Everisha’s POVTahimik akong nakaupo sa kama ko habang nakaharap sa malaking flat screen TV dito sa kuwarto ko. Ang liwanag mula sa screen ang nagsilbing tanging ilaw sa buong kwarto habang nakatutok ang mata ko sa live broadcast ng Paris Fashion Week. Hindi ko mapigilang ngumiti habang pinapanood si Czedric, ang fiancé ko, na nagpe-perform sa mismong runway stage.Grabe, talaga namang sikat na ang mapapangasawa ko. Natupad na niya ang pangarap niyang maging sikat na singer.Suot niya ang isang black velvet suit na may intricate gold embroidery, at bawat galaw niya ay punung-puno ng confidence. Ang guwapo niya, lalo na’t litaw ang kanyang karisma sa harap ng napakaraming audience, na karamihan ay mga elite at sikat na personalidad sa fashion industry.Habang kumakanta siya ay naglalakad naman sa runway ang mga world-renowned models. Napahanga ako nang makita kong kasabay ng performance ni Czedric ay rumarampa ang mga top models tulad ni Ada Hill, ang half-Filipina, half-American super
Czedric’s POV Pagkatapos ng standing ovation na natanggap ko mula sa crowd sa Paris Fashion Week, hindi pa rin ako makapaniwala na nagawa ko iyon. Hindi madaling humarap sa ganoong klase ng audience—mga elite, sikat na personalidad sa fashion industry, at ilang Hollywood celebrities pa nga. Pero habang nasa backstage ako, isang bagay lang ang nasa isip ko—ito ay si Everisha. “Love, that performance was for you,” bulong ko sa sarili ko habang tinitingnan ang isang bouquet ng red roses na iniabot sa akin ng isa sa mga event coordinators. Habang nagbibihis ako ng casual attire sa dressing room, napaisip ako. Sayang naman ang pagkakataon kung babalik agad ako sa hotel pagkatapos ng event. Nasa Paris ako, ang city ng sobrang liwanag at sobrang daming kainan! Kaya naisip ko, bakit hindi ko sulitin ang gabi? “Let’s explore,” sabi ko sa sarili ko habang isinuot ang black leather jacket ko. Lumabas ako ng venue na may dalang maliit na backpack. Hindi ko rin isinama ang mga bodyguard ko—hin
Everisha’s POV Pagbukas pa lang ng pintuan ng condo namin, alam kong pagod na pagod si Czedric. Halata sa bawat hakbang niya ang bigat ng pag-travel niya mula Paris pabalik ng Pilipinas, pero kahit ganoon, hindi maikakaila ang kakaibang saya sa mukha niya. “Hey, love,” bati niya at agad niya akong niyakap ng mahigpit. “I missed you so much.” Nilaplap agad ako ng bundol sabay kapa sa pukë ko. Nung maging fiancé ko na siya, ganito na ‘yan. Naging malibög na lalo. “I missed you more,” sagot ko habang hinigpitan din ang yakap ko sa kanya. Siyempre hindi ako nagpatalo. Dinakot ko rin ang titë niya. Kapag ginagawa namin ‘yun ay parang normal na lang sa amin kasi sanay na kaming parehong baliw kapag kami lang ang magkasama. Ilang araw ko siyang hindi nakasama, pero parang isang taon na ang lumipas. Excited na akong mag-bonding kaming dalawa. Plano ko nga sanang dalhin siya sa isang simpleng date—walang glamor, walang pressure, basta kaming dalawa lang. Pero alam ko na hindi ganoon kas
Czedric’s POVAng mga ilaw ng kalsada ay parang nawawala sa focus habang tumatakbo ang sasakyan ko sa gitna ng gabi. Nasa passenger seat si Everisha—walang malay, nakahiga at tila napakahina. Hindi ko matanggal ang tingin ko sa kanya kahit na alam kong kailangan kong mag-focus sa pagmamaneho. Para bang sa bawat segundo na hindi ko siya tinitingnan, mas lalo akong kinakabahan.“Hang on, love,” bulong ko. “We’re almost there.”Tumawag na rin ako kay Marco para magpasunod ng mga bodyguard ko kasi ospital ang pupuntahan namin, tiyak na maraming tao doon kaya pagkakaguluhan ako kapag may nakakilala sa akin.Ang bawat tunog ng makina ng sasakyan ko ay parang nagdadagdag ng kaba ko sa dibdib. Ang mga posibilidad na tumatakbo sa isip ko ay hindi maganda—baka may malubha siyang sakit, baka may nangyayari sa kanya na hindi ko alam. Ang daming tumakbo sa isip ko na lalong nagpaoatuliro sa akin.Pagdating namin sa ospital, agad kong ipinarada ang sasakyan sa harap ng emergency room. “Help! She’s
Czedric’s POVHindi ko inakala na ang pagiging fiancé ni Everisha ay mangangailangan ng ganitong klase ng mental, emotional at physical strength. At lahat ng iyon ay dahil sa pagbubuntis niya. Hindi ako nagrereklamo—hinding-hindi. Mahal ko si Everisha. Pero sa totoo lang, hindi ako handa sa rollercoaster ride na dulot ng paglilihi niya. Pero siguro nga, part ito ng pagkakaroon na ng asawa. Nagsimula ang lahat nang bigla siyang magising sa kalagitnaan ng gabi. Halos tatlong oras pa lang akong natutulog nang maramdaman kong niyugyog niya ang braso ko. Kakagaling ko pa naman sa birthday party ni Marco. Nagkalasingan kaya medyo kakaunti palang ang tulog.“Czedric,” mahina niyang tawag habang patuloy na niyuyugyog ang braso ko.“Hmm?” sagot ko habang pilit binubuksan ang mga mata ko.“I want green mangoes. With bagoong. And it has to be sour. Not the sweet kind.”Napatingin ako sa orasan. Alas tres ng madaling araw. “Love, it’s the middle of the night. Where will I find green mangoes now?
Everisha’s POVHindi ko akalaing isang gender reveal party pala ang magiging highlight ng linggo ko. Sa totoo lang, hindi ko inasahan na magiging ganito ka-engrandeng event ang lahat. Pero kapag ang mama mo ay si Mama Misha, na tila may PhD sa pag-aasikaso ng mga bonggang kaganapan, wala kang ibang magagawa kundi sumakay sa alon ng excitement.Simula pa lang ng umaga, gising na ang lahat ng tao sa mansiyon. Si Mama Misha, abala sa pagbibigay ng instructions sa mga waiter at decorator na nasa garden namin. Nakasuot siya ng eleganteng blouse at pearl necklace habang hawak ang clipboard. Parang siyang event planner na may sariling entourage. Happy siya kasi magiging lola na.“Everisha, make sure you don’t peek at the result, ha?” paalala niya habang tumitingin sa mga bulaklak na idinidisplay.“I promise, Ma. Hindi ko titignan,” sagot ko habang nagpipigil ng tawa.Sa gilid naman ay si Papa Everett, abala sa pag-aayos ng mga mesa. May kaunting reklamo siya, pero natatawa rin habang pinapan
Everisha’s POVKapag malapit na ang kasal mo, hindi lang ito simpleng, mahaba-habang paghahanda ang kailangan. Para itong isang buong pelikula kung saan ikaw ang bida, at lahat ng detalye ay kailangang perpekto. Sa totoo lang, hindi ko inakalang magiging ganito ka-stressful ang paghahanda, pero habang nakikita ko ang ngiti ni Czedric tuwing pinag-uusapan namin ang aming big day, parang nawawala lahat ng pagod.Si Mama Misha ang unang nag-push na kumuha ng wedding planner. Hindi siya pumayag na kami lang ni Czedric ang magplano dahil, ayon sa kanya ay ang kasal ay hindi dapat gawing simpleng birthday party lang, dapat bongga kasi kasal ito.“Anak, I already spoke with the best wedding planner in the city. Siya rin ang nagplano ng kasal nina Duchess Amara last year,” sabi ni Mama habang hawak ang tablet niya, ipinapakita sa akin ang portfolio ng planner.“Ma, this is perfect,” sagot ko habang sinusuri ang mga eleganteng dekorasyon sa mga larawan.Si Czedric naman, na katabi ko sa sofa a
Everisha’s POVAng araw na ito ang pinakahihintay ko. Sa lahat ng napagdaanan naming dalawa ni Czedric—ang saya, luha, at mga pagsubok—ngayon ang araw na tatawagin ko siyang aking asawa. Sa kabila ng kaba at excitement na bumabalot sa akin, alam ko na ang bawat detalye ng kasalang ito ay puno ng pagmamahal. Alas-sais pa lang ng umaga, nasa suite na ang glam team. Ang buong silid ay parang isang backstage sa fashion week. Ang wedding gown ko ay nakasabit sa isang espesyal na stand, habang ang veil ay maingat na nakalatag sa isang chaise lounge.“Ma’am Everisha, are you ready to be the most beautiful bride?” tanong ni Amanda, ang head ng glam team. Kahit umaga pa lang ay energetic agad sila.“Yes, but no pressure,” sagot ko habang tumatawa, pilit na itinatago ang kaba. Mga bonggang glam team ang kinuha ko. Halos mga sikat na hollywood ang naayusan na nila kaya sure akong mas magiging maganda pa ako lalo.Ang makeup artist ay nagsimula nang maglagay ng primer sa mukha ko. Ang hairstyle k
Miro POVNasa loob ako ng kuwarto ko at nakaupo sa harap ng computer habang nakatitig sa profile picture ni Samira Gomez. Hanggang ngayon ay hangang-hanga ako sa dalagang babae na ito na alaga ng mga tito-tito-an ko. Ayon sa kanila, magaling daw itong assassin. Gusto kong makita kung gaano siya kagaling.Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin para makipagtulungan siya sa akin. Hindi ko gusto ang ideyang wala pa akong ginagawa, habang siya ay tila nag-uumpisa nang lumalim ang kaalaman sa buhay ng Mafia boss na si Vito Monteverde. Nakakainggit na nakakasama na niya ito sa bahay na iyon. Sa totoo lang, tanga rin si Don Vito. Wala siyang ingat. Talagang sa bahay pa niya nakapasok si Samira Gomez na hindi niya alam na papatay sa kanila. Ano kayang pinaplano ni Samira? Nakakainggit talaga. Gusto ko na ring may magawa. Gusto kong tumulong sa kaniya.Kaya nang dumating ang hapon, nagpaalam ako kay Mama Ada at Papa Mishon na may project kaming dapat gawin sa bahay ng kaklase ko. Pero ang
Samira POVUmagang-umaga pa lang, abala na sa kusina ang mga kasambahay ng pamilya Monteverde. Kanya-kanya sila ng gawain at sa akin napunta ang pagkuha ng order na karne sa farm na matagal nang supplier ng pamilyang ito. Nakasalansan na ang mga kahon sa gilid, at tila ba alam na ng lahat kung anong mangyayari.“Samira, ikaw na ang kumuha ng order. Wala pang isang oras, dapat nakabalik ka na,” seryosong utos ni Manang Luz. Ramdam ko sa boses niya ang babala. “Kapag lumagpas ka sa oras na ‘yan, baka may tumagos na lang na bala ng baril sa ‘yo.”Hindi biro ang sinabi niya. Kaya mukhang totoo na wala na akong kawala rito. Alam kong seryoso siya. Ganoon din si Manang Cora na kanina lang ay sinabihan akong mag-ingat bago ako lumabas ng mansiyon. Sabi nila, ako lang talaga ang maaaring makalabas dahil mas bata ako kaya lang ay may oras lang talaga at hindi puwedeng magtagal, kundi ay talagang papatayin ako ng mga tauhan ni Don Vito. Ang dating batang kasambahay ay kaya lang nakakauwi ay dah
Samira POVNung buhay pa ang mga magulang ko at ang kapatid kong babae, masaya na kami kapag may isang buong manok sa hapagkainan, pero dito sa manisyon ng mga demonyo, tangina, halos lagpas sampu ang putahe sa lamesa. Nagtataka tuloy ako, bakit parang mas masarap pa ang buhay ng mga taong makasalanan? Tapos, kung sino pa ang mga mababait, sila ang hirap na hirap sa buhay? Ang gara lang.Lalo tuloy akong naiinis, gusto kong lagyan ng lason itong mga pagkain nila, gusto ko lagyan ng pako, lagyan ng blade para magkautasan na silang lahat. Nakakagigil, lalo na’t alam kong makikita ko na ngayong gabi ang hayop na Vito na ‘yon.Sa gabing iyon, isa-isa na naming inilagay sa dining area ang mga pagkain para sa hapunan ng pamilyang demonyo este, pamilyang Salvatore. Kabilang ako sa mga naatasang mag-serve ngayong gabi at hindi ko maitanggi ang excitement sa dibdib ko. Sa wakas, makikita ko na siya. Ang taong pumatay sa kapatid at ama ko. Ang demonyong naging dahilan ng pagkamatay sa atake sa
Miro POVPagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa hacienda ng mga tito-titoan kong sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Isang malaking selebrasyon ang mayroon doon dahil birthday ngayon ni Tito Zuko. Sa likod ng sasakyan ko, maingat kong kinuha ang regalong inihanda ko para sa kanya, isa itong mamahaling samurai na in-order ko pa mula sa Japan, last month. Hindi lang ito basta-basta espada, handcrafted ito ng isang sikat na gumagawa talaga ng mga samurai at may halagang aabot sa daang libo. Alam kong magugulat si Tito Zuko, pero deserve naman niya ito kasi malaki ang naitulong nila sa akin para maging magaling ako sa pakikipaglaban.Pagpasok ko sa malawak na courtyard ng hacienda, sinalubong ako ng ingay ng mga bisitang naroroon na. Puro mga assassin at mga taong bihasa sa pakikipaglaban ang naroon, mga kalalakihan at kababaihang sanay sa patayan, ngunit sa ngayon, ang mga kamay nilang madalas may hawak na armas ay puno ng alak at pagkain.Walang gulo.Walang tensyon.Pero alam ko
Samira POVPumasok sa kuwarto ko si Manang Percy, sinabi niro sa akin na pinapatawag ako ni Manang Luz sa kaniyang kuwarto para kausapin. Hindi ko na kailangang hulaan kung bakit.Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko sa kama ko, matutulog at magpapahinga pa naman ako pero istorbo ang gurang na iyon.Pagdating ko sa kuwarto nito, sumalubong sa akin ang magkasalubong na kilay niya, galit na labi at halos nakayukom na mga kamao niya.“Samira, you have to learn how to behave,” bungad niya sa akin habang malamig ang tono ng boses niya. “Next time Ma’am Via bullies you, just take it. Don’t fight back, or you’ll be the one in trouble.”Tumango ako, hindi dahil sang-ayon ako, kundi dahil wala akong balak makipagtalo ngayon. Kung alam lang niya na sa loob-loob ko ay natatawa ako. Lihim akong napatingin sa mga paa niyang parehong may benda. Satisfying talaga sa akin ang pagsadyang kong pagbuhos ng mainit na kape sa mga paa niya.Sa tingin ko, ako palang ang nakakagawa nun sa kaniya. Well, deserve n
Samira POVTangina ni Manang Luz, hinila ba naman ako sa tenga habang palabas sa kuwarto ni Via. Sa inis ko, sinadya kong bitawan ang tasa ng kape sa paanan niya. Kaya pagkatapos magsisigaw ni Via, siya ang sunod na sumigaw kasi napaso ng mainit na kape ang paa niya. Akala niya, maiisahan niya rin ako. Iyon nga lang, pinarusahan niya ako. Sinabi niya na pumunta ako sa garden at magbilad sa araw ng isang oras.Ang araw pa naman ay tirik na tirik, nagbabaga ang sikat nito sa balat ko. Nandoon ako sa part na kung saan ay walang masisilungan. Parusa raw sa kasalanang hindi ko naman sadya. For me, okay lang ang parusa. Mas nakakatawa kasi ang nangyari kay Via at pati na rin kay Manang Luz.Sa totoo lang, ayos nga ito. Makakapahinga pa ako ng isang oras sa trabaho ko. Kung ganito naman pala ang parusa, masarap gumawa ng maraming pagkakamali para marami akong pahinga pala. Hindi nila kasi alam, easy lang ito para sa akin. Noong nagte-training ako sa pakikipaglaban, tatlo o hanggang limang or
Miro POVAng hangin ng dagat ay malamig habang nakasandal ako sa railings ng private yatch ni Zaven. Nasa tabi ko ang mismong may-ari ng yate na si Zaven Montenegro, naka-suot ng designer sunglasses at nakahawak sa baso ng whiskey. Sa kabilang dulo ng deck, si Dristan at Lysander ay abala naman sa pag-aasaran habang nagbibiruan tungkol sa kung sino ang may pinakamaraming babaeng naiuwi sa kanilang mga party nung nakaraang magpunta sila sa La union.Kami ang mga itinuturing na hari ng campus, mga anak-mayaman, mga hinahangaan, mga hinahangad na masungit ng mga babaeng student sa school namin. Ngunit sa kanilang lahat, ako lang ang may lihim na plano, isang planong hindi ko kailanman ipapaalam sa pamilya ko. Hindi nila kailangang malaman na ang tahimik at mapagkumbabang si Miro Tani ay may mas matinding mission sa buhay at ito ay ang paghihiganti ko sa pagpatay sa Mama Raya ko.“Are you serious about this, Miro?” tanong ni Dristan nang inilapag ang kanyang baso sa mesa. “You’re talking
Samira POVHabang hinihiwa ko ang mga gulay sa lamesa, nakilala ko na rin doon ang iba pang matagal ng kasambahay dito sa manisyon ni Don Vito.Sina Manang Josie, Manang Cora, Manang Percy, Manang Luciana at Manang Rowena. Halos lahat sila ay may edad na pala kaya nagulat din ako. Parang dito na sila nagtandaan. Napansin ko kasi na ako lang ang nag-iisang dalaga sa grupo, naalala ko tuloy ang kasambahay na sinagasaan ko. Siya lang pala ang natitirang dalaga dito noon. Ngayon, ako na ang pumalit sa puwesto niya.Napansin kong nakatingin sa akin si Manang Cora. “Hija, you should not have come here. Wala ka nang kawala. Habang buhay ka nang magiging kasambahay dito,” aniya habang patuloy sa paghihiwa ng sibuyas. Nagtaka ako, bakit kaya nasabi niya ‘yon?“She’s right,” sabat ni Manang Luciana. “You might end up just like the others... as one of Don Vito’s toys.”Manang Rowena smirked. “Or worse, you’ll be Via’s new plaything. That brat will make your life a living hell.”Tumawa si Manang
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest