Dahil sa nalaman ay nahihirapan siyang makatulog. Kaya tumayo na lang at nag-ayos, hinanda ang gatas ni baby. Breast milk pa rin naman ang pinapainom niya kay baby. Mabuti na lang at marami siyang gatas. Sobrang mahal pa naman din ng gatas at iba pa na bilihin sa Isla. Masyado pa naman maaga kaya lumabas na lang muna siya ng bahay upang maka-sagap ng preskong hangin at nag-lakad lakad. Katabi ni Baby Venus si Mamay kaya hindi siya nag-aalala na iwan ang bata. Hindi niya alam kung saan siya dinala ng kanyang mga paa, ngunit wala siyang pakialam. Nakarating din siya sa dalampasigan at pumikit habang ninanamnam ang preskong hangin. “What are you doing here?” biglang napatalon si Rosita dahil sa taong bigla-bigla na lang na sumusulpot. “Sir Ven?” natataranta niyang sambit. Tumawa naman ang lalaki habang nakatingin sa kanya n takot na takot. “Oh! Did I scare you?” tanong nita at akma sana na hawakan ang kanyang kamay. “Sir naman, wag naman kayong manggulat,” nanginginig p
TAHIMIK na pinulot ni Rosita ang mga damit na nag-kalat sa sahig, at dumeretso sa laundry room upang labhan ang mga damit. Umakyat siya muli sa kwarto ng amo upang linisan ito. Napansin niya ang mga nag-kalat na mga bobog sa sahig. Kahit sayang sulok ng kwarto ay may mga basag na mga baso, at base. Hindi alam ni Rosita kung bakit may mga basag na mga baso at 'yong ibang gamit naman ay hindi na ma-itsura dahil sira-sira na. Ayaw naman mag-assume ni Rosita pero baka dahil sa kanya ay ganito ang ginawa ng binata. Galit ito at gusto na magpakawala nang galit kaya pinag-tatapun na lang ang mga gamit. Kinakabahan man ay kailangan niyang gawin ang trabaho, dahil sine-swelduhan s’ya ng amo. Labas ang trabaho sa personal na buhay kaya ayaw n’yang mag-isip ng kung ano-ano. Nag-ta-trabaho s’ya para sa kaarawan ng anak. Gusto n’ya kasing bongga at memorable ang unang kaarawan ng anak kaya lahat ng gawain ay ginagawa n’ya.At ayaw n’ya rin na sayangin ang araw na walang ginagawa. “What are
HE gently stroked her hair and removed some strands of her hair that covered her face. She didn’t react, because she didn't want to make it obvious that she got carried away. She knew to herself that she couldn't resist him, but she kept pushing him away. Ayaw niyang masira ang kanyang mga plano, lalo na sa kanyang kaibigan na magiging asawa na ng taong mahal niya. Kailangan niyang tiisin ang mag-panggap para sa hustisya na matagal na niyang gustong makuha. At si Raven ang kanyang tanging daan upang magawa ang mission. Umiwas s’ya ng tingin nang dahan-dahan nitong ilapit ang mukha sa kanya, ngunit mabilis naman nitong hinawakan ang kanyang panga at pilit na hinaharap sa kanya. Nag-pumiglas pa siya pero mabilis na inangkin ng lalaki ang kanyang labi.“S-sir, please…” pabulong niyang salita ng mag-hiwalay ang labi nila. “Kailangan ko na tapusin ang trabaho ko,” “Bakit ka ba nag-mamadali ha, dahil ba magkikita kayo ng Roger mo?” galit na salita nito at halata naman sa boses nito ang n
HINDI naman mapigilan ni Raven ang mapangiti sa tuwing naalala n’ya ang kanilang ginawa kagabi.Hindi kasi mawala sa kanyang isipan at gusto niya na maulit muli ang kanilang ginawa, kahit siya lang naman ang nanguna. Napa suklay na lamang siya sa kanyang buhok, and tirelessly lean his head to the sofa's headboard. Tahimik na hinawakan ang wine glass habang inikot-ikot niya ito ng dahan-dahan. “Maging akin ka rin,Rosita.” He obsessively thought.He seems obsessed with how he wants to have her. He is desperate. He wanted to know something about her. “Mukhang may iniisip ka Boss ah…” biglang salita ni Roger na kakapasok pa lang sa kwarto. Agad naman na nag-bago ang ekspresyon ng mukha nito at inubos ang wine.“I am just thinking about something. Bagay na gusto kong mapasakin at angkinin ng paulit-ulit.” makabuluhan na wika nito. Kunot noo naman si Roger.Sinulyapan naman ni Raven si Roger, at kitang-kita sa mga mata nito ang selos. “So, totoo nga na sila na ni Rosita, basi sa ekspresyo
Ilang araw na lang at kaarawan na ni Baby Venus, at mag-isang taon gulang na ‘to. Hindi naman maiwasan ni Rosita na kabahan at matuwa dahil sa kauna-unahang pagkakataon ay mararanasan na rin niya ang ipagdiwang ang kaarawan nang anak na hindi niya nagawa noon, dahil nasa loob siya ng kulungan. Patuloy lang siya sa kanyang ginagawa at hindi namalayan ang oras. Alas onse na pala ng gabi. Nang matapos na niya ang kanyang gawain ay mabilis na siyang nagpalit ng damit at nagpaalam sa mga kasamahan. Napapansin niya rin lately na hindi na niya nakikita ko nakasalubong ang binata. Alam n'yang nasa Isla lang ito dahil sa tuwing papasok siya sa kwarto ng binata upang mag-linis ay nagkalat ang mga maruruming damit nito. Minsan kasi ay hindi siya ang nag-lilinis sa kwarto. Ngunit palaisipan sa kanya ang isang hindi inaasahan na pangyayari. Minsan kasi ay may napulot siyang damit mula sa ilalim ng kama. May sariwang dugo pa ito. Hindi naman niya magawa na magtanong sa mga tao sa mansyon d
Napasigaw sa gulat si Rosita nang bigla siyang buhatin ni Ven. Dahil sa pagkatapilo niya kanina ay paika-ika na ‘tong naglalakad. Hindi naman mapigilan ni Raven ang mag-alala kaya bago paman makapag-reklamo ay binuhat na lang n’ya ito. “Please,put me down.” Ma-atowridad nitong salita, at kinunotan ng noo ang binata. Napa-ngisi naman si Raven. “She’s really fluent in english,” sa isipan nito. “You sprained your ankle,” mahina at kalmado naman nitong salita. Rosita has no choice but to listen. Pinag-buksan agad sila ng driver kaya mabilis siya nitong nilapag sa upuan. Umusog pa siya upang maka-upo rin ang binata, ngunit laking gulat niya ng hilahin siya nito at pinaupo sa kanyang kandungan. Agad naman na pina-andar ng driver ang sasakyan. “W-what… Malaki naman ang upuan,sir eh. Bakit sa kandungan n’yo pa?” Reklamo niya sa binata na ngumisi lang. “Hmm…” he just hummed and didn't listen to her. “Anong hmm ka r’yan, gusto kong umupo ng maayos,sir Ven. Hayaan niyo na akong umupo ng
HINDI naman labag sa loob ni Rosita ang kanyang ginawa, bagkus s’ya ay natutuwa dahil nababawasan ang kanyang mga isipin.Ngayon na alam na ng binata ang kanyang sikreto ay hindi na s’ya mahihirapan na manghingi ng tulong dito. Alam n’ya na tutulungan s’ya nito, lalo pa’t aam na rin nito ang tungkol sa kanyang anak. Pero ipinagtataka n’ya kung paanong nalaman nito kung sino s’ya? “Ahhh…” She moaned, when he suddenly sucked her nipple like a baby, while playing and rubbing the other one using his thumb.“I miss your scent,” nakapikit na salita nito habang simot-simot ang kanyang dibdib paitaas sa kanyang liig. “Since that night,I couldn’t even stop thinking of you. Every time I miss you, I’ll just think about your hotness that’s still vivid to my mind, while masturbating.” Patuloy lang ‘to sa kanyang ginawa. Pinasadahan ng halik ang kanyang leeg, hanggang sa kanyang mukha. “Hindi mo alam kung paano ako nababaliw kakaisip sa ’yo.” bulong niya sabay kagat sa kanyang tenga ng marahan. “
PAGDATING nila sa kanilang bahay ay agad na nag-mano si Rosita sa kanyang Mamay. Nginitian lang s’ya ng kanyang Mamay at bakas sa mukha nito ang pagod at puyat. Napakamot na lang siya sa kanyang ulo, dahil alam niya kung bakit pagod na pagod ‘to. Mag-isang taon na kasi si Baby Venus at makulit na rin ito, nagsisimula na ring mag-lakad. Ilang months pa ang kasi si Baby Venus noon ay marunong na itong mag-crawl, hanggang sa nagsimula na iton tumayo. At ngayon ay marunong na itong lumakad. Mabilis lang siyang nakakalakad, unlike sa ibang bata. Tumango lang ang matanda at hindi na pansin na may kasama pala si Rosita.Pumasok na ang matanda at labis naman ang gulat ni Raven dahil hindi nararamdaman ng matanda ang presensya niya. Palihim namna na ngumiti si Roita dahil mukhang nagtataka ang kasama kung bakit hindi siya pinansin nito. Kunot pa rin ang noo nito ng makapasok na sila sa loob. “Naka-busangot ka diyan?” natatawa ng wika ni Rosita. “Pasukin ko nga sa kwarto, mukhang hindi na niy
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi
Isang malutong na sampal ang dumapo sa pisngi ni Stiffany nang magkita silang dalawa sa hideout nila. Nagulat si Stiffany sa ginawa ni Dina, sa biglaang pagsampal na hindi niya alam ang dahilan. Dahil dito, sinampal din niya si Dina ng dalawang beses sa magkabilang pisngi. Nanlilisik ang kanilang mga mata, at tila konti na lang ay mag-aaway na sila at magdadambahan."Ano ba ang problema mo?" singhal ni Stiffany kay Dina."Ikaw! Kayo ng mga kuya-kuyahan mo! Ano ang ginawa ninyo kay Diego?" nanlilisik ang mga mata ni Dina habang nagsasalita.Inirapan ni Stiffany si Dina at tinalikuran ito. "He deserves to die," ani Stiffany. "Dahil sa ginawa niya, nawala sa amin ang lahat. Sinumbong niya kay Daddy kung ano ang ginawa namin nina Kuya. Kung tumahimik lang sana siya, hindi siya mapapahamak." Nanggigigil na sambit nito."Paano mo nagagawa 'yon sa kapatid mo? Hindi ba baliw na baliw ka kay Diego? Ano'ng kapahamakan ang ginawa ninyo sa kanya?" sigaw ni Dina. "Mabait si Diego sa inyo, paano ni
Dinala nina Raven at Caroline si Diego sa ospital dahil nahihirapan itong huminga. Kahit ayaw nitong magpadala sa ospital, dinala pa rin nila ito upang magamot din ang mga sugat niya. May bantay sa kwarto niya upang walang sinuman ang makapasok. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagpasok sa kwarto ni Diego sa ngayon dahil sa nangyari. Nagsimula na rin mag-imbestiga ang mga pulis sa bahay ni Diego, at nagbigay na rin ng pahayag sina Raven at Caroline. Ayon kay Diego, ang mga kapatid niya ang may pakana ng nangyari sa kanya. Nagpaiwan si Caroline sa ospital upang bantayan si Diego, na hindi pa rin nagigising simula nang dinala nila siya roon. May nais ding malaman si Caroline. Gusto niyang maintindihan kung bakit laging sinasabi ni Diego na masakit ang kanyang ulo. Sinabi rin ni Raven na uminom si Diego ng pain reliever bago sila umalis ng bahay. Hindi siya mapakali, lalo na nang mahawakan niya ang ulo ni Diego at mapansin ang labis na pagkalagas ng buhok nito. Malakas ang kutob niya na
HATING-GABI na nang makatanggap ng tawag si Raven mula kay Diego. Mukhang hinihingal ito at nahihirapan sa paghinga. Nang oras na iyon, nasa kanyang opisina siya sa loob ng bahay, samantalang si Caroline ay natutulog na sa kanilang kwarto. Kunot-noo man si Raven dahil sa biglaang tawag nito, hindi niya magawang balewalain dahil mukhang may nangyari.Mabilis na kinutuban si Raven kaya hindi na siya nagdalawang-isip na tumayo at kunin ang susi ng kanyang kotse. Alam niyang hindi pa sila lubusang nagkakasundo ni Diego, pero hindi na niya ito kalaban ngayon. Wala na siyang kailangang patunayan dahil alam niyang si Caroline at ang mga bata ay sa kanya pa rin"Nasaan ka?" kalmadong tanong ni Raven habang pinapaandar ang kanyang sasakyan."Sa bahay ko, alam mo na kung saan 'to, dahil nakapunta ka na rito noong dinala mo si Matthew," hirap na hirap nitong sabi. Rinig na rinig din ni Raven ang mabigat na paghinga ni Diego.Dinala niya kasi ang bata sa bahay nito isang beses, dahil gustong maki
Natameme si Diego sa narinig. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay, nanghina ang kanyang mga tuhod, at napaluhod siya. Hindi siya makapaniwala na ang kabit pala ang dahilan ng pagkawala ng panganay niyang anak—at kasalanan niya rin iyon. Isa siyang pabaya na asawa. Napahilamos siya sa kanyang mukha, at sunod-sunod na nagsilabasan ang kanyang mga luha. Tahimik siyang napahagulgol habang ang kanyang mga kamay ay nasa mukha pa rin. Ngayon, mas lalo siyang nagsisisi dahil sa kanyang nagawa. Napakalaki ng kasalanan niya kay Caroline, at hindi katanggap-tanggap ang kanyang ginawa. "Patawad," humihikbing sabi ni Diego. "Walang kapatawaran ang nagawa kong kasalanan sa'yo. Kasalanan ko ang lahat," hagulgol niya. "Patawarin mo ako, Caroline. Labis kitang nasaktan. Napaka-gago kong tao—irresponsable, manloloko, sinungaling. Hindi mo deserve ang isang katulad ko. Nabigo akong maging lalaki para sa'yo, nabigo akong maging ama, at nabigo akong maging asawa. Pinabayaan kita, Caroline," pat