แต่ละวันเวลาที่อยู่กับตัวเองผมมีแต่ความเศร้า อยู่ต่อหน้าคนอื่นผมยิ้มได้แต่ไม่เคยยิ้มแบบที่มีความสุขจริง ๆ สักครั้ง ผมแม่งมีแต่ความทุกข์ตลอดระยะเวลาปีกว่า ๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมาความสุข!“พี่พอร์ช!” เสียงมินตราเรียกผมดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมสะดุ้งตัวนิดหน่อยเพราะไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะพยายามปรับสีห
“สวัสดีจ้ะน้องน้ำหวานใช่ไหม พี่ชื่อมินตรานะ เรียกพี่มินก็ได้จ้า” พอผู้ชายคนนั้นเดินผ่านหน้าฉันไปผู้หญิงคนนี้ก็ทักฉันแล้วก็ยิ้มให้ทันที เป็นรอยยิ้มที่...ดูยังไงก็มีแต่ความจริงใจ“เอ่อ สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือขึ้นไหว้พี่เขาด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ เพราะปรับตัวไม่ทัน ถ้าให้บอกความรู้สึกจริง ๆ ก็เคยรู้สึกไม่ชอ
“เธอแม่ง! โว้ย!” เขาสะบัดมือออกจากการจับแขนฉันแล้วสบถออกมาเสียงลั่น ก่อนที่จะยืนหายใจแรง ๆ เหมือนโกรธใครมา ซึ่งไม่ต้องเดาหรอกยังไงก็โกรธอีหวานแน่นอน แต่อีหวานคนนี้ไปทำอะไรให้ล่ะ?“มาที่นี่ทำไม?” เขายืนสงบสติอารมณ์ไปแป๊บหนึ่งก็เอ่ยปากถามฉันช้า ๆ พร้อมกับจ้องมาที่ฉันไม่วางตา“มาฝึกงานค่ะ” ฉันตอบไปตามค
“รอนานไหมคะ” มินตราขึ้นมาบนรถของผมที่จอดรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับถามทันที ก็ที่ผมนัดกันว่าจะไปกินข้าวเมื่อตอนบ่ายนั่นแหละครับวันนี้เลยกลับเย็นหน่อยเพราะรอเธอเตรียมงานอีเว้นท์ที่รับผิดชอบให้เสร็จ“ไม่ครับ ว่าแต่อยากกินอะไรหิวรึยัง”“ยังค่ะ มีเรื่องอยากถามมากกว่า” มินตราบอกพร้อมกับหันมามองหน้าผมที่กำลัง
“ค่ะ เพิ่งมีมาไม่นานค่ะลูกค้า ทางร้านเพิ่งจ้างแม่ครัวอาหารอีสานมาเพิ่ม จะรับไหมคะส้มตำที่นี่เด็ดนะคะ”“ครับ งั้นผมขอส้มตำปูปลาร้าเผ็ด ๆ ต้มแซ่บกระดูกอ่อน ไส้ย่าง แล้วก็เสือร้องไห้นะครับ เสือร้องไห้ขอติดมันเยอะหน่อย” คุณพอร์ชสั่งอาหารเสร็จพร้อมกับยื่นเมนูอาหารคืนให้พนักงานเสิร์ฟ“จะกินอาหารอีสานทำไมไ
วาวามองฉันด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยของมันซีดลงอย่างเห็นได้ชัด หึ ๆๆ ตกใจมากสินะแต่ยังก่อน ด่าไปตอนนี้ก็ไม่ได้รู้ความจริงว่ามันต้องการอะไรและมันทำอะไรมาบ้าง ฉันเชื่อว่ามันไม่ได้มีแค่เรื่องรูปแน่นอน“อะไรของมึงเหรอหวาน มะ มีด้วยเหรอหน้ากากอันนั้น” หึ! อีเพื่อนหน้าหวานสันดานชั่ว! ถึงกับตกใจพูดตะกุกตะกักเ
“สวัสดีค่ะพี่นีน่า สบายดีนะคะ” ฉันยกมือไหว้พี่นีน่าทันที“จ้า มีธุระอะไรรึเปล่าถึงมาที่นี่ เอ๊ะ! หรือสนใจอยากทำงาน”“เปล่าค่ะพี่นีน่า พอดีหวานมีเรื่องจะรบกวนถามพี่นีน่าหน่อยน่ะค่ะ”“อ้อจ้ามีเรื่องอะไรเหรอ” พี่นีน่าพยักหน้ารับพร้อมกับถามฉันกลับ“พอดีหวานอยากจะถามเรื่องงานของวาวาหน่อยน่ะคะ พอดีช่วงนี้
“เข้ามาทำไม” ผมเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะสักนิด ตอนแรกว่าจะด่าชุดใหญ่เพราะผมกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานแล้วยังมีคนเปิดประตูเข้ามาโดยที่เลขาไม่แจ้งเข้ามาก่อน และที่สำคัญกว่านั้นคือไม่เคาะประตูเลยสักครั้งเดียวแต่พอเห็นหน้าคนที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้านิ่งก็ทำให้ผมแปลกใจไม่น้อย แถมยังใจเต
พั่บ!“โอ้ว~ โคตรมันเลยหวาน”“อื้อ~ หวานก็ อ๊ะ! คุณพอร์ชทำหวานแรง ๆ ค่ะ” ฉันร้องขอมากขึ้น ดูเหมือนคุณพอร์ชจะใส่มาสุดแรงทุกครั้งที่ขอแต่เชื่อไหมค่ะว่าเขาสามารถเพิ่มแรงกระแทกให้แรงขึ้นได้ทุกครั้งที่ร้องขอมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งหวานเองก็ไม่รู้ว่าสามีของหวานไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหนพั่บ!“อ๊ะ!”พั่บ!“อ๊ะ
“แล้วแต่เลยค่ะ แล้วแต่ที่คุณพอร์ชอยากทำเลย อ๊ะ!” จบคำพูดยั่วยวนของฉันคุณพอร์ชก็กระแทกท่อนเอ็นเข้ามาเต็มแรงทันทีพั่บ!“อ่าส์! แน่นมากเมียจ๋า~” คุณพอร์ชจับเข่าฉันดันแยกออกจากกันแล้วกระแทกท่อนเอ็นเข้ามารัวเร็วจนเสียงทำรักของเราสองคนดังไปทั้งห้องพั่บ!พั่บ พั่บ พั่บ!“อ๊ะ! คุณพอร์ช~ อ๊ะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ!”
“ซี๊ด~ คุณพอร์ช~” ฉันนอนชันเข่าเอามือบีบหน้าอกตัวเองจนแทบจะแหลกคามืออยู่แล้วคนที่ใช้ปากลิ้นทำรักให้ที่กลางร่างกายก็ไม่คิดจะหยุดแล้วขึ้นมาหาเมียอย่างหวานบ้างเลยแผล็บ~เสียงลิ้นตวัดเลียจากร่องรักขึ้นมาหาติ่งสวาททำฉันสะท้าน เสียวมากเลยหวานจะตายเพราะลิ้นคุณพอร์ชแล้วคุณพอร์ชจะรู้บ้างไหมนะ“ซี๊ด~ คุณพอร์
“นี่ไม่ได้แกล้งแช่งตัวเองเพราะอยากไปมีเมียใหม่ใช่ไหมคะ” ฉันแกล้งถามและตีสีหน้าระแวงเหมือนเดิม แต่ในใจรู้สึกดีมากแล้วล่ะ“พี่ดูไม่รักหวานเลยเหรอครับ” พอฉันถามพร้อมจ้องด้วยความระแวงเขาก็ถามกลับเสียงขรึม ใบหน้าหล่อก็ตึงขึ้นมาเชียว“ก็...จะไปรู้เหรอคะ”“หึ! เมียอะไรวะใจร้าย คิดลงได้ยังไงว่าผัวไม่รักผัวอ
“เฮ้อ! พี่แกล้งเยอะไปใช่ไหมเนี่ยเจ้หวานของพี่ถึงได้เศร้าแล้ว โอ๋ ๆ มาให้พี่พอร์ชโอ๋นะคะ”“อย่ามาใกล้หวานเชียวนะคุณพอร์ช!” ฉันถอยหลังหนีเขาทันทีที่เขาเก้าเท้าเข้ามาหา“โอเค ๆ ไม่เล่นแล้วครับ คุยกันนะน้ำหวานพี่ไม่แกล้งหนูแล้ว” เขายิ้มเอ็นดูฉัน ยิ้มเอ็นดูฉันทำไมมีเรื่องอะไรต้องเอ็นดู ลองมายิ้มเอ็นดูแบบ
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณพอร์ช! หยามหวานมากเกินไปแล้วนะ!” ฉันทนไม่ไหวสุดท้ายก็เลยพุ่งใส่เขา โมโหจนเลือดขึ้นหน้าแล้วค่ะ โมโหจนอยากเอาเลือดหัวเขาออกหมับ!“หยามที่ไหน ที่ทำทุกวันทุกคืนก็ไม่ต่างจากการผลิตลูกนี่ครับ” เขาจับมือฉันที่กำลังจะข่วนหน้าเขาเอาไว้ทั้งสองมือพร้อมกับยิ้มอารมณ์ดีทำให้ฉันแทบกรี๊ด“ไ
“พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครับ มันคงมีความสุขมากถ้าได้เป็นพ่อคน พี่อยากเห็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่”“...ค่ะ หวานเข้าใจแล้ว”“ครับ...ขอบคุณที่เข้าใจพี่นะ”“แล้วคนที่คุณพอร์ชไปหาเขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ”“เขาจะช่วยครับ แต่เขาให้พี่มาบอกหวานก่อนแล้วก็ให้มาถามหวานว่าหวานจะมีลูกให้พี่เองรึเปล่า
“...ค่ะ หวานรู้” หวานรู้และหวานก็ได้แต่ขอให้มันยังทัน ขอให้ความตั้งใจที่จะปล่อยเลิกกินยาคุมป้องกันของฉันมันยังทัน ขอให้มันไม่สายเกินจนทำให้เขาไปเลือกคนอื่นแทนที่ฉัน ขออย่าให้เขาเลือกคนอื่นมาแทนที่ฉันมาแทนที่คำว่าครอบครัวของเรา“...พี่ไม่อยากรอแล้ว” เขานิ่งไปตอนที่ฉันบอกและพยักหน้ารับ เขานิ่งมองหน้าฉ
“ค่ะ” มันเจ็บแต่สุดท้ายจะพูดอะไรได้มากกว่านี้ในเมื่อตอนนี้ใจฉันเจ็บและอีกใจก็โกรธแต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากทะเลาะกับเขาหรือโวยวายเหมือนเมื่อกี้ มันเหมือนกับว่าการพยายามปิดบังซ่อนเร้นของเขาเป็นตัวการที่ทำให้ฉันชาจนไม่อยากจะทำอะไร“พี่...” เขาก็ยังเหมือนเดิม ฉันไม่ได้รอฟังแล้วแต่พอเห็นอาการของเขามันก็ทำใ