-เวลาต่อมา-“ทำไมยังไม่นอน” ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำหวานตอนตีหนึ่งแต่กลับเห็นเธอนั่งอยู่ในห้องมืด ๆ คนเดียว พอเห็นผมถามก็เงยหน้ามองผมด้วยสายตาตัดพ้อ อะไรวะ ทำไมต้องมองแบบนี้ผมไปทำอะไรให้วะ ดึกมากแล้วทำไมไม่นอนวันนี้วันอะไรวะทั้งเจอผู้หญิงที่ชอบมาตั้งนานหักอก ผมอุตส่าห์เตรียมแผนเตรียมอะไรตั้งเยอะ
“รู้ไหมที่รักว่าเธอรักฉันได้...แต่ฉันจะไม่มีวันรักเธอ และฉันเบื่อเมื่อไหร่เธอต้องไปทันที!”ช่วยบอกฉันที่เถอะว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันคือคุณพอร์ชคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักจริง ๆ ใช่ไหม ผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงเขาถึงทำให้เขาพ่นคำพูดแย่ ๆ ออกมาแบบนี้ หรือว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงของเขาที่ฉันเคยถามเคยสงสัยมาตลอ
-หนึ่งอาทิตย์ต่อมา-“น้ำหวานเสื้อตัวนี้เป็นไง” ฉันนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะทำงานเล็ก ๆ ด้านนอก คุณพอร์ชก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีดำที่ไม่รู้จะให้ฉันดูทำไมในเมื่อเขาใส่ตัวไหนมันก็ดูดีหมดนั่นแหละ อ้อ! ลืมอัพเดต ฉันกับคุณพอร์ชก็ใช้ชีวิตปกตินั่นแหละค่ะ มีบางครั้งที่บรรยากาศอาจจะอึดอึดไปบ้างแต่แค่แป๊บเดี
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดใครโทรมาวะ! อีหวานกำลังยุ่งโว้ย!...วาวา“ฮัลโหลว่าไงคะเพื่อนร้าก~” ฉันกรอกเสียงไปตามสายเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนสุดเลิฟหรอกนะไม่งั้นจะด่าให้ เวลานี้ยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย“ฮัลโหล ทำไรอยู่ งานมึงเสร็จรึยังอ่ะ” เสียงวาวาโทรมาตามสายอย่างร่าเริง เออร่าเริงอะไรเบอร์นั้น อย่าบอกนะว่า...“งานมึง
“พี่ขวัญว่าไม่ต้องสั่งเพิ่มหรอกค่ะ คุณพอร์ชสั่งเอาไว้เยอะมาก กินห้าคนก็ไม่หมดเชื่อพี่ขวัญเถอะ” พี่ขวัญบอกยิ้ม ๆพอพี่ขวัญบอกแบบนั้นฉันก็เลยไม่สั่งแต่รอรับอาหารเองเลยพี่พนักงานจะได้ไม่ต้องเสียเวลาขึ้นไปส่ง และมันก็จริงอย่างที่พี่ขวัญบอก คุณพอร์ชสั่งอาหารไว้เยอะมากตั้งแปดเมนูพร้อมข้าวสวยอีกเป็นโถ นี่เ
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายที่โทรเข้ามาตอนห้าทุ่มกว่า ๆ ส่วนวาวากลับไปได้สักพักแล้วล่ะ“ทำงานเสร็จรึยัง” เสียงปลายสายถามมาด้วยน้ำเสียงทุ้มเหมือนผู้ชายอบอุ่นทำเอาฉันเบ้หน้าทันที“ยังค่ะ คงอีกนาน” ฉันตอบไปแบบนี้เพราะขี้เกียจคุย อยากหาข้ออ้างวางสายเร็ว ๆ เท่านั้นแหละ“อ้อ งั้นฉันไม่กวนแล้วเธ
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ” ฉันนั่งนิ่งไปพักหนึ่งแล้วสบตากับเขา“อื้ม ตั้งใจสอบให้ได้ล่ะ” เขาบอกฉันพร้อมกับส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำมั้งนะ“หวานจะตั้งใจทำข้อสอบครั้งนี้ให้สุดชีวิตเลยค่ะ” ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ ฉันต้องทำให้ได้ เพราะฉันรู้แล้วว่าฉันต้องการรางวั
“น้ำหวาน เดี๋ยวฉันจะไปฮ่องกงนะเธออยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” คุณพอร์ชถามฉันขึ้นมาในเช้าวันจันทร์ที่ฉันกำลังจะเตรียมตัวไปสอบ“ค่ะ” ฉันหันไปตอบเขาเท่านั้นเพราะตอนนี้กำลังเร่งรีบอยู่กับการแต่งตัว เกิดมาไม่เคยรนขนาดนี้เลย ไม่น่าอ่านหนังสือจนดึกดื่นเลยหวายเอ้ยวันนี้ตื่นสายจนได้“รีบเหรอ ให้ไปส่งไหม” คุณพอร์ชถา
พั่บ!“โอ้ว~ โคตรมันเลยหวาน”“อื้อ~ หวานก็ อ๊ะ! คุณพอร์ชทำหวานแรง ๆ ค่ะ” ฉันร้องขอมากขึ้น ดูเหมือนคุณพอร์ชจะใส่มาสุดแรงทุกครั้งที่ขอแต่เชื่อไหมค่ะว่าเขาสามารถเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหวานเองก็ไม่รู้ว่าสามีของหวานไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนพั่บ!“อ๊ะ!”พั่บ!“อ๊ะ
“แล้วแต่เลยค่ะ แล้วแต่ที่คุณพอร์ชอยากทำเลย อ๊ะ!” จบคำพูดยั่วยวนของฉันคุณพอร์ชก็กระแทกท่อนเอ็นเข้ามาเต็มแรงทันทีพั่บ!“อ่าส์! แน่นมากเมียจ๋า~” คุณพอร์ชจับเข่าฉันดันแยกออกจากกันแล้วกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวเร็วจนเสียงทำรักของเราสองคนดังไปทั้งห้องพั่บ!พั่บ พั่บ พั่บ!“อ๊ะ! คุณพอร์ช~ อ๊ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช~” ฉันนอนชันเข่าเอามือบีบหน้าอกตัวเองจนแทบจะแหลกคามืออยู่แล้วคนที่ใช้ปากลิ้นทำรักให้ที่กลางร่างกายก็ไม่คิดจะหยุดแล้วขึ้นมาหาเมียอย่างหวานบ้างเลยแผล็บ~เสียงลิ้นตวัดเลียจากร่องรักขึ้นมาหาติ่งสวาททำฉันสะท้าน เสียวมากเลยหวานจะตายเพราะลิ้นคุณพอร์ชแล้วคุณพอร์ชจะรู้บ้างไหมนะ“ซี๊ด~ คุณพอร์
“นี่ไม่ได้แกล้งแช่งตัวเองเพราะอยากไปมีเมียใหม่ใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งถามและตีสีหน้าระแวงเหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกดีมากแล้วล่ะ“พี่ดูไม่รักหวานเลยเหรอครับ” พอฉันถามพร้อมจ้องด้วยความระแวงเขาก็ถามกลับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อก็ตึงขึ้นมาเชียว“ก็...จะไปรู้เหรอคะ”“หึ! เมียอะไรวะใจร้าย คิดลงได้ยังไงว่าผัวไม่รักผัวอ
“เฮ้อ! พี่แกล้งเยอะไปใช่ไหมเนี่ยเจ้หวานของพี่ถึงได้เศร้าแล้ว โอ๋ ๆ มาให้พี่พอร์ชโอ๋นะคะ”“อย่ามาใกล้หวานเชียวนะคุณพอร์ช!” ฉันถอยหลังหนีเขาทันทีที่เขาเก้าเท้าเข้ามาหา“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้วครับ คุยกันนะน้ำหวานพี่ไม่แกล้งหนูแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูฉัน ยิ้มเอ็นดูฉันทำไมมีเรื่องอะไรต้องเอ็นดู ลองมายิ้มเอ็นดูแบบ
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพอร์ช! หยามหวานมากเกินไปแล้วนะ!” ฉันทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลยพุ่งใส่เขา โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วค่ะ โมโหจนอยากเอาเลือดหัวเขาออกหมับ!“หยามที่ไหน ที่ทำทุกวันทุกคืนก็ไม่ต่างจากการผลิตลูกนี่ครับ” เขาจับมือฉันที่กำลังจะข่วนหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองมือพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีทำให้ฉันแทบกรี๊ด“ไ
“พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครับ มันคงมีความสุขมากถ้าได้เป็นพ่อคน พี่อยากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่”“...ค่ะ หวานเข้าใจแล้ว”“ครับ...ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ”“แล้วคนที่คุณพอร์ชไปหาเขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ”“เขาจะช่วยครับ แต่เขาให้พี่มาบอกหวานก่อนแล้วก็ให้มาถามหวานว่าหวานจะมีลูกให้พี่เองรึเปล่า
“...ค่ะ หวานรู้” หวานรู้และหวานก็ได้แต่ขอให้มันยังทัน ขอให้ความตั้งใจที่จะปล่อยเลิกกินยาคุมป้องกันของฉันมันยังทัน ขอให้มันไม่สายเกินจนทำให้เขาไปเลือกคนอื่นแทนที่ฉัน ขออย่าให้เขาเลือกคนอื่นมาแทนที่ฉันมาแทนที่คำว่าครอบครัวของเรา“...พี่ไม่อยากรอแล้ว” เขานิ่งไปตอนที่ฉันบอกและพยักหน้ารับ เขานิ่งมองหน้าฉ
“ค่ะ” มันเจ็บแต่สุดท้ายจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ในเมื่อตอนนี้ใจฉันเจ็บและอีกใจก็โกรธแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากทะเลาะกับเขาหรือโวยวายเหมือนเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่าการพยายามปิดบังซ่อนเร้นของเขาเป็นตัวการที่ทำให้ฉันชาจนไม่อยากจะทำอะไร“พี่...” เขาก็ยังเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รอฟังแล้วแต่พอเห็นอาการของเขามันก็ทำใ