Ano, nakapunta na rin ba kayo sa Woke Up Married To The Trillionaire? Sabi sainyo maganda din ‘yun e. 🫶🏻 Basahin nyo na rin.
Czedric's POVPagdilat ng aking mga mata, unti-unti akong nag-adjust sa maliwanag na ilaw ng kwarto. Amoy na amoy ko ang disinfectant, tanda na nasa ospital ako. Napabuntong-hininga ako. Buhay pa ako. Tagumpay kaming lahat. Pero pakiramdam ko, ang bigat ng katawan ko—parang pinagbagsakan ng daigdig.Napansin ko ang dalawang pamilyar na mukha sa gilid ng kama. Si Edric, ang kapatid kong sumalo sa akin kanina at si Marco, ang pinsan naming parating nakaalalay sa amin. Pareho silang nakangiti nang mapansin nilang gising na ako.“Finally, bro,” sabi ni Edric. May bahagyang ginhawa sa boses niya na parang binagsakan ng bato ang balikat niyang matagal niyang kinikimkim. “You're awake.”“Kumusta?” mahinang tanong ko habang ramdam ang pagod sa boses ko. Halos lumabas lang ito bilang bulong.“You're fine now,” ani Marco. “We made it, Czedric. Tapos na ang lahat. Nabawi na natin ang lahat—lahat ng pera, ari-arian, pati mga negosyo. They're back where they belong—sa inyo ng kapatid mo.”Napaluno
Everisha's POVPagmulat pa lang ng mga mata ko ngayong umaga, diretso na agad ang kamay ko sa cellphone. Alam ko na ang una kong hahanapin—ang bagong video ni CD Borromeo dahil trending ‘yun ngayong umaga. Nang buksan ko ang social media niya, tumambad sa akin ang thumbnail niya. Walang maskara, at sa unang pagkakataon, ipinakita niya ang mukha niya sa publiko.Kinakabahan akong pinindot ang play button. Kahit alam ko na ang totoo, hindi pa rin ako makapaniwala na ginawa na talaga ni Czedric ang bagay na matagal niyang itinago. Habang pinapanood ko ang video, parang bumalik lahat ng alaala namin. Ang mga plano, ang mga sikreto, at ang mga dahilan kung bakit kailangang manatili siyang anonymous dati.Pero ngayon, nagbago na ang lahat.Pagdating sa bahagi kung saan hinubad niya ang maskara, tumigil ang mundo ko. Napatitig ako sa screen, parang hindi ko pa rin maipaliwanag ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko. Seryoso ang mukha ni Czedric, pero kitang-kita mo ang confidence niya ha
Czedric’s POVAbala na ang mga staff ko sa paghahanda ng espesyal na hapunan para sa Pamilyang Tani. Hindi ko maiwasang ngumiti habang pinagmamasdan ko sila. Napakaganda ng tanawin mula sa bintana ng mansyon ko—ang mga ilaw sa hardin na parang bituin sa lupa, ang magagarbong bulaklak na inayos ng mga florist, at ang malinis na swimming pool na parang salamin sa ilalim ng buwan.Masaya ako ngayon dahil nagagawa ko na ang gusto ko, nang hindi na kailangang magbanat ng buto tulad noong mga panahong itinatago ko pa ang tunay kong pagkatao. Isang senyas lang mula sa akin, agad na kikilos ang mga tao ko para tuparin ang anumang gusto ko. Hindi ko ito tinuturing na kayabangan, kundi isa itong patunay na naibalik ko na ang kontrol sa buhay ko.“Life is good,” bulong ko sa sarili ko habang iniinom ang mamahaling alak na galing pa sa France.“Sir, everything is set for tonight,” sabi ng head staff ko na si Lenard. Tumango siya habang inilalatag ang listahan ng mga detalye sa hapag na nasa harap
Everisha’s POV“Miss, pasensya na po, pero kailangan nating huminto,” sabi ng driver ko habang dahan-dahan niyang inihinto ang sasakyan sa gilid ng kalsada.Napatigil ako sa pagbabasa ng message sa phone at napatingin sa labas. Madilim, liblib, at wala halos mga bahay. Hindi ko alam kung anong eksaktong lugar ito, pero isa lang ang sigurado, walang gustong maghintay sa ganitong lugar.“Bakit tayo huminto?” tanong ko habang pilit na pinapakalma ang sarili.“May problema po sa makina,” sagot niya habang bumaba ng sasakyan. Nakaawang ang bintana ko kaya naririnig ko ang pagbulong-bulong niya habang sinusuri ang makina.Tumingin ako sa paligid. Ang dilim at ang katahimikan ng lugar ay parang sumisigaw ng panganib. Sinubukan kong tingnan ang cellphone ko para tawagan si Czedric, pero wala akong signal.Great. Perfect timing talaga, bulong ko sa sarili ko habang napapikit na lang sa inis.“Ma’am,” balik ng driver ko sa gilid ng bintana, “hindi ko po maaayos agad ito. Kailangan kong maghanap
Everisha’s POVPagpasok ko sa mansiyon ni Czedric, agad akong sinalubong ng mabining tunog ng soft jazz music at ang liwanag ng grand chandelier na bumabagsak mula sa napakataas na kisame. Mabilis akong napansin ng mga staff, ngunit mas pinili kong huwag silang pansinin habang dahan-dahan kong tinatahak ang daan papunta sa dining area.Nauna nang pumasok sa loob si Marco kasi nag-retouch pa ako ng makeup ko.Sa lamesa, nakita ko ang pamilya ko na masayang nag-uusap habang nagde-dessert. Naroroon si Papa, si Mama, si Mishon, pati si Tita Marie na mabuti-buti na pakiramdam. Pero hindi ko maiwasang mapansin na tila wala man lang nagtanong kung bakit ngayon lang ako dumating.Late na naman ako, sabi ko sa sarili, napapailing. Ngunit nang umikot ang paningin ko at magtama ang mga mata namin ni Czedric, parang huminto ang oras.Nakangiti siya—isang ngiti na puno ng kasiyahan at kung anong damdamin na tila laging ipinagdadamot niyang ipakita sa iba. Nagbalik ngiti naman ako, bagama’t dama ko
Czedric's POVTahimik kong hinihintay si Everisha sa labas ng opisina niya. Nakaparada ang sasakyan ko malapit sa entrance, habang pinagmamasdan ang mga empleyadong naglalabasan, mukhang pagod pero masaya matapos ang araw ng trabaho. Malaki na rin ang building ng company ni Everisha. Nakaka-proud na tao si Everisha kasi kahit mayaman na siya, nagpapayaman pa lalo. Sabagay, ganoon naman talaga lahat. At ganoon din ako, mas gusto ko ‘yung mas yumaman pa para maganda ang kinabukasan ng mg future son & daughter ko.Gusto kong makita ang ekspresyon sa mukha niya tuwing lalabas siya mula sa trabaho—ang unti-unting pagbawas ng tensyon sa kanyang mukha kapag nakita niya akong naghihintay.Ito na ang simula, sabi ko sa sarili ko. Gusto kong gawin ang lahat para mapalapit sa kanya.Nang makita ko siyang naglalakad palabas, tumigil ang lahat sa paligid ko. Ang bawat kilos niya ay parang sinadya para makuha ang atensyon ko. Simple lang ang suot niya—isang corporate attire na black pencil skirt at
Czedric's POVPagtingin ko sa aking email inbox, namutla ako sa sobrang dami ng notifications na natanggap ko mula sa iba’t ibang kumpanya, endorsements, at press releases. Ngunit may isang email ang talagang tumutok sa akin—isang imbitasyon mula sa isa sa pinakamalalaking TV network sa bansa.Subject: Invitation to Perform on Sunday’s Live ShowSender: Talent Management DivisionBinasa ko ito nang mabuti at habang nagbabasa, hindi ko mapigilang mapangiti. Iniimbitahan nila akong mag-guest sa isang sikat na live variety show kung saan palaging nagpe-perform ang mga pinakamalalaking artista. Hindi ko maipaliwanag ang excitement ko. Ito na ba ang pagkakataon kong ipakita sa mas malaking audience ang talento ko?Napaisip ako. Habang lumalalim ang iniisip ko, biglang nag-pop sa isip ko ang mukha ni Everisha. Ano kaya ang masasabi niya kapag nalaman niya ito? Magiging proud kaya siya sa akin?Agad kong kinuha ang phone ko at nag-text sa kanya."Hey, love. I got invited to perform on Sunday
Everisha’s POVNagising ako nang maaga ngayong umaga. Pinilit kong huwag magtagal sa higaan dahil alam kong kailangan kong mag-ayos ng mga gamit ko para sa tatlong araw na bakasyon na pinlano ni Czedric. Hindi ko alam kung saan kami pupunta, pero ramdam ko ang excitement. Ngayon lang kami magbabakasyon ng halos tatlong araw.Pagbukas ko ng cabinet, pinili ko ang mga paborito kong outfits—summer dresses, activewear, at ilang casual na damit. Baka naman beach ang destinasyon namin, naisip ko, kaya’t isinama ko na rin ang mga bikini at cover-ups ko. Matapos ang halos isang oras na pag-aayos ng maleta, sinigurado kong wala akong nakalimutan.Nagpatulong pa ako sa mga kasambahay namin kasi mas magaling silang mag-ayos ng mga gamit sa loob ng maleta.**Nung tanghali, nagdesisyon akong pumunta sa gym. Simula nang maging parte ng routine ko ang pag-eehersisyo, napansin ko ang malaking pagbabago sa katawan ko. Mas firm na ang mga braso ko, mas malinaw na ang hubog ng baywang ko at halos mawal
Miro POVTanghaling tapat nang makarating ako sa condo. Wala akong klase ngayon dahil biglang kinansela ni Professor ang lecture namin, may emergency meeting daw. Sa isang banda, okay na rin. Kulang ako sa tulog. Kagabi pa ako lutang sa higaan at hindi mapakali. Siguro dahil bago pa lang ako dito sa condo at hindi pa sanay sa bagong tulugan, hindi ako nakagawa ng maayos na tulog.Humiga ako sa kama at ipinikit ang mga mata ko. Pero sa halip na antukin, nagising ang diwa ko nang patingin ko sa social media, isang malaking balita ang nabasa ko.“Donya Ria Monteverde, asawa ng negosyanteng si Don Vito Monteverde, comatose matapos ang isang aksidente sa sariling mansiyon!”Napakurap ang mga mata ko. Binasa kong muli ang balita. Nadulas daw si Donya Ria, nabagok ang ulo at ngayon ay nasa ospital, comatose.Hindi aksidente ‘to.Alam ko kung sino ang may kagagawan nito. Sure akong si Samira. Siya lang naman ang may matinding galit kay Don Vito at sa pamilya nito. Alam kong may balak siyang m
Samira POVNapuno ng sigaw ko ang buong bahay.“Help! Someone, please help!”Nagmadali akong lumuhod sa tabi ni Donya Ria, pero hindi dahil sa pag-aalala. ginagampanan ko lang ang papel ko sa palabas na ito. Sa loob-loob ko, alam kong wala nang silbi ang kahit anong gawin nila. Masyado nang maraming dugo ang umagos sa sahig.Nagsimula nang magsilabasan ang ibang kasambahay na gaya ko, ang ilan ay napatakip pa ng bibig nang makita ang duguang ulo ni Donya Ria. Ang ingay ng mga hakbang nila sa sahig ay parang dumagundong sa aking pandinig. Mabilis silang lumapit habang ang takot nila at pagkabigla ay kitang-kita sa kanilang mga mukha.“Anong nangyari?!” sigaw ni Manang Luz habang namumutla agad ang mukha.Kailangan kong lumabas na inosente ako. Sinigurado kong nanginginig ang boses ko habang sumagot. “Nadapa po siya! Papunta na siya sa kuwarto niya nang bigla siyang nadulas at bumagsak!” Tumingin ako sa kanila na parang litong-lito habang pilit pinapakita ang pekeng pagkabahala sa mata
Samira POVHindi ko alam kung anong trip ni Sir Vic at bigla niya akong pinatawag habang nag-aasikaso kami ng almusal sa kusina. Malapit na kaming matapos, pero heto ako ngayon, naglalakad papunta sa garden dahil sa utos niya na sumunod ako doon.Pagdating ko roon, may nakita akong kubo. Nakaupo si Sir Vic sa isang mahabang bangko, naka-de kuwatro at mukhang kampanteng-kampante. Nang makita niya ako, ngumiti siya.“You should rest,” sabi niya at saka tinatapik ang espasyo sa tabi niya. “You deserve it.”Napangiwi ako. Kung puwede lang siyang murahin, ginawa ko na. Alam kong nilalandi niya ako. Halata naman sa kilos niya. Pero hindi ako tanga. Hindi ako madaling madadala sa kabaitan ng mga tulad niya. Sa huli, baka kasing-demonyo lang din siya ng ama niyang si Don Vito.“I’m fine, Sir Vic,” sagot ko nang walang emosyon. “May kailangan po ba kayo?”Tinitigan niya ako. Sa unang pagkakataon, napansin ko ang linya sa pagitan ng mga kilay niya na para bang may bumabagabag sa kaniya.“Your f
Miro POVNasa loob ako ng kuwarto ko, nakahiga sa kama habang tinitingnan ang kisame. Ang dami kong gustong gawin, pero para bang may pumipigil sa akin. Naiisip ko sina Mama Ada at Papa Mishon at si Ahva. Hindi naman sa ayaw kong kasama sila, pero pakiramdam ko, oras na para ako naman ang magdesisyon sa buhay ko. Saka, hindi kasi ako makalantad sa kalaban habang nandito ako. Delikado para sa kanila, ayokong mapahamak sila, lalo na’t malaking kalaban ang babanggain ko, si Don Vito.“How do I even start?” bulong ko sa sarili ko. Paano ko ipapaliwanag sa kanila na gusto ko nang bumukod? Hindi nila iyon matatanggap nang basta-basta kasi nasanay na silang nandito ako, lalo na ang kapatid kong si Ahva.Napabuntong-hininga ako at umupo. Kailangan ko munang pag-isipan ang bawat hakbang ko. Pero para may magawa ako, pag-aaralan ko na lang muna ang mga galamat ni Don Vito.Si Don Vito. Ang isang tulad niya ay hindi gumagalaw nf mag-isa. May sistema, may istruktura at may mga taong gumagawa ng m
Samira POVMatagal ko nang gustong makapasok sa kuwarto nina Donya Ria at Don Vito. Sa wakas, ngayon, natupad na rin ang gusto ko. Sabi ni Manang Luz ay gusto akong makausap ni Donya Ria sa kuwarto nito kaya naman nakangiti akong naglakad papunta sa pinto ng kuwarto nila.Ang iba ay takot kapag daw pinapapasok doon, pero ako, walang takot na nararamdaman. Eh, bakit ako matatakot e, gusto ko ngang makapasok dito. Alam kong hindi basta-basta nakakapasok ang kung sino lang sa lugar na ito. At ngayong tinatawag ako ni Donya Ria, ibig sabihin may pagkakataon na akong makita ang pasikot-sikot sa loob ng kuwarto nila ni Don Vito. Mas makikilala ko na kung paano gumalaw ang dalawang pinakamakapangyarihang tao sa mansyong ito. Sa kuwarto na kung saan ay hindi ko pa napapasok.Sabi ni Manang Cora ay maghanda raw akong masaktan kasi kapag daw nagpapatawag si Donya Ria doon ay ibig sabihin ay galit ito at masasaktan ako. Sa akin, ayos lang masaktan kasi gusto ko ngang makita ang bedroom nila.Pagb
Miro POVNasa loob ako ng kuwarto ko at nakaupo sa harap ng computer habang nakatitig sa profile picture ni Samira Gomez. Hanggang ngayon ay hangang-hanga ako sa dalagang babae na ito na alaga ng mga tito-tito-an ko. Ayon sa kanila, magaling daw itong assassin. Gusto kong makita kung gaano siya kagaling.Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin para makipagtulungan siya sa akin. Hindi ko gusto ang ideyang wala pa akong ginagawa, habang siya ay tila nag-uumpisa nang lumalim ang kaalaman sa buhay ng Mafia boss na si Vito Monteverde. Nakakainggit na nakakasama na niya ito sa bahay na iyon. Sa totoo lang, tanga rin si Don Vito. Wala siyang ingat. Talagang sa bahay pa niya nakapasok si Samira Gomez na hindi niya alam na papatay sa kanila. Ano kayang pinaplano ni Samira? Nakakainggit talaga. Gusto ko na ring may magawa. Gusto kong tumulong sa kaniya.Kaya nang dumating ang hapon, nagpaalam ako kay Mama Ada at Papa Mishon na may project kaming dapat gawin sa bahay ng kaklase ko. Pero ang
Samira POVUmagang-umaga pa lang, abala na sa kusina ang mga kasambahay ng pamilya Monteverde. Kanya-kanya sila ng gawain at sa akin napunta ang pagkuha ng order na karne sa farm na matagal nang supplier ng pamilyang ito. Nakasalansan na ang mga kahon sa gilid, at tila ba alam na ng lahat kung anong mangyayari.“Samira, ikaw na ang kumuha ng order. Wala pang isang oras, dapat nakabalik ka na,” seryosong utos ni Manang Luz. Ramdam ko sa boses niya ang babala. “Kapag lumagpas ka sa oras na ‘yan, baka may tumagos na lang na bala ng baril sa ‘yo.”Hindi biro ang sinabi niya. Kaya mukhang totoo na wala na akong kawala rito. Alam kong seryoso siya. Ganoon din si Manang Cora na kanina lang ay sinabihan akong mag-ingat bago ako lumabas ng mansiyon. Sabi nila, ako lang talaga ang maaaring makalabas dahil mas bata ako kaya lang ay may oras lang talaga at hindi puwedeng magtagal, kundi ay talagang papatayin ako ng mga tauhan ni Don Vito. Ang dating batang kasambahay ay kaya lang nakakauwi ay dahi
Samira POVNung buhay pa ang mga magulang ko at ang kapatid kong babae, masaya na kami kapag may isang buong manok sa hapagkainan, pero dito sa manisyon ng mga demonyo, tangina, halos lagpas sampu ang putahe sa lamesa. Nagtataka tuloy ako, bakit parang mas masarap pa ang buhay ng mga taong makasalanan? Tapos, kung sino pa ang mga mababait, sila ang hirap na hirap sa buhay? Ang gara lang.Lalo tuloy akong naiinis, gusto kong lagyan ng lason itong mga pagkain nila, gusto ko lagyan ng pako, lagyan ng blade para magkautasan na silang lahat. Nakakagigil, lalo na’t alam kong makikita ko na ngayong gabi ang hayop na Vito na ‘yon.Sa gabing iyon, isa-isa na naming inilagay sa dining area ang mga pagkain para sa hapunan ng pamilyang demonyo este, pamilyang Salvatore. Kabilang ako sa mga naatasang mag-serve ngayong gabi at hindi ko maitanggi ang excitement sa dibdib ko. Sa wakas, makikita ko na siya. Ang taong pumatay sa kapatid at ama ko. Ang demonyong naging dahilan ng pagkamatay sa atake sa
Miro POVPagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa hacienda ng mga tito-titoan kong sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Isang malaking selebrasyon ang mayroon doon dahil birthday ngayon ni Tito Zuko. Sa likod ng sasakyan ko, maingat kong kinuha ang regalong inihanda ko para sa kanya, isa itong mamahaling samurai na in-order ko pa mula sa Japan, last month. Hindi lang ito basta-basta espada, handcrafted ito ng isang sikat na gumagawa talaga ng mga samurai at may halagang aabot sa daang libo. Alam kong magugulat si Tito Zuko, pero deserve naman niya ito kasi malaki ang naitulong nila sa akin para maging magaling ako sa pakikipaglaban.Pagpasok ko sa malawak na courtyard ng hacienda, sinalubong ako ng ingay ng mga bisitang naroroon na. Puro mga assassin at mga taong bihasa sa pakikipaglaban ang naroon, mga kalalakihan at kababaihang sanay sa patayan, ngunit sa ngayon, ang mga kamay nilang madalas may hawak na armas ay puno ng alak at pagkain.Walang gulo.Walang tensyon.Pero alam ko