Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, ang unang bumungad sa akin ay ang malambot na puting ilaw ng ospital. Akala ko nasa langit na ako kasing puting-puti ang lahat. Amoy ko ang antiseptic sa hangin, at naramdaman ko ang mga nakatusok sa braso ko. Napansin ko rin ang lamig ng aircon na sumisingit sa bawat balat ko. Para akong latang-lata na parang inaapoy ng lagnat. Dama ko rin ang kasakitan ng katawan ko. Bumagal ang paghinga ko habang pilit kong inuunawa kung nasaan ako.Sa gilid ng kama, nakita ko ang pamilyar na anyo ni Everett—ang asawa kong palaging nasa likod ko sa kabila ng lahat ng unos. Nakakunot ang noo niya, puno ng pag-aalala. May hawak siyang tasa ng kape na halatang matagal nang malamig.Nang makita niya akong gising na, halos matapon pa ang tasa nang kape nang ibaba niya ito bigla sa lamesa. “How are you feeling? Are you okay now?” tanong niya, halos pabulong, pero ramdam ko ang tensyon sa boses niya. Ang mga mata niya, namumugto at tila ba hindi pa rin nakakabawi mula
Everett’s POVHindi ko inaasahang mararamdaman ko ang ganitong klaseng galit sa dalawang tao na minsan kong inakala na mabubuting kaibigan ng asawa kong si Misha. Habang naglalakad ako sa tahimik na hallway ng ospital, papunta sa private room ni Misha, naramdaman ko ang bigat ng bawat hakbang ko. Hindi lamang dahil sa stress na nalaman ko kanina kay Tito Gerald, kundi dahil sa bigat ng emosyon na bumalot sa akin nang makita ko sina Jaye at Conrad, ang mga dati niyang pinakamatalik na kaibigan.Tumigil ako sa paglalakad at napatingin sa kanila. Halata sa mukha nila ang pag-aalangan nang makita ako. Si Jaye, na tila hindi makatingin ng diretso, at si Conrad, na kunwaring walang pakialam, ngunit bakas sa kilos ang tensyon. Nilapitan ko sila nang hindi inaalis ang titig ko sa kanilang dalawa. Ang malamig na galit sa loob ko ay unti-unting pumupuno sa katahimikan sa pagitan namin.Simula nung masunod ang swimming pool resort ni Misha pati na rin ang farm nila, doon nag-umpisang lumayo ang
Misha’s POVPagmulat ng mga mata ko, tumambad agad ang malamlam na liwanag ng araw na pumapasok mula sa kurtina ng aming kuwarto. Ramdam ko pa rin ang kirot sa bawat galaw ng katawan ko, na para bang paalala ng lahat ng pinagdaanan ko nitong mga nakaraang araw. Pero alam kong hindi ito panahon para magpahinga.Kahit gustuhin kong manatili sa kama, wala akong karapatang gawin iyon ngayon. Lalo na’t alam kong may paparating na unos. Ang Tito Gerald ni Everett—galit na galit sa amin. Namatay ang lahat ng anak niya, at nakakulong pa ang asawa niya. Ang huling banta niya ay malinaw na malinaw sa isip namin. Kaya alam kong dapat naming paghandaan ito.Napatingin ako sa kaliwang braso ko, balot ng benda at may bahagyang dugo sa gilid. Sa kabila ng lahat, kailangang umusad. Kailangang maghanda.Lumabas ako ng kuwarto at nakita ko si Everett sa bakuran, nakatayo sa gitna ng tatlong assassin na na-hire ko. Dalawang lalaki, malalaking katawan, at isang babae na may hawak na maliit ngunit mapangan
Misha’s POVKinabukasan, hindi na ako nagulat nang makita kong mas maaga pa sa oras ng training ay nasa labas na si Everett. Dumadagundong pa ang hampas ng mga kamao niya sa makapal na kahoy na poste na ginawa ng mga assassin bilang bahagi ng conditioning niya. May mga bakas ng dugo sa binti niya mula sa mga sugat na hindi pa tuluyang naghihilom, pero hindi iyon naging hadlang.“Mas maaga ka pa ngayon,” bati ng babaeng assassin, si Nadia, habang dumating na may dalang bagong kutsilyo. Ang bawat galaw ni Nadia ay puno ng kumpiyansa at tikas, para bang wala siyang oras para magpahinga o makaramdam ng awa.“You’re showing improvement,” dagdag niya habang pinupunasan ang kutsilyo ng panyo. “But don’t let it get to your head. Today’s training will push you beyond your limits. If you want to survive your enemies, you must be stronger than your fears.”Napatingin si Everett sa akin, parang humihingi ng lakas. Tumango lang ako, sinubukan kong itago ang nararamdaman kong pag-aalala. Ayokong ma
Misha’s POVNapakaganda ng panahon. Ang liwanag ng araw ay parang pinipilit na sumilip sa pagitan ng mga ulap, at ang init nito ay sakto lang para makadama ng saya. Hindi ko maikakaila, excited ako na isama si Everett sa beach ngayong Linggo. Ngunit sa ilalim ng ngiti at lambing ko, may mas malalim akong binabalak. Hindi ito simpleng bonding lang.“Honey, excited ka na ba?” tanong ko habang inaayos ang bag na puno ng mga gamit para sa beach. Nakangiti siya habang pinapanood ako. Ang mga mata niya ay puno ng saya, pero ramdam kong wala siyang ideya sa pinaplano ko. Sa ilang araw na nagdaan ay puro training lang ang inaatupag niya kaya masaya siya na akala niya ay may pahinga siya ngayong linggo, pero nagkakamali siya.“Of course. I’ve been waiting for this all week!” sagot niya na may halo pang tawa. Lumapit siya at tinulungan akong ilagay ang ibang gamit sa kotse. “It’s just you and me today, right?”Ngumiti ako at tumango. “Oo naman, tayo lang.” Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi
Misha’s POVTahimik ang biyahe pauwi. Ang dating masayahin at madaldal na si Everett ay ngayon tahimik, nakatingin lang sa labas ng bintana habang pinapanood ang mabilis na pagdaan ng mga puno at bahay sa gilid ng kalsada. Hindi ko rin magawang basagin ang katahimikan. Alam kong naguguluhan siya, at ayoko namang pilitin siyang magsalita kung hindi pa siya handa.Ngunit ang totoo, ang bigat din sa dibdib ko. Alam kong hindi tama ang ginawa ko, pero naniniwala akong mas mabuti nang malaman niya ngayon kung saan siya nagkukulang. Ayoko siyang malagay sa mas seryosong sitwasyon kung saan totoong buhay na ang nakataya, at wala na siyang oras para matuto.“Why did you do it?” tanong niya bigla, halos pabulong ngunit ramdam ang bigat sa boses. Hindi siya tumingin sa akin, nanatili ang mga mata niya sa kalsada.Huminga ako nang malalim, pilit pinipili ang tamang mga salita. “Everett, I needed to know if you’re ready to protect yourself—and me. Hindi ito para ipahiya ka o saktan ka, pero…” Nap
Misha’s POVHindi ko alam kung ilang ulit kong inayos ang planong ito, ang bagong room dito sa mansiyon namin ni Everett. Mula sa tamang posisyon ng mga panel na lululon ng tunog ng bala, hanggang sa malalaking salamin para makita ang bawat anggulo ng paggalaw ni Everett, lahat ay pinag-isipan kong mabuti.Kung noon, simpleng library o entertainment room ang laman ng utak ko kapag nag-iisip ng bagong project, ngayon ay puro practical na. Dapat lang, kasi alam kong malaking laban ang paghahandaan namin dahil kikilos na si Tito Gerald.“Are you sure about this?” tanong ni Everett habang tinitingnan niya ang mga lalaking nagkakabit ng reinforced walls sa bagong room sa second floor.“Yes naman,” sagot ko nang walang pag-aalinlangan, hawak ang blueprint na gawa ng architect. “If you want to keep me safe, Everett, you need to learn more than just hand-to-hand combat. Guns are practical. They’re efficient. And they save lives.”Napabuntong-hininga siya, pero nakita ko ang bahagyang pag-anga
Misha’s POVInayos ko pa ang posisyon ng mga kamay niya. “Better. Now, align the sights. The front sight post should be centered between the rear sights, and level with the top.”Tumango siya, halatang siniseryoso na ang bawat detalyeng tinuturo ko. “Okay. Ready to shoot?”“Not yet,” sagot ko. “Breathe first. Inhale, then exhale slowly. Huwag kang magmadali. Ang paghinga mo ang magdidikta ng stability ng baril mo. Relax your shoulders. Now, pull the trigger slowly. Don’t jerk it.”Pumikit siya saglit, parang iniintindi ang lahat ng sinabi ko, bago siya tumutok ulit sa target. Pinutok niya ang baril, at agad kong narinig ang tunog ng bala na tumama sa metal target.Tumayo ako sa tabi niya, sinusuri ang resulta. Ang bala ay tumama sa bandang balikat ng target dummy. “Not bad,” sabi ko, pero hindi ko naitago ang kunot sa noo ko. “Pero hindi rin sapat. Aim for the center mass. That’s the most effective area to neutralize a threat.”Napakamot siya sa ulo, halatang naiinis sa sarili. “This
Misha’s POVHindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Ang bagong message na natanggap ko ay para bang isang dagok na muli sa aming pamilya. “Kung gusto niyong makabalik si Everisha, palayain niyo si Maloi sa kulungan.”Hindi na namin kailangan pang mag-usap ni Everett. Alam naming dalawa na wala kaming ibang pagpipilian. Para sa anak namin, handa kaming gawin ang kahit ano.“Everett,” tawag ko sa kaniya habang nasa kabilang kuwarto siya, hawak ang laptop niya. Pumasok siya agad sa kuwarto namin, kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.“What is it?” tanong niya habang pinupunasan ang mga mata niya. Halatang hindi rin siya nakatulog nang maayos kagabi.Ipinakita ko ang text message. Agad na tumalim ang tingin niya, at parang gusto na niyang basagin ang telepono sa galit.“This is absurd!” sigaw niya. “Do they think they can control us like this? But we have no choice, do we?”Tumango lang ako, hindi makapagsalita. Hindi ako kailanman naging
Misha’s POVAng oras ay tila naging kalaban ko. Ang bawat minuto na lumilipas ay parang kutsilyong bumabaon sa dibdib ko. Nasa sala ako, nakaupo sa gilid ng sofa, hawak ang cellphone na halos hindi ko na mabitiwan mula nang mawala si Everisha. Sa kabilang bahagi ng kuwarto, si Everett ay nakatayo, halatang hindi mapakali habang kausap ang isa na namang investigator sa telepono.Ilang oras na kaming tumatawag sa iba’t ibang tao—mga kakilala, kaibigan, koneksyon sa negosyo, at maging ang mga taong hindi namin kilala pero maaaring makatulong. Sa bawat tawag namin, pilit kong pinipigilan ang manginig ang boses ko. Pero kahit anong gawin ko, ramdam pa rin ng kausap ko ang takot at pag-aalala ko.“Please, kung may alam ka kung paano kami matutulungan, sabihin mo na agad,” sabi ko sa isa sa mga kakilala kong nasa abroad.“Wala akong masyadong impormasyon, Misha. Pero itutuloy ko ang pagtatanong dito. I’ll call you if I find anything,” sagot niya sa kabilang linya.Pagkababa ko ng tawag, napa
Misha’s POVTahimik ang umaga. Ang liwanag ng araw ay dumadampi sa kurtina ng aming kuwarto, at ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon. Nakahiga pa ako sa kama, ini-enjoy ang ilang minuto ng kapayapaan bago bumangon para harapin ang mga bagong hamon ngayong araw.Pero ang katahimikan ay mabilis na naglaho nang tumunog ang cellphone ko. Dinampot ko ito na nakalapag sa may table na nasa gilid ng kama namin ni Everett.Pagkakita ko sa screen, may isang hindi kilalang numero ang nagpadala ng message. Pagbukas ko ng message, agad akong kinabahan. Isang larawan ang nakita ko—ang bahay namin sa ibang bansa na kung saan ay doon nakatira sina Everisha at ang mga magulang ko. Sa larawan, kitang-kita ang malaking manisyon, pero may kakaiba dito. Parang sinadya ng kumuha ang anggulo para ipakitang sinusubaybayan ang loob at labas ng bahay.Kasama sa larawan ang mama at papa ko sa hardin, at sa gilid nila ay si Everisha at si Ate Ada. Nanlamig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, abala na ang buong team sa pag-aayos ng malaking event hall ng Tani Luxury Hotel sa Manila. Ito ang araw na matagal ko nang pinaghahandaan—ang unang monthsary ng M&E Skincare. Ito rin ang araw na magaganap ang pa-raffle ng isang luxury car para sa aming mga loyal na customers. Gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ko pinahahalagahan ang kanilang suporta.Pagdating ko sa venue, bumungad sa akin ang napakagandang dekorasyon—mga pastel-colored na bulaklak, eleganteng mga ilaw, at isang malaking LED screen na nagpapakita ng logo ng M&E Skincare. Ang buong lugar ay tila nagliliwanag, puno ng energy at excitement.“Ma’am Misha, everything is set,” sabi ni Andrea, ang aking event coordinator ngayon, habang inaayos ang kaniyang headset.“Perfect. Let’s make this day unforgettable,” sagot ko habang tinuturo ang ilang huling detalye sa stage setup.Alas-dos ng hapon nang magsimulang magdatingan ang mga bisita. Ang mga media representatives ay nagkakagulo sa e
Misha’s POVTahimik ang biyahe ko papunta sa kulungan kung saan nakakulong si Tita Maloi. Stress na sa kakaisip si Everett kung sino ba ang nanggugulo, kaya naisip kong kausapin na nang masinsinan si Tita Maloi.Ang araw ay maaliwalas, ngunit tila mas mabigat ang hangin sa paligid ko. Sa mga huling linggo, ang gulo na dinadala sa buhay namin ni Everett ay parang walang katapusan. Ako, masaya lang dahil sa pagbuhos ng blessing sa mga business ko, kaya lang habang nakikita kong stress sa kakaisip ng asawa ko, hindi ko makuhang magsaya tuloy. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Marco, ‘yung taong inutusan ni Everett na magmasid kay Tito Gerald. Ang ulat niya ay malinaw: nagdadalamhati si Tito Gerald, at wala siyang ginagawa laban sa amin. Kaya kung hindi siya, sino?Isa lang ang natitira sa listahan ng mga posibleng kalaban—si Tita Maloi.Ayoko sanang nagpupunta sa ganitong lugar kasi, ewan, parang kinikilabutan ako sa mga presong nakikita. Naisip ko tuloy, paano kaya nasanay n
Everett’s POVHindi ko matanggal sa isip ko ang mga huling salitang sinabi ni Tito Gerald noong huli kaming mag-usap. Ang boses niya, puno ng hinanakit, ay paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko.Nag-aalangan ako. Ano nga ba ang totoo? Sa lahat ng bagay na nangyari sa amin ni Misha nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na alam kung sino ang kaibigan at sino ang kaaway. Pero isang bagay ang sigurado—kailangan kong malaman ang katotohanan.Nagpasya akong mag-hire ng tao para magbantay sa mansiyon ni Tito Gerald. May kilala akong dating pulis na ngayo’y gumagawa na ng freelance intelligence work. Si Marco, isang maingat at tahimik na lalaki na bihasang magmasid nang hindi napapansin.Sa opisina ko sa Tani Luxury Car Company, ipinaliwanag ko sa kaniya ang plano.“Marco, I need you to infiltrate my uncle’s mansion. Apply as a security guard. Gusto kong malaman kung ano ang ginagawa niya araw-araw. I need to confirm if he’s really behind all the chaos happening to me and Misha,” sabi ko.“Un
Misha’s POVLumipas ang isang linggo matapos kong linisin ang pangalan ng M&E Skincare product laban kay Marlyn. Hindi ko inakala ang bilis ng epekto nito—mula sa pagiging trending topic sa buong Pilipinas. Sa bawat branch ng Tani Luxury Hotel, halos araw-araw nang nagkakaubusan ng stock. Ang bawat shelf, parating bakante sa loob lamang ng ilang oras.Hindi ko mapigilang ngumiti habang nagbabasa ng mga email mula sa marketing team.“Ma’am, out of stock na naman po ang lahat ng branches as of 10 AM,” sabi ng isa sa mga reports.Sa Boracay branch, minuto lang ang tinatagal, out of stock agad, ganoon din sa Palawan kaya kinikilig talaga ako.Pero kasabay ng tagumpay kong ito ay ang mga bago na naman akong responsibilidad. Kailangang samantalahin ang momentum. Ito ang tamang panahon para palawakin ang reach ng M&E.Agad akong umupo sa opisina ko. Nakalatag sa harap ko ang iba’t ibang dokumento: supply agreements, lease contracts, at mga inventory reports. Hinawakan ko ang ballpen ko at na
Everett’s POVPagmulat ng mata ko, unang bumungad sa akin ang tulog na tulog pa rin na si Misha na akala mo ay puyat, samantalang nauna pa siyang makatulog sa akin, saka kadalasan, mas maaga siyang nagigising kaysa sa akin.Nag-inat ako, pilit na binabalikan ang mga balita kagabi na naging trending sa social media, tulog na tulog pa rin siya dahil siguro sa stress nang inabot kahapon. Ang saya-saya pa naman niya nitong mga nagdaang araw tapos may biglang susulpot na maninira.Kinuha ko ang cellphone sa may table para sana mag-check ng mga email o kung anong message na pumasok kagabi habang tulog pa ako. Mabuti na lang at wala.Pero pagdating ko sa social media, nakita ko agad ang isang trending na video. Lumabas na ang katotohanan tungkol sa kasinungalingan ni Marlyn laban sa M&E skin care product. Isang video ang umikot sa social media, kung saan umiiyak si Marlyn habang inaamin ang lahat ng kaniyang ginawa.Napalingon ako kay Misha. Nagulat ako na gising na agad siya, tila narinig
Misha’s POVPinapanood ko ang bawat galaw ni Marlyn habang naka-upo siya sa gilid ng kama. Nanginginig ang kaniyang katawan, namumula ang kaniyang mga mata sa kakaiyak. Alam kong takot na takot siya, pero wala akong pakialam. Ang ginawa niya ay hindi simpleng kasalanan—sinubukan niyang sirain ang pangalan ng M&E, ang produkto kong pinaghirapan at pinundar mula sa dugo’t pawis. Hindi ko papayagan ang katimawaang ginawa niya.Hinawakan ko siya sa braso at marahas na hinila palabas ng kuwarto. Tumilapon ang mga kumot at unan mula sa kama, pero hindi ko iyon inintindi. Ang mahalaga, makuha ko ang hustisya.“Tumayo ka!” utos ko sa malamig at mabagsik na tono. Sumunod naman siya, pero halata ang panginginig ng kanyang mga tuhod.Pagdating namin sa sala, itinutok ko ang baril sa mukha niya. Kasabay nito, inilabas ko ang cellphone ko at binuksan ang camera.“Upo,” sabi ko habang itinuturo ang sofa. Naupo siya agad, tila sunod-sunuran, habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang pisngi.“Bu