Miro POVTumunog ang cellphone ko habang naglalakad ako papasok sa campus. Sinilip ko ang screen at nagulat nang makita kong pangalan ni Ahva ang taong tumatawag sa akin ngayon. Hindi siya tumatawag nang ganito kaaga, kaya agad akong kinabahan. Sa gitna ng daan, dali-dali kong sinagot ang tawag niya.“Kuya…” humihikbing boses niya ang sumalubong sa akin. Halos pabulong ang boses niya at naawa pa ako kasi parang nanginginig siya. “May sumusunod sa akin… lima sila… gusto nila akong kunin. Tinawagan ko sina mama at papa pero hindi sila sumasagot, busy ata, ikaw lang ang sumagot sa tawag ko ngayon.”Para akong binuhusan ng malamig na tubig. “Nasaan ka?” dali-dali kong tanong sa kaniya.“Ise-send ko sa ’yo ang location ko… Kuya, bilisan mo, ha! May mga sandata silang dala at natatakot na talaga ako rito!”Pagbaba ko ng linya ko, dali-dali kong tinignan ang pinasa niya sa akin na kinaroroonan niya ngayon. At kahit kailangan ko nang pumasok, mas mahalaga ang buhay ng kapatid ko.Mula sa camp
Miro POVPagkarating ko sa campus, agad kong nakita ang delivery boy na may-ari ng motor. Halata sa mukha niya ang kaba at inis, pero bago pa man siya makapagsalita, iniabot ko na ang sampung libong piso sa kaniya.“I’m really sorry, bro. I had no choice, nasa panganib ang kapatid ko kaya niligtas ko lang,” sabi ko habang iniaabot sa kaniya ang pera.Nagulat siya at saglit akong tinignan bago niya tinanggap ang pera. “No worries, man! This is more than enough. Thanks!” Napatawa pa ito na halatang tuwang-tuwa.Nagpasalamat ako at agad na tumakbo papunta sa loob ng campus. Habol ang hininga ko nang makarating ako sa classroom, pero sa kabutihang-palad, hindi pa pala nag-uumpisa ang klase.“Mr. Miro, glad you could join us,” biro ng professor ko.Napangiti lang ako at dahan-dahang naupo. Mabuti na lang talaga at hindi siya strict pagdating sa attendance.Pagkatapos ng klase, agad akong umuwi para kausapin sina Mama Ada at Papa Mishon. Pagpasok ko ng bahay, nakita ko silang nakaupo sa sal
Miro POVKinabukasan, madaling-araw pa lang ay nakaalis na ako sa condo. Naka-motor ako papunta sa beach resort. Mabilis lang ang biyahe, walang gaanong sasakyan sa daan. Habang nagmamaneho ako, iniisip ko na ang mga posibleng mangyari, paano ko sisirain ang tahimik na bakasyon ni Don Vito? Paano ako makakahanap ng impormasyon nang hindi nila napapansin?Pagdating ko sa resort, malayo pa lang ay nakita ko na ang convoy ng sasakyan ni Don Vito. Maraming security, pero hindi iyon magiging hadlang sa akin. Inikot ko ang lugar at naghanap ng puwesto kung saan ako puwedeng mag-observe nang hindi nila napapansin. May isang bahagi ng resort na under renovation, doon ako nagpunta at nagmamasid mula sa mataas na bahagi ng scaffolding.Mula roon, nakita kong may tatlong babae na kasama si Don Vito, mukhang mga high-class escorts. Nagtatawanan sila, habang ang ilang bodyguards ay alerto sa paligid. Ang funny lang talaga ng hayop na tulad ni Don Vito. Kakalibing lang ng asawa niya pero heto, nagp
Samira POVSa kalagitnaan ng gabi, gumalaw ako ng sobrang tahimik. Ang dilim ay naging kakampi ko at ang bawat anino ay nagmistulang panangga sa akin. Tahimik kong ginawa ang sarili kong plano, ang pangalawang hakbang para kay Manang Luz, para mapatalsik na siya. Ito na ang tamang gabi para kumilos ako.Dahan-dahan akong pumasok sa kuwarto ni Don Vito. Ang malakas niyang hilik ang pumuno sa paligid, isang palatandaan na mahimbing ang kaniyang tulog. Lasing siya ng umuwi kanina, badtrip dahil sa mga ginawang panggugulo ni Miro sa bakasyon niya. Akala ko nagsisinungaling lang talaga si Miro, pero totoo nga palang nasira niya ang masaya dapat na bakasyon ni Don Vito, dinig na dinig ko kanina kung gaano siya kagalit kasi hindi nila nakilala o nahuli manlang si Miro. Ibig sabihin, mukhang magaling din si Miro at mas lalong kailangan ko siya para sa labang ito.Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Binuksan ko ang pinto ng kanilang walk-in closet, nandito pa rin ang mga damit at gamit ni Donya R
Samira POVNagising akong bigla sa malakas na sigaw ni Don Vito. Halos sabay-sabay kaming napabangon ng ibang mga kasambahay habang ramdam ang tensyon sa buong mansyon.“Everyone, downstairs! NOW!” sigaw niya mula sa hagdanan na para bang raratratin na kami ng baril.Hindi na namin kailangan pang magtanong. Isa-isang naglabasan ang mga staff mula sa kani-kanilang silid, mabilis na bumaba sa grand staircase kung saan naroon si Don Vito, kasama sina Lolo Lito, Lola Emilia, Sir Vic at Ma’am Via. Nakapamulsa si Sir Vic habang nakataas ang isang kilay at si Ma’am Via naman ay mukhang hindi natuwa na ginising ng ganito kaaga. Pero walang makakapantay sa galit sa mukha ni Don Vito.“Marami sa mga alahas ni Donya Ria ang nawawala!” sigaw niya na dahilan para may ilan sa amin na mapaatras sa kaba.Nagkatinginan kaming lahat. Alam naming hindi kami ang may gawa, pero iba ang takbo ng utak ni Don Vito. Kapag may nawala, siguradong may magbabayad. At sure kong ligtas ang lahat, puwera na lang kay
Samira POVNagising ako nang maaga, gaya ng nakasanayan. Pagkababa ko ng kama, agad akong nag-ayos ng sarili bago lumabas ng kuwarto. Pagdating ko sa kusina, nakita ko na si Manang Luz, tahimik na naghihiwa ng gulay sa may counter. Ang dating mayabang at feeling may-ari ng mansyon ay tila nawala na. Ngayon, siya na ang laging inuutusan at pinagtatrabahuan ng mabibigat na gawain dito sa bahay.“Manang Luz, pakihugasan mo nga itong mga plato,” utos ni Manang Cora ng nakangiti pero halatang may bahid ng pang-aasar. Binabalik na ni Manang Cora kay Manang Luz kung anong ginagawa nito sa kaniya noon.“Opo,” mahina ang sagot ni Manang Luz na walang reklamo. Bawal siyang umangal, kundi malalagot siya kay Manang Cora. Alam na kasi ni Manang Luz ng patakaran, kapag sumuway sa mayordoma, may karapatan ang mayordoma na manakit, at ang utos na iyon ay galing kay Don vito.Nagpalitan kami ng tingin ni Manang Luciana. Pareho kaming napangiti nang palihim. Ang dating mataray na si Manang Luz, ngayon
Samira POVNagising ako na may bigat sa aking dibdib. Pakiramdam ko ay nanlata ako nang marinig ko ang balita mula kay Manang Cora na hindi na sa mansiyong ito titira si Don Vito. Ayon sa kaniya, lumipat na raw ito sa bago niyang mansiyon, sa isang lugar na walang sinuman sa amin ang nakakaalam kung nasaan.Simula nang manggulo si Miro, tila napagtanto ni Don Vito na hindi na siya ligtas dito. Kaya siguro nagdesisyon siyang lumipat na. Ginawa niya iyon para sa kanyang kaligtasan, ngunit ito ay naging hadlang para sa aking misyon na iligpit siya. Nakakainis kasi mukhang naging mali pa na inutusan ko si Miro na guluhin ang masaya niyang bakasyon, ngayon, napalayo tuloy ang taong gusto kong patayin.Dahil sa inis, napaupo ako sa gilid ng kama. Ang dahilan pa naman kung bakit ako nandito ay para tapusin siya, para tapusin si Don Vito. Kung alam ko lang na aalis siya, dapat noon pa lang, ginawa ko na ang dapat kong gawin. Sayang ang lahat ng effort ko. Sayang ang bawat segundong ginugugol
Samira POVNang hapon na, paglabas ko ng kuwarto, tumambad sa akin ang nakaupo sa sala na si Lola Emilia. Mag-isa siyang naroon, may hawak na magazine. Nang magtama ang aming mga mata at ngumiti siya. Isang nakakalokong ngiti na naman ang binigay niya sa akin na para bang sabik na naman siyang mang-bully. Tumingin ako sa paligid,wala sina Sir Vic at Ma’am Via. Wala na rin naman dito si Don Vito, ang asawa niyang si Lolo Lito ay wala rin, mukhang nasa casino na naman.Boring ata si Lola Emilia at walang magawa kaya ako ang gusto niyang pag-trip-an, kaya lang ay wala ako sa mood kaya makakatikim siya sa akin.“Samira, make me some tea. No sugar. And make sure the water is boiling,” utos niya habang among-amo ang datingan.Naramdaman kong may binabalak na naman talaga siya. Alam kong hindi iyon simpleng utos lamang. Ngayong wala ako sa mood, lalo na’t umalis na si Don Vito sa mansiyong ito, wala akong balak na magpakumbaba. Hindi ko rin trip na hayaan lang siya, makakatikim siya sa akin
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para