คุณพอร์ชยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกระเป๋าใบโต เหมือนจะเพิ่งลงเครื่องมามั้ง หน้าตาอารมณ์ดีสุด ๆ แล้วก็เดินตรงมาหาฉันที่นั่งอยู่โซฟาเล็ก ๆ ตรงประตูกระจกหลังห้องทันที“กลับมาแล้วเหรอคะ” ฉันทักเขาไปแค่นั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี“อืม โคตรเหนื่อยเลย...ใครสั่งใครสอนให้กินเบียร์เป็นเด็กเป็นเล็ก” คุณพอร์ชเดินมาหา
“หวาน...อยากได้อิสรภาพค่ะ”“อะไรนะ?” ยัยงี่เง่านี่พูดอะไรออกมาวะ หรือว่าผมฟังผิด“หวานอยากได้อิสรภาพค่ะ หวานไม่อยากเป็นเด็กคุณพอร์ชอีกต่อไป” น้ำหวานตอบผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สิ่งที่ผมได้ฟังจากที่คิดว่าฟังผิดมันกลับทำให้ผมอึ้ง“เธองอนอะไรฉันอีกหรืองอนที่ฉันไปฮ่องกงนาน ไปดูของฝากก่อนไปจะได้หายงอน” ผ
“หวาน...อยากได้อิสรภาพค่ะ”“อะไรนะ?” ยัยงี่เง่านี่พูดอะไรออกมาวะ หรือว่าผมฟังผิด“หวานอยากได้อิสรภาพค่ะ หวานไม่อยากเป็นเด็กคุณพอร์ชอีกต่อไป” น้ำหวานตอบผมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่สิ่งที่ผมได้ฟังจากที่คิดว่าฟังผิดมันกลับทำให้ผมอึ้ง“เธองอนอะไรฉันอีกหรืองอนที่ฉันไปฮ่องกงนาน ไปดูของฝากก่อนไปจะได้หายงอน” ผ
ผมรีบขับรถออกมาจากคอนโดไอ้คริชทันทีพร้อมกับนึกถึงใบหน้าเศร้าของของยัยตัวแสบ เมื่อคืนผมไม่น่ามัวแต่โกรธที่น้ำหวานอยากไปจากชีวิตจนลืมนึกไปเลยว่าผมเองเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น โคตรอยากจะด่าตัวเองเลยที่ไม่ยอมทำอะไรให้มันชัดเจนแล้วปล่อยให้อีกคนเสียใจจนอยากไปจากชีวิตผมว่าแต่ถ้าไปถึงผมจะต้องพูดยังไง
ก๊อก ๆๆฉันเคาะประตูก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป“ขออนุญาตค่ะอาจารย์” ฉันเดินเข้าไปหาอาจารย์ผู้หญิงที่เป็นที่ปรึกษาและท่านก็ให้คำปรึกษากับบลูกศิษย์ทุกคนได้เป็นอย่างดีด้วยความเกรงใจ“อ้าววทานิกา ว่าไงจ้ะมีธุระอะไรกับอาจารย์รึเปล่า” อาจารย์เงยหน้าจากกองเอกสารแล้วก็ยิ้มทักทายฉันฉันเลยนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้า
“ว่าไงคะสุดหล่อ มานั่งกินเหล้าทุกวันศุกร์นี่ไม่เบื่อบ้างเหรอคะ” มินตรานั่งลงตรงข้ามผมแล้วก็เอ่ยถามผมทันที ตอนนี้ผมอยู่ร้านประจำที่เมื่อก่อนมาทุกวันแต่เดี๋ยวนี้มาแค่วันศุกร์กับวันเสาร์เพราะมีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบเลยเมาหัวราน้ำได้แค่สองงวันเท่านั้น แต่วันอื่น ๆ ก็ไม่ใช่ไม่ดื่มนะครับ ดื่มก่อนนอ
“ก็ดีกว่าไปเจอผู้หญิงคนนั้นอยู่กับผัวใหม่รึเปล่ามิน”“ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่พี่เข้าใจล่ะค่ะ อาจจะเป็นเพื่อนหรือญาติที่มาช่วยขนของก็ได้” มินตราพยายามพูดโน้มน้าวให้ผมลองทบทวนดู แต่ไม่ว่ะ ภาพมันชัดขนาดนั้น แม่งคิดแล้วโคตรจุกเลย พาผู้ชายคนอื่นขึ้นไปเหยียบใจผมถึงที่ของผมผู้หญิงคนนั้นทำได้ยังไงวะ“พอเถอะมิน
“สวัสดีค่ะคุณพอร์ช” เสียงพี่อริสรุ่นพี่ที่ทำงานเอ่ยทักใครบางคนดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกมาจากมุมถ่ายเอกสารทำให้ฉันต้องรีบหยุดขาตัวเองแล้วก็หันหลังกลับทันที แต่ว่าฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าแต่ละการเคลื่อนไหวของฉันตอนนี้มันช่างเชื่องช้าเหลือเกิน“ครับ” และทันทีที่เสียงที่เมื่อก่อนเคยได้ยินประจำแทบท
พั่บ!“โอ้ว~ โคตรมันเลยหวาน”“อื้อ~ หวานก็ อ๊ะ! คุณพอร์ชทำหวานแรง ๆ ค่ะ” ฉันร้องขอมากขึ้น ดูเหมือนคุณพอร์ชจะใส่มาสุดแรงทุกครั้งที่ขอแต่เชื่อไหมค่ะว่าเขาสามารถเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหวานเองก็ไม่รู้ว่าสามีของหวานไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนพั่บ!“อ๊ะ!”พั่บ!“อ๊ะ
“แล้วแต่เลยค่ะ แล้วแต่ที่คุณพอร์ชอยากทำเลย อ๊ะ!” จบคำพูดยั่วยวนของฉันคุณพอร์ชก็กระแทกท่อนเอ็นเข้ามาเต็มแรงทันทีพั่บ!“อ่าส์! แน่นมากเมียจ๋า~” คุณพอร์ชจับเข่าฉันดันแยกออกจากกันแล้วกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวเร็วจนเสียงทำรักของเราสองคนดังไปทั้งห้องพั่บ!พั่บ พั่บ พั่บ!“อ๊ะ! คุณพอร์ช~ อ๊ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช~” ฉันนอนชันเข่าเอามือบีบหน้าอกตัวเองจนแทบจะแหลกคามืออยู่แล้วคนที่ใช้ปากลิ้นทำรักให้ที่กลางร่างกายก็ไม่คิดจะหยุดแล้วขึ้นมาหาเมียอย่างหวานบ้างเลยแผล็บ~เสียงลิ้นตวัดเลียจากร่องรักขึ้นมาหาติ่งสวาททำฉันสะท้าน เสียวมากเลยหวานจะตายเพราะลิ้นคุณพอร์ชแล้วคุณพอร์ชจะรู้บ้างไหมนะ“ซี๊ด~ คุณพอร์
“นี่ไม่ได้แกล้งแช่งตัวเองเพราะอยากไปมีเมียใหม่ใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งถามและตีสีหน้าระแวงเหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกดีมากแล้วล่ะ“พี่ดูไม่รักหวานเลยเหรอครับ” พอฉันถามพร้อมจ้องด้วยความระแวงเขาก็ถามกลับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อก็ตึงขึ้นมาเชียว“ก็...จะไปรู้เหรอคะ”“หึ! เมียอะไรวะใจร้าย คิดลงได้ยังไงว่าผัวไม่รักผัวอ
“เฮ้อ! พี่แกล้งเยอะไปใช่ไหมเนี่ยเจ้หวานของพี่ถึงได้เศร้าแล้ว โอ๋ ๆ มาให้พี่พอร์ชโอ๋นะคะ”“อย่ามาใกล้หวานเชียวนะคุณพอร์ช!” ฉันถอยหลังหนีเขาทันทีที่เขาเก้าเท้าเข้ามาหา“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้วครับ คุยกันนะน้ำหวานพี่ไม่แกล้งหนูแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูฉัน ยิ้มเอ็นดูฉันทำไมมีเรื่องอะไรต้องเอ็นดู ลองมายิ้มเอ็นดูแบบ
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพอร์ช! หยามหวานมากเกินไปแล้วนะ!” ฉันทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลยพุ่งใส่เขา โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วค่ะ โมโหจนอยากเอาเลือดหัวเขาออกหมับ!“หยามที่ไหน ที่ทำทุกวันทุกคืนก็ไม่ต่างจากการผลิตลูกนี่ครับ” เขาจับมือฉันที่กำลังจะข่วนหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองมือพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีทำให้ฉันแทบกรี๊ด“ไ
“พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครับ มันคงมีความสุขมากถ้าได้เป็นพ่อคน พี่อยากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่”“...ค่ะ หวานเข้าใจแล้ว”“ครับ...ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ”“แล้วคนที่คุณพอร์ชไปหาเขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ”“เขาจะช่วยครับ แต่เขาให้พี่มาบอกหวานก่อนแล้วก็ให้มาถามหวานว่าหวานจะมีลูกให้พี่เองรึเปล่า
“...ค่ะ หวานรู้” หวานรู้และหวานก็ได้แต่ขอให้มันยังทัน ขอให้ความตั้งใจที่จะปล่อยเลิกกินยาคุมป้องกันของฉันมันยังทัน ขอให้มันไม่สายเกินจนทำให้เขาไปเลือกคนอื่นแทนที่ฉัน ขออย่าให้เขาเลือกคนอื่นมาแทนที่ฉันมาแทนที่คำว่าครอบครัวของเรา“...พี่ไม่อยากรอแล้ว” เขานิ่งไปตอนที่ฉันบอกและพยักหน้ารับ เขานิ่งมองหน้าฉ
“ค่ะ” มันเจ็บแต่สุดท้ายจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ในเมื่อตอนนี้ใจฉันเจ็บและอีกใจก็โกรธแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากทะเลาะกับเขาหรือโวยวายเหมือนเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่าการพยายามปิดบังซ่อนเร้นของเขาเป็นตัวการที่ทำให้ฉันชาจนไม่อยากจะทำอะไร“พี่...” เขาก็ยังเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รอฟังแล้วแต่พอเห็นอาการของเขามันก็ทำใ