ตอนที่ 7 Part อดีต...เป็นแฟนกันนะ

ตอนที่ 7 Part อดีต...เป็นแฟนกันนะ

สวนสาธารณะ 18:30 น.

(สิ้นเดือน ก.ค 20XX)

หลังจากกินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว เขาก็ขับรถพาฉันมาที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านฉัน ว่าจะมาเดินย่อยอาหาร รับลมตอนเย็นกัน วันนี้พ่อแม่ฉันท่านบอกว่าจะกลับดึกเพราะต้องไปงานสมาคมเพื่อการกุศลของเพื่อนท่าน ส่วนพี่ชายฉันก็ไม่แน่ใจว่ากลับถึงบ้านหรือยังช่วงนี้ชอบกลับบ้านดึกๆ บางวันก็ไม่กลับเลยก็มี ไม่รู้ว่าไปติดสาวที่ไหนหรือเปล่า

เขาจับมือฉันเดินมาเรื่อยๆโดยไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของเราทั้งคู่เลย แต่น่าแปลกที่มันไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยซักนิด

อากาศยามเย็นค่อนข้างสดชื่น มีลมพัดมาตลอด ผู้คนต่างทำกิจกรรมของตัวเอง บางคนเดินออกกำลังกาย บางคนปั่นจักรยานเล่น สวนสาธารณะที่นี่ค่อนข้างกว้างขวาง มีสระน้ำเป็นคลองธรรมชาติ และมีเก้าอี้เหล็กยาวตามจุดต่างๆให้นั่งชมดื่มด่ำกับบรรยากาศ

เขาจูงมือพาฉันเดินมานั่งที่เก้าอี้ริมสระน้ำ นั่งไปได้ซักครู่เขาก็พูดขึ้นมา

“ในชีวิตนี้พี่อยากทำอะไรมากที่สุดครับ” ฉันหันไปมองเขาครู่นึง

“อืมมม..คงอยากใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการมั้ง อยากลองทำอะไรที่ไม่เคยทำ อยากแต่งตัวแบบไหนก็แต่ง ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง ใช้ชีวิตได้อย่างมีอิสระเสรี แต่คงได้แค่คิดแหละ บางทีเราก็ทำอย่างที่ใจปราถนาทุกอย่างไม่ได้” ฉันยิ้มขื่นให้กับชีวิตตัวเอง แล้วหันไปมองผิวน้ำเบื้องหน้า

…End Ingfah Kawintra…

Dandin Jirayu talk…

ผมหันไปมองเธอที่ทำหน้าซึมมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า แล้วถามต่อ

“ทำไมถึงคิดงั้นล่ะครับ”

“ก็เพราะว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมาตั้งแต่จำความได้เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตตามที่ตัวเองต้องการเลยน่ะสิ แม่สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำตาม ห้ามถาม ห้ามสงสัยเพราะสิ่งที่ท่านเลือกให้ย่อมดีที่สุดแล้ว” เธอตอบออกมาเสียงเศร้า โดยไม่ได้หันมามองผมขณะพูด

ตั้งแต่ได้รู้จักและโทรคุยกันมาตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน ถึงมันจะไม่ได้นานอะไร แต่ผมก็พอจะรู้มาบ้างว่าเธอเหนื่อย และอึดอัดแค่ไหน เธอต้องอ่านหนังสืออย่างหนักทุกวัน ต้องเรียนพิเศษทุกวัน แทบไม่มีวันได้หยุดพักสมอง ไม่ค่อยได้ไปเที่ยว ไปกินข้าวสังสรรค์กับเพื่อนฝูงเท่าไหร่

เธอเคยบอกผมว่าความจริงแล้วเธอไม่ได้อยากเป็นหมอเลย เธออยากเรียนนิเทศทำงานเบื้องหลังโฆษณา แต่เธอไม่กล้าบอกครอบครัวเธอ กลัวแม่ของเธอจะผิดหวัง และหาว่าไร้สาระ เธออยากให้แม่เธอมีความสุขถึงแม้จะขัดกับความต้องการของตัวเองก็ไม่เป็นไร

พอผมเห็นเธอทำหน้าเศร้าก็คิดว่าเปลี่ยนเรื่องคุยน่าจะดีกว่า “ไม่เอาละ เราไม่พูดเรื่องเศร้ากันละ เปลี่ยนเรื่องกันดีกว่าเนอะ”

เธอหันมายิ้มให้ผมนิดๆ “อื้อ เอาสิคะ”

“แล้วพี่เกลียดอะไรที่สุดอะครับ” ผมถามไปอย่างไม่รู้จะถามอะไร ก็อย่างที่รู้แหละผมมันเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่ง ไม่รู้จะหาอะไรมาพูดคุยกับเธอดี ซึ่งเธอก็เป็นคนคุยไม่ค่อยเก่งเหมือนกัน ถ้าไม่ชวนคุยก่อน ทีนี้ก็ลำบากว้าวุ่นเลย ฮ่าๆ….

จริงๆผมก็อยากรู้ด้วยนั่นแหละ ผมสนใจทุกอย่างที่เป็นเธอ อยากรู้ว่าเธอชอบ หรือไม่ชอบอะไร ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจะสนใจเรื่องของเธออะไรขนาดนั้นทั้งที่เมื่อก่อนไม่ได้คิดจะชอบหรือคิดจะจีบเธอเลยด้วยซ้ำ

“สิ่งที่เกลียดหรอ อืมมม” เธอทำท่าคิดครู่หนึ่ง

“เราเกลียดการโดนคนไกล้ชิดหักหลังอะ เกลียดการโดนโกหก เราไม่ชอบความรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนโง่ เราว่าเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่รับไม่ได้ เพราะเราให้ใจใครเราให้เต็มร้อยเสมอ”

“แล้วถ้าโดนคนไกล้ชิดหักหลังงี้ หรือโดนโกหกพี่จะทำไงอะ จะแก้แค้นไหม?” ก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมผมถึงถามไปแบบนั้น ก็คงอยากรู้แหละมั้ง ว่าเธอจะจัดการยังไงต่อ

“เราก็คงเกลียด ไม่อยากจะพูดหรือมองหน้าคนๆนั้น และจะไม่มีวันให้อภัยคนแบบนี้เด็ดขาด ส่วนเรื่องแก้แค้นเราว่าไม่จำเป็นอะ เพราะเราไม่ได้อยากยุ่งอะไรด้วยอยู่แล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ผมกลืนน้ำลายลงคอไปอึกนึง แต่ก็นะผมไม่ได้จะหักหลังหรือโกหกเธอซะหน่อย จะประหม่าตื่นกลัวไปทำไมก็ไม่รู้

“น่ากลัวจังเลยนะครับ แต่ผมสัญญานะผมจะไม่มีวันโกหกพี่เด็ดขาด….ด้วยเกียรติของลูกเสือเลยอะ” ผมยืดตัวขึ้นพร้อมชูสามนิ้วขึ้นมาทำท่ายืนยัน ท่าทางของผมทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมา

“ทำอะไรของเธอเนี่ยยย ฮ่าๆๆ” คนอะไรยิ้มแล้วสวยชะมัดผมชอบดูเวลาเธอยิ้มมากๆ จนไม่อยากละสายตาไปไหนเลย

“เพราะผมคงทนไม่ได้ ถ้าพี่ต้องเกลียดผม” ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและผมก็คิดแบบที่พูดจริงๆ

เราสองคนสบตากันเนิ่นนาน เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งที่ตรงนี้มีแค่เราสองคน ท้องฟ้าเริ่มมืด มีเพียงแสงไฟสลัวจากหลอดไฟเล็กๆบางจุดในสวนสาธารณะที่ส่องสว่างเข้ามา พอให้ได้เห็นใบหน้าซึ่งกันและกันได้จัดเจน

ผมมองริมฝีปากเธออยู่หลายครั้ง ปากเธอชมพูธรรมชาติน่าสัมผัสจังว่าจะนุ่มแค่ไหน คิดได้ดังนั้นผมก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปไกล้ใบหน้าเธอ ไกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจซึ่งกันและกัน

“ผมขอจูบพี่ได้มั้ยครับ” ยังไม่ทันได้ฟังคำอนุญาตหรือปฏิเสธผมก็ขยับริมฝีปากประกบเข้ากับปากเธอ แขนข้างนึงรวบเอวบางเข้ามาแนบชิด ส่วนอีกข้างจับอยู่ที่ท้ายทอยเธอเพื่อไม่ให้ขยับหนีและปรับองศาของใบหน้าให้รับจูบได้ถนัดยิ่งขึ้น

ผมขบเม้มริมฝีปากบน สลับกับล่างไปมา ก่อนจะส่งลิ้นชื้นเปิดปากบาง ค่อยๆสอดแทรกลิ้นเข้าไปควานหาความหวานจากปากของเธอ ตวัดลิ้นกวาดต้อนหยอกล้อลิ้นเธอไปทั่วโพรงปาก แล้วดูดดึงลิ้นเธอเบาๆ

‘หวานมากปากเธอชั่งหวาน นุ่ม ละมุน ชวนหลงไหลเป็นที่สุด’ ผมคิดในใจ ทั้งๆที่เธอเป็นจูบแรกของผมแต่มันทำให้ผมรู้สึกดีมาก และตราตรึงใจเป็นที่สุด

“อืมมม..จุ๊บบบ..จ๊วบบบ” เราสองคนจูบกันเนิ่นนานก่อนผมจะตัดใจค่อยๆผละออกจากเธออย่างยากลำบาก อยากจูบต่ออีกแต่กลัวเธอจะขาดอากาศซะก่อน

หลังจากผละจูบออกจากกัน เธอก็หันหน้าหนีและก้มหน้าลงเล็กน้อย แขนข้างเดิมผมยังคงกอดตัวนุ่มนิ่มเธอไว้อยู่ คนอะไรหอมไปหมดจนอยากกอดไว้นานๆอีกหน่อย

“พี่อิงฟ้าครับ” ผมเรียกเธอพร้อมกับใช้มืออีกข้างจับคางเธอเบาๆให้หันหน้ามามองสบตากัน

“เป็นแฟนกันนะครับ เป็นแฟนผมนะ” เธอมองหน้าผมเงียบๆ โดยยังไม่ได้ตอบตกลงในทันที จนผมเริ่มใจเสีย

“ดินแน่ใจแล้วใช่ไหม...ถ้าเราคบกันแล้ว ดินจะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม แล้วดินจะมีคนอื่นอีกหรือเปล่า” เธอถามผมอย่างเนิบนาบ จ้องหน้าผมอย่างรอคำตอบ

ผมส่งยิ้มอบอุ่นให้เธอก่อนจะลูบหัวเธอเบาๆ “ผมไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนพี่คือผู้หญิงคนแรกที่ผมรู้สึกดีด้วย ผมสัญญาว่าผมจะไม่เปลี่ยนไปครับและจะมีแค่พี่คนเดียว ผมชอบพี่นะ และเหมือนจะชอบมากขึ้นไปเรื่อยๆทุกๆวัน” ผมมองตาเธอหวานซึ้งและพูดอย่างที่ใจคิด

“ตกลงค่ะ เราจะเป็นแฟนกับดิน” เยสสส….ในที่สุดเธอก็ตอบตกลง พร้อมกับยิ้มออกมาเผยให้เห็นเหล็กดัดฟัน ‘น่ารัก น่ารักที่สุดเลยว่ะ ตอนนี้ในสมองผมมีแต่คำนี้เต็มหัวไปหมด’

ผมยิ้มกว้างดีใจที่เธอตอบตกลง แล้วดึงเธอมากอดไว้แนบอก ก่อนจะหอมไปที่หัวเธอ และหอมแก้มสูดเอาความหอมเข้าปอดอีกฟอดใหญ่ ’เห้อ ชื่นใจจัง’

“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆที่ยอมตกลงเป็นแฟนผม” ผมพูดออกไปพร้อมยิ้มกว้าง

หลังจากนั้นผมก็ขับรถพาเธอกลับไปส่งที่บ้านของเธอ