HE gently stroked her hair and removed some strands of her hair that covered her face. She didn’t react, because she didn't want to make it obvious that she got carried away. She knew to herself that she couldn't resist him, but she kept pushing him away. Ayaw niyang masira ang kanyang mga plano, lalo na sa kanyang kaibigan na magiging asawa na ng taong mahal niya. Kailangan niyang tiisin ang mag-panggap para sa hustisya na matagal na niyang gustong makuha. At si Raven ang kanyang tanging daan upang magawa ang mission. Umiwas s’ya ng tingin nang dahan-dahan nitong ilapit ang mukha sa kanya, ngunit mabilis naman nitong hinawakan ang kanyang panga at pilit na hinaharap sa kanya. Nag-pumiglas pa siya pero mabilis na inangkin ng lalaki ang kanyang labi.“S-sir, please…” pabulong niyang salita ng mag-hiwalay ang labi nila. “Kailangan ko na tapusin ang trabaho ko,” “Bakit ka ba nag-mamadali ha, dahil ba magkikita kayo ng Roger mo?” galit na salita nito at halata naman sa boses nito ang n
HINDI naman mapigilan ni Raven ang mapangiti sa tuwing naalala n’ya ang kanilang ginawa kagabi.Hindi kasi mawala sa kanyang isipan at gusto niya na maulit muli ang kanilang ginawa, kahit siya lang naman ang nanguna. Napa suklay na lamang siya sa kanyang buhok, and tirelessly lean his head to the sofa's headboard. Tahimik na hinawakan ang wine glass habang inikot-ikot niya ito ng dahan-dahan. “Maging akin ka rin,Rosita.” He obsessively thought.He seems obsessed with how he wants to have her. He is desperate. He wanted to know something about her. “Mukhang may iniisip ka Boss ah…” biglang salita ni Roger na kakapasok pa lang sa kwarto. Agad naman na nag-bago ang ekspresyon ng mukha nito at inubos ang wine.“I am just thinking about something. Bagay na gusto kong mapasakin at angkinin ng paulit-ulit.” makabuluhan na wika nito. Kunot noo naman si Roger.Sinulyapan naman ni Raven si Roger, at kitang-kita sa mga mata nito ang selos. “So, totoo nga na sila na ni Rosita, basi sa ekspresyo
Ilang araw na lang at kaarawan na ni Baby Venus, at mag-isang taon gulang na ‘to. Hindi naman maiwasan ni Rosita na kabahan at matuwa dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay mararanasan na rin niya ang ipagdiwang ang kaarawan nang anak na hindi niya nagawa noon, dahil nasa loob siya ng kulungan. Patuloy lang siya sa kanyang ginagawa at hindi namalayan ang oras. Alas onse na pala ng gabi. Nang matapos na niya ang kanyang gawain ay mabilis na siyang nagpalit ng damit at nagpaalam sa mga kasamahan. Napapansin niya rin lately na hindi na niya nakikita ko nakasalubong ang binata. Alam n'yang nasa Isla lang ito dahil sa tuwing papasok siya sa kwarto ng binata upang mag-linis ay nagkalat ang mga maruruming damit nito. Minsan kasi ay hindi siya ang nag-lilinis sa kwarto. Ngunit palaisipan sa kanya ang isang hindi inaasahan na pangyayari. Minsan kasi ay may napulot siyang damit mula sa ilalim ng kama. May sariwang dugo pa ito. Hindi naman niya magawa na magtanong sa mga tao sa mansyon d
Napasigaw sa gulat si Rosita nang bigla siyang buhatin ni Ven. Dahil sa pagkatapilo niya kanina ay paika-ika na ‘tong naglalakad. Hindi naman mapigilan ni Raven ang mag-alala kaya bago paman makapag-reklamo ay binuhat na lang n’ya ito. “Please,put me down.” Ma-atowridad nitong salita, at kinunotan ng noo ang binata. Napa-ngisi naman si Raven. “She’s really fluent in english,” sa isipan nito. “You sprained your ankle,” mahina at kalmado naman nitong salita. Rosita has no choice but to listen. Pinag-buksan agad sila ng driver kaya mabilis siya nitong nilapag sa upuan. Umusog pa siya upang maka-upo rin ang binata, ngunit laking gulat niya ng hilahin siya nito at pinaupo sa kanyang kandungan. Agad naman na pina-andar ng driver ang sasakyan. “W-what… Malaki naman ang upuan,sir eh. Bakit sa kandungan n’yo pa?” Reklamo niya sa binata na ngumisi lang. “Hmm…” he just hummed and didn't listen to her. “Anong hmm ka r’yan, gusto kong umupo ng maayos,sir Ven. Hayaan niyo na akong umupo ng
HINDI naman labag sa loob ni Rosita ang kanyang ginawa, bagkus s’ya ay natutuwa dahil nababawasan ang kanyang mga isipin.Ngayon na alam na ng binata ang kanyang sikreto ay hindi na s’ya mahihirapan na manghingi ng tulong dito. Alam n’ya na tutulungan s’ya nito, lalo pa’t aam na rin nito ang tungkol sa kanyang anak. Pero ipinagtataka n’ya kung paanong nalaman nito kung sino s’ya? “Ahhh…” She moaned, when he suddenly sucked her nipple like a baby, while playing and rubbing the other one using his thumb.“I miss your scent,” nakapikit na salita nito habang simot-simot ang kanyang dibdib paitaas sa kanyang liig. “Since that night,I couldn’t even stop thinking of you. Every time I miss you, I’ll just think about your hotness that’s still vivid to my mind, while masturbating.” Patuloy lang ‘to sa kanyang ginawa. Pinasadahan ng halik ang kanyang leeg, hanggang sa kanyang mukha. “Hindi mo alam kung paano ako nababaliw kakaisip sa ’yo.” bulong niya sabay kagat sa kanyang tenga ng marahan. “
PAGDATING nila sa kanilang bahay ay agad na nag-mano si Rosita sa kanyang Mamay. Nginitian lang s’ya ng kanyang Mamay at bakas sa mukha nito ang pagod at puyat. Napakamot na lang siya sa kanyang ulo, dahil alam niya kung bakit pagod na pagod ‘to. Mag-isang taon na kasi si Baby Venus at makulit na rin ito, nagsisimula na ring mag-lakad. Ilang months pa ang kasi si Baby Venus noon ay marunong na itong mag-crawl, hanggang sa nagsimula na iton tumayo. At ngayon ay marunong na itong lumakad. Mabilis lang siyang nakakalakad, unlike sa ibang bata. Tumango lang ang matanda at hindi na pansin na may kasama pala si Rosita.Pumasok na ang matanda at labis naman ang gulat ni Raven dahil hindi nararamdaman ng matanda ang presensya niya. Palihim namna na ngumiti si Roita dahil mukhang nagtataka ang kasama kung bakit hindi siya pinansin nito. Kunot pa rin ang noo nito ng makapasok na sila sa loob. “Naka-busangot ka diyan?” natatawa ng wika ni Rosita. “Pasukin ko nga sa kwarto, mukhang hindi na niy
NAIWAN na nakatayo si Raven sa sala dahil pumasok na sa kwarto niya si Rosita. Hindi mag sink sa utak niya ang sinabi nito. At naguguluhan na ito ng sobra. “Ang layo ng Roger sa Raven?" Paulit-ulit niyang salita. He was trying to process what she just said, earlier. Hanggang sa makuha nito ang ibig-sabihin ni Rosita. “Fvck. For real? Napaka slow ko.” ang astig nitong porma at napaka-cold na aura ay napalitan ng saya at kilig. Mga matang nangungusap sa tuwa. Sa loob nang kanyang kwarto ay ang nakangiting si Rosita. Hindi rin maipagkaila n siya'y masaya dahil hindi na niya kailangan mag-panggap sa harapan ng binata. Bagay na ayaw niyang malaman niyang malaman ng binata noon, dahil sa takot na baka hindi siya tanggapin nito. Isa na lang ang kanyang po-problemahin, yan ang kanyang Mamang. "Babe? Can I come in?" katok ni Raven mula sa labas ng kanyang kwarto. Mabilis naman siyang pinag-buksan ni Rosita at pinapasok sa loob. "Upo ka muna. Mag bihis lang muna ako sagli
⚠️ Blood. Violence.⚠️MENDEZ RESIDENCE EVERYONE was in chaos when Dina threw all the things she saw. A flower vase that is made of jade, worth 350$, was scattered on the floor. She was shouting and screaming that everyone is afraid to confront her. She's having a tantrum. A wild habit of hers whenever she's not in a mood. Lucky, that she's not making someone suffer until it dies in her hands. One time na may isang katulong n’ya ang pinukpok niya ng vase sa ulo. At na-coma ito for 10 months. Gusto man sana s’yang sampahan ng kaso ay hindi magawa ng biktima dahil silaw sa pera ang mga pulis. She was shaking in anger. Lahat na lang ng nakikita niya ay pinagtatapon niya. Mga basag na salamin na nagkalat sa sahig. Na kahit naapakan na niya ay wala itong pakialam kung masakit ba o hindi. “Where the hell is he? Bakit hindi niya sinasagot ang tawag ko. It's been five days,” galit na sigaw niya at pinagtatapon na naman ang mga bote ng alak. “Lindsy, bring my cigarette.” utos niya sa sekr
NAGING maayos na ang takbo ng lahat. Si Caroline ay malapit na rin manganak sa baby boy nila ni Raven. Si Raven naman ay hindi pa rin makaalis sa organization niya, pero hindi naman siya peni-pressure ni Caroline na umalis at hinayaan na lang muna ito. Successful din ang operation ni Diego, pero under observation pa rin siya. Si Dina ay may bagong negosyo na sa Canada, at naging okay naman ang pamumuhay nila ni Diego doon. Mas naging malapit at nakilala ng dalawa ang isa't-isa. Pero kahit ganun pa man ay guilty pa rin sila sa nagawang kasalanan nila kay Caroline. Happily married na rin si Diego at Dina. "Babe? Sumasakit ang tiyan ko, manganganak na ata ako," ngumingiwi ang mukhang salita ni Caroline. "Ha? Masakit na ba? Sandali kukunin ko lang ang sasakyan." Natataranta at nagmamadaling salita ni Raven at mabilis na tumakbo palabas ng bahay. "MANGANGANAK NA ASAWA KOOOOOOOO!" Biglang sigaw ni Raven. Natataranta naman ang mga tao sa bahay at hindi alam ang gagawin na para bang
NATULALA ang magkapatid sa narinig. Hindi kasi nila alam at wala talaga silang alam kung ano na ang nangyayari dahil sa nagtatago talaga sila sa malayo upang hindi sila mahanap ng mga pulis. No cellphone. Wifi. Tv. Namuhay sila na walang kahit anong koneksyon, ngunit dahil may pera pa silang nadadala ay mabilis din silang nakakagalaw. Hanggang sa isa sa kanila ang nagdesisyon na bumaba at harapin ang mga magulang, at maghigante. Sinisisi nila ang mga magulang sa nangyari sa kanila. Pati na rin si Diego na ngayon ay kinaharap ang sakit. "What do you mean, Dad? May sakit si Diego?" gulat na sambit ni Stiffany. Maalalang ginapos pa nila ang kapatid sa bahay niya. May saksak ng kutsilyo. "Yes. Nalaman namin nung ginapos, at sinaksak niyo siya at iniwan sa bahay niya na duguan. Dahil dum ay ayaw niyang magpadala sa hospital, pero dahil hindi nakinig si Caroline at Raven ay dinala pa rin nila ito sa hospital. And dun namin nalaman na may tumor pala siya." Mahabang paliwanag ni Edgar
Tumulo na rin ang luha ni Caroline at napahagulgol. Raven just let her cry out loud. Alam niyang hindi pa nito nailalabas ang kung ano man ang nasa loob niya. He wants her to be free from pain, doubts, and self-pity. “Just let it out, babe. Iiyak mo lahat, ilabas mo rin ang lahat ng masasakit na nangyari sa'yo. Pero huwag mong kaawaan ang sarili mo. Hindi mo kasalanan kung bakit mo naranasan ang lahat ng mga pinagdaanan mo. I am here now, babe. I am here to support you no matter what.” “Mahal kita, higit pa sa buhay ko. Please, trust me and lean on me.” Mahigpit na niyakap ni Caroline si Raven habang patuloy pa rin sa pagluha. "When I met you, hindi ko maisip na sa'yo ko pala mararamdaman ang pagmamahal na buo. Tinanggap mo ako despite everything. You didn't judge me, you even helped me. You made me grow strong. Kaya salamat, babe. It is because of you that I overcame it all. Dahil sa pagmamahal mo sa akin. Pagmamahal na walang humpay." "I am happy to hear that from you,Babe.
Maayos ang lahat. Naging matagumpay ang sorpresa, at labis na napasaya si Caroline. Hindi rin maalis ang ngiti sa kanyang mukha habang nagkukuwentuhan sila ni Atacia. Ngunit, nalungkot din siya nang malaman na nakunan pala si Atacia at inabuso ang kapatid ng dating asawa nito. Habang tumatagal daw ang kanilang pagsasama ay nagbago ang ugali ng asawa ni Atacia at madalas na siyang sinasaktan, dahilan kung bakit siya nakunan. Mabuti na lamang at nakapag-divorce sila sa ibang bansa. Limang taon din nagtiis si Atacia sa piling ng mapang-abusong asawa. Ngayon, malaya na siya at abala sa trabaho sa isang kumpanya sa Canada, kung saan niya rin nakilala ang bago niyang kasintahan. Habang nagkukuwentuhan pa rin sina Atacia at Caroline, lumapit naman ang Daddy ni Caroline kay Raven. "Anong balak mo, iho?" tanong ni Mr. Frowline, bigla siyang sumulpot sa tabi ni Raven, ikinagulat naman nito. "Kanina pa kasi kita napapansin na parang kinakabahan ka," dagdag pa nito. "Tito, g-gusto ko na sana
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi