Miro POVSa loob ng malaki kong bedroom, nakaupo ako sa isang malambot na armchair malapit sa bintana habang nakatingin sa malawak na tanawin ng lupain na ngayon ay pagmamay-ari ko na. Hindi pa rin ako makapaniwala. Kahapon lang, parang malungkot ako dahil nagpaalam na ako sa pamilya ko, pero ngayon, isa na akong bilyonaryo at napakasaya ko talaga ngayon. Isa na rin talaga akong Mafia Boss.At dahil isa na akong mafia boss ngayon, kailangan kong patunayan sa sarili ko at sa mga taong umaasa sa akin na karapat-dapat ako sa posisyong ito.Binuksan ko ang laptop ko at nagsimulang maghanap ng impormasyon tungkol sa mga Mafia Boss. Well, marami naman na akong nalaman tungkol sa mga pinaliwanag ng mga tito ko. Ang hindi ko na lang alam ay kung ano ang tamang pag-uugali ng isang tunay na pinuno? Hindi ito simpleng negosyo. Ang mundo na ginagalawan ko ngayon ay puno ng panganib, ng pagtataksil at ng walang humpay na laban para sa kapangyarihan.“A Mafia Boss must be feared, but also respected
Samira POVMula kaninang umaga, ilang beses ko nang tinawagan si Miro, pero ni isang sagot, wala manlang. Hindi rin siya nagre-reply sa mga messages ko. Kagabi pa ako nagpadala ng message sa kaniya pero hanggang ngayon, wala pa rin siyang paramdam sa akin. Ang feeling lang, nakakainis. Palibhasa’t mataas na nilalang na siya, ganito, hindi na agad namamansin.“Maybe he’s just busy, hija,” sabi ni Manang Cora habang abala sa pag-aayos ng listahan ng mga buto ng gulay na gusto nilang itanim sa likod ng hacienda.Tumango na lang ako, pero hindi ko pa rin mapigilang mainis. Dati, kahit isang simpleng text ko lang, agad na siyang nagre-reply. Kahit pa madaling araw o abala siya, hindi niya ako pinaghihintay. Pero ngayon? Isang buong gabi at kalahating araw na akong naghihintay, parang hindi na ako importante.Huminga ako nang malalim at ibinalik ang atensyon sa mga ginagawa namin. Mas mabuting ilibang ko na lang ang sarili ko kaysa sa maghintay sa isang taong hindi ko alam kung kailan ako p
Samira POVNgayong araw ang unang araw ko bilang personal bodyguard ni Miro. Masaya ako kasi kikita na ako ng pera at makakapag-ipon na ako para sa future ko. Si Don Vito, nakikita ko naman na malapit na ang pagbagsak niya, manunuod na lang ako sa kung anong gagawin ni Miro, pero hindi ibig sabihin na wala akong gagawin, tutulong pa rin ako, sakto naman na personal bodyguard ako ni Miro kaya makikita at malalaman ko ang mga nagaganap.Every Saturday at Sunday lang ang uwi ko sa hacienda para ma-train ang mga manang na gustong matutong gumamit ng sandata at self-defense. Pero tuwing lunes hanggang biyernes, kailangan kong manatili sa mansyon ni Miro, grabe nga, sobrang laki ng manisyon nga, talaga ngang masasabi kong mafia boss na talaga si Miro kasi mala-palasyo ang laki nito.May sarili akong silid dito. Malaki din, parang mas malaki pa itong bedroom ko kasya sa dati naming bahay. Para ngang hindi lang ito basta kuwarto ng isang tauhan, naisip ko na hindi ako tinitignan na parang tau
Miro POVNakahawak ako sa baril habang nasa loob ng sasakyan, oras na para sa pangalawang plano na pagpapabagsak kay Don Vito. Hindi ko dapat narito. Hindi ko pa ito ginagawa ayon sa kay Tito Eryx, pero gusto ko kasi ng experience, ang sumabak sa mismong pagsalakay namin. Pero kung gusto kong masanay, kung gusto kong maging tunay na lider, kailangan kong maranasan mismo ang ganitong klase ng laban, kahit pa mafia boss na ako.“We move in five minutes,” sabi ni Tito Zuko. Mahinahon ang boses niya pero matigas. “Remember, no mistakes. We get Hector, no one else.”Tumango ako at sinilip ang paligid mula sa bintana. Ang target namin ay isang malaking warehouse sa labas ng city. Dito nagkukuta ang kanang-kamay ni Don Vito na si Hector. Ayon sa intel, nagtatago siya rito kasama ang isang dosenang armadong tauhan. Si Hector ang isa sa pinagkakatiwalaan ni Don Vito at ayon sa mga soldier ko na dati nang kilala si Hector, isa ito sa naging dahilan kung bakit namatay ang mama ko. Si Hector ang
Samira POVSabado ngayon. Alam kong dapat ay nagpapahinga ako, pero hindi ko magawang ipikit ang aking mga mata nang walang iniisip na plano. Monday to Friday, abala ako sa pagbabantay kay Miro, pero tuwing Sabado at Linggo, bumabalik ako sa hacienda para turuan ang mga manang. Sabi ni Miro, ang hacienda na ito ay sa amin na ng mga manang. Kaya ng malamang ng mga manang iyon, natuwa sila ng husto kasi alam nilang may magiging tahanan na sila hanggang mamatay sila. Siyempre, ganoon din ako. Isa pa, sobrang safe nito kasi napakatagong lugar nito.Alam kong mahina ang tsansa nilang makalaban nang harapan, pero kung may pagkakataong makaligtas sila gamit ang kaalaman sa self-defense, sulit na ang pagod ko. Kaya gustuhin ko mang mamahinga ng Sabado at Linggo, pipiliin ko pa ring turuan sila dahil alam kong balang-araw, magagamit din nila itong mga ituturo ko sa kanila.Nagtipon kaming lahat sa malawak na bakuran ng hacienda. Masarap ang simoy ng hangin sa umagang ito, pero alam kong hindi
Miro POVTahimik ang buong mansiyon. Sa unang pagkakataon matapos ang ilang linggong tensiyon at dugo, ngayon lang ako nakaramdam ng tunay na pahinga. Wala rito ngayon ang mga tito ko at pati na rin si Samira. Mga bodyguard at mga soldiers ko lang ang naiwan na nagkalat sa paligid ng mansiyon ko.Napabuntong-hininga ako. Nasa akin na ang lahat ng gusto ko ngayon, kapangyarihan, pera at respeto. Sa totoo lang, kailangan ko pang pumasok sa school, ga-graduate pa ako pero sabi nila tito, mafia boss na ako ngayon, maraming pera, pero kung gusto ko namang magtapos talaga, puwedeng mag-home school na lang ako. Kayang-kaya ko naman daw bumayad ng malaki kaya ganoon na lang talaga ang gagawin ko.Nakahiga ako ngayon sa malambot kong kama, nakasandal sa headboard habang naglalaro sa isip ko ang balitang natanggap ko kaninang umaga. Galit na galit si Don Vito. At ang pinakanakakatuwa? Hindi niya alam kung sino ang bumabangga sa kaniya. Hindi niya matukoy na ako ang bagong anino na unti-unting
Samira POVPagkatapos ng matagal na training kasama ang mga manang, pagod akong bumalik sa kuwarto ko. Ito na talaga ‘yung pahinga ko, kaunting oras lang kaya dapat ay kahit pa paano, makapag-siesta manlang kahit isa, dalawa o tatlong oras.Ramdam ko ang bigat ng katawan ko, lalo na’t nag-focus kami sa self-defense. Pero kung masakit ang katawan ko, siguro ay mas lalo na sa katawan ng mga manang. Alam kong mahirap para sa kanila ang ginagawa namin, lalo na’t may edad na ang iba, pero kailangan nilang matutong ipagtanggol ang sarili nila at matutong lumaban. Mas mabuti nang paghandaan ang paparating na gulo kaysa magsisi kami sa dulo.Pagbagsak ng katawan ko sa kama, nakaramdam agad ako ng ginhawa. Sa wakas, makakapagpahinga na rin. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakapikit, may kumatok na bigla sa pintuan ng kuwarto ko.“Pasok,” sagot ko kahit na medyo naiinis ako sa istorbo. Bumukas ang pinto at lumitaw si Ramil, bagong ligo na. Mabuti pa siya, kahit pa paano ay nakapagpahinga na.N
Miro POVKakatapos ko lang kausap sa video-call ang mga kaibigan kong sina Zaven, Dristan at Lysander. Nami-miss na raw nila ako, pero dahil kailangan ko munang ring lumayo sa kanila at baka madamay sila sa gulong mangyayari, nagsinungaling na lang ako sa kanila at sinabing na nasa ibang bansa ako ngayon at magtatagal ako rito. Madali namang paniwalain ang mga iyon kaya inisip talaga nila na nasa New york ako.Nakakalungkot lang talaga na kailangan ko munang iwasana ng mga nakasanayang kong gawin dati. Pero magtitiis muna ako kasi kapag nawala naman na si Don Vito, makakabalik din ako sa dati.Kakababa ko lang sa cellphone ko at gusto ko sanang matulog muna saglit pero bigla na namang tumunog ang ito. Pagkahawak ko sa cellphone ko, agad akong napabangon mula sa pagkakahiga. Narinig ko agad ang boses ni Manang Cora sa kabilang linya nung sagutin ko ang tawag niya.“Miro, tila wala sa ulirat si Samira nang umalis siya rito sa hacienda. Hindi namin siya mapigilan. Ayaw din kasing magpapi
Samira POVHabang dumadaloy ang maligamgam na tubig sa aking balat, paulit-ulit akong napapailing.“What the hell was that, Samira?” bulong ko sa sarili habang sinasabon ang aking braso.Napapikit ako at napailing nang pauli-ulit. Hindi ko alam kung anong sumapi sa akin kanina para halikan si Miro, buwisit, hindi lang basta halik, tinukso ko pa siya! Ngayon, paano ko siya haharapin bukas? Nakakahiya talaga ang ginawa ko. Mafia boss pa naman na siya at boss ko nga pala tapos ginanoon ko siya.Siya naman kasi, panay ang sermon, nakukulili na ang tenga ko kaya iyon ang naisip kong paraan para mapatigil siya.Napahawak ako sa noo at napahinga nang malalim. Hindi puwede ‘to. Kailangan ko siyang harapin na parang walang nangyari. Ako pa ba? Isang halik lang ang makakagulo sa isip ko? Hindi ko hahayaang makita ni Miro na apektado ako. Hindi ko rin hahayaang isipin niyang may ibig sabihin ang ginawa ko.Pagkatapos kong maligo, kinuha ko ang skincare products na binigay niya sa akin noong isan
Miro POVSa harap ng malawak na mansiyon ni Don Vito, napatigil ako nang makita ko ang isang nakatayong tao sa dilim. Sure akong isa itong babaeng nakabonnet habang punong-puno ng dugo ang katawan at damit. Kilala ko ang kilos niya, ang paraan ng paglalakad niya at ang buhok nito. Walang duda, si Samira iyon.“Damn it, Samira,” bulong ko sa sarili ko habang binabantayan ang bawat galaw niya.Sakto namang paalis na siya doon nang biglang may humintong dalawang malaking van sa harapan ng gate. Agad akong kumilos at itinaas ang kamay bilang hudyat sa mga tauhan ko.“Move!” sigaw ko at agad silang sumugod.Nagpalitan ng putok ang magkabilang panig. Ang mga bala, parang ulan sa gitna ng digmaan, pati ang mga kapitbahay ay nabulabog, ang ilan ay halos napadungaw sa bintana.Pero tila wala itong epekto kay Samira. Kahit mas marami ang kalaban, nagawa pa rin niyang mapatumba ang ilan. Agad na tuloy akong sumugod palapit sa kanya habang pilit siyang inilalayo sa labanan.“Samira! Let’s go!” s
Samira POVRamdam ko naman na nag-aapoy ngayon ang puso at isip ko. Ang nagngangalit kong dugo ay mas mainit pa sa apoy ng impyerno, ganoon ang parang naiisip ko.Nakatayo na ako sa harap ng malawak na mansiyon ni Don Vito, isa ito sa mansiyon niya at ang balita ko, nandito sa loob ng bahay na ‘to si Lolo Lito, ang ama ni Don Vito.Wala nang atrasan. Kailangan nilang malaman kung sino talaga ako, hindi isang mahina, hindi isang biktima kundi kaya ring maging gaya nila na maging walang puso. Oo, ngayong gabi ay magiging walang puso ako dahil maniningil na ulit ako. Matapos kong mapanuod ang ginawa ni Don Vito sa ama ko, mas inspired akong gayahin din ang ginawa niya sa ama ko.Ako ang anino ng kamatayan na kakatok sa pintuan nila ngayong gabi. At ang biktima ngayon, walang iba kundi ang ama ni Don Vito.Sa labas pa lang, dalawang security guard na ang bumalik sa kanilang puwesto matapos ang kanilang ronda. Wala silang kamalay-malay na may halimaw na nagtatago sa dilim. Ako iyon. At nga
Miro POVKakatapos ko lang kausap sa video-call ang mga kaibigan kong sina Zaven, Dristan at Lysander. Nami-miss na raw nila ako, pero dahil kailangan ko munang ring lumayo sa kanila at baka madamay sila sa gulong mangyayari, nagsinungaling na lang ako sa kanila at sinabing na nasa ibang bansa ako ngayon at magtatagal ako rito. Madali namang paniwalain ang mga iyon kaya inisip talaga nila na nasa New york ako.Nakakalungkot lang talaga na kailangan ko munang iwasana ng mga nakasanayang kong gawin dati. Pero magtitiis muna ako kasi kapag nawala naman na si Don Vito, makakabalik din ako sa dati.Kakababa ko lang sa cellphone ko at gusto ko sanang matulog muna saglit pero bigla na namang tumunog ang ito. Pagkahawak ko sa cellphone ko, agad akong napabangon mula sa pagkakahiga. Narinig ko agad ang boses ni Manang Cora sa kabilang linya nung sagutin ko ang tawag niya.“Miro, tila wala sa ulirat si Samira nang umalis siya rito sa hacienda. Hindi namin siya mapigilan. Ayaw din kasing magpapi
Samira POVPagkatapos ng matagal na training kasama ang mga manang, pagod akong bumalik sa kuwarto ko. Ito na talaga ‘yung pahinga ko, kaunting oras lang kaya dapat ay kahit pa paano, makapag-siesta manlang kahit isa, dalawa o tatlong oras.Ramdam ko ang bigat ng katawan ko, lalo na’t nag-focus kami sa self-defense. Pero kung masakit ang katawan ko, siguro ay mas lalo na sa katawan ng mga manang. Alam kong mahirap para sa kanila ang ginagawa namin, lalo na’t may edad na ang iba, pero kailangan nilang matutong ipagtanggol ang sarili nila at matutong lumaban. Mas mabuti nang paghandaan ang paparating na gulo kaysa magsisi kami sa dulo.Pagbagsak ng katawan ko sa kama, nakaramdam agad ako ng ginhawa. Sa wakas, makakapagpahinga na rin. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakapikit, may kumatok na bigla sa pintuan ng kuwarto ko.“Pasok,” sagot ko kahit na medyo naiinis ako sa istorbo. Bumukas ang pinto at lumitaw si Ramil, bagong ligo na. Mabuti pa siya, kahit pa paano ay nakapagpahinga na.N
Miro POVTahimik ang buong mansiyon. Sa unang pagkakataon matapos ang ilang linggong tensiyon at dugo, ngayon lang ako nakaramdam ng tunay na pahinga. Wala rito ngayon ang mga tito ko at pati na rin si Samira. Mga bodyguard at mga soldiers ko lang ang naiwan na nagkalat sa paligid ng mansiyon ko.Napabuntong-hininga ako. Nasa akin na ang lahat ng gusto ko ngayon, kapangyarihan, pera at respeto. Sa totoo lang, kailangan ko pang pumasok sa school, ga-graduate pa ako pero sabi nila tito, mafia boss na ako ngayon, maraming pera, pero kung gusto ko namang magtapos talaga, puwedeng mag-home school na lang ako. Kayang-kaya ko naman daw bumayad ng malaki kaya ganoon na lang talaga ang gagawin ko.Nakahiga ako ngayon sa malambot kong kama, nakasandal sa headboard habang naglalaro sa isip ko ang balitang natanggap ko kaninang umaga. Galit na galit si Don Vito. At ang pinakanakakatuwa? Hindi niya alam kung sino ang bumabangga sa kaniya. Hindi niya matukoy na ako ang bagong anino na unti-unting
Samira POVSabado ngayon. Alam kong dapat ay nagpapahinga ako, pero hindi ko magawang ipikit ang aking mga mata nang walang iniisip na plano. Monday to Friday, abala ako sa pagbabantay kay Miro, pero tuwing Sabado at Linggo, bumabalik ako sa hacienda para turuan ang mga manang. Sabi ni Miro, ang hacienda na ito ay sa amin na ng mga manang. Kaya ng malamang ng mga manang iyon, natuwa sila ng husto kasi alam nilang may magiging tahanan na sila hanggang mamatay sila. Siyempre, ganoon din ako. Isa pa, sobrang safe nito kasi napakatagong lugar nito.Alam kong mahina ang tsansa nilang makalaban nang harapan, pero kung may pagkakataong makaligtas sila gamit ang kaalaman sa self-defense, sulit na ang pagod ko. Kaya gustuhin ko mang mamahinga ng Sabado at Linggo, pipiliin ko pa ring turuan sila dahil alam kong balang-araw, magagamit din nila itong mga ituturo ko sa kanila.Nagtipon kaming lahat sa malawak na bakuran ng hacienda. Masarap ang simoy ng hangin sa umagang ito, pero alam kong hindi
Miro POVNakahawak ako sa baril habang nasa loob ng sasakyan, oras na para sa pangalawang plano na pagpapabagsak kay Don Vito. Hindi ko dapat narito. Hindi ko pa ito ginagawa ayon sa kay Tito Eryx, pero gusto ko kasi ng experience, ang sumabak sa mismong pagsalakay namin. Pero kung gusto kong masanay, kung gusto kong maging tunay na lider, kailangan kong maranasan mismo ang ganitong klase ng laban, kahit pa mafia boss na ako.“We move in five minutes,” sabi ni Tito Zuko. Mahinahon ang boses niya pero matigas. “Remember, no mistakes. We get Hector, no one else.”Tumango ako at sinilip ang paligid mula sa bintana. Ang target namin ay isang malaking warehouse sa labas ng city. Dito nagkukuta ang kanang-kamay ni Don Vito na si Hector. Ayon sa intel, nagtatago siya rito kasama ang isang dosenang armadong tauhan. Si Hector ang isa sa pinagkakatiwalaan ni Don Vito at ayon sa mga soldier ko na dati nang kilala si Hector, isa ito sa naging dahilan kung bakit namatay ang mama ko. Si Hector ang
Samira POVNgayong araw ang unang araw ko bilang personal bodyguard ni Miro. Masaya ako kasi kikita na ako ng pera at makakapag-ipon na ako para sa future ko. Si Don Vito, nakikita ko naman na malapit na ang pagbagsak niya, manunuod na lang ako sa kung anong gagawin ni Miro, pero hindi ibig sabihin na wala akong gagawin, tutulong pa rin ako, sakto naman na personal bodyguard ako ni Miro kaya makikita at malalaman ko ang mga nagaganap.Every Saturday at Sunday lang ang uwi ko sa hacienda para ma-train ang mga manang na gustong matutong gumamit ng sandata at self-defense. Pero tuwing lunes hanggang biyernes, kailangan kong manatili sa mansyon ni Miro, grabe nga, sobrang laki ng manisyon nga, talaga ngang masasabi kong mafia boss na talaga si Miro kasi mala-palasyo ang laki nito.May sarili akong silid dito. Malaki din, parang mas malaki pa itong bedroom ko kasya sa dati naming bahay. Para ngang hindi lang ito basta kuwarto ng isang tauhan, naisip ko na hindi ako tinitignan na parang tau