ตอนที่2 Partอดีต…จุดเริ่มต้น

ตอนที่2 Partอดีต…จุดเริ่มต้น

Part…อดีต (3 มิ.ย. 20XX - 7 ปีที่แล้ว)

Dindan Jirayu talk…

“ร้อนชิปหาย ไปซื้อน้ำแดกแปปเดี๋ยวมา” หลังจากหมดคาบพละเป็นคาบสุดท้ายของวัน ผม ไอ้กันต์ ไอ้หนึ่ง ก็พากันมานั้งพักที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างสนามฟุตบอลเพื่อนั้งพักเหนื่อย

“เออ กูฝากด้วย/กูเอาด้วย” ไอ้กันต์และไอ้หนึ่งพูดขึ้นพร้อมกันพลางนั่งหอบเหนื่อย

“เออๆ ฝากกระเป๋าด้วยเดี๋ยวกูมา” ผมบอกไว้เท่านั้นแล้วหันหลังเดินออกมา เดินตรงไปที่มินิมาร์ทของโรงเรียน แต่ในขณะเดินผ่านหน้าตึก วิทยาศาสตร์ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังเดินลงจากตึกมาพอดี พวกเธอมีกันห้าคน

‘คนแรก(กิ๊ฟ) ก็ถือว่าสวยอยู่ ผิวขาวจัด มัดรวบผมหางม้าปล่อยปอยผมข้างหน้าลงมานิดหน่อย หน้าออกหมวยๆหน่อย ตัวเล็กๆส่วนสูงน่าจะไม่เกิน160เซน’

‘คนที่สอง(โบว์วี่) หน้าออกไปทางลูกครึ่ง มัดรวบผมเช่นกันแต่ปล่อยผมหน้าม้าปัดข้าง ใบหน้าสวยเฉี่ยว ผิวขาวจัดเช่นกัน หุ่นค่อนข้างดี ความสูงน่าจะประมาณ170เซน‘

‘คนที่สาม(อิงฟ้า) เดินอยู่ตรงกลางไม่ได้สวยเฉี่ยวสะดุดตาในคราแรก แต่น่ารักมาก ถักเปียสองข้างปล่อยผมหน้าม้าลงมาบางๆ รับกับใบหน้ารูปไข่ มีแก้มน่าฟัด มีเสน่ห์เหลือล้นมองนานๆได้ไม่มีเบื่อ ผิวไม่ได้ขาวมากเท่าสองคนแรกแต่ก็ถือว่าขาวอมชมพูในระดับนึง ตัวเล็กน่ารักความสูงน่าไม่เกิน165เซน’

‘คนที่สี่(แป้งหอม) เป็นพี่ข้างบ้านผมเอง เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆเพราะพ่อแม่พวกเราเป็นเพื่อนกัน ก็ถือว่าเราสนิทกันอยู่พอสมควร พี่แป้งน่าสูงพอๆกับคนแรกแหละมั้งถ้าดูจากสายตาที่เดินเรียงกันมา รายนี้นิสัยจะออกแนวห้าวๆหน่อย เธอน่ารักสวยสดใส แต่ค่อนข้างปากร้าย โดยเฉพาะกับพี่ชายผม เจอหน้ากันทีไรเป็นทะเลาะกัดกันทุกที’

‘ส่วนคนสุดท้าย(พอลลี่) ไม่ต้องบอกก็ดูออกว่าเป็นสาวสองแน่นอน ถึงจะหน้าตาหล่อเหลาแต่ก็ออกสาวแบบชัดเจน หน้าขาว ปากแดงแบบจัดเต็มมาก’

ตอนกำลังจะเดินผ่านกันพี่แป้งหอมก็ร้องทักผมขึ้นมา ”อ้าวดิน ไปซ้อมฟุตบอลมาอีกแล้วหรอ เหงื่อท่วมเชียว”

“ครับ แล้วนี่กำลังจะกลับบ้านกันหรอ” ผมพยักหน้าพร้อมถามกลับ แต่สายตาของผมกลับเลยไปจดจ้องอยู่ที่อีกคน ที่ถักผมเปียสองข้างอย่างไม่ละสายตา พอเธอเห็นผมมอง เธอก็ยิ้มกลับมาให้ผมนิดหน่อยก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนอีกคนต่อ

“อื้อใช่ แต่ก็ว่าจะแวะกินไอติมกันหน้าโรงเรียนก่อนกลับอะร้อนชะมัดวันนี้ต้องหาไรเย็นๆมากระแทกปากซะหน่อย งั้นพี่ไปก่อนนะเพื่อนรอแล้ว” พี่แป้งบอกพร้อมกับโบกมือเป็นการลา

“ครับ” ผมพยักหน้าและยืนมองพวกเธอเดินจากไป แต่ชั่วขณะพี่สาวผมเปียก็หันกลับมามองผม เราสบตากันครู่นึงก่อนเธอจะหันกลับไป ผมได้แต่ยืนอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าร้อนผ่าว ไม่แน่ใจว่าเพราะอากาศร้อนหรืออะไร

แต่ก็ต้องสบัดหัวเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา และเดินไปซื้อน้ำ…หลังจากซื้อน้ำเรียบร้อยก็เดินกลับมาที่โต๊ะหินอ่อนที่เพื่อนๆนั้งรอกันอยู่

“โอ้โห!!!! ไอ้ห่าดินไปซะนานเลยกูนึกว่าไปเหมาร้านน้ำเหอะ” ไอ้กันต์บ่นอุบให้ผมตอนมันเห็นผมเดินมา

“บ่นมาก ไม่ต้องแดก” ผมว่าพร้อมกับหย่อนก้นลงนั่ง “ขอโทษค้าบคุณเพื่อน หิวน้ำจะตายห่าอยู่แล้วไม่แดกได้ไง” มันพูดพร้อมเปิดฝาขวดยกน้ำดื่มจนเกือบจะหมดขวดดูท่าจะหิวน้ำกันจริงๆ

หลังจากดื่มน้ำ นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็เก็บของกันเตรียมตัวกลับบ้าน พวกผมพากันเดินไปที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะไปโรงจอดรถ ก็พอดีกับกลุ่มสาวๆที่คุยกันหน้าตึกวิทย์ ก่อนหน้านี้เดินออกมาจากร้านไอติมตรงข้ามโรงเรียนกันพอดี ผมจึงหยุดรอว่าจะถามพี่แป้งว่าจะกลับด้วยกันไหม หรือว่าจะรอคนขับรถมารับ

ในขณะที่พวกเธอเดินข้ามถนนกันมาแล้ว คนสุดท้ายกำลังใกล้จะถึงริมฟุตบาท ผมก็หันไปเห็นรถมอไซค์ขับคู่กันมาด้วยความเร็ว ไวกว่าความคิดก็เท้าผมนี่แหละพุ่งตัวไปอย่างไว งงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน

Ingfah Kawintra talk…

.

.

“แฮ่ม ยืนเหม่อมองอะไรจ๊ะชะนี!!!” พอลลี่กระแอมไอขึ้น หลังจากเห็นฉันยืนมองไปทางฝั่งตรงข้ามที่มีกลุ่มน้องข้างบ้านของยัยแป้งหอมยืนอยู่อย่างเนิ่นนาน ฉันสะดุ้งนิดหน่อยพร้อมหันมายิ้มเจื่อนให้ยัยพอลลี่

“ปะ เปล่าซะหน่อย ก็เห็นน้องข้างบ้านยัยแป้งมองมาก่อนฉันสงสัยน่ะ ว่ามองมาทำไมก็เลยมองกลับไปก็แค่นั้นเอง ฉันแค่คิดว่าหรือน้องเค้าอาจจะรอยัยแป้งไง”

ฉันตอบเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่เต็มเสียงนัก พร้อมหยิบยกหาเหตุผลมาตอบเพื่อน พลันหน้าฉันก็ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะอายกับความโป๊ะของตัวเอง เพื่อนทุกคนต่างก็หันมามองฉันเป็นตาเดียวกันหมด พากันหรี่สายตาจ้องหน้าฉันอย่างจับผิดแล้วยิ้มกริ่มมาให้

“จ้า…เชื่อ” เพื่อนทั้งกลุ่มพูดรับลากเสียงยาวพร้อมกัน ส่วนฉันได้แต่ยิ้มเขินไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

“ชอบไอเจ้าดินหรอแกยัยอิง ฉันเห็นนะว่าแกกับดินมองสบตากันตั้งแต่ในโรงเรียนแล้วอะ” แป้งหอมกระซิบถามฉันเสียงไม่เบานัก แต่ทุกคนก็ได้ยินกันหมด ไม่รู้จะทำท่ากระชิบทำไม

“บะ บ้าหรอ พึ่งจะเจอกันเองจะไปชอบได้ไง ไร้สาระ” ฉันปฏิเสธเสียงติดขัดพร้อมหันหน้าหนีไปมองทางอื่น

ระหว่างนั้นเราก็พากันเดินข้ามถนนเพื่อกลับไปฝั่งหน้าโรงเรียน เพื่อนฉันพากันเดินนำหน้าไป ส่วนฉันเดินรั้งท้ายสุด ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปถึงริมฟุตบาทหน้าโรงเรียนแล้วก็มีรถมอเตอร์ไซค์ขับแข่งกันมาด้วยความเร็ว

“พี่ครับ ระวังงงง!!!!” “เห้ยยย ยัยอิง” ฉันได้ยินเสียงใครซักคนร้องดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของกลุ่มเพื่อนสาวของฉัน พร้อมกับรับรู้ได้ถึงแรงกระชากดึงรั้งเข้าสู่อ้อมกอดใครคนนึง เหตุการณ์มันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันงงไปหมด ฉันได้แต่หลับตาปี๋ ยืนเกร็งแข็งไปชั่วขณะ แล้วก็ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มลึกข้างใบหู

“เป็นอะไรไหมครับพี่” ฉันเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับตาคู่คมใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติของน้องข้างบ้านยัยแป้งหอมนั่นเอง สมองฉันมึนเบลอไปชั่วขณะ ยืนอยู่ในอ้อมกอดเขาสบตากันนิ่ง

“พี่ครับ…พี่สาวเจ็บตรงไหนไหมครับ” ผมมองใบหน้าน่ารักตรงหน้าและถามออกไปอีกครั้ง เมื่อเห็นเธอที่เอาแต่ยืนจ้องมองหน้าผมนิ่ง

รอบนี้เธอน่าจะได้ยินแล้วสินะ เธอกระพริบตา ปริบๆพร้อมกับเด้งตัวผละออกจากอ้อมกอดผม ‘คนอะไรวะตัวนุ่มนิ่ม แถมผมหอมมากเลยว่ะ ให้ตายสิ น่ารักเป็นบ้า’ ผมได้แต่คิดในใจพร้อมอมยิ้มออกมา

“เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่ช่วยเราไว้ เราไม่เป็นอะไรค่ะไม่ได้เจ็บตรงไหน” เธอตอบผมสบตากับผมครู่นึงก่อนจะก้มหน้าลงหลบตาผม

‘หึ พี่สาวตัวนุ่มนิ่มคนนี้ดูท่าจะขี้อายไม่เบาเลยสินะ’ ผมคิดในใจพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย

“ครับ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วงั้นผมขอตัวนะครับ” เธอพยักหน้ารับ จากนั้นผมจึงเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อนตัวเองโดยลืมสิ่งที่คิดไว้ตั้งแต่ตอนแรกเลยว่ายืนรอเพื่ออะไร

“เท่ชิลหายเพื่อนกู วิ่งเข้าไปช่วยสาวแบบไม่คิดชีวิต”หลังจากเดินกลับมาหาเพื่อน ไอ้หนึ่งก็พูดแซวขึ้น

“ช่วยสาวสวยซะด้วย ทำคะแนนเอาหน้าปะเนี่ย”ไอ้กันต์นี่ก็อีกคนแซวกันเข้าไป

“เอาหน้าเหี้ยไร ก็แค่ช่วยเค้าเฉยๆ แม้แต่ชื่อกูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ” ผมส่ายหัวตอบอย่างเอือมๆความคิดมัน