Kabanata 02 - Player Number 07

           “MISS, AYOS KA LANG BA?”

           Napalingon si Kennary nang marinig ang tanong ng isa sa mga lalaking sumalo sa kaniya kanina. Pino siyang ngumiti saka nagpasalamat dito.

           “Hindi ba at naroon ang area ninyo? Bakit ka kasi narito sa ilalim ng ring?”

           “Area namin?” Sumunod ang kaniyang tingin sa direksyong ini-nguso ng lalaki. Doon sa kaliwang gilid ng court kung saan may malaking poster na nakasabit sa magkabilang poste ng bleachers ay may mga mahabang bench kung saan nakaupo ang ilan sa mga players na may suot ng kaparehong uniporme ng lalaking nakabangga niya. Sa tabi ng bench ay may nagtitipon-tipon na mga teenagers at may suot na T-shirt na katulad ng suot niya. 

            Pinanlakihan siya ng mga mata. Ang damit na suot nila ay ang damit na ipinamigay kahapon sa barangay nila! Iyong may tatak ng mukha ng kasalukuyan nilang mayor!

            Kung hindi siya nagkakamali ay ini-isponsoran ng mayor nila ang laro ngayon kaya may mga nagkalat na volunteers sa loob ng court.

            Napangiwi siya saka ipinag-krus ang mga braso sa tapat ng dibdib upang takpan ang mukha ng matandang mayor ng bayan nila. Ang kaniyang tingin ay umangat sa malaking tarpaulin na nakasabit sa magkabilang poste ng bleachers. Sa tarpaulin ay may naka-imprentang logo ng Miamiranda University. 

           Ang Miamiranda University ay isa sa mga pribadong college institution sa siyudad; maraming mga taga-bayan nila ang nag-aaral doon dahil halos kalahati ng populasyon sa bayan nila ay pawang mga mayayaman. Ang siyudad ay kalahating oras lang na byahe sa jeep ang layo mula sa kanila, kaya araw-araw ding nasisiuwian ang mga estudyante na doon nag-aaral. 

          Naku po, kailangan kong umalis dito...

           Mabilis siyang tumalikod at nag-akmang lalabas na ng court nang biglang may pumigil sa braso niya. 

           Napalingon siya at nakita ang isang babaeng matanda lang ng kaunti sa kaniya, may suot na salamin at mukhang istrikta. Naka-suot ito ng kaparehong T-shirt na suot niya.

           “Tamang-tama, kulang kami ng volunteer para maghakot ng mga gamit sa locker ng Miamiranda University Team. Malapit nang matapos ang game kaya hali ka na.”

            Gusto niyang sabihin dito na hindi siya kabilang sa mga volunteers, subalit bago pa man siya makapagsalita ay tuluyan na siyang nahila nito patungo sa area na sinuri niya kanina. Lalo siyang hindi nakapagsalita nang makarinig ng malakas na tunog mula sa speaker kasunod ng pagsalita ng announcer na nag-request daw ng time out ang kabilang grupo. Dahil sa ingay ay hindi na niya nagawang kausapin ang babae hanggang sa marating nila ang bench na pinagdalhan nito sa kaniya. 

           

           “Sinabi sa akin ng kabilang coach na may dalawang bakanteng volunteer na naka-assign sa kanila; isa ka ba sa mga iyon?”

           Ibinalik niya ang tingin sa babae nang mahinto sila sa gilid ng bench. Kaagad na bumaba ang kaniyang pansin sa suot nitong name tag; Team Leader – Dana.

           “Actually, hindi ako—” Nahinto siya sa pagpapaliwanag nang may tumawag na isa pang volunteer kay Dana, kaya sandaling nabaling ang tingin nito roon. Habang nag-uusap ang dalawa ay inilipat niya ang tingin sa mga players ng Miamiranda Team—nakapaikot ang mga ito habang nakikinig sa instructions ng coach na nakaupo sa kabilang dulo ng bench. 

          Wala sa loob na hinanap niya ng tingin ang lalaking nakabanggaan kanina. Hindi niya napagtuonan ng pansin ang pangalan at numero ng jersey nito subalit kung makikita niya ang mukha nito’y siguradong kaagad niyang makikilala. 

           “Miss, ano nga ang pangalan mo?” 

           Ibinalik niya ang tingin sa Team Leader na si Dana nang muli siya nitong kausapin. 

           “Ako si Kennary, at hindi ako kabilang sa mga volunteers.”

           Napasinghap si Dana, tila biglang napahiya. “Naku, pasensya ka na. Nakasuot ka kasi ng uniporme namin kaya…” Napangiwi ito at nagpasiyang ibahin na lang ang usapan. “Kailangan talaga namin ng isa pang volunteer. Ang kada player kasi ay may naka-assign na volunteer para mag-ayos ng mga gamit nila, at ang isa sa mga kasama namin ay sumama ang pakiramdam kaya pinauwi namin. Pwede ka ba? May libreng early dinner pagkatapos ng laro, at ihahatid ka rin namin pauwi pagkatapos. Maliban pa roon ay magbibigay si Mayor ng allowance bilang pasasalamat sa pag-assist sa final game.”

           Libreng dinner? 

           

           Libreng hatid?

           At may pa-allowance pa?

           Aba, why not!

           Ngumiti siya at tumango. “Game. Sino ang naka-assign sa akin?”

           Nakahinga nang maluwag ang babae. “Oh, salamat naman. I-a-assign kita kay Player Number 7; dito ka lang at sasabihin ko sa kaniya.”

           Nang sandali siyang iwan ng babae ay muli niyang inikot ang tingin sa paligid. Puno ng manonood ang court—puno ang mga bleachers kaya nakatayo na ang ibang mga audiences. Sa kabilang bahagi naroon ang kalabang koponan ng Miamiranda University. Sa malaking poster naman ng mga ito nakapaskil ang pangalan ng team—St. Gabriel’s Academy – Bacolod Branch. 

           Ang mga audience ay naghiyawan nang matapos ang time-out. Bumalik sa court ang St. Gabriel’s team. Nag-ingay ang mga ito, palakasan ng cheer. May kani-kanilang sinusuportahang koponan ang mga manonood, at ang ilan sa mga iyon ay mga babaeng tumitili. Biglang pumasok sa isip niya ang isang anime na paboritong panoorin sa hapon ng kapatid niyang lalaki. Naalala niya ang mga babaeng nagtititili sa bleachers, iyong mga fans ng isang character doon na Rukawa ang pangalan. Kung tumili ang mga babaeng nasa audience ngayon ay kapareho ng sa anime.

            “Hey, you.”

            Napalingon siya nang marinig ang pagtawag na iyon. At sa kaniyang pagharap ay nanlaki ang kaniyang mga mata nang may makitang keychain na lumipad sa ere at patungo sa direksyon niya. Maagap niyang ini-atras ang ulo bago pa man iyon tumama sa kaniyang noo. Ang kaniyang kamay ay awtomatikong umangat upang saluhin ang susi.

           Nang nasa kamay na niya ang keychain ay muling nagsalita ang lalaking nag-itsa niyon. 

           “Kunin mo ang bag ko sa locker at i-abot sa akin pagkatapos ng game. Make sure to bring my jacket as well.” 

            Binalingan niya ang lalaking nag-utos at umitsa ng susi sa kaniya. Akma niya itong pagsasabihan nang bigla naman itong tumalikod. Bumaba ang tingin niya sa numerong naka-imprenta sa likod ng suot nitong jersey. 

            He was player number seven. At ito ang player na sinabi ni Dana na kailangan niyang i-assist. Hindi na niya nagawang basahin ang apelyidong nakasulat sa likod ng jersey nito nang muli itong humarap sa kaniya at paatras na naglakad pabalik sa court. 

            Muling nanlaki ang kaniyang mga mata nang makilala ito. 

           Iyon lang naman ang lalaking bumangga sa kaniya kanina sa ilalim ng ring!

           “Number 247 ang locker ko. Make it fast—I’m about to win this game.”

            Hindi na siya nakasagot pa nang muling tumalikod ang lalaki at puwesto sa gitna ng court saka sinalo ang bolang ini-pasa ng kasama.

            Biglang kumabog ang dibdib niya. Katulad ng nangyari kanina.

           “Kennary.”

           Napa-igtad siya nang marinig ang tinig ni Dana na muling sumulpot sa tabi niya. Tulala siyang napalingon dito. 

           “Sinabi ko na kay Number 7 na ikaw ang mag-aayos ng gamit niya. Alam mo ba kung saan ang locker room?”

           Wala sa loob na tumango siya kahit ang totoo’y hindi niya alam. 

           “Okay, ikaw na ang bahala sa gamit niya. And by the way—MVP ng team ‘yan kaya ingatan mo.”

           Hindi na siya sumagot pa nang tumalikod na si Dana at kinausap ang iba pang volunteers. 

           Muli siyang napalingon sa court at sinundan ng tingin ang lalaking mataktikang iniwasan ang mga humaharang na kalaban. Kay liksi ng mga kilos nito—maliksi at sigurado. Na tila komportable ito at hindi napi-pressure. Overconfidence ba ang tawag doon?

           Hindi niya alam. 

           At hindi rin niya alam kung ano ang nararamdaman sa mga sandaling iyon. Dahil habang nakasunod ang tingin niya sa lalaki ay lumalakas naman ang pagkabog ng kaniyang dibdib. 

           Bakit kumakabog nang malakas ang kaniyang dibdib?

           At bakit parang pinagtatagpo sila ng tadhana? 

           Wala sa loob na napahawak siya sa tapat ng kaniyang puso. Dinama niya ang malakas na pagkabog niyon. 

           Patuloy niyang sinundan ng tingin si Player Number 7 hanggang sa makalapit ito sa ilalim ng ring kung saan may dalawang kalabang nakabantay at pilit na humaharang. Pero tila hindi iyon in-alintana ng manok niya. Dahil sa kabila ng dalawang bantay ay tumalon ito at ini-tira pa rin ang bola. 

           Tila ba biglang nag-slow motion ang paligid sa kaniyang paningin. 

           Sa ilalim ng pang-hapong araw ay nakita niya kung paanong kuminang ang braso ni Player Number 7 dahil sa pawis. Naka-stretch ang mga iyon dahil sa ginawa nitong pag-tira sa bola habang ang singkit nitong mga mata’y nakasunod doon at hinihintay ang pag-shoot sa ring.

           And then, the ball went in. 

           At malakas na naghiyawan ang mga tao. 

           Dahan-dahan niyang pinakawalan ang paghinga. 

           Bakit? tanong niya sa isip. Bakit tumitibok nang malakas ang puso ko?