Czedric’s POVSa totoo lang, hindi ko inaasahan na ganito katindi ang mararamdaman ko. Matagal na akong hindi nakakaramdam ng selos, pero ngayon, heto para akong na-broken bigla. Basta, masakit, mabigat, at parang sinasakal ako. Habang nakikita ko si Everisha na yakap-yakap ng isang lalaki, para bang binagsakan ako ng langit at lupa. Sino siya? At bakit ganoon sila ka-close?Hindi niya nabanggit na may boyfriend na siya. Kung makayakap pa ito sa kaniya ay parang na-miss niya ng husto si Everisha. Tinignan ko si Everisha, kitang-kita ko ang masayang pagngiti niya rito na parang natuwa rin siya na nakita niya ang lalaking ‘yon.“Hindi puwede ito,” bulong ko sa sarili ko habang pilit kong pinipigilan ang sarili kong lumapit sa kanila. Pero ano ang magagawa ko? Pinangakuan ko si Tito Everett na hindi ko dapat ilalagay sa alanganin ang kasunduan namin. Kaya imbes na makialam, pinili kong umalis na lang.Pinaandar ko ang motor ko at mabilis na umalis mula sa mansiyon nila Everisha. Hindi ko
Czedric’s POV Pinunasan ko ang pawis sa noo ko, habang ramdam ko pa rin ang pagod mula sa unang bahagi ng training. Kahit medyo makulimlim ang araw, pakiramdam ko ay para akong nasa ilalim ng tirik na araw. Ngayon, iba ang kasama kong nagtuturo sa akin— si Tita Jaye, ang bestfriend ng mama ni Everisha. Ibang klase siya sa unang tingin pa lang. Mukhang seryoso ang masungit, pero nung lumaon, mukha namang mabait. “Alright, Czedric,” sabi niya habang hawak ang isang itim na Glock. Tumayo siya sa harapan ko, maliksi ang kilos niya kahit halatang sanay sa ganitong sitwasyon. “Have you ever held a gun before?” “Not really,” sagot ko habang pilit na hindi ipakita ang kaba sa boses ko. “Good. That means you’re a blank slate,” dagdag niya sabay tingin nang direkta sa akin. Para bang binabasa niya ang iniisip ko. “First rule of using a gun: respect it. It’s not just a weapon—it’s a responsibility. Kapag hawak mo ‘to, buhay ng iba ang nasa kamay mo.” Tumango ako habang pilit na inuunawa a
Everisha’s POVSa mga ordinaryong araw ko bilang CEO ng M&E Cosmetic Company, halos lagi kong nakakayang mag-multitask. Sa dami ng kailangang asikasuhin—meetings, financial reports, at mga bagong produktong kailangang aprubahan—nasasanay na akong mag-manage ng lahat ng iyon nang walang sagabal. Pero ngayon, tila hindi ko magawang mag-concentrate.Habang sinisilip ko ang aking social media account sa pagitan ng isang proposal review, napansin kong may nag-like ng isang lumang litrato ko. Simpleng candid shot iyon na kuha nung nakaraang event sa mansiyom. Pero ang pangalan ng nag-like ang kumuha ng atensyon ko: CD Borromeo.Agad akong naintriga. CD Borromeo? Wala akong ibang kilalang Borromeo maliban kay...“Si Czedric?” bulong ko sa sarili ko habang binubuksan ang profile ng taong ito.Pagbukas ko, nagulat ako. Walang kahit anong post, walang profile picture, walang anumang impormasyon. Parang isang ghost account. Pero ang initials na CD, at ang apelyidong Borromeo ay tila may ibig sab
Czedric’s POVNang dumating ang message ni Everisha sa cellphone ko, napako ako sa kinatatayuan ko. Paulit-ulit kong binasa ang mga salita niya. “Hi. I noticed you liked my photo. May I ask, are you Czedric Borromeo? Have you come down from Abula-Bula Mountain?”Aksidente lang iyon—isang pagkakamali na tila nagbigay ng daan para makausap ko siya, kahit papaano. Mabuti na lang talaga at hindi ko nilagay ang buong pangalan ko at ng picture ko rin. At least, kahit pa paano ay hindi siya sure na ako nga ito. Pero magaling siya kasi nahulaan niya agad na ako ‘to. Minsan, naiisip ko tuloy na mukhang miss na miss na niya talaga ako. Eh, sino nga bang hindi, ako nga nung makita siya sa event sa bahay nila ay maluha-luha ako sa tuwa kasi sa wakas ay nakita ko na siya ulit.May kakaibang saya sa puso ko. Sa dami ng pinagdaanan ko, hindi ko inaasahan na magkakaroon pa ako ng pagkakataong maramdaman ito muli—ang koneksyon ko kay Everisha.Pero alam ko sa sarili ko na hindi ko pa puwedeng sabihin
Czedric’s POVHabang nagtitipon kami sa mahabang hapag-kainan ng mansiyon, ramdam ko ang init ng samahan. Si Tito Everett ang nagplano ng salo-salo, kasama sina Tita Marie at Tita Jaye, para raw may makasama akong kumain paminsan-minsan. Isang simpleng dahilan, pero alam kong nasa likod noon ang kagustuhan nilang iparamdam na may pamilya pa rin ako kahit wala na sina Mama, Papa at mga kapatid ko. Ayos na nga sana, kaya lang dapat sinasama na nila dito si Everisha. Pero alam kong bawal at ayaw ni Tito Everett na madamay si Everisha sa gulong mayroon ang buhay ko.Masaya ang hapunan—mga kuwento, tawanan, at usapan tungkol sa mga nagiging progreso ko sa training.“So, Czedric,” simula ni Tito Everett habang hinihiwa ang steak sa plato niya. “How’s your stamina training going? Kaya mo na bang maglakad ng tatlong oras straight sa bundok?”Nung ihatid ko kasi si Everisha sa ibaba ng bundok, talagang every one hour at humihinto kami. Mahirap kasi, nakakahingal at sobrang nakakapagod. Lalo na
Everisha’s POVPagkarating ko sa mansiyon, ramdam ko ang pagod mula sa buong araw na pag-judge sa singing contest. Hindi ko naman talaga balak sumali sa ganitong aktibidad, pero nang mag-text ang dati kong kaklase na si Claire, hindi ko siya matanggihan.“Ikaw lang ang naisip kong pinaka-credible," sabi niya. At dahil iyon ang unang beses na may tumawag sa akin na "credible," pumayag na rin ako.Isa pa, nag-donate na rin ako ng mga makeup product ko para sa mga taong mananalo o sa sasali kaya tuwang-tuwa ang kaklase ko.Hindi ko akalaing ang simpleng contest na iyon ang magpapabalik ng isang taong gumugulo sa isip ko nung nakaraan pa.Pagpasok ko sa kuwarto, ibinagsak ko ang bag ko sa gilid at naupo sa kama. Napatingin ako sa malaking salamin sa harap ng vanity table ko. Kakaibang ngiti ang bumungad sa akin—isang ngiti na parang may halong kaba at ligaya.Kanina, habang nasa panel ng judges, nagulat ako nang tawagin ng emcee ang pangalan ng susunod na contestant.“Next contestant, CD
Czedric’s POVMaagang-maaga pa lang, halos hindi ko pa nga naaayos ang sarili ko nang biglang bumukas ang pinto ng kuwarto ko.“Czedric!” Sigaw ni Tito Everett. Galit na galit ang boses niya at ramdam ko agad na may mabigat siyang pakay. Hindi ito ang normal na si Tito Everett na palaging kalmado at maayos magdala ng emosyon.Napamulagat ako at halos mahulog sa kama. "T-Tito? Anong nangyari?" tanong ko kahit alam ko na kung ano ang tinutukoy niya.“You joined a singing contest?” aniya, na halos bumalot sa buong silid ang boses niya.Napabuntong-hininga ako, hindi alam kung paano magsisimula. Pero bago pa ako makapagsalita, bigla niyang isinara ang pinto at tumayo sa harapan ko.Alam ko na agad, siguro nga ay tama ang hinala ko. Nasabi na agad ni Everisha sa kaniya ang nangyari sa singing contest kagabi.“Do you realize what you’ve done, Czedric? Hindi ba’t malinaw ang sinabi ko? No public appearances. No unnecessary risks. Pero sumali ka sa isang singing contest! Sa public stage pa ta
Czedric’s POVPagod na akong nakaupo sa sulok ng training room habang pinupunasan ang pawis sa noo gamit ang basang tuwalya. Ramdam ko ang kirot sa bawat kalamnan ng katawan ko, pero alam kong sulit lahat ng hirap na ito.“Good job, Czedric,” ani Tita Marie habang hawak ang training staff. Bumungad siya sa tabi ko at iniabot ang isang bote ng tubig. “You’re getting better. Hindi na kita kayang patumbahin nang ganito kabilis.”Napangiti ako kahit pagod. “Thanks, Tita. But I still have a long way to go.”Umupo siya sa harapan ko habang ang mga mata niya ay seryoso ngunit may halong lambing. “True. Pero hindi lang physical strength ang kailangan mo. You need focus, determination... and sometimes, a little bit of faith in yourself.”Tumango ako, alam kong tama siya. Pero bago pa ako makapagsalita, bigla siyang tumingin sa akin na parang may naisip na bago.lSpeaking of faith,” sabi niya nang nakangisi nang kaunti. “I saw your singing contest video. Ang daming nag-upload ng ganoon.”Natigi
Samira POVNung buhay pa ang mga magulang ko at ang kapatid kong babae, masaya na kami kapag may isang buong manok sa hapagkainan, pero dito sa manisyon ng mga demonyo, tangina, halos lagpas sampu ang putahe sa lamesa. Nagtataka tuloy ako, bakit parang mas masarap pa ang buhay ng mga taong makasalanan? Tapos, kung sino pa ang mga mababait, sila ang hirap na hirap sa buhay? Ang gara lang.Lalo tuloy akong naiinis, gusto kong lagyan ng lason itong mga pagkain nila, gusto ko lagyan ng pako, lagyan ng blade para magkautasan na silang lahat. Nakakagigil, lalo na’t alam kong makikita ko na ngayong gabi ang hayop na Vito na ‘yon.Sa gabing iyon, isa-isa na naming inilagay sa dining area ang mga pagkain para sa hapunan ng pamilyang demonyo este, pamilyang Salvatore. Kabilang ako sa mga naatasang mag-serve ngayong gabi at hindi ko maitanggi ang excitement sa dibdib ko. Sa wakas, makikita ko na siya. Ang taong pumatay sa kapatid at ama ko. Ang demonyong naging dahilan ng pagkamatay sa atake sa
Miro POVPagkatapos ng klase ko, dumiretso ako sa hacienda ng mga tito-titoan kong sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Isang malaking selebrasyon ang mayroon doon dahil birthday ngayon ni Tito Zuko. Sa likod ng sasakyan ko, maingat kong kinuha ang regalong inihanda ko para sa kanya, isa itong mamahaling samurai na in-order ko pa mula sa Japan, last month. Hindi lang ito basta-basta espada, handcrafted ito ng isang sikat na gumagawa talaga ng mga samurai at may halagang aabot sa daang libo. Alam kong magugulat si Tito Zuko, pero deserve naman niya ito kasi malaki ang naitulong nila sa akin para maging magaling ako sa pakikipaglaban.Pagpasok ko sa malawak na courtyard ng hacienda, sinalubong ako ng ingay ng mga bisitang naroroon na. Puro mga assassin at mga taong bihasa sa pakikipaglaban ang naroon, mga kalalakihan at kababaihang sanay sa patayan, ngunit sa ngayon, ang mga kamay nilang madalas may hawak na armas ay puno ng alak at pagkain.Walang gulo.Walang tensyon.Pero alam ko
Samira POVPumasok sa kuwarto ko si Manang Percy, sinabi niro sa akin na pinapatawag ako ni Manang Luz sa kaniyang kuwarto para kausapin. Hindi ko na kailangang hulaan kung bakit.Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko sa kama ko, matutulog at magpapahinga pa naman ako pero istorbo ang gurang na iyon.Pagdating ko sa kuwarto nito, sumalubong sa akin ang magkasalubong na kilay niya, galit na labi at halos nakayukom na mga kamao niya.“Samira, you have to learn how to behave,” bungad niya sa akin habang malamig ang tono ng boses niya. “Next time Ma’am Via bullies you, just take it. Don’t fight back, or you’ll be the one in trouble.”Tumango ako, hindi dahil sang-ayon ako, kundi dahil wala akong balak makipagtalo ngayon. Kung alam lang niya na sa loob-loob ko ay natatawa ako. Lihim akong napatingin sa mga paa niyang parehong may benda. Satisfying talaga sa akin ang pagsadyang kong pagbuhos ng mainit na kape sa mga paa niya.Sa tingin ko, ako palang ang nakakagawa nun sa kaniya. Well, deserve n
Samira POVTangina ni Manang Luz, hinila ba naman ako sa tenga habang palabas sa kuwarto ni Via. Sa inis ko, sinadya kong bitawan ang tasa ng kape sa paanan niya. Kaya pagkatapos magsisigaw ni Via, siya ang sunod na sumigaw kasi napaso ng mainit na kape ang paa niya. Akala niya, maiisahan niya rin ako. Iyon nga lang, pinarusahan niya ako. Sinabi niya na pumunta ako sa garden at magbilad sa araw ng isang oras.Ang araw pa naman ay tirik na tirik, nagbabaga ang sikat nito sa balat ko. Nandoon ako sa part na kung saan ay walang masisilungan. Parusa raw sa kasalanang hindi ko naman sadya. For me, okay lang ang parusa. Mas nakakatawa kasi ang nangyari kay Via at pati na rin kay Manang Luz.Sa totoo lang, ayos nga ito. Makakapahinga pa ako ng isang oras sa trabaho ko. Kung ganito naman pala ang parusa, masarap gumawa ng maraming pagkakamali para marami akong pahinga pala. Hindi nila kasi alam, easy lang ito para sa akin. Noong nagte-training ako sa pakikipaglaban, tatlo o hanggang limang or
Miro POVAng hangin ng dagat ay malamig habang nakasandal ako sa railings ng private yatch ni Zaven. Nasa tabi ko ang mismong may-ari ng yate na si Zaven Montenegro, naka-suot ng designer sunglasses at nakahawak sa baso ng whiskey. Sa kabilang dulo ng deck, si Dristan at Lysander ay abala naman sa pag-aasaran habang nagbibiruan tungkol sa kung sino ang may pinakamaraming babaeng naiuwi sa kanilang mga party nung nakaraang magpunta sila sa La union.Kami ang mga itinuturing na hari ng campus, mga anak-mayaman, mga hinahangaan, mga hinahangad na masungit ng mga babaeng student sa school namin. Ngunit sa kanilang lahat, ako lang ang may lihim na plano, isang planong hindi ko kailanman ipapaalam sa pamilya ko. Hindi nila kailangang malaman na ang tahimik at mapagkumbabang si Miro Tani ay may mas matinding mission sa buhay at ito ay ang paghihiganti ko sa pagpatay sa Mama Raya ko.“Are you serious about this, Miro?” tanong ni Dristan nang inilapag ang kanyang baso sa mesa. “You’re talking
Samira POVHabang hinihiwa ko ang mga gulay sa lamesa, nakilala ko na rin doon ang iba pang matagal ng kasambahay dito sa manisyon ni Don Vito.Sina Manang Josie, Manang Cora, Manang Percy, Manang Luciana at Manang Rowena. Halos lahat sila ay may edad na pala kaya nagulat din ako. Parang dito na sila nagtandaan. Napansin ko kasi na ako lang ang nag-iisang dalaga sa grupo, naalala ko tuloy ang kasambahay na sinagasaan ko. Siya lang pala ang natitirang dalaga dito noon. Ngayon, ako na ang pumalit sa puwesto niya.Napansin kong nakatingin sa akin si Manang Cora. “Hija, you should not have come here. Wala ka nang kawala. Habang buhay ka nang magiging kasambahay dito,” aniya habang patuloy sa paghihiwa ng sibuyas. Nagtaka ako, bakit kaya nasabi niya ‘yon?“She’s right,” sabat ni Manang Luciana. “You might end up just like the others... as one of Don Vito’s toys.”Manang Rowena smirked. “Or worse, you’ll be Via’s new plaything. That brat will make your life a living hell.”Tumawa si Manang
Samira POVSa wakas, sa isang taon kong paghihintay, sa dami ng beses na halos mawalan na ako ng pag-asa, natanggap rin ako bilang kasambahay sa mansiyon ni Don Vito Monteverde. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko nang matanggap ko ang message ng mayordoma doon na si Manang Luz.Ang dami kong pinagdaanan para lang makapasok dito, at ngayon, heto na ako sa mismong gate ng engrandeng bahay ng lalaking may kasalanan sa pagkamatay ng pamilya ko. Pero hindi ko rin maiwasang mapabuntong-hininga.Dahil para makuha ko ang trabahong ito, may isang taong nadamay. Isang linggo na ang nakalipas, ngunit ramdam ko pa rin ang malamig na simoy ng hangin nang gabing iyon, ang tunog ng makina ng motor ko, ang malakas na sigaw ng babaeng kasambahay na sinadya kong sagasaan. Hindi ko siya pinatay, pero sinigurado kong hindi siya makakabalik agad sa trabaho rito. Isang pilay lang ang kailangan para mapuwersa siyang magpahinga at isang linggo lang ang lumipas bago ko natanggap ang balitang may bakanteng puwest
Miro POVHabang humaharurot ang luxury motorcycle ko sa matao na lansangan, ramdam ko ang kilabot sa katawan ko. Nakita ko kasi sa side mirror ko ang dalawang grupo ng lalaki na nakasunod sa akin na nakasakay sa kani-kanilang sasakyan.Imbes na matakot, napangisi pa ako. Hindi na ako ang batang Miro na hinahayaan lang na ma-bully nung bata ako. Huwag ngayon, marami na akong kayang gawin at marami na akong napadugong mukha.Gustung-gusto ko kapag ganito, may mga humahabol sa akin at gustong hamunin ako. Mas lalo akong ginaganahan kapag napapalaban. Pero hindi pa ngayon. Hahayaan ko muna silang humabol nang humabol. Hintayin ko lang na makarating kami sa liblib na lugar at doon ko sila haharapin kung away talaga ang habol nila sa akin.Ilang minuto pa ang lumipas bago ko natunton ang magandang lokasyon na gusto kong mapuntahan. Dito, wala ng tao at wala ng mga bahay. Sa bilis ko, halos ilang minuto pa ang tumagal bago sila nakasunod sa akin. Ang chi-cheap kasi mga bulok na kotse ang gami
Mishon POVSa unang beses na marinig ko ang boses ni Miro na nanginginig habang nagsusumbong, ramdam kong may bumalot na apoy sa dibdib ko. Walang nananakit sa amin kay Miro, kaya hindi ko nagustuhan nang marinig kong magsumbong siya sa akin.“Papa, some of my schoolmates... they keep saying I’m adopted by a famous fashion model. They make fun of me. Sometimes, they even push me. It’s not just one or two of them... there are a lot.”Tinignan ko ang siko niya, may gasgas at sugat siya sa siko. Dahil siguro sa pagtulak sa kaniya tapos nabuwal siya sa lupaan. Nakita ko rin na malibag ang suot niyang uniform, tapos ang bag niya, sira-sira na tila ginunting. Mukhang pinagkakatuwaan nila ng husto ang anak ko, hindi manlang inisip kung sino ang kinakalaban nila.Nanlilisik ang mga mata ko habang pinipigilan ko ang galit. Hindi ko mawari kung paano nagkaroon ng lakas ng loob ang mga batang iyon para saktan ang anak ko. Hindi ba nila kilala si Miro. Kung nabubuhay lang si Raya, baka kahit mga