We're in the same school." I sounded defensive.

Half of them nodded. The other half mind their business.

Hindi ako makaayos ng kain. Kahit na nag-uusap sila patungkol sa business ay ramdam ko ang tingin ni Yves.

Siyempre, kaharap mo siya Pastel! Saan pa ba siya titingin!

Nagpatuloy ako sa pagkain. Marami pa silang pinag-usapan. At mukhang nawiwili sina Dad at Mommy dahil sa mga topiko nilang pinag-uusapan na hindi ko masyadong maintindihan.

"You're ahead with Pastel. So, kumusta naman ang anak ko?" si Daddy. Gusto kung i-umpog ang sarili ko sa mga tanungan ni Daddy.

Napaangat ang tingin ko at nakita ang pagsulyap ni Yves.

"She's a good medic." nagulat ako sa sagot niya. He just smirked. Is he teasing me?

"Huh?" naguguluhan si Mommy.

"I mean her performance in school." paglilinaw ni Daddy.

"I don't know really in general po. But she excell in arts and... master in....giving massage to the injured person." nabilaukan ako sa huling salita niya. At napainom ng wala sa oras.

"W-what? Ano ang ibig sabihin non Pastel?"

"Mom..Dad..." nasentro ang tingin ko kay Yves sa inis.

"May tinulungan po ako kanina and I applied first aid."

Nakahinga ng maluwag si Mommy.

"That's so noble of you, iha. No doubt maraming nagkakagusto sa iyo." ani ng isang tito ko.

"Wala pong nagkakagusto sa akin.."

"Sinabi sa akin ni Leticia noon na gusto ka raw ni Piettro..Is that true?" sumama ang pakiramdam ko nang binanggit ang pangalan ni Leticia.

I shook my head. "Magkaibigan lang po kami ni Piettro."

"Asus! Dalaga kana Pastel. At sana naman Cecilia at Armando ay hayaan niyong maranasan niyang magkaroon ng relasiyon." segunda ng tita ko.

"Wala pa po sa bokabularyo ko ang pagkakaroon ng relasiyon."

"Eh, crush meron Tita Pastel?" isa sa mga pinsan ko ang tumanong.

Nilunok ko muna ang pagkain. "Meron naman." kaagad na nahagip ko si Yves na ngayo'y seryoso.

"I'm not against with relationship. But make sure you're studies are sustained and stable." si Daddy. Tumango naman si Mommy.

Nailihis naman pagkatapos ang topiko. Mas sumentro ang usapan nila patungkol kay Lolo Crispino at mga masasayang alaala kasama siya.

I don't know but I noticed that Yves was out of place right now. Siguro napipilitan lang siyang magstay at nahihiya.

Binulungan ko si Mommy para naman aware silang gabi na at mukhang nayayamot na si Yves.

"You can accompany him. Mas maiging samahan mo siyang umuwi at pupweding mauna kana sa bahay kung gusto mo." tumango ako sa gusto niya.

Tumayo ako. Busy silang lahat sa mga ginagawa nila.

Nilapitan ko si Yves.

"Hmm.." napabaling siya sa akin.

"Sabi ni Mommy. Ihahatid na raw kita sa inyo dahil mauuna narin naman akong uuwi. Sabay na tayo."

"Is that okay with them? Na mauna ka?"

Medyo pagod narin naman ako. At may gagawin pa akong painting. Kaya mas maiging magpahinga narin muna ako.

Tumango ako. Kalaunan nagpaalam ako sa kanila. Pati narin si Yves.

Kapagkuwan ay lumabas na kami. It was past 8PM and it was really dark outside.

Medyo may kalayuan ang entrance at doon naghihintay ang driver namin.

It's so creepy too. I can hear the symphonies of night and the sounds of the insects that sends eerie feeling to me.

But luckily, there are street lights.

Naroon lamang sa likod ko si Yves na seryosong naglalakad. Hindi naman malayo ang distansiya namin.

"Thank you for your family." sambit niya.

"You're welcome. Pasensya narin kung masyado na out of place ka."

He chuckled. "It's a family undertaking. Kaya natural lang iyon. Kung part na ako ng family then I will not feel it." napangisi siya.

"H-huh?" hindi ko masyadong nagets.

"Never mind."

Tumahimik ulit. Nadaanan namin ang mga nitsong may nakasinding kandila sa paligid. It was not that scary but the creepy sounds of the surrounding brought a horror to me.

"Hindi ka ba natatakot?" si Yves.

"Hindi. Tsaka wala naman dapat katakutan. They are dead already."

"I mean you're not afraid of your love and attraction towards Piettro? Baka wala kang pag-asa." natigilan ako.

Narinig niya pa iyon kanina? Bingi ba siya sa sinabi kung wala akong gusto kay Piettro.

"Wala akong gusto sa kaniya." simpleng sambit ko. At nagpatuloy sa paglalakad. Mas nakakatakot palang makasama siya dahil ramdam ko ang panghihina ng tuhod ko kaysa sa maligaw sa sementeryo.

"I thought you said you really like me? Then, now Piettro?" nagbabakasali akong panaginip nalang itong mga pinagtatanong niya.

Why I felt that I'm toasted with his questions?

"Ikaw nga ang gusto ko."

Naurungan siya sa pagsasalita. Kahit ako'y natigilan din. We exchange stares. The surface of my face was burning even the wind blew cold temperature.

Nagpatuloy kami sa paglalakad. I will move on in the long run. My attraction was not significant that will matter to him. And I don't expect responses from him. Tutal alam niya rin naman iyon at pansin niya palagi.

I don't want to regret it though for confessing it in a straight forward manner. Bukas na bukas, iiwasan ko na siya at magpopokus na sa personal na buhay. Masyado na akong okupado sa kaniya at siya ang mismong rason ng pagkasira namin ni Leticia.

I don't want to create more problems. When I'm with him, I blushed and got hooked more which fulfilled my adolescent heart. But I need to get back with my true senses in order not to complicate myself. Dahil sa huli, walang kasiguraduhan anglahat ng ito.